گاهی به نوشخند لبت را اشاره كن 
ما را به هیچ صاحب عمر دوباره كن 
○ فروغی بسطامی 
---------------- 
عجب عجب كه برون آمدی به پرسش من 
ببین ببین كه چه بیطاقتم ز شیدایی 
○ مولانا 
---------------- 
آرامِ دل غمگین، جز دوست كسی مگزین 
فیالجمله همه او بین، زیرا همه او دیدم 
○ فخرالدین عراقی 
---------------- 
منم شرمنده زین یاری كه كردی 
همین باشد وفاداری كه كردی 
○ وحشی بافقی 
---------------- 
بده یك بوسه تا ده واستانی 
از این به چون بود بازارگانی!؟ 
○ نظامی 
---------------- 
ما را همین بس است كه داریم درد عشق 
مقصود ما ز وصل تو بوس و كنار نیست 
○ عبید زاكانی 
---------------- 
چندین شكستِ كارِ منِ دلشكسته چیست؟ 
ای هرزهگرد مگر نیست كار دگرت؟ 
○ وحشی بافقی 
----------------
جمالش كرد حیرانم، چه ماه است آن نمیدانم 
كه چشم از كشف ماهیت، نمیبندد تأمل را 
○ اوحدی مراغهای 
---------------- 
كی توان حق گفت جز زیر لحاف 
با تو ای خشمآور آتشسجاف! 
○ مولانا 
---------------- 
در راه عشق وسوسهی اهرمن بسی است 
پیش آی گوش دل به پیام سروش كن 
○ حافظ 
---------------- 
خواهم از گریه دهم خانه به سیلاب امشب 
دوستان را خبر از چشم پرآبم مكنید 
○ محتشم كاشانی 
---------------- 
می میكشیم و خندهی مستانه میزنیم 
با این دو روزهی عمر چهها میكنیم ما 
○ صائب تبریزی 
---------------- 
به حال سعدی بیچاره قهقهه چه زنی 
كه چاره در غم تو، های های میداند 
○ سعدی 
---------------- 
از هر طرف كه رفتم جز وحشتم نیفزود 
زنهار از این بیابان وین راه بینهایت 
○ حافظ 
---------------- 
تو را زین پس جز فرشته نخوانم 
ازیرا كه تو آدمی را نمانی! 
○ فرخی سیستانی 
---------------- 
مكن از خواب بیدارم خدا را 
كه دارم خلوتی خوش با خیالش 
○ حافظ 
---------------- 
خواب مرگم باد اگر دور از تو خوابم آرزوست 
خون خورم بیچشم مستت گر شرابم آرزوست 
○ اهلی شیرازی 
---------------- 
گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید 
گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نكنیم 
○ حافظ 
---------------- 
ما شبی دست برآریم و دعایی بكنیم 
غم هجران تو را چاره ز جایی بكنیم 
○ حافظ 
---------------- 
آه از راه محبت كه چه بیپایان است 
با دو منزل كه یكی وصل و یكی هجران است 
○ صیدی 
---------------- 
مرا صائب به فکر کار عشق انداخت بیکاری 
عجب كاری برای مردم بیكار پیدا شد! 
○ صائب تبریزی 
---------------- 
رو مسخرگی پیشه كن و مطربی آموز 
تا داد خود از كهتر و مهتر بستانی 
○ انوری 
---------------- 
گر به خشم است و گر به عین رضا 
نگهی باز كن كه منتظریم 
○ سعدی 
---------------- 
من مریض درد عصیانم كه درمانم تویی 
دردمند اینچنین محتاج درمان شماست! 
○ محتشم كاشانی 
---------------- 
من چون نزنم دست كه پابند منی 
چون پای نكوبم كه توئی دستزنان 
○ مولانا 
---------------- 
مرا كه سِحر سخن در جهان همه رفته است 
ز سِحر چشم تو بیچاره ماندهام مسحور 
○ سعدی 
---------------- 
این بدان گفتم كه تا هر بیفروغ 
كم زند در عشق ما لاف دروغ 
○ عطار 
---------------- 
مجلس تمام گشت و به پایان رسید عمر 
ما همچنان در اول وصف تو ماندهایم 
○ سعدی 
----------------