بهترین شعری رو که دوست داری چیه؟

[zeshtiuos]

سلام

سلام

من رسول آقازاده هستم اما تا بحال چنین شعری ننوشته ام .
شاید جایی اشتباهی شده.

 

[dokhtare bala]

خلی قشنگ بود خیلی

 

[eksir]

ای خدای پاک وبی انباز ویار


دست گیر و جرم ما را واگذار


یاد ده ما را سخن های دقیق


کان به رحم آرد تو را ای خوش رفیق


گر خطا گفتیم ، اصلاحش تو کن


مصلحی تو ، ای تو سلطان سخن


کیمیا داری که تبدیلش کنی


گر چه جوی خون بود ، نیلش کنی


این چنین مینا گری ها کار توست


این چنین اکسیر ها ز اسرار توست​

 

[ghisoo_tala]

آن لحظه ی شِکوه ی اشک ، آن لحظه ی سقوط برگ ​

آن لحظه ی بيدار شدن از خواب شيرین دمِ مــــــرگ​

​

آن لحظه ی عريـــــان شدن از هر نوای بی صـــدا ​

آن لحظــــه ی خـزان عمــــر کيست گريد به حال مــا​

​

در لحظه ی سقوط بـــرگ ،آن لحظه ی اعدام جــان ​

در هر نفـــــس بينی صــدای ؛ ديگر نمانی بين مـــان​

​

آن لحظه که حتی مرثيـه ســـودای آخــــر می زنـد ​

در شـوق رهايی از اجــــل بـر هر دری سر می زنـد​

​

در ساعت رؤيت مرگ ، در هر گريزاز هر محـل ​

بی خود نده خود را عذاب ، نيست راهِ فراری از اجل​

​

در آن دمِ آخر شدن ، دست ياری خواهی گشــــــود ​

اما نخواهد شد کمک، پس مال و فرزندان را چه بود​

​

نه کس تو را ياری کند ، نه ابر تو را زاری کنـــــد ​

آن ناجــــیِ منــــحوس شوم آوای مــرگ جاری کــنـد​

​

فرجـــام کــــار پايـان بـوَد ، از بــدو پيدايـــــش مـــا ​

تشکيل يک نـطفه از جنون جز نيستی نبود در انتها​

 

[eksir]

آن نه عشق است که بتوان برغمخوارش برد
یا توان طبل‌زنان بر سر بازارش برد
عشق می‌خواهم از آن‌سان که رهایی باشد
هم از آن عشق که منصور، سر دارش برد
عاشقی باش که گویند به دریا زد و رفت
نه که گویند خسی بود که جوبارش برد
دلت ایثار کن آن‌سان که حقی با حقدار
نه که کالاش کنی، گویی طرارش برد
شوکتی بود در این شیوه شیرین روزی
عشق بازاری ما رونق بازارش برد
عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ
که به عمری نتوان دست در آثارش برد
مرد میدانی اگر باشد از این جوهر ناب
کاری از پیش رود کارستان ک «آرش» برد
​

 

[amir ut]

[FONT=&quot]دستی درون سینهء من می ریخت[/FONT]​

[FONT=&quot]سرب سکوت و دانهء خاموشی[/FONT]​

[FONT=&quot]من خسته زین کشاکش دردآلود[/FONT]​

[FONT=&quot]رفتم به سوی شهر فراموشی

[/FONT]​

[FONT=&quot]بردم ز یاد اندوه فردا را[/FONT]​

[FONT=&quot]گفتم سفر فسانهء تلخی بود[/FONT]​

[FONT=&quot]ناگه به روی زندگیم گسترد[/FONT]​

[FONT=&quot]آن لحظهء طلائی عطرآلود

[/FONT]​

[FONT=&quot]آن شب من از لبان تو نوشیدم[/FONT]​

[FONT=&quot]آوازهای شاد طبیعت را[/FONT]​

[FONT=&quot]آن شب به کام عشق من افشاندی[/FONT]​

[FONT=&quot]ز آن بوسه قطرهء ابدیت را[/FONT]​

 

[noom]

اعتصاب کردم​

نه برای غذا​

برای ندیدنت !​

چشمانم را از دست دادم​

من ِ ابله نمی دانستم که چشمانم فقط برای دیدن تو آفریده شده اند.​

 

[eksir]

دیوانه‌ی خموش به عاقل برابرست
دریای آرمیده به ساحل برابرست

در وصل و هجر، سوختگان گریه می‌کنند
از بهر شمع، خلوت و محفل برابرست

دست از طلب مدار که دارد طریق عشق
از پافتادنی که به منزل برابرست

گردی که خیزد از قدم رهروان عشق
با سرمه‌ی سیاهی منزل برابرست

دلگیر نیستم که دل از دست داده‌ام
دلجویی حبیب به صد دل برابرست

صائب ز دل به دیده‌ی خونبار صلح کن
یک قطره اشک گرم به صد دل برابرست
__________________

 

[noom]

سر به آری
سر به نه
سر به تاسف
تکان نده
سر به سرم مگذار
من به تماشای تکان های لب هات محتاجم
حرف بزن​

 

[mouli]

و چه ابلهانه ،دوست می دارم ،زشت ترین زشتی هایت را..............................

 

[eksir]

ما در همه زندگی میکنیم
و همه در ما زنده اند
در قلب هر انسانی ،شاعری است
و در قلب هر انسانی، گنهکاری
قلب تو شاعری است
و قلب من گنهکاری که شعر نمیفهمد

 

[maryam_22]

"هما میر افشار"

گلپونه ها
گلپونه های وحشی دشت امیدم وقت سحر شد
خاموشی شب رفت و فردایی دگر شد
من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
گلپونه های وحشی دشت امیدم وقت جداییها گذشته
باران اشکم روی گور دل چکیده
بر خاک سرد و تیره ای پاشیده شبنم
من دیده بر راه شما دارم که شاید
سر بر کشید از خاکهای تیره غم
**********
من مرغک افسرده ای بر شاخسارم
گلپونه ها گلپونه ها چشم انتظارم
میخواهم اکنون تا سحر گاهان بخوانم
افسرده ام دیوانه ام آزرده ام

**********
گلپونه ها گلپونه ها غمها مرا کشت
گلپونه ها آزار آدمها مرا کشت
گلپونه ها گلپونه ها نامهربانی آتشم زد
گلپونه ها بی همزبانی آتشم زد
**********
گلپونه ها در باده ها مستی نمانده
جز اشک غم در ساغر هستی نمانده
گلپونه ها دیگر خدا هم یاد من نیست
همدرد دل شب ها به جز فریاد من نیست
**********
گلپونه ها آن ساغر بشکسته ام من
گلپونه ها از زندگانی خسته ام من
دیگر بس است آخر جداییها خدا را
سربر کشید از خاک های تیره غم
**********
گلپونه ها گلپونه ها من بی قرارم
ای قصه گویان وفا چشم انتظارم
آه ای پرستو های ره گم کرده دشت
سوی دیار آشناییها بکوچید
بامن بمانید بامن بخوانید
*********
شاید که هستی راز سر گیرم دوباره
آن شور و مستی را زسر گیرم دوباره

 

[naghmeirani]

با تيشه خيا ل تراشيده ام تورا​

در هر بتي كه ساخته ام ديده ام تورا​

از آسمان به دامنم افتا ده آفتاب؟​

يا چون گل از بهشت خدا چيدهام تو را​

هر گل به رنگ و بوي خود ش مي دمد به باغ​

من از تمام گلها بوييده ام تو را​

روياي آشناي شب و روز عمر من​

در خوابهاي كودكي ام ديده ام تو را​

از هر نظر تو عين پسند دل مني​

هم ديده هم نديده پسنديده ام تو را​

زيبا پرستي دل من بي دليل نيست​

زيرا به اين دليل پرستيده ام تو را​

با آنكه جز سكوت جوابم نمي دهي​

در هر سوال از همه پرسيده ام تو را​

از شعر و استعاره و تشبيه بر تري​

با هيچ كس بجز تو نسنجيده ام تو را​

قیصر امین پور​

​

 

[mouli]

تنها شعری،یا بهتر بگم دکلمه ای که همیشه آرومم کرده:
این نیز بگذرد..............

 

[maryam_22]

خوشا چون سروها استادنی سبز
خوشا چون برگ‌ها افتادنی سبز
خوشا چون گل به فصلی، مردنی سرخ
خوشا در فصل دیگر زادنی سبز
*** **** ****
خوشا هر باغ را بارانی از سبز
خوشا هر دشت را دامانی از سبز
برای هر دریچه سهمی از نور
لب هر پنجره گلدانی از سبز


قيصر امين پور

 

[mouli]

هر جا چراغي روشنه از
ترس تنها بودنه
اي ترس تنهاي من اينجا چراغي روشنه​

 

[maryam_22]

رفتار من عادی است
اما نمی دانم چرا
این روزها
از دوستان و آشنایان
هرکس مرا می‌بیند
از دور می‌گوید:
این روزها انگار
حال و هوای دیگری داری!
اما
من مثل هر روزم
با آن نشانیهای ساده
و با همان امضا، همان نام و با همان رفتار معمولی
مثل همیشه ساکت و آرام
این روزها تنها
حس می کنم گاهی کمی گنگم
گاهی کمی گیجم
حس می‌کنم
از روزهای پیش قدری بیشتر
این روزها را دوست دارم
گاهی
- از تو چه پنهان -
با سنگها آواز می‌خوانم
و قدر بعضی لحظه‌ها را خوب می‌دانم
این روزها گاهی
از روز و ماه و سال، از تقویم
از روزنامه بی خبر هستم
حس می‌کنم گاهی کمی کمتر
گاهی شدیدا بیشتر هستم حتی اگر می‌شد بگویم
این روزها گاهی خدا را هم
یک جور دیگر می‌پرستم
از جمله دیشب هم
دیگرتر از شب‌های بی‌رحمانه دیگر بود:
من کاملا تعطیل بودم
اول نشستم خوب
جوراب‌هایم را اتو کردم
تنها - حدود هفت فرسخ - در اتاقم راه رفتم
با کفش‌هایم گفتگو کردم
و بعد از آن هم
رفتم تمام نامه‌ها را زیر و رو کردم
و سطر سطر نامه‌ها را
دنبال آن افسانه‌ی موهوم
دنبال آن مجهول گشتم
چیزی ندیدم
تنها یکی از نامه‌هایم
بوی غریب و مبهمی می‌داد
انگار
از لابه لای کاغذ تا خورده‌ی نامه
بوی تمام یاس‌های آسمانی
احساس می‌شد
دیشب دوباره
بی تاب در بین درختان تاب خوردم
از نردبان ابرها تا آسمان رفتم
در آسمان گشتم
و جیب‌هایم را
از پاره‌های ابر پر کردم
جای شما خالی!
یک لقمه از حجم سفید ابرهای تُرد
یک پاره از مهتاب خوردم
دیشب پس از سی سال فهمیدم
که رنگ چشمانم کمی میشی است
و بر خلاف سال‌ها پیش
رنگ بنفش و ارغوانی را
از رنگ آبی دوست‌تر دارم
دیشب برای اولین بار
دیدم که نام کوچکم دیگر
چندان بزرگ و هیبت آور نیست
این روزها دیگر
تعداد موهای سفیدم را نمی‌دانم
گاهی برای یادبود لحظه‌ای کوچک
یک روز کامل جشن می‌گیرم
گاهی
صد بار در یک روز می‌میرم
حتی
یک شاخه از محبوبه‌های شب
یک غنچه مریم هم برای مردنم کافی است
گاهی نگاهم در تمام روز
با عابران ناشناس شهر
احساس گنگ آشنایی می‌کند
گاهی دل بی دست و پا و سر به زیرم را
آهنگ یک موسیقی غمگین
هوایی می‌کند
اما
غیر از همین حس‌ها که گفتم
و غیر از این رفتار معمولی
و غیر از این حال و هوای ساده و عادی
حال و هوای دیگری
در دل ندارم
رفتار من عادی است


قيصر امين پور

 

[naghmeirani]

قیصر امین پور

قیصر امین پور

در زلف تو بند بود داد دل ما​

​

در بند كمند بود داد دل ما​

​

اي داد به داد دل ما كس نرسيد​

​

از بس كه بلند بود داد دل ما​

​

 

[mouli]

​

شعری از مارتا مدیروس (منسوب شده به پابلو نرودا ) ء
ترجمه از اسپانیایی به انگلیسی: سوریندل دیول (شاعر آمریکایی) ترجمه از انگلیسی به فارسی : عبداللطیف عبادی
-------------------------------

آرام آرام در حال مردنیم

کسی که بردهء عادات و رسوم خود شده است
کسی که هر روز ، زندگی دیروزش را تکرار می کند
کسی که گامهایش را همواره آرام و یکسان بر می دارد
کسی که در زندگی اش خطر نمی کند
کسی که سکوت می کند
کسی که حتی از رنگ تکراری پیرهنش هم دل نمی کند
آرام آرام در حال مردن است

کسی که هیچ راه جدیدی را تجربه نمی کند
کسی که از دل سپردن و مشتاق شدن گریزان است
کسی که رنگ سیاه را بر سپید ترجیح می دهد
کسی که در سرش خیال و رویایی ندارد
کسی که کتابی نمی خواند
کسی که به آهنگ و ترانه ای گوش نمی سپارد
آرام آرام در حال مردن است


کسی که به سرزمنیهای دور سفر نمی کند
کسی که از وجود خویش لذتی نمی برد
کسی که قدر خود را نمی داند
کسی که یاری دیگران را نمی خواهد
کسی که همواره از بخت بد خویش می نالد
کسی که در انتظار بند آمدن باران نشسته است
آرام آرام در حال مردن است

زنده بودن فقط نفس کشیدن نیست
بیا همتی کنیم
بیا اندکی از مرگ بگریزیم
بیا کاری کنیم تا هر روز
احساس کنیم که هنوز هم زنده ایم
بیا از طاقت خود مشعلی برافروزیم
و قدم در راه خوشبختی گذاریم

 

[naghmeirani]

مي شنوم مي شنوم آشناست​

موسيقي چشم تو در گوش من​

موج نگاه تو هماواز ناز​

ريخت چو مهتاب در آغوش من​

مي شنوم در نگه گرم تست​

گمشده گلبانگ بهشت اميد​

اين همه گشتم من و دلخواه من​

در نگه گرم تو مي آرميد​

زمزمه شعر نگاه تو را​

مي شنوم با دل و جان آشناست​

اشك زلال غزل حافظ است​

نغمه مرغان بهشتي نواست​

مي شنوم در نگه گرم تست​

نغمه ان شاهد رويا نشين​

باز زگلبانگ تو سر مي كشد​

شعله اين آرزوي آتشين​

موسيقي چشم تو گويا تر است​

از لب پر ناله و آواز من​

وه كه تو هم گر بتواني شنيد​

زين نگه نغمه سرا راز من ​

​

ه.ا. سايه​

 

[mouli]

..............................................................................................No more words

 

[rm_arch]

گاه آرزو می کنم زورقی باشم برای تو

تا بدانجا برمت که میخواهی

زورقی توانا به تحمل باری که بر دوش داری

زورقی که هیچگاه واژگون نشود.

به هراندازه که ناآرام باشی یا دریای زندگیت متلاطم باشد.

 

[naghmeirani]

دوش، آن رشته هاي ياس ،كه بود​

خفته بر سينه دل انگيزت​

راست گفتي كه آرزوي منست​

كه چنان گشته گردن آويزت​

با چه لبخندهاي ناز آلود​

با چه شيرين نگاه شور انگيز​

باز كردي ز گردن و دادي​

به من آن ياسهاي عطر آميز​

بوسه دادم بسي به ياد تو اش ​

دلم از دست رفت و مست شدم​

آن چنانش به شوق بوييدم​

كه به بوي خوشش ز دست شدم​

دوش،تا وقت بامداد،مرا​

گل تو در كنار بالين بود​

در بر من بخفت و عطر افشاند​

بسترم،تا به صبح،مشكين بود​

به شگفت آمدم كه :اين همه بوي​

ز گلي اين چنين ،عجب باشد​

حيرتم زد كه :راز اين گل چيست؟​

كه چنينم از ان طرب باشد...​

آه،دانستم،اي شكوفه ناز​

راز اين بوي مستي آميزت:​

كاندر آن رشته،پيچيده​

تاري از گيسوي دلاويزت​

​

ه.ا. سايه ​

 

[amir ut]

حميد مصدق

حميد مصدق


چه كسی خواهد دید
مردنم را بی تو ؟
بی تو مردم ، مردم
گاه می اندیشم
خبر مرگ مرا با تو چه كس می گوید ؟
آن زمان كه خبر مرگ مرا
از كسی می شنوی ، روی تو را
كاشكی می دیدم
شانه بالازدنت را
بی قید
و تكان دادن دستت كه
مهم نیست زیاد
و تكان دادن سر را كه
عجیب !‌عاقبت مرد ؟
افسوس
كاكش می دیدم
من به خود می گویم:
" چه كسی باور كرد
جنگل جان مرا
آتش عشق تو خاكستر كرد ؟ "

 

[nazila65]

...و عشق صدای فاصله هاست ..صدای فاصله هایی که غرق ابهامند....

 

[eksir]

وقتی که تازیانه به پایان نمی رسد
زخمی که زهر دیده به درمان نمی رسد
تا دست روشنی نفشانی ز آسمان
هرگز نگاه باغ به باران نمی رسد
تا واژه واژه حنجره آکنده از شب است
شعرم به لحظه های چراغان نمی رسد
یک سمت عشق ، سمت دگر تشنگی ، فراق
یعنی به هم رسیدن عریان نمی رسد
اهرام چند گانه تو ، شنهای برده ما
تا کی دعا به گوش خدایان نمی رسد
روزی که نور فقر تو لبریز تر شود
دیگر صدای خانه به ایمان نمی رسد
وقتی که تازیانه به پایان نمی رسد
تاریخ میوه دادن انسان نمی رسد

 

[naghmeirani]

سر زد به دل دوباره غم كودكانه اي​

آهسته مي ترواد از اين غم ترانه اي​

باران شبيه كودكي ام پشت شيشه هاست​

دارم هواي گريه خدايا بهانه اي​

قیصر امین پور​

 

[maryam_22]

ایرج میرزا




ابليس شبي رفت به بالين جواني

آراسته با شكل مهيبي سر و بر را

گفتا كه: «منم مرگ و اگر خواهي زنهار
بايد بگزيني تو يكي زين سه خطر را

يا آن پدر پير خودت را بكشي زار
يا بشكني از خواهر خود سينه و سر را

يا خود ز مي ناب كشي يك دو سه ساغر
تا آن كه بپوشم ز هلاك تو نظر را


لرزيد ازين بيم جوان بر خود و جا داشت
كز مرگ فتد لرزه به تن ضيغم نر را

گفتا: «پدر و خواهر من هر دو عزيزند
هرگز نكنم ترك ادب اين دو نفر را

ليكن چون به مي دفع شر از خويش توان كرد
مي نوشم و با وي بكنم چاره ي شر را»

جامي دو بنوشيد و چو شد خيره ز مستي
هم خواهر خود را زد و هم كشت پدر را

اي كاش شود خشك بن تاك خداوند
زين مايه ي شر حفظ كند نوع بشر را​

 

[eksir]

با من بی کس تنها شده، یارا تو بمان
همه رفتند از این خانه، خدا را تو بمان
من بی‌برگ خزان‌دیده، دگر رفتنی‌ام
تو همه بار و بری، تازه بهارا تو بمان
داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقش به خون شسته، نگارا تو بمان
زین بیابان گذری نیست سواران را، لیک
دل ما خوش به فریبی است، غبارا تو بمان
هر دم از حلقه عشاق، پریشانی رفت
به سر زلف بتان، سلسله‌دارا تو بمان
شهریارا تو بمان بر سر این خیل یتیم
پدرا، یار ، اندوهگسارا تو بمان
سایه در پای تو چون موج چه خوش زار گریست
که سر سبز تو خوش باشد، کنارا تو بمان"
​

 

[mouli]

C sad gole sorkh yek gole nasrani mara ze sare boride mitarsani? ma gar ze sare boride mitarsidim dar mahfele asheghan nemiraghsidim