short stories-histoires courtes

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry

[h=2]CHAPITRE XIII[/h] La quatrième planète était celle du businessman. Cet homme était si occupé qu'il ne leva même pas la tête à l'arrivée du petit prince.

-Bonjour, lui dit celui-ci. Votre cigarette est éteinte.
-Trois et deux font cinq. Cinq et sept douze. Douze et trois quinze. Bonjour. Quinze et sept vingt-deux. Vingt-deux et six vingt-huit. Pas de temps de la rallumer. Vingt-six et cinq trente et un. Ouf! Ça fait donc cinq cent un millions six cent vingt-deux mille sept cent trente et un.

-Cinq cents millions de quoi?
-Hein? Tu es toujours là? Cinq cent un million de...je ne sais plus...J'ai tellement de travail! Je suis sérieux, moi, je ne m'amuse pas à des balivernes! Deux et cinq sept...
-Cinq cent millions de quoi, répéta le petit prince qui jamais de sa vie, n'avait-il renoncé à une question, une fois qu'il l'avait posée.
Le businessman leva la tête:
-Depuis cinquante-quatre ans que j'habite cette planète-ci, je n'ai été dérangé que trois fois. La première fois ç'a été, il y a vingt-deux ans, par un hanneton qui était tombé Dieu sait d'où. Il répandait un bruit épouvantable, et j'ai fait quatre erreurs dans une addition. La seconde fois ç'à été, il y a onze ans, par une crise de rhumatisme. Je suis sérieux, moi. La troisième fois...la voici! Je disais donc cinq cent un millions...
-Millions de quoi?
Le businessman comprit qu'il n'était point d'espoir de paix:
-Millions de ces petites choses que l'on voit quelquefois dans le ciel.
-Des mouches?
-Mais non, des petites choses qui brillent.
-Des abeilles?
-Mais non. Des petites choses dorées qui font rêvasser les fainéants. Mais je suis sérieux, moi! Je n'ai pas le temps de rêvasser.
-Ah! des étoiles?
-C'est bien ça. Des étoiles.
-Et que fais-tu des cinq cent millions d'étoiles?
-Cinq cent un millions six cent vingt-deux mille sept cent trente et un. Je suis un homme sérieux, moi, je suis précis.
-Et que fais-tu de ces étoiles?
-Ce que j'en fais?
-Oui.
-Rien. Je les possède.
-Tu possèdes les étoiles?
-Oui.
-Mais j'ai déjà vu un roi qui...
-Les rois ne possèdent pas. Ils "règnent" sur. C'est très différent.
-Et à quoi cela te sert-il de posséder les étoiles?
-Ça me sert à être riche.
-Et à quoi cela te sert-il d'être riche?
-A acheter d'autres étoiles, si quelqu'un en trouve.
Celui-là, se dit en lui-même le petit prince, il raisonne un peu comme mon ivrogne.
Cependant il posa encore des questions:
-Comment peut-on posséder les étoiles?
-A qui sont-elles? riposta, grincheux, le businessman.
-Je ne sais pas. A personne.
-Alors elles sont à moi, car j'y ai pensé le premier.
-Ça suffit?
-Bien sûr. Quand tu trouves un diamant qui n'est à personne, il est à toi. Quand tu trouves une île qui n'est à personne, elle est à toi. Quand tu as une idée le premier, tu la fais breveter: elle est à toi. Et moi je possède les étoiles, puisque jamais personne avant moi n'a songé à les posséder.
-Ça c'est vrai, dit le petit prince. Et qu'en fais-tu?
-Je les gère. Je les compte et je les recompte, dit le businessman. C'est difficile. Mais je suis un homme sérieux!
Le petit prince n'était pas satisfait encore.
-Moi, si je possède un foulard, je puis le mettre autour de mon cou et l'emporter. Moi, si je possède une fleur, je puis cueillir ma fleur et l'emporter. Mais tu ne peux pas cueillir les étoiles!
-Non, mais je puis les placer en banque.
-Qu'est-ce que ça veut dire?
-Ça veut dire que j'écris sur un petit papier le nombre de mes étoiles. Et puis j'enferme à clef ce papier-là dans un tiroir.
-Et c'est tout?
-Ça suffit!
C'est amusant, pensa le petit prince. C'est assez poétique. Mais ce n'est pas très sérieux.
Le petit prince avait sur les choses sérieuses des idées très différentes des idées des grandes personnes.
-Moi, dit-il encore, je possède une fleur que j'arrose tous les jours. Je possède trois volcans que je ramone toutes les semaines. Car je ramone aussi celui qui est éteint. On ne sait jamais. C'est utile à mes volcans, et c'est aussi utile à ma fleur, que je les possède. Mais tu n'est pas utile aux étoiles...
Le businessman ouvrit la bouche mais ne trouva rien à répondre, et le petit prince s'en fut.
Les grandes personnes sont décidément tout à fait extraordinaires, se disait-il en lui même durant son voyage.


ترجمه

محمد قاضی


سياره چهارم از آن مرد کارفرما بود. اين مرد آنقدر مشغول بود که حتی با ورود شازده کوچولو سربلند نکرد.
شازده کوچولو به او گفت:
- سلام آقا، سيگارتان خاموش شده است.
- سه و دو پنج، پنج و هفت دوازده. دوازده و سه پانزده... سلام... پانزده و هفت بيست‌ودو. بيست‌ودو و شش بيست‌وهشت... وقت ندارم سيگارم را دوباره روشن کنم... بيست‌وشش و پنج سی‌ويک... آخ... پس اين می‌شود پانصدويک ميليون و ششصدوبيست‌ودو هزار و هفتصدوسی‌ويک.
- پانصد ميليون چه؟
- وا! تو هنوز اينجايی؟ پانصدويک ميليون چيز... چه می‌دانم... آنقدر کار دارم که نگو! من يک آدم جدی هستم و وقت خود را به ياوه‌بافی نمی‌گذرانم. دو و پنج هفت...
شازده کوچولو که به عمر خود هرگز از سوالی که می‌کرد دست‌بردار نبود، باز پرسيد:
- آخر پانصدويک ميليون چه؟

کارفرما سربلند کرد و گفت:
- در پنجاه و چهار سالی که ساکن اين سياره هستم، فقط سه بار مزاحم من شده‌اند. بار اول در بيست‌ودو سال پيش يک سوسک طلايی ناراحتم کرد که خدا می‌داند از کجا افتاده بود. حيوان صدای وحشتناکی از خود در‌می‌آورد و من در يک عمل جمع چهار تا اشتباه کردم. بار دوم در يازده سال پيش به بيماری روماتيسم دچار شدم. من ورزش نمی‌کنم و وقت گردش هم ندارم. من جدی هستم. بار سوم هم... که حالا است! بلی، داشتم می‌گفتم پانصدويک ميليون و ...
- ميليون چه آخر؟
کارفرما که فهميد اميدی نيست به اينکه راحتش بگذارند گفت:
- ميليونها از اين چيزهای کوچک که گاه‌گاه در آسمان ديده می‌شوند.
- مگس؟
- نه بابا، از اين چيزهای ريز که می‌درخشند.
- زنبور عسل؟
- نه خنگ خدا،‌ از اين چيزهای طلايی که آدمهای بيکاره را خيالاتی می‌کنند. ولی من جدی هستم. من وقت خيالبافی ندارم!
- آها! ستاره‌ها را می‌گويی؟
- بله درست است، ستاره.
- خوب، تو با پانصد ميليون ستاره چه می‌خواهی بکنی؟
- پانصدويک ميليون و ششصدوبيست‌ودوهزار و هفتصدوسی‌ويک. بله، من جدی هستم. من حسابم درست است.
- آخر تو با اين ستاره‌ها چه می‌کنی؟
- چه می‌کنم؟
- خوب، بله.
- هيچ، من مالک آنها هستم.
- تو مالک ستاره‌ها هستی؟
- بله.
- ولی من پيش از اين پادشاهی را ديدم که...
- پادشاهان مالک چيزی نيستند. آنها "سلطنت" می‌کنند. موضوع فرق دارد.
- خوب، مالک ستاره‌ها بودن برای تو چه فايده‌ای دارد؟
- فايده‌اش اين است که ثروتمند هستم.
- ثروتمند بودن چه فايده‌ای برای تو دارد؟
- فايده‌اش اين است که اگر کسی ستارگان ديگری پيدا کند، من آنها را می‌خرم.
شازده کوچولو در دل گفت که اين مرد هم تا اندازه‌ای مثل ميخواره استدلال می‌کند.
با اين حال باز سوالهايی کرد:
- چگونه می‌توان مالک ستاره‌ها شد؟
کارفرما با اوقات تلخی گفت:
- مگر اين ستاره‌ها مال که هستند؟
- من چه می‌دانم، مال کسی نيستند.
- پس مال من هستند، چون اول‌بار من به اين فکر افتاده‌ام.
- همين کافی است؟
- البته! وقتی تو الماسی پيدا می‌کنی که مال کسی نيست، مال تو است ديگر! وقتی جزيره‌ای کشف می‌کنی که مال کسی نيست،‌ مال تو است. وقتی تو زودتر از همه فکری پيدا می‌کنی، آن را به نام خود به ثبت می‌رسانی، و آن وقت آن فکر از آن تو خواهد بود. من هم مالک ستاره‌ها هستم، چون هيچکس پيش از من به فکر تملک آنها نيافتاده است.
شازده کوچولو گفت:
- اين درست، ولی آخر تو با آنها چه می‌کنی؟
کارفرما گفت:
- من از آنها مواظبت می‌کنم. می‌شمارم و باز می‌شمارمشان. اين کار مشکل است،‌ ولی من مرد جدی‌ای هستم!
شازده کوچولو که هنوز قانع نشده بود گفت:
- من اگر شال‌گردنی داشته باشم، می‌توانم آن را به دور گردنم بپيچم و با خودم ببرم. اگر گلی داشته باشم، می‌توانم گلم را بچينم و با خودم ببرم. ولی تو که نمی‌توانی ستاره‌ها را بچينی.
- نه، ولی می‌توانم آنها را در بانک بگذارم.
- يعنی چه؟
- يعنی من تعداد ستاره‌های خود را روی يک ورقه کاغذ می‌نويسم و بعد، آن ورقه را در کشويی می‌گذارم و در آن را قفل می‌کنم.
- همين؟
- بلی که همين.
شازده کوچولو فکر کرد که اين کار بامزه‌ای است و شاعرانه هم هست، ولی خيلی جدی نيست.
تعبيری که شازده کوچولو از چيزهای جدی می‌کرد، با تعبير آدم‌بزرگها خيلی فرق داشت. باز گفت:
- من گلی دارم که هر روز صبح آبش می‌دهم. سه آتشفشان هم دارم که هر هفته پاکشان می‌کنم. حتی آتشفشان خاموشم را هم پاک می‌کنم. آدم چه می‌داند. اين کار من هم برای آتشفشانهای خاموش من و هم برای گلم فايده دارد که من صاحب آنها باشم. اما تو که برای ستاره‌ها فايده‌ای نداری...
کارفرما دهان باز کرد که چيزی بگويد،‌ ولی جوابی نداشت و شازده کوچولو از آنجا رفت.
در بين راه با خود می‌گفت: "به‌راستی که اين آدم‌بزرگها خيلی خيلی عجيبند!"



​

منبع
rainymint.com

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry

CHAPITRE XIV

La cinquième planète était très curieuse. C'était la plus petite de toutes. Il y avait là juste assez de place pour loger un réverbère et un allumeur de réverbères. Le petit prince ne parvenait pas à s'expliquer à quoi pouvaient servir, quelque part dans le ciel, sur une planète sans maison, ni population, un réverbère et un allumeur de réverbères. Cependant il se dit en lui-même:
- Peut-être bien que cette homme est absurde. Cependant il est moins absurde que le roi, que le vaniteux, que le businessman et que le buveur. Au moins son travail a-t-il un sens. Quand il allume son réverbère, c'est comme s'il faisait naître une étoile de plus, ou une fleur. Quand il éteint son réverbère ça endort la fleur ou l'étoile. C'est une occupation très jolie. C'est véritablement utile puisque c'est joli.

Lorsqu'il aborda la planète il salua respectueusement l'allumeur:
-Bonjour. Pourquoi viens-tu d'éteindre ton réverbère?
-C'est la consigne, répondit l'allumeur. Bonjour.
-Qu'est ce la consigne?
-C'est d'éteindre mon réverbère. Bonsoir.
Et il le ralluma.
-Mais pourquoi viens-tu de rallumer?
-C'est la consigne, répondit l'allumeur.
-Je ne comprends pas, dit le petit prince.
-Il n'y a rien à comprendre, dit l'allumeur. La consigne c'est la consigne. Bonjour.
Et il éteignit son réverbère.
Puis il s'épongea le front avec un mouchoir à carreaux rouges.
-Je fais là un travail terrible. C'était raisonnable autrefois. J'éteignais le matin et j'allumais le soir. J'avais le reste du jour pour me reposer, et le reste de la nuit pour dormir...
-Et, depuis cette époque, la consigne à changé?
-La consigne n'a pas changé, dit l'allumeur. C'est bien là le drame! la planète d'année en année a tourné de plus en plus vite, et la consigne n'a pas changé!
-Alors? dit le petit prince.
-Alors maintenant qu'elle fait un tour par minute, je n'ai plus un seconde de repos. J'allume et j'éteins une fois par minute!
-Ça c'est drôle! les jours chez toi durent une minute!
-Ce n'est pas drôle du tout, dit l'allumeur. Ça fait déjà un mois que nous parlons ensemble.
-Un mois?
-Oui. Trente minutes. Trente jours! Bonsoir.
Et il ralluma son réverbère.
Le petit prince le regarda et il aima cet allumeur qui était si fidèle à sa consigne. Il se souvint des couchers de soleil que lui-même allait autrefois chercher, en tirant sa chaise. Il voulut aider son ami:
-Tu sais...je connais un moyen de te reposer quand tu voudras...
-Je veux toujours, dit l'allumeur.
Car on peut être, à la fois, fidèle et paresseux.
Le petit prince poursuivit:
-Ta planète est tellement petite que tu en fais le tour en trois enjambées. Tu n'as qu'à marcher lentement pour rester toujours au soleil. Quand tu voudras te reposer tu marcheras... et le jour durera aussi longtemps que tu voudras.
-Ça ne m'avance pas à grand chose, dit l'allumeur. Ce que j'aime dans la vie, c'est dormir.
-Ce n'est pas de chance, dit le petit prince.
-Ce n'est pas de chance, dit l'allumeur. Bonjour.
Et il éteignit son réverbère.
Celui-là, se dit le petit prince, tandis qu'il poursuivait plus loin son voyage, celui-là serait méprisé par tous les autres, par le roi, par le vaniteux, par le buveur, par le businessman. Cependant c'est le seul qui ne me paraisse pas ridicule. C'est, peut-être, parce qu'il s'occupe d'autre chose que de soi-même.
Il eut un soupir de regret et se dit encore:
-Celui-là est le seul dont j'eusse pu faire mon ami. Mais sa planète est vraiment trop petite. Il n'y a pas de place pour deux...
Ce que le petit prince n'osait pas s'avouer, c'est qu'il regrettait cette planète bénie à cause, surtout, des mille quatre cent quarante couchers de soleil par vingt-quatre heures!

ترجمه

محمد قاضی

ستاره پنجم بسيار عجيب بود. ستاره‌ای بود از همه کوچکتر. در آنجا فقط برای يک فانوس و يک فانوس‌افروز جا بود. شازده کوچولو نمی‌توانست سر دربياورد که در نقطه‌ای از آسمان، در سياره‌ای که نه خانه‌ای در آن بود و نه ساکنی، فانوس و فانوس‌افروز به چه کار می‌آمد. معهذا، در دل گفت:
- شايد اين مرد احمق باشد، ولی هر چه هست از پادشاه و خودپسند و کارفرما و ميخواره احمق‌تر نيست. کار او لااقل معنايی دارد. وقتی فانوسش را روشن می‌کند مثل اين است که ستاره‌ای ديگر يا گلی به وجود می‌آورد. و وقتی فانوسش را خاموش می‌کند مثل اين است که آن گل يا آن ستاره را خواب می‌کند. همين خود سرگرمی زيبايی است، و به راستی که مفيد هم هست، چون زيبا است.
شازده کوچولو همينکه وارد آن سياره شد به احترام فانوس‌افروز سلام کرد:
- روز به خير، آقا، چرا فانوست را خاموش کردی؟
فانوس‌افروز در جواب گفت: دستور است آقا. روز به خير.
- دستور چيست؟
- دستور اين است که فانوسم را خاموش کنم. شب به خير.
و باز فانوس را روشن کرد.
- پس چرا باز روشن کردی؟
فانوس‌افروز جواب داد: دستور است.
شازده کوچولو گفت: من نمی‌فهمم.
فانوس‌افروز گفت: فهميدن ندارد. دستور دستور است. روز به خير!
و باز فانوسش را خاموش کرد.
سپس عرق پيشانی خود را با دستمالی که خالهای چهارگوش قرمز داشت، خشک کرد:
- من اينجا شغل بسيار بدی دارم. اين کار سابقا معقول بود چون صبحها فانوس را خاموش می‌کردم و شبها روشن. در باقی مدت روز مجال استراحت داشتم و در باقی مدت شب مجال خوابيدن...
- و از آن وقت به بعد دستور عوض شده است؟
فانوس‌افروز گفت: دستور عوض نشده و غصه من هم از همين است. سياره سال‌به‌سال بر سرعت گردش خود افزوده و دستور هم تغيير نکرده است.
شازده کوچولو گفت: پس چه؟
- هيچ. حالا که سياره در هر دقيقه يک‌بار به دور خود می‌گردد، من ديگر يک‌ ثانيه هم وقت استراحت ندارم. هر دقيقه يک‌بار فانوس را روشن و خاموش می‌کنم!

من شغل بسيار بدی دارم​

- خيلی عجيب است! يعنی در سياره تو روز يک دقيقه طول می‌کشد؟
فانوس‌افروز گفت:
- هيچ عجيب نيست. حالا يک ماه است که ما داريم با هم صحبت می‌کنيم.
- يک ماه؟
- بلی،‌ سی‌دقيقه، يعنی سی‌روز! شب به خير.
و دوباره فانوسش را روشن کرد.
شازده کوچولو به فانوس‌افروز نگاه کرد و از او که تا به اين اندازه به دستور وفادار بود، خوشش آمد. به ياد غروبهايی افتاد که خودش سابقا با حرکت دادن صندليش تماشا می‌کرد. خواست تا کمکی به دوستش بکند:
- گوش کن... من راهی بلدم که تو هر وقت بخواهی می‌توانی استراحت کنی...
فانوس‌افروز گفت: البته که می‌خواهم.
چون آدم می‌تواند در آن واحد هم وفادار باشد و هم تنبل.
شازده کوچولو ادامه داد:
- ستاره تو آنقدر کوچک است که تو با سه قدم بلند می‌توانی دور آن را بگردی. پس کافی است قدری آهسته راه بروی تا هميشه در آفتاب بمانی. هر وقت می‌خواهی استراحت کنی، راه برو... آن وقت تا دلت بخواهد روز دراز خواهد شد.
فانوس‌افروز گفت: اين دردی از من دوا نمی‌کند. آنچه من در زندگی دوست دارم، خوابيدن است.
شازده کوچولو گفت: حيف! اين هم که نشد.
فانوس‌افروز گفت: بلی که نشد. روز به خير.
و فانوس خود را خاموش کرد.
وقتی شازده کوچولو به سفر خود ادامه می‌داد، در دل گفت که شايد اين مرد مورد تحقير و تمسخر آنهای ديگر يعنی پادشاه و خودپسند و ميخواره و کارفرما قرار بگيرد،‌ با اين‌حال، او تنها کسی است که به نظر من مضحک نمی‌آيد. شايد علتش اين است که او به چيزی غير از خود مشغول است.
و آهی از حسرت کشيد و باز با خود گفت:
- اين مرد تنها کسی است که من می‌توانستم به دوستی خود برگزينم، ولی حيف که ستاره‌اش به راستی بسيار کوچک است و دو نفر در آن جا نمی‌گيرند.
چيزی که شازده کوچولو جرات نداشت پيش خود اقرار کند، اين بود که حسرت اين سياره فرخنده را می‌خورد، بخصوص از آن جهت که در بيست‌وچهار ساعت، هزار و چهارصدوچهل غروب خورشيد داشت.

منبع
rainymint.com​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry

[h=2]CHAPITRE XV[/h] La sixième planète était une planète dix fois plus vaste. Elle était habitée par un vieux Monsieur qui écrivait d'énormes livres.

-Tiens! voilà un explorateur! s'écria-t-il, quand il aperçut le petit prince.
Le petit prince s'assit sur la table et souffla un peu. Il avait déjà tant voyagé!
-D'où viens-tu? lui dit le vieux Monsieur.
-Quel est ce gros livre? dit le petit prince. Que faites-vous ici?
-Je suis géographe, dit le vieux Monsieur.
-Qu'est-ce un géographe?
-C'est un savant qui connaît où se trouvent les mers, les fleuves, les villes, les montagnes et les déserts.
-Ça c'est bien intéressant, dit le petit prince. Ça c'est enfin un véritable métier! Et il jeta un coup d'oeil autour de lui sur la planète du géographe. Il n'avait jamais vu encore une planète aussi majestueuse.
-Elle est bien belle, votre planète. Est-ce qu'il y a des océans?
-Je ne puis pas le savoir, dit le géographe.
-Ah! (Le petit prince était déçu.) Et des montagnes?
-Je ne puis pas le savoir, dit le géographe.
-Et des villes et des fleuves et des déserts?
-Je ne puis pas le savoir non plus, dit le géographe.
-Mais vous êtes géographe!
-C'est exact, dit le géographe, mais je ne suis pas explorateur. Je manque absolument d'explorateurs. Ce n'est pas le géographe qui va faire le compte des villes, des fleuves, des montagnes, des mers et des océans. La géographe est trop important pour flâner. Il ne quitte pas son bureau. Mais il reçoit les explorateurs. Il les interroge, et il prend note leurs souvenirs. Et si les souvenirs de l'un d'entre eux lui paraissent intéressants, le géographe fait une enquête sur la moralité de l'explorateur.
-Pourquoi ça?
-Parce qu'un explorateur qui mentait entraînerait des catastrophes dans les livres de géographie. Et aussi un explorateur qui boirait trop.
-Pourquoi ça? fit le petit prince.
-Parce que les ivrognes voient double. Alors le géographe noterait deux montagnes, là où il n'y en a qu'un seule.
-Je connais quelqu'un, dit le petit prince, qui serait mauvais explorateur.
-C'est possible. Donc, quand la moralité de l'explorateur paraît bonne, on fait une enquête sur sa découverte.
-On va voir?
-Non. C'est trop compliqué. Mais on exige de l'explorateur qu'il fournisse de preuves. Si'il s'agit par example de la découverte d'une grosse montagne, on exige qu'il en rapporte de grosses pierres.
Le géographe soudain s'émut.
-Mais toi, tu viens de loin! Tu es explorateur! Tu vas me décrire ta planète!
Et le géographe, ayant ouvert son registre, tailla son crayon. On note d'abord au crayon les récits des explorateurs. On attend, pour noter à l'encre, que l'explorateur ait fourni des preuves.
-Alors? interrogea le géographe.
-Oh! chez moi, dit le petit prince, ce n'est pas très intéressant, c'est tout petit. J'ai trois volcans. Deux volcans en activité, et un volcan éteint. Mais on ne sait jamais.
-On ne sait jamais, dit le géographe.
-J'ai aussi une fleur.
-Nous ne notons pas les fleurs, dit le géographe.
-Pourquoi ça! c'est pas joli!
-Parce que les fleurs sont éphémères.
-Qu'est ce que signifie: "éphémère"?
-Les géographies, dit le géographe, sont les livres les plus précieux de tous les livres. Elles ne se démodent jamais. Il est rare qu'une montagne change de place. Il est très rare qu'un océan se vide de son eau. Nous écrivons des choses éternelles.
-Mais les volcans éteints peuvent se réveiller, interrompit le petit prince. Qu'est -ce que signifie "éphémère"?
-Que les volcans soient éteints ou soient éveillés, ça revient au même pour nous autres, dit le géographe. Ce qui compte pour nous, c'est la montagne. Elle ne change pas.
-Mais qu'est-ce que signifie "éphémère"? répéta le petit prince qui, de sa vie, n'avait renoncé à une question, une fois qu'il l'avait posée.
-Ça signifie "qui est menacé de disparition prochaine".
-Ma fleur est menacée de disparition prochaine?
-Bien sûr.
Ma fleur est éphémère, se dit le petit prince, et elle n'a que quatre épines pour se défendre contre le monde! Et je l'ai laissée toute seule chez moi!
Ce fut là son premier mouvement de regret. Mais il reprit courage:
-Que me conseillez-vous d'aller visiter? demanda-t-il.
-La planète Terre, lui répondit le géographe. Elle a une bonne réputation...
Et le peti prince s'en fut, songeant à sa fleur.


ترجمه

محمد قاضی

سياره ششم ستاره‌ای بود ده برابر فراخ‌تر. در آنجا خانه آقای پيری بود که کتابهای بزرگ می‌نوشت.
او وقتی شازده کوچولو را ديد به صدای بلند گفت:
- به به! اين هم يک کاشف!
شازده کوچولو روی ميز نشست و قدری نفس زد. چون خيلی راه رفته بود.
آقای پير به او گفت: از کجا می‌آيی؟
شازده کوچولو گفت: اين کتاب بزرگ چيست و شما اينجا چه می‌کنيد؟
آقای پير گفت: من جغرافی‌دانم.
- جغرافی‌دان چيست؟
- جغرافی‌دان دانشمندی است که می‌داند درياها و رودها و شهرها و کوهها و بيابانها در کجا واقع شده‌اند.
شازده کوچولو گفت: اين بسيار جالب است! اين شد کار حسابی!

و نظری به اطراف خود در سياره جغرافی‌دان انداخت. تا کنون سياره‌ای به اين عظمت نديده بود.
- سياره شما بسيار زيبا است. آيا اقيانوس هم در آن هست؟
جغرافی‌دان گفت: من از کجا بدانم؟
شازده کوچولو که از اين جواب جا خورده بود پرسيد:
- کوه چطور؟
جغرافی‌دان گفت: از آن هم بيخبرم.
- شهر و رودخانه و بيابان چطور؟
جغرافی‌دان گفت: از آنها هم نمی‌توانم خبر داشته باشم.
- ولی شما که جغرافی‌دان هستيد!
جغرافی‌دان گفت: درست، ولی من که کاشف نيستم. من اصلا کاشف ندارم. جستن و شمردن شهرها و رودخانه‌ها و کوهها و درياها و اقيانوس‌ها و بيابانها کار جغرافی‌دان نيست. مقام جغرافی‌دان بالاتر از آن است که برود و بگردد. او از دفتر کار خود بيرون نمی‌رود، بلکه کاشفان را در آنجا می‌پذيرد. از ايشان چيز می‌پرسد و خاطراتشان را يادداشت می‌کند. و اگر خاطرات يکی از ايشان به نظرش جالب آمد، تحقيقی در باره خصوصيات اخلاقی کاشف می‌کند.
- اين کار برای چيست؟
- چون اگر کاشفی دروغ بگويد، اشتباهات اسف‌انگيزی در کتابهای جغرافيا پيدا خواهد شد. همچنين اگر کاشفی زياد مشروب بخورد.
شازده کوچولو پرسيد: اين ديگر چرا؟
- برای آنکه مستها يکی را دو می‌بينند. آن وقت جغرافی‌دان در جايی که يک کوه بيشتر نيست، دو تا می‌نويسد.
شازده کوچولو گفت: من کسی را می‌شناسم که کاشف بدی می‌شد.
- ممکن است... به هر حال وقتی خصوصيات اخلاقی کاشف خوب بود، تحقيقی هم راجع به کشف او می‌کنند.
- يعنی می‌روند و به چشم می‌بينند؟
- نه، رفتن و ديدن مشکل است. از کاشف می‌خواهند که مدارکی هم ارائه کند. مثلا اگر موضوع کشف کوه بزرگی باشد،‌ از او می‌خواهند که سنگهای بزرگی از آن کوه بياورد.
جغرافی‌دان ناگهان به خود آمد:
- خوب، تو هم که از راه دوری می‌آيی! پس تو هم کاشفی! تو بايد سيارات را برای من تشريح کنی.
و جغرافی‌دان دفتر يادداشت خود را باز کرد و مدادش را تراشيد. خاطرات کاشفان را اول با مداد می‌نويسند و تا وقتی که کاشف دليل نياورده است، با جوهر پاکنويس نمی‌کنند.
جغرافی‌دان گفت: خوب، شروع کن!
شازده کوچولو گفت:
- اوه! سياره من زياد جالب نيست. خيلی کوچک است. من سه تا آتشفشان دارم. دو آتشفشان روشن و يک آتشفشان خاموش. ولی آدم چه می‌داند...
جغرافی‌دان گفت: بلی، آدم چه می‌داند.
- من يک گل هم دارم.
جغرافی‌دان گفت: ما گلها را يادداشت نمی‌کنيم.
- چرا؟ گل که زيباترين چيز است!
- چون گل فانی است.
- "فانی" يعنی چه؟
جغرافی‌دان گفت: کتابهای جغرافيا از تمام کتابهای ديگر ارزنده‌ترند و هرگز از اعتبار نمی‌افتند. بسيار به ندرت ممکن است کوه جای خود را تغيير دهد و بعيد است که آب اقيانوس خالی شود. ما چيزهای جاودانی را يادداشت می‌کنيم.
شازده کوچولو در حرف او دويد:
- ولی آتشفشانهای خاموش ممکن است دوباره روشن شوند. نگفتيد "فانی" يعنی چه؟
جغرافی‌دان گفت:
- آتشفشان چه روشن باشد و چه خاموش، از نظر ما فرق نمی‌کند. برای ما اصل همان کوه است چون تغيير نمی‌کند.
شازده کوچولو که به عمر خود هرگز از سوالی که می‌کرد دست‌بردار نبود، باز پرسيد:
- "فانی" يعنی چه؟
جغرافی‌دان گفت: فانی يعنی "چيزی که زود از بين برود."
- پس گل من هم زود از بين می‌رود؟
- البته.
شازده کوچولو با خود گفت: حيف که گل من فانی است و برای دفاع خود از گزند دنيا چهار خار بيشتر ندارد. و مرا ببين که او را تنها در خانه گذاشته‌ام!
اين نخستين ابراز تاسف او بود. اما باز قوت قلبی يافت و پرسيد:
- به نظر شما من به ديدن کجا بروم؟
جغرافی‌دان به او جواب داد:
- برو به ديدن سياره زمين که شهرت به‌سزايی دارد...
و شازده کوچولو همچنان که به فکر گل خود بود،‌ از آنجا رفت.

​

منبع
rainymint.com
​

​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry

[h=2]CHAPITRE XVI[/h] La septième planète fut donc la Terre.
La Terre n'est pas une planète quelconque! On y compte cent onze rois (en n'oubliant pas, bien sûr, les rois nègres), sept mille géographes, neuf cent mille businessmen, sept millions et demi d'ivrognes, trois cent deux milliards de grandes personnes.
Pour vous donner une idée des dimensions de la Terre je vous dirai qu'avant l'invention de l'électricité on y devait entretenir, sur l'ensemble des six continents, une véritable armée de quatre cent soixante-deux mille cinq cent onze allumeurs de réverbères.

Vu d'un peu loin ça faisait un effet splendide. Les mouvements de cette armée étaient réglés comme ceux d'un ballet d'opéra. D'abord venait le tour des allumeurs de réverbères de Nouvelle-Zélande et d'Australie. Puis ceux-ci, ayant allumé leurs lampions, s'en allaient dormir. Alors entraient à leur tour dans la danse les allumeurs de réverbères de Chine et de Sibérie. Puis eux aussi s'escamotaient dans les coulisses. Alors venait le tour des allumeurs de réverbères de Russie et des Indes. Puis de ceux d'Afrique et d'Europe. Puis de ceux d'Amérique de Sud. Puis de ceux d'Amérique de Nord. Et jamais ils ne se trompaient dans leur ordre d'entrée en scène. C'était grandiose.
Seuls, l'allumeur de l'unique réverbère de pôle Nord, et son confrère de l'unique réverbère du pôle Sud, menaient des vies d'oisiveté et de nonchalance: Ils travaillaient deux fois par an.


ترجمه

محمد قاضی

بنابراين سياره هفتم زمين شد.
زمين سياره گمنامی نيست. در آنجا صدويازده پادشاه (البته پادشاهان سياه‌پوست فراموش نشوند) و هفت‌هزار جغرافی‌دان و نهصد‌هزار کارفرما و هفت‌ميليون‌ونيم مست و سيصدويازده‌ميليون خودپسند، يعنی جمعا نزديک به دو ميليارد "آدم‌بزرگ" وجود دارد.
برای آنکه مقياسی از اندازه‌های زمين به شما بدهم، می‌گويم که پيش از اختراع برق می‌بايست در هر شش قاره لشکری بزرگ مرکب از چهارصدوشصت‌ودوهزاروپانصدويازده فانوس‌افروز نگاه داشت.
تماشای اين صحنه از کمی دورتر از تاثير بسيار جالبی می‌کرد. حرکات اين لشکر مانند حرکات رقاصان "اپرا" منظم می‌بود. ابتدا نوبت به فانوس‌افروزان زلاندجديد و استراليا می‌رسيد. سپس همينکه ايشان چراغهای خود را روشن می‌کردند،‌ می‌رفتند بخوابند. آن وقت، فانوس‌افروزان چين و سيبری به نوبه خود به رقص در می‌آمدند. بعد، ايشان نيز در پشت صحنه ناپديد می‌شدند. آنگاه نوبت به فانوس‌افروزان روسيه و هند می‌رسيد. سپس فانوس‌افروزان آفريقا و اروپا می‌آمدند. پس از آن، فانوس‌افروزان آمريکای جنوبی، و از آن پس فانوس‌افروزان آمريکای شمالی پيدا می‌شدند. و هرگز در ترتيب ورودشان به صحنه اشتباهی روی نمی‌داد. چه منظره باشکوهی می‌بود!
تنها افروزنده يگانه فانوس قطب شمال و همکارش افروزنده يگانه فانوس قطب جنوب عمری به بيکاری و مهملی بسر می‌بردند: چون سالی دوبار کار داشتند.

منبع
rainymint.com
​

​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry


[h=2]CHAPITRE XVII[/h] Quand on veut faire de l'esprit, il arrive que l'on mente un peu. Je n'ai pas été très honnête en vous parlant des allumeurs de réverbères. Je risque de donner une fausse idée de notre planète à ceux qui ne la connaissent pas. Les hommes occupent très peu de place sur la terre. Si les deux milliards d'habitants qui peuplent la terre se tenaient debout et un peu serrés, comme pour un meeting, ils logeraient aisément sur une place publique de vingt milles de long sur vingt milles de large. On pourrait entasser l'humanité sur le moindre petit îlot du Pacifique.
Les grandes personnes, bien sûr, ne vous croiront pas. Elles s'imaginent tenir beaucoup de place. Elles se voient importantes comme les baobabs. Vous leur conseillerez donc de faire le calcul. Elles adorent les chiffres: ça leur plaira. Mais ne perdez pas votre temps à ce pensum. C'est inutile. Vous avez confiance en moi.

Le petit prince, une fois sur terre, fut bien surpris de ne voir personne. Il avait déjà peur de s'être trompé de planète, quand un anneau couleur de lune remua dans le sable.
-Bonne nuit, fit le petit prince à tout hasard.
-Bonne nuit fit le serpent.
-Sur quelle planète suis-je tombé? demanda le petit prince.
-Sur la Terre, en Afrique, répondit le serpent.
-Ah!...Il n'y a donc personne sur la Terre?
-Ici c'est le désert. Il n'y a personne dans les déserts. La Terre est grande, dit le serpent.
Le petit prince s'assit sur une pierre et leva les yeux vers le ciel:
-Je me demande, dit-il, si les étoiles sont éclairées afin que chacun puisse un jour retrouver la sienne. Regarde ma planète. Elle est juste au-dessus de nous... Mais comme elle est loin!
-Elle est belle, dit le serpent. Que viens-tu faire ici?
-J'ai des difficultés avec une fleur, dit le petit prince.
-Ah! fit le serpent.
Et ils se turent.
-Où sont les hommes? reprit enfin le petit prince. On est un peu seul dans le désert...
-On est seul aussi chez les hommes, dit le serpent.
Le petit prince le regarda longtemps:

-Tu es un drôle de bête, lui dit-il enfin, mince comme un doigt...
-Mais je suis plus puissant que le doigt d'un roi, dit le serpent.
Le petit prince eut un sourire:
-Tu n'est pas bien puissant...tu n'as même pas de pattes... tu ne peux même pas voyager...
-Je puis t'emporter plus loin qu'un navire, dit le serpent.
Il s'enroula autour de la cheville du petit prince, comme un bracelet d'or:
-Celui que je touche, je rends à la terre dont il est sorti, dit-il encore. Mais tu es pur et tu viens d'une étoile...
Le petit prince ne répondit rien.
-Tu me fais pitié, toi si faible, sur cette Terre de granit. Je puis t'aider un jour si tu regrettes trop ta planète. Je puis...
-Oh! J'ai très bien compris, fit le petit prince, mais pourquoi parles-tu toujours par énigmes?
-Je les résous toutes, dit le serpent.
Et ils se turent.


ترجمه

محمد قاضی

وقتی بخواهند خود را زرنگ جلوه بدهند، چه بسا که کمی دروغگو از آب درآيند. من در صحبتی که از فانوس‌افروزان برای شما کردم خيلی صادق نبودم. می‌ترسم در کسانی که سياره ما را نمی‌شناسند، تصور نادرستی بوجود آورده باشم. آدمها روی زمين جای بسيار کمی را اشغال کرده‌اند. اگر دو ميليارد آدميزادی که در زمين ساکنند، ايستاده و قدری فشرده به هم بمانند - همچنانکه برای ميتينگ - به آسانی می‌توانند در يک ميدان عمومی به درازای بيست‌ميل و به پهنای بيست‌ميل جا بگيرند، يعنی می‌توان جامعه بشريت را در کوچکترين جزيره اقيانوس آرام توده کرد.
آدم‌بزرگها مسلما حرف شما را باور نخواهند کرد. ايشان خيال می‌کنند جای زيادی اشغال کرده‌اند، و خود را به عظمت درختان بائوباب می‌بينند. پس شما به ايشان توصيه کنيد که حساب کنند. ايشان ارقام را بسيار دوست دارند و از حساب کردن خوششان می‌آيد. اما شما وقت خود را صرف اين تکليف شاق نکنيد، چون بيفايده است. شما که به من اعتماد داريد.
باری، شازده کوچولو وقتی به زمين رسيد از اينکه کسی را نديد متعجب شد. می‌ترسيد نکند سياره را عوضی گرفته باشد که ناگاه چنبری به رنگ ماه در لای شنها تکان خورد.
شازده کوچولو بيهوا گفت: شب به‌خير!
مار گفت: شب به‌خير!
شازده کوچولو پرسيد: من بر کدام سياره افتاده‌ام؟
مار گفت: بر زمين، در خاک آفريقا.
- آه... پس کسی در زمين نيست؟
مار گفت: اينجا بيابان است و کسی در بيابان پيدا نمی‌شود، زمين بزرگ است.
شازده کوچولو بر سر سنگی نشست، سر به آسمان برداشت و گفت:
- من فکر می‌کنم نکند روشنی ستارگان برای اين است که هر کس بتواند روزی ستاره خود را پيدا کند. تو به سياره من نگاه کن، درست بالای سر ما است... ولی چقدر دور است!...
مار گفت: چقدر هم زيباست! تو اينجا آمده‌ای چه بکنی؟
شازده کوچولو گفت: با گلی حرفم شده است.
مار گفت: آه!
و هر دو خاموش ماندند.
آخر شازده کوچولو پرسيد:
- پس آدمها کجا هستند؟ آدم در بيابان احساس تنهايی می‌کند...
مار گفت: با آدمها نيز آدم احساس تنهايی می‌کند.

تو چه حيوان مضحکی هستی! مثل انگشت باريکی.​

شازده کوچولو مدت زيادی به مار خيره شد. آخر به او گفت:
- تو چه حيوان مضحکی هستی! مثل انگشت باريکی...
مار گفت: ولی من از انگشت پادشاه تواناترم.
شازده کوچولو تبسمی کرد:
- تو خيلی توانا نيستی... تو که پنجه نداری... حتی به سفر هم نمی‌توانی بروی...
مار گفت:
من می‌توانم تو را از کشتی‌ها هم دورتر ببرم.
و مانند خلخال طلا به دور قوزک شازده کوچولو پيچيد. باز گفت:
- من هر کس را لمس کنم، او را به خاکی که از آن بيرون آمده است بازمی‌گردانم. ولی تو پاکی و از ستاره فرود آمده‌ای...
شازده کوچولو جواب نداد.
- دلم به حال تو که موجودی چنين ضعيف بر اين زمين خارايی هستی، می‌سوزد. اگر روزی دلت خيلی برای سياره‌ات تنگ شد، من می‌توانم به تو کمک کنم. من می‌توانم...
شازده کوچولو گفت: اوه! من بسيار خوب فهميدم. ولی تو چرا هميشه با رمز حرف می‌زنی؟
مار گفت: من همه رمزها را می‌گشايم.
و هر دو خاموش شدند.

منبع
rainymint.com
​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry

CHAPITRE XVIII

Le petit prince traversa le désert et ne rencontra qu'une fleur. Une fleur à trois pétales, une fleur de rien du tout...
-Bonjour, dit le petit prince.
-Bonjour, dit la fleur.
-Où sont les hommes? demanda poliment le petit prince.
La fleur, un jour, avait vu passer une caravane:

-Les hommes? Il en existe, je crois, six ou sept. Je les ai aperçus il y a des années. Mais on ne sait jamais où les trouver. Le vent les promène. Ils manquent de racines, ça les gêne beaucoup.
-Adieu, fit le petit prince.
-Adieu, dit la fleur.



ترجمه

محمد قاضی


شازده کوچولو از بيابان گذشت و جز به يک گل، به چيزی برنخورد، گلی که سه گلبرگ داشت،‌ گلی ناچيز...
شازده کوچولو گفت: سلام.
گل گفت: سلام.
شازده کوچولو با ادب پرسيد: آدمها کجا هستند؟
گل که يک روز کاروانی را در حال عبور ديده بود گفت:
- آدمها؟ گمان می‌کنم شش‌ هفت‌تايی باشند. من ايشان را سالها پيش ديدم. ولی هيچ معلوم نيست کجا می‌شود گيرشان آورد. باد ايشان را با خود می‌برد. آدمها ريشه ندارند و از اين جهت بسيار ناراحتند.
شازده کوچولو گفت: خداحافظ.
گل گفت: به امان خدا.

منبع
rainymint.com​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry

CHAPITRE XIX

Le petit prince fit l'ascension d'une haute montagne. Les seules montagnes qu'il eût jamais connues étaient les trois volcans qui lui arrivaient au genou. Et il se servait du volcan éteint comme d'un tabouret. "D'une montagne haute comme celle-ci, se dit-il donc, j'apercevrai d'un coup toute la planète et tous les hommes..." Mais il n'aperçut rien que des aiguilles de roc bien aiguisées.
-Bonjour, dit-il à tout hasard.
-Bonjour...Bonjour...Bonjour...répondit l'écho.
-Qui êtes-vous? dit le petit prince.
-Qui êtes-vous...qui êtes-vous...qui êtes-vous...répondit l'écho.
-Soyez mes amis, je suis seul, dit-il.
-Je suis seul...je suis seul...Je suis seul...répondit l'écho.
"Quelle drôle de planète! pensa-t-il alors. Elle est toute sèche, et toute pointue et toute salée.

Et les hommes manquent d'imagination. Ils répètent ce qu'on leur dit...Chez moi j'avais une fleur: elle parlait toujours la première..."


ترجمه

محمد قاضی


شازده کوچولو از کوه بلندی بالا رفت. تنها کوههايی که او به عمر خود ديده بود، همان سه آتشفشانی بودند که تا زانوی او می‌رسيدند، و او از آتشفشان خاموشش به جای چهارپايه استفاده می‌کرد. با خود گفت: "لابد از کوه به اين بلندی تمام سياره و تمام آدمهای آن را خواهم ديد...". ولی وقتی به بالای کوه رسيد بجز سنگهای سوزنی نوک‌تيز چيزی نديد. بيهوا سلام کرد.
انعکاس صدا جواب داد: سلام... سلام... سلام
شازده کوچولو پرسيد: شما که هستيد؟
انعکاس جواب داد: شما که هستيد... که هستيد... که هستيد...
شازده کوچولو گفت: با من دوست شويد! من تنها هستم.
انعکاس جواب داد: تنها هستم... تنها هستم... تنها هستم...
آن وقت شازده کوچولو با خود انديشيد که: "چه سياره عجيبی! يکپارچه خشکی و تيزی و شوری است! آدمها نيز نيروی تخيل ندارند و هر چه می‌شنوند، همان را تکرار می‌کنند... من در خانه خود گلی داشتم. اول‌بار هميشه او حرف می‌زد..."

​

منبع
rainymint.com
​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry

[h=2]CHAPITRE XX[/h] Mais il arriva que le petit prince, ayant longtemps marché à travers les sables, les rocs et les neiges, découvrit enfin une route. Et les routes vont toutes chez les hommes.
-Bonjour, dit-il.
C'était un jardin fleuri de roses.
-Bonjour, dirent les roses.
Le petit prince les regarda. Elles ressemblaient toutes à sa fleur.

-Qui êtes-vous? leur demanda-t-il, stupéfait.
-Nous sommes des roses, dirent les roses.
-Ah! fit le petit prince...
Et il se sentit très malheureux. Sa fleur lui avait raconté qu'elle était seule de son espèce dans l'univers. Et voici qu'il en était cinq mille, toutes semblables, dans un seul jardin!
"Elle serait bien vexée, se dit-il, si elle voyait ça...elle tousserait énormément et ferait semblant de mourir pour échapper au ridicule. Et je serais bien obligé de faire semblant de la soigner, car, sinon, pour m'humilier moi aussi, elle se laisserait vraiment mourir..."
Puis il se dit encore: "Je me croyais riche d'une fleur unique, et je ne possède qu'une rose ordinaire. Ça et mes trois volcans qui m'arrivent au genou, et dont l'un, peut-être, est éteint pour toujours, ça ne fais pas de moi un bien grand prince..." Et, couché dans l'herbe, il pleura.


ترجمه

محمد قاضی

ليکن از قضا شازده کوچولو بعد از مدتها راه‌پيمايی از ميان شنها و سنگها و برفها عاقبت راهی پيدا کرد، و راهها همه به آدمها می‌رسند.
شازده کوچولو سلام کرد. آنجا گلستانی پر از گلهای سرخ شکفته بود.
گلهای سرخ گفتند: سلام.
شازده کوچولو به آنها نگاه کرد. همه به گل او شباهت داشتند. مات و متحير از آنها پرسيد:
- شما که هستيد؟
گلها گفتند: ما گل سرخيم!
شازده کوچولو آهی کشيد و خود را بسيار بدبخت احساس کرد. گلش به او گفته بود که در عالم بی‌همتا است. ولی اينک پنج‌هزار گل ديگر،‌ همه شبيه به گل او در يک باغ بودند.
با خود گفت: "اگر گل من اين گلها را می‌ديد، بور می‌شد... سخت به سرفه می‌افتاد، و برای آنکه مسخره‌اش نکنند، خود را به مردن می‌زد. من هم مجبور می‌شدم به پرستاری او تظاهر کنم، وگرنه برای تحقير من هم که بود، به‌راستی می‌مرد..."
بعد، باز با خود گفت: "من گمان می‌کردم که با گل بی‌همتای خود گنجی دارم، و حال آنکه فقط يک گل سرخ معمولی داشتم. من با آن گل و آن سه آتشفشان که تا زانويم می‌رسند،‌ و يکی از آنها شايد برای هميشه خاموش بماند، نمی‌توانم شاهزاده بزرگی به حساب بيايم..."
و همانطور که روی علفها دراز کشيده بود،‌ به گريه افتاد.

و همچنان که روی علفها دراز کشيده بود به گريه افتاد.


​

منبع
rainymint.com
​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry


[h=2]CHAPITRE XXI[/h] C'est alors qu'apparut le renard.
-Bonjour, dit le renard.
-Bonjour, répondit poliment le petit prince, qui se tourna mais ne vit rien.

-Je suis là, dit la voix, sous le pommier.​

-Qui es-tu? dit le petit prince. Tu es bien joli...

-Je suis un renard, dit le renard.

-Viens jouer avec moi, lui proposa le petit prince. Je suis tellement triste...

-Je ne puis pas jouer avec toi, dit le renard. Je ne suis pas apprivoisé.

-Ah! Pardon, fit le petit prince.

Mais après réflexion, il ajouta :

-Qu'est-ce que signifie "apprivoiser"?

-Tu n'es pas d'ici, dit le renard, que cherches-tu?

-Je cherche les hommes, dit le petit prince. Qu'est-ce que signifie "apprivoiser"?

-Les hommes, dit le renard, ils ont des fusils et ils chassent. C'est bien gênant! Il élèvent aussi des poules. C'est leur seul intérêt. Tu cherches des poules?

-Non, dit le petit prince. Je cherche des amis. Qu'est-ce que signifie "apprivoiser"?

-C'est une chose trop oubliée, dit le renard. Ça signifie "Créer des liens..."

-Créer des liens?

-Bien sûr, dit le renard. Tu n'es encore pour moi qu'un petit garçon tout semblable à cent mille petits garçons. Et je n'ai pas besoin de toi. Et tu n'a pas besoin de moi non plus. Je ne suis pour toi qu'un renard semblable à cent mille renards. Mais, si tu m'apprivoises, nous aurons besoin l'un de l'autre. Tu seras pour moi unique au monde. Je serai pour toi unique au monde...

-Je commence à comprendre, dit le petit prince. Il y a une fleur...je crois qu'elle m'a apprivoisé...

-C'est possible, dit le renard. On voit sur la Terre toutes sortes de choses...

-Oh! ce n'est pas sur la Terre, dit le petit prince. Le renard parut très intrigué :

-Sur une autre planète ?

-Oui.

-Il y a des chasseurs sur cette planète-là ?

-Non.

-Ça, c'est intéressant! Et des poules ?

-Non.

-Rien n'est parfait, soupira le renard.

Mais le renard revint à son idée :

-Ma vie est monotone. Je chasse les poules, les hommes me chassent. Toutes les poules se ressemblent, et tous les hommes se ressemblent. Je m'ennuie donc un peu. Mais si tu m'apprivoises, ma vie sera comme ensoleillée. Je connaîtrai un bruit de pas qui sera différent de tous les autres. Les autres pas me font rentrer sous terre. Le tien m'appellera hors du terrier, comme une musique. Et puis regarde! Tu vois, là-bas, les champs de blé? Je ne mange pas de pain. Le blé pour moi est inutile. Les champs de blé ne me rappellent rien. Et ça, c'est triste! Mais tu a des cheveux couleur d'or. Alors ce sera merveilleux quand tu m'aura apprivoisé! Le blé, qui est doré, me fera souvenir de toi. Et j'aimerai le bruit du vent dans le blé...

Le renard se tut et regarda longtemps le petit prince :

-S'il te plaît...apprivoise-moi! dit-il.

-Je veux bien, répondit le petit prince, mais je n'ai pas beaucoup de temps. J'ai des amis à découvrir et beaucoup de choses à connaître.

-On ne connaît que les choses que l'on apprivoise, dit le renard. Les hommes n'ont plus le temps de rien connaître. Il achètent des choses toutes faites chez les marchands. Mais comme il n'existe point de marchands d'amis, les hommes n'ont plus d'amis. Si tu veux un ami, apprivoise-moi!

-Que faut-il faire? dit le petit prince.

-Il faut être très patient, répondit le renard. Tu t'assoiras d'abord un peu loin de moi, comme ça, dans l'herbe. Je te regarderai du coin de l'oeil et tu ne diras rien. Le langage est source de malentendus. Mais, chaque jour, tu pourras t'asseoir un peu plus près...

Le lendemain revint le petit prince.

-Il eût mieux valu revenir à la même heure, dit le renard. Si tu viens, par exemple, à quatre heures de l'après-midi, dès trois heures je commencerai d'être heureux. Plus l'heure avancera, plus je me sentirai heureux. À quatre heures, déjà, je m'agiterai et m'inquiéterai; je découvrira le prix du bonheur! Mais si tu viens n'importe quand, je ne saurai jamais à quelle heure m'habiller le coeur...il faut des rites.

-Qu'est-ce qu'un rite? dit le petit prince.

-C'est quelque chose trop oublié, dit le renard. C'est ce qui fait qu'un jour est différent des autres jours, une heure, des autres heures. Il y a un rite, par exemple, chez mes chasseurs. Ils dansent le jeudi avec les filles du village. Alors le jeudi est jour merveilleux! Je vais me promener jusqu'à la vigne. Si les chasseurs dansaient n'importe quand, les jours se ressembleraient tous, et je n'aurais point de vacances.

Ainsi le petit prince apprivoisa le renard. Et quand l'heure du départ fut proche :

-Ah! dit le renard...je pleurerai.

-C'est ta faute, dit le petit prince, je ne te souhaitais point de mal, mais tu as voulu que je t'apprivoise...

-Bien sûr, dit le renard.

-Mais tu vas pleurer! dit le petit prince.

-Bien sûr, dit le renard.

-Alors tu n'y gagnes rien!

-J'y gagne, dit le renard, à cause de la couleur du blé.

Puis il ajouta :

-Va revoir les roses. Tu comprendras que la tienne est unique au monde. Tu reviendras me dire adieu, et je te ferai cadeau d'un secret.

Le petit prince s'en fut revoir les roses.

-Vous n'êtes pas du tout semblables à ma rose, vous n'êtes rien encore, leur dit-il. Personne ne vous a apprivoisé et vous n'avez apprivoisé personne. Vous êtes comme était mon renard. Ce n'était qu'un renard semblable à cent mille autres. Mais j'en ai fait mon ami, et il est maintenant unique au monde.

Et les roses étaient gênées.

-Vous êtes belles mais vous êtes vides, leur dit-il encore. On ne peut pas mourir pour vous. Bien sûr, ma rose à moi, un passant ordinaire croirait qu'elle vous ressemble. Mais à elle seule elle est plus importante que vous toutes, puisque c'est elle que j'ai arrosée. Puisque c'est elle que j'ai abritée par le paravent. Puisque c'est elle dont j'ai tué les chenilles (sauf les deux ou trois pour les papillons). Puisque c'est elle que j'ai écoutée se plaindre, ou se vanter, ou même quelquefois se taire. Puisque c'est ma rose.

Et il revint vers le renard :

-Adieu, dit-il...

-Adieu, dit le renard. Voici mon secret. Il est très simple : on ne voit bien qu'avec le coeur. L'essentiel est invisible pour les yeux.

-L'essentiel est invisible pour les yeux, répéta le petit prince, afin de se souvenir.

-C'est le temps que tu a perdu pour ta rose qui fait ta rose si importante.

-C'est le temps que j'ai perdu pour ma rose...fit le petit prince, afin de se souvenir.

-Les hommes on oublié cette vérité, dit le renard. Mais tu ne dois pas l'oublier. Tu deviens responsable pour toujours de ce que tu as apprivoisé. Tu es responsable de ta rose...

-Je suis responsable de ma rose...répéta le petit prince, afin de se souvenir.



ترجمه

محمد قاضی


در اين هنگام بود که روباه پيدا شد.
روباه گفت: سلام!
شازده کوچولو سر برگرداند و کسی را نديد،‌ ولی مودبانه جواب سلام داد.
صدا گفت: من اينجا هستم،‌ زير درخت سيب...
شازده کوچولو پرسيد: تو که هستی؟ چه خوشگلی!...
روباه گفت: من روباه هستم.
شازده کوچولو به او تکليف کرد که بيا با من بازی کن. من آنقدر غصه به دل دارم که نگو...
روباه گفت: من نمی‌توانم با تو بازی کنم. مرا اهلی نکرده‌اند.
شازده کوچولو آهی کشيد و گفت: ببخش!
اما پس از کمی تامل باز گفت:
- "اهلی کردن" يعنی چه؟
روباه گفت: تو اهل اينجا نيستی. پی چه می‌گردی؟
شازده کوچولو گفت: من پی آدمها می‌گردم. "اهلی کردن" يعنی چه؟
روباه گفت: آدمها تفنگ دارند و شکار می‌کنند. اين کارشان آزارنده است. مرغ هم پرورش می‌دهند و تنها فايده‌شان همين است. تو پی مرغ می‌گردی؟

شازده کوچولو گفت: نه، من پی دوست می‌گردم. نگفتی "اهلی کردن" يعنی چه؟
روباه گفت: "اهلی کردن" چيز بسيار فراموش شده‌ای است، يعنی "علاقه ايجاد کردن..."
- علاقه ايجاد کردن؟
روباه گفت: البته. تو برای من هنوز پسربچه‌ای بيش نيستی. مثل صدها هزار پسربچه ديگر، و من نيازی به تو ندارم. تو هم نيازی به من نداری. من نيز برای تو روباهی هستم شبيه به صدها هزار روباه ديگر. ولی تو اگر مرا اهلی کنی، هر دو بهم نيازمند خواهيم شد. تو برای من در عالم همتا نخواهی داشت و من برای تو در دنيا يگانه خواهم بود...
شازده کوچولو گفت: کم‌کم دارم می‌فهمم... گلی هست... و من گمان می‌کنم که آن گل مرا اهلی کرده است...
روباه گفت: ممکن است. در کره زمين همه جور چيز می‌شود ديد...
شازده کوچولو آهی کشيد و گفت: آنکه من می‌گويم در زمين نيست.
روباه به ظاهر بسيار کنجکاو شد و گفت:
- در سياره ديگری است؟
- بله.
- در آن سياره شکارچی هم هست؟
- نه.
- چه خوب!... مرغ چطور؟
- نه!
روباه آهی کشيد و گفت: حيف که هيچ چيز بی‌عيب نيست.
ليکن روباه به فکر قبلی خود بازگشت و گفت:
- زندگی من يکنواخت است. من مرغها را شکار می‌کنم و آدمها مرا. تمام مرغها به هم شبيهند و تمام آدمها با هم يکسان. به همين جهت در اينجا اوقات به کسالت می‌گذرد. ولی تو اگر مرا اهلی کنی، زندگی من همچون خورشيد روشن خواهد شد. من با صدای پايی آشنا خواهم شد که با صدای پاهای ديگر فرق خواهد داشت. صدای پاهای ديگر مرا به سوراخ فرو خواهد برد، ولی صدای پای تو همچون نغمه موسيقی مرا از لانه بيرون خواهد کشيد. بعلاوه، خوب نگاه کن! آن گندم‌زارها را در آن پايين می‌بينی؟ من نان نمی‌خورم و گندم در نظرم چيز بيفايده‌ای است. گندم‌زارها مرا به ياد هيچ چيز نمی‌اندازند و اين جای تاسف است! اما تو موهای طلايی داری. و چقدر خوب خواهد شد آن وقت که مرا اهلی کرده باشی! چون گندم که به رنگ طلاست مرا به ياد تو خواهد انداخت. آن وقت من صدای وزيدن باد را در گندم‌زار دوست خواهم داشت...
روباه ساکت شد و مدت زيادی به شازده کوچولو نگاه کرد. آخر گفت:
- بيزحمت... مرا اهلی کن!
شازده کوچولو در جواب گفت: خيلی دلم می‌خواهد، ولی زياد وقت ندارم. من بايد دوستانی پيدا کنم و خيلی چيزها هست که بايد بشناسم.
روباه گفت: هيچ چيزی را تا اهلی نکنند، نمی‌توان شناخت. آدمها ديگر وقت شناختن هيچ چيز را ندارند. آنها چيزهای ساخته و پرداخته از دکان می‌خرند. اما چون کاسبی نيست که دوست بفروشد، آدمها بی‌دوست و آشنا مانده‌اند. تو اگر دوست می‌خواهی مرا اهلی کن!
شازده کوچولو پرسيد: برای اين کار چه بايد کرد؟
روباه در جواب گفت: بايد صبور بود. تو اول کمی دور از من به اين شکل لای علفها می‌نشينی. من از گوشه چشم به تو نگاه خواهم کرد و تو هيچ حرف نخواهی زد. زبان سرچشمه سوءتفاهم است. ولی تو هر روز می‌توانی قدری جلوتر بنشينی.
فردا شازده کوچولو باز آمد.
روباه گفت:
- بهتر بود به وقت ديروز می‌آمدی. تو اگر مثلا هر روز ساعت چهار بعد از ظهر بيايی، من از ساعت سه ببعد کم‌کم خوشحال خواهم شد، و هر چه بيشتر وقت بگذرد،‌ احساس خوشحالی من بيشتر خواهد بود. سر ساعت چهار نگران و هيجان‌زده خواهم شد و آن وقت به ارزش خوشبختی پی‌خواهم برد. ولی اگر در وقت نامعلومی بيايی، دل مشتاق من نمی‌داند کی خود را برای استقبال تو بيارايد... آخر در هر چيز بايد آيينی باشد.
شازده کوچولو پرسيد: "آيين" چيست؟
روباه گفت: اين هم چيزی است بسيار فراموش شده، چيزی است که باعث می‌شود روزی با روزهای ديگر و ساعتی با ساعتهای ديگر فرق پيدا کند. مثلا شکارچيان من برای خود آيينی دارند: روزهای پنجشنبه با دختران ده می‌رقصند. پس پنجشنبه روز نازنينی است. من در آن روز تا پای تاکستانها به گردش می‌روم. اگر شکارچيها هروقت دلشان می‌خواست می‌رقصيدند، روزها همه به هم شبيه می‌شدند و من ديگر تعطيل نمی‌داشتم.

بدين گونه شازده کوچولو روباه را اهلی کرد و همينکه ساعت وداع نزديک شد، روباه گفت:
- آه!... من خواهم گريست.
شازده کوچولو گفت: گناه از خود تو است. من که بدی به جان تو نمی‌خواستم. تو خودت می‌خواستی که من تو را اهلی کنم...
روباه گفت: درست است.
شازده کوچولو گفت: در اين صورت باز گريه خواهی کرد؟
روباه گفت: البته.
شازده کوچولو گقت: ولی گريه هيچ سودی به حال تو نخواهد داشت.
روباه گفت: به سبب رنگ گندمزار گريه به حال من سودمند خواهد بود.
و کمی بعد به گفته افزود: يک‌بار ديگر برو و گلهای سرخ را تماشا کن. آن وقت خواهی فهميد که گل تو در دنيا يگانه است. بعد، برگرد و با من وداع کن، و من به رسم هديه رازی برای تو فاش خواهم کرد.
شازده کوچولو رفت و باز به گلهای سرخ نگاه کرد. به آنها گفت:
- شما هيچ به گل من نمی‌مانيد. شما هنوز چيزی نشده‌ايد. کسی شما را اهلی نکرده است و شما نيز کسی را اهلی نکرده‌ايد. شما مثل روزهای اول روباه من هستيد. او آن وقت روباهی بود مثل صدها هزار روباه ديگر. اما من او را با خود دوست کردم و او حالا در دنيا بی‌همتا است.
و گلهای سرخ سخت رنجيدند.
شازده کوچولو باز گفت:
- شما زيباييد ولی درونتان خالی است. به خاطر شما نمی‌توان مرد. البته گل سرخ من در نظر يک رهگذر عادی به شما می‌ماند، ولی او به تنهايی از همه شما سر است. چون من فقط به او آب داده‌ام، فقط او را در زير حباب بلورين گذاشته‌ام، فقط او را پشت تجير پناه داده‌ام، فقط کرمهای او را کشته‌ام (بجز دو يا سه کرم که برای او پروانه شوند)، چون فقط به شکوه و شکايت او، به خودستايی او، و گاه نيز به سکوت او گوش داده‌ام. زيرا او گل سرخ من است.

و تو اگر مثلا هر روز ساعت چهار بعدازظهر بيايی، من از ساعت سه ببعد خوشحال خواهم شد...​

آنگاه پيش روباه بازگشت و گفت:
- خداحافظ!...
روباه گفت: خداحافظ و اينک راز من که بسيار ساده است: بدان که جز با چشم دل نمی‌توان خوب ديد. آنچه اصل است، از ديده پنهان است.
شازده کوچولو برای اينکه به خاطر بسپارد، تکرار کرد:
- آنچه اصل است،‌ از ديده پنهان است.
- آنچه به گل تو چندان ارزشی داده، عمری است که تو به پای او صرف کرده‌ای.
شازده کوچولو برای اينکه به خاطر بسپارد، تکرار کرد.
- عمری است که من به پای گل خود صرف کرده‌ام.
روباه گفت: آدمها اين حقيقت را فراموش کرده‌اند ولی تو نبايد فراموش کنی. تو هر چه را اهلی کنی، هميشه مسئول آن خواهی بود. تو مسئول گل خود هستی...
شازده کوچولو برای آنکه به خاطر بسپارد، تکرار کرد:
- من مسئول گل خود هستم...

منبع
rainymint.com
​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry


CHAPITRE XXII

-Bonjour, dit le petit prince.
-Bonjour, dit l'aiguilleur.
-Que fais-tu ici? dit le petit prince.
-Je trie les voyageurs, par paquets de mille, dit l'aiguilleur. J'expédie les trains qui les emportent, tantôt vers la droite, tantôt vers la gauche.
Et un rapide illuminé, grondant comme le tonnerre, fit trembler la cabine d'aiguillage.
-Ils sont bien pressés, dit le petit prince. Que cherchent-ils?
-L'homme de la locomotive l'ignore lui-même, dit l'aiguilleur.
Et gronda, en sens inverse, un second rapide illuminé.
-Ils reviennent déjà? demanda le petit prince...
-Ce ne sont pas les mêmes, dit l'aiguilleur. C'est un échange.
-Ils n'étaient pas contents, là où ils étaient?
-On n'est jamais content là où on est, dit l'aiguilleur.
Et gronda le tonnerre d'un troisième rapide illuminé.
-Ils poursuivent les premiers voyageur demanda le petit prince.
-Ils ne poursuivent rien du tout, dit l'aiguilleur. Ils dorment là-dedans, ou bien ils bâillent. Les enfants seuls écrasent leur nez contre les vitres.
-Les enfants seuls savent ce qu'ils cherchent, fit le petit prince. Ils perdent du temps pour une poupée de chiffons, et elle devient très importante, et si on la leur enlève, ils pleurent...
-Ils ont de la chance, dit l'aiguilleur.


ترجمه

محمد قاضی

شازده کوچولو گفت: سلام!
سوزنبان راه‌آهن گفت: سلام!
شازده کوچولو پرسيد: تو اينجا چه می‌کنی؟
سوزنبان گفت: من مسافران را دسته‌دسته تقسيم می‌کنم و قطارهای حامل هر دسته را گاهی به راست می‌فرستم و گاهی به چپ.
در همين دم يک قطار تندرو با چراغهای روشن که همچون رعد می‌غريد، اتاقک سوزنبان را به لرزه درآورد.
شازده کوچولو گفت: اينها خيلی عجله دارند. پی چه می‌گردند؟
سوزنبان گفت: راننده قطار هم نمی‌داند.
و باز قطار تندرو ديگری در جهت مخالف غريد.
شازده کوچولو پرسيد: مگر آنها به اين زودی برگشتند؟...
سوزنبان گفت: همانها نيستند. اين يک قطار تعويضی است.
- مگر از جايی که بودند راضی نبودند؟
سوزنبان گفت: آدم هيچوقت از جايی که هست، راضی نيست.
قطار تندرو و روشن ديگری غرش‌کنان آمد.
شازده کوچولو پرسيد: اينها مسافران اول را تعقيب می‌کنند؟
سوزنبان گفت: اينها هيچ چيز را تعقيب نمی‌کنند. اينها در قطار يا می‌خوابند يا خميازه می‌کشند. فقط بچه‌ها هستند که بينی خود را به شيشه‌ها می‌فشارند.
شازده کوچولو گفت: فقط بچه‌ها می‌دانند که به دنبال چه می‌گردند. آنها وقت خود را صرف يک عروسک پارچه‌ای می‌کنند و همان برای ايشان عزيز خواهد شد، و اگر آن را از ايشان بگيرند،‌ گريه خواهند کرد...

منبع
rainymint.com​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry


CHAPITRE XXIII

-Bonjour, dit le petit prince.
-Bonjour, dit le marchand de pilules perfectionnées qui apaisent la soif. On en avale une par semaine et l'on n'éprouve plus le besoin de boire.
-Pourquoi vends-tu ça? dit le petit prince.
-C'est une grosse économie de temps, dit le marchand. Les experts ont fait des calculs. On épargne cinquante-trois minutes par semaine.
-Et que fait-on des cinquante-trois minutes?
-On fait ce que l'on veut...
"Moi, se dit le petit prince, si j'avais cinquante-trois minutes à dépenser, je marcherais tout doucement vers une fontaine..."


ترجمه

محمد قاضی


شازده کوچولو گفت: سلام!
دکاندار گفت: سلام!
اين کاسب قرصی می‌فروخت برای رفع تشنگی. هفته‌ای يک بار يکی از آن قرصها را می‌خورند و ديگر تشنه نمی‌شوند.
شازده کوچولو پرسيد: تو چرا از اين قرصها می‌فروشی؟
دکاندار گفت: برای صرفه‌جويی زياد در وقت. کارشناسان حساب کرده‌اند که با خوردن يکی از اين قرصها پنجاه‌وسه دقيقه وقت در هفته صرفه‌جويی می‌شود.
- خوب، آن پنجاه‌وسه دقيقه را صرف چه می‌کنند؟
- صرف هر کاری که بخواهند...
شازده کوچولو با خود گفت: "من اگر پنجاه‌وسه دقيقه وقت زيادی داشتم، خرامان خرامان به چشمه می‌رفتم..."

​

منبع
rainymint.com​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry


[h=2]CHAPITRE XXIV[/h] Nous en étions au huitième jour de ma panne dans le désert, et j'avais écouté l'histoire du marchand en buvant la dernière goutte de ma provision d'eau:
-Ah! dis-je au petit prince, ils sont bien jolis, tes souvenirs, mais je n'ai pas encore réparé mon avion, je n'ai plus rien à boire, et je serais heureux, moi aussi, si je pouvais marcher tout doucement vers une fontaine!
-Mon ami le renard, me dit-il...
-Mon petit bonhomme, il ne s'agit plus du renard!
-Pourquoi?
-Parce qu'on va mourir de soif...
Il ne comprit pas mon raisonnement, il me répondit:
-Ç'est bien d'avoir eu un ami, même si l'on va mourir. Moi, je suis bien content d'avoir eu un ami renard...
Il ne mesure pas le danger, me dis-je. Il n'a jamais ni faim ni soif. Un peu de soleil lui suffit...
Mais il me regarda et répondit à ma pensée:
-J'ai soif aussi...cherchons un puits...
J'eus un geste de lassitude: il est absurde de chercher un puits, au hasard, dans l'immensité du désert. Cependant nous nous mîmes en marche.
Quand nous eûmes marché, des heures, en silence, la nuit tomba, et les étoiles commencèrent de s'éclairer. Je les apercevais comme dans un rêve, ayant un peu de fièvre, à cause de ma soif. Les mots du petit prince dansaient dans ma mémoire:
-Tu as donc soif aussi? lui demandai-je.
Mais il ne répondit pas à ma question. Il me dit simplement:
-L'eau peut aussi être bonne pour le coeur...
Je ne compris pas sa réponse mais je me tus...Je savais bien qu'il ne fallait pas l'interroger.
Il était fatigué. Il s'assit. Je m'assis auprès de lui. Et, après un silence, il dit encore:
-Les étoiles sont belles, à cause d'une fleur que l'on ne voit pas...
Je répondis "bien sûr" et je regardai, sans parler, les plis du sable sous la lune.
-Le désert est beau, ajouta-t-il...
Et c'était vrai. J'ai toujours aimé le désert. On s'assoit sur une dune de sable. On ne voit rien. On n'entend rien. Et cependant quelque chose rayonne en silence...
-Ce qui embellit le désert, dit le petit prince, c'est qu'il cache un puits quelque part...
Je fus surpris de comprendre soudain ce mystérieux rayonnement du sable. Lorsque j'étais petit garçon j'habitais une maison ancienne, et la légende racontait qu'un trésor y était enfoui. Bien sûr, jamais personne n'a su le découvrir, ni peut-être même ne l'a cherché. Mais il enchantait toute cette maison. Ma maison cachait un secret au fond de son coeur...
-Oui, dis-je au petit prince, qu'il s'agisse de la maison, des étoiles ou du désert, ce qui fait leur beauté est invisible!
-Je suis content, dit-il, que tu sois d'accord avec mon renard.
Comme le petit prince s'endormait, je le pris dans mes bras, et me remis en route. J'étais ému. Il me semblait porter un trésor fragile. Il me semblait même qu'il n'y eût rien de plus fragile sur la Terre. Je regardais, à la lumière de la lune, ce front pâle, ces yeux clos, ces mèches de cheveux qui tremblaient au vent, et je me disais: ce que je vois là n'est qu'une écorce. Le plus important est invisible...
Comme ses lèvres entr'ouvertes ébauchaient un demi-sourire je me dis encore: "Ce qui m'émeut si fort de ce petit prince endormi, c'est sa fidélité pour une fleur, c'est l'image d'une rose qui rayonne en lui comme la flamme d'une lampe, même quand il dort..." Et je le devinai plus fragile encore. Il faut bien protéger les lampes: un coup de vent peut les éteindre...
Et, marchant ainsi, je découvris le puits au lever du jour.


ترجمه

محمد قاضی

از خرابی هواپيمای من در صحرا هشت‌ روز می‌گذشت و من به قصه قرص‌فروش با نوشيدن آخرين قطره آب ذخيره خود گوش داده بودم. آهی کشيدم و به شازده کوچولو گفتم:
- خاطرات تو چه زيبا است، ولی افسوس که من هنوز هواپيمای خود را تعمير نکرده‌ام و آب آشاميدنی هم ندارم، و چه سعادتی بود اگر من هم می‌توانستم خرامان خرامان به سوی چشمه‌ای بروم.
او به من گفت: دوستم روباه...
گفتم: ول کن، طفلک ساده‌دل من! صحبت بر سر روباه نيست!
- چرا؟
- برای اينکه داريم از تشنگی می‌ميريم...
او استدلال مرا نفهميد و در جواب گفت:
- چه خوب است که آدم حتی در دم مرگ فراموش نکند که دوستی داشته است. من بسيار خوشحالم از اينکه دوستی چون روباه داشته‌ام...
در دل گفتم: اين آدمک متوجه خطر نيست. هرگز نه گرسنگی می‌کشد و نه تشنگی، و با کمی نور آفتاب می‌سازد...
ولی او نگاهی خيره به من کرد و جواب فکر مرا داد:
- من هم تشنه‌ام... بيا تا چاهی پيدا کنيم...
من حرکتی کردم به نشانه خستگی، يعنی چه رنج باطلی است در پهنه بيابان به دنبال چاه نامعلوم گشتن! با اين حال براه افتاديم.
وقتی ساعتها ساکت و خاموش راه رفتيم، شب فرا رسيد و ستارگان درخشيدن گرفتند. من چون از فرط تشنگی کمی تب داشتم، ستاره‌ها را مثل اينکه در خواب و رويا باشم، می‌ديدم. گفته‌های شازده کوچولو در خاطرم می‌رقصيدند.
از او پرسيدم: پس تو هم تشنه‌ای؟
ولی او به سوال من جواب نداد، فقط گفت:
- آب ممکن است برای قلب هم خوب باشد...
من از جواب او چيزی نفهميدم و خاموش ماندم... خوب می‌دانستم که نبايد چيزی از او بپرسم.
او خسته بود و نشست. من نيز پهلوی او نشستم. پس از مدتی سکوت باز گفت:
- زيبايی ستارگان به خاطر گلی است که ديده نمی‌شود...
من در جواب گفتم:‌ "البته!" و بی آنکه حرف ديگری بزنم به چين و شکن شنهای بيابان در پرتو مهتاب نگاه کردم.
او باز گفت: بيابان زيباست.
و راست می‌گفت. من هميشه بيابان را دوست داشته‌ام. آدم روی يک تپه شنی می‌نشيند، چيزی نمی‌بيند و چيزی نمی‌شنود، و با اين وصف چيزی در سکوت و خاموشی می‌درخشد...
شازده کوچولو گفت: چيزی که بيابان را زيبا می‌کند چاه آبی است که در گوشه‌ای از آن پنهان است...
من ناگاه متعجب شدم از اينکه به راز اين درخشيدن‌های اسرارآميز شن پی‌برده‌ام. وقتی پسر بچه کوچکی بودم در خانه کهنه‌سازی منزل داشتم و به افسانه شايع بود که گنجی در آن پنهان است. البته هرگز کسی نتوانست آن گنج را پيدا کند و شايد هيچکس هم در صدد پيداکردن آن برنيامد، ولی آن گنج تمام اهل خانه را شاد و ذوق‌زده کرده بود. خانه من رازی در دل خود پنهان داشت...
به شازده کوچولو گفتم: آری، خواه خانه باشد يا ستاره يا بيابان، فرق نمی‌کند، آنچه آنها را زيبا کرده است به چشم نمی‌آيد!
او گفت: خوشحالم از اينکه تو با روباه من هم‌عقيده هستی.
چون شازده کوچولو به خواب می‌رفت او را بغل گرفتم و باز به راه افتادم. نگران بودم. به نظرم چنين می‌آمد که حامل گنجينه‌ای آسيب‌پذيرم. حتی احساس می‌کردم که در روی زمين آسيب‌پذيرتر از بار من هيچ باری نبوده است. در پرتو مهتاب، به آن پيشانی پريده‌رنگ، به آن چشمان بهم‌رفته و به آن حلقه‌های گيسو که با وزش نسيم می‌لرزيدند، نگاه می‌کردم و با خودم می‌گفتم: آنچه به ظاهر می‌بينم قشری بيش نيست. اصل به چشم نمی‌آيد...
و چون بر لبان نيمه‌بازش نيم‌لبخندی شيرين نشسته بود، باز با خود گفتم: "آنچه در وجود اين شاهزاده کوچولوی خواب‌رفته مرا تا به اين اندازه منقلب می‌کند،‌ وفای او نسبت به گلی است و اين، تصوير همان گل است که در وجود او، حتی در خواب، همچون شعله چراغ می‌درخشد..." و آنگاه حدس زدم که او آسيب‌پذيرتر از آن است که می‌پنداشتم. بايد از چراغها خوب مواظبت کرد. يک وزش باد می‌تواند آنها را خاموش کند...
و همچنان که می‌رفتم، به هنگام دميدن خورشيد چاه را يافتم.

منبع
rainymint.com
​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry

[h=2]CHAPITRE XXV[/h] -Les hommes, dit le petit prince, ils s'enfoncent dans les rapides, mais ils ne savent plus ce qu'ils cherchent. Alors ils s'agitent et tournent en rond...
Et il ajouta:
-Ce n'est pas la peine...
Le puits que nous avions atteint ne ressemblait pas aux autres puits sahariens. Les puits sahariens sont de simples trous creusés dans le sable. Celui-là ressemblait à un puits de village. Mais il n'y avait là aucun village, et je croyais rêver.
-C'est étrange, dis-je au petit prince, tout est prêt: la poulie, le seau et la corde...
Il rit, toucha la corde, fit jouer la poulie. Et la poulie gémit comme une vieille girouette quand le vent a longtemps dormi.

-Tu entends, dit le petit prince, nous réveillons ce puits et il chante...
Je ne voulais pas qu'il fît un effort:
-Laisse-moi faire, lui dis-je, c'est trop lourd pour toi.
Lentement je hissai la seau jusqu'à la margelle. Je l'y installai bien d'aplomb. Dans mes oreilles durait le chant de la poulie et, dans l'eau qui tremblait encore, je voyais trembler le soleil.
-J'ai soif de cette eau-là, dit le petit prince, donne-moi à boire...
Et je compris ce qu'il avait cherché!
Je soulevai le seau jusqu'à ses lèvres. Il but, les yeux fermés. C'était doux comme une fête. Elle était née de la marche sous les étoiles, du chant de la poulie, de l'effort de mes bras. Elle était bonne pour le coeur, comme un cadeau. Lorsque j'étais petit garçon, la lumière de l'arbre de Noël, la musique de la messe de minuit, la douceur des sourires faisaient ainsi tout le rayonnement du cadeau de Noël que je recevais.
-Les hommes de chez toi, dit le petit prince, cultivent cinq mille roses dans le même jardin...et ils n'y trouvent pas ce qu'ils cherchent...
-Ils ne le trouvent pas, répondis-je...
-Et cependant ce qu'ils cherchent pourrait être trouvé dans une seule rose ou un peu d'eau...
Et le petit prince ajouta:
-Mais les yeux sont aveugles. Il faut chercher avec le coeur.
J'avais bu. Je respirais bien. Le sable, au lever du jour, est couleur de miel. J'étais heureux aussi de cette couleur de miel. Pourquoi fallait-il que j'eusse de la peine...
-Il faut que tu tiennes ta promesse, me dit doucement le petit prince, qui, de nouveau, s'était assis auprès de moi.
-Quelle promesse?
-Tu sais...une muselière pour mon mouton...je suis responsable de cette fleur!
Je sortis de ma poche mes ébauches de dessin. Le petit prince les aperçut et dit en riant:
-Tes baobabs, ils ressemblent un peu à des choux...
-Oh!
Moi qui étais si fier des baobabs!
-Ton renard...ses oreilles...elles ressemblent un peu à des cornes...et elles sont trop longues!
Et il rit encore.
-Tu es injuste, petit bonhomme, je ne savais rien dessiner que les boas fermés et les boas ouverts.
-Oh! ça ira, dit-il, les enfants savent.
Je crayonnai donc une muselière. Et j'eus le coeur serré en la lui donnant:
-Tu as des projets que j'ignore...
Mais il ne me répondit pas. Il me dit:
-Tu sais, ma chute sur la Terre...c'en sera demain l'anniversaire...
Puis après un silence il dit encore:
-J'étais tombé tout près d'ici...
Et il rougit.
Et de nouveau, sans comprendre pourquoi, j'éprouvai un chagrin bizarre. Cependant une question me vint:
-Alors ce n'est pas par hasard que, le matin où je t'ai connu, il y a huit jours, tu te promenais comme ça, tout seul, à mille milles de toutes régions habitées! Tu retournais vers le point de ta chute?
Le petit prince rougit de nouveau. Il ne répondait jamais aux questions, mais, quand on rougit, ça signifie "oui", n'est-ce pas?
-Ah! lui dis-je, j'ai peur...
Mais il me répondit:
-Tu dois maintenant travailler. Tu dois repartir vers ta machine. Je t'attends ici. Reviens demain soir...
Mais je n'étais pas rassuré. Je me souvenais du renard. On risque de pleurer un peu si l'on s'est laissé apprivoiser...


ترجمه

محمد قاضی

شازده کوچولو گفت: آدمها در قطارهای تندرو می‌چپند ولی نمی‌دانند پی چه می‌گردند. آن وقت تکانی به خود می‌دهند و چرخی می‌خورند...
و باز گفت: به زحمتش نمی‌ارزد...
چاهی که ما به آن رسيده بوديم شباهتی به چاههای صحرايی نداشت. چاههای صحرايی گودال‌های ساده‌ای هستند که در شن حفر شده‌اند. اين چاه به چاه دهات شبيه بود، ولی در آن دور و بر دهی وجود نداشت و من خيال می‌کردم خواب می‌بينم.
به شازده کوچولو گفتم: عجيب است! همه چيز حاضر است! هم چرخ، هم دلو و هم طناب...
شازده کوچولو خنديد، دست به طناب برد، دسته چرخ را چرخاند و چرخ مانند بادنمای کهنه‌ای که مدتها پس از نشستن باد صدا کند، ناليد.
شازده کوچولو گفت: می‌شنوی؟ ما چاه را بيدار کرده‌ايم و او آواز می‌خواند.
من که نمی‌خواستم او تقلا کند گفتم:‌
- بگذار من بچرخانم. اين کار برای تو خيلی سنگين است.
آهسته دلو را تا لبه چاه فرو دادم و آن را راست نگاهداشتم.
صدای آواز چرخ در گوشم مانده بود، و در آن آب که هنوز می‌لرزيد، عکس لرزان خورشيد را می‌ديدم.
شازده کوچولو گفت: من تشنه اين آبم، قدری بده بنوشم...
فهميدم که او در جستجوی چه بوده است!
دلو را تا به لبان او بالا بردم. او با چشمان بسته آب نوشيد. آبی بود به شيرينی عيد. آبی بود که با هر چيز خوردنی فرق داشت، آبی بود که از شبگردی در پرتو ستارگان، از آواز چرخ چاه و از تقلای بازوان من تراويده بود. برای دل، به خوبی هديه بود. آن وقتها که من پسربچه‌ای بودم، چراغهای درخت نوئل و نغمه نماز نيمشب و شيرينی لبخند‌ها به همين شيوه به عيدی نوئل که می‌گرفتم، جلوه می‌بخشيدند.
شازده کوچولو گفت: آدمهای سياره تو پنج‌هزار گل‌سرخ را در يک باغچه می‌کارند... و گلی را که می‌خواهند در آن ميان پيدا نمی‌کنند...
در جواب گفتم: بلی، پيدا نمی‌کنند...
- و با اين وصف آنچه را که ايشان می‌جويند می‌توان تنها در يک گل‌سرخ يا در کمی آب پيدا کرد...
در جواب گفتم: البته.
و شازده کوچولو باز گفت:
- ولی چشمها کورند. بايد با دل جستجو کرد.

شازده کوچولو خنديد، دست به طناب برد و دسته چرخ را چرخاند.​

من آب نوشيده بودم. نفسم به راحتی بيرون می‌آمد. به هنگام طلوع صبح، شن به رنگ عسل است. از اين رنگ عسل نيز لذت می‌بردم. پس چرا بايستی ناراحت باشم...
شازده کوچولو که باز در کنار من نشسته بود، آهسته گفت:
- تو بايد به وعده خود وفا کنی.
- چه وعده‌ای؟
- خودت می‌دانی... پوزه‌بندی برای گوسفندم... آخر من مسئول آن گل هستم.
من طرحهايی را که کشيده بودم از جيبم بيرون آوردم. شازده کوچولو نگاهی به آنها کرد و به خنده گفت:
- درخت‌های بائوبابت کمی به کلم شباهت دارند...
اوه! مرا ببين که به تصوير درختان بائوبابم آن همه می‌نازيدم!
- روباهت هم، چه عرض کنم... گوشهايش... به شاخ می‌ماند... خيلی دراز است...
و باز خنديد.
- تو چه بی‌انصافی، آدمک! آخر من بجز نقاشی مار بوآی باز و مار بوآی بسته چيزی بلد نبودم.
گفت: آه عيب ندارد... بچه‌ها می‌فهمند.
من با مداد پوزه‌بندی کشيدم و وقتی به دستش دادم، دلم پر شد:
- تو نقشه‌هايی داری که من از آن بيخبرم...
ولی او جواب نداد، فقط گفت:
- هيچ می‌دانی... فردا يک سال تمام از فرودآمدن من به زمين می‌گذرد...
و بعد، پس از يک لحظه سکوت باز گفت:
- من در همين نزديکيها افتاده بودم...
و رنگش سرخ شد.
و باز بی‌آنکه بدانم چرا، غم عجيبی در دل احساس کردم. در آن حال سوالی به زبانم آمد:
- پس بيخود نبود که هشت‌ روز پيش، صبح، در آنجا که با تو آشنا شدم، تو يکه و تنها در هزار ميل دور از آباديها می‌گشتی. پس تو از آنجا به طرف نقطه فرود خود می‌رفتی؟
شازده کوچولو باز سرخ شد.
و من با ترديد به گفته افزودم:
- نکند برای جشن يکمين سال فرود آمدنت می‌رفتی؟...
شازده کوچولو باز سرخ شد. او هيچوقت به پرسش‌ها جواب نمی‌داد ولی وقتی آدم سرخ می‌شود در حکم جواب مثبت است. مگر نه؟
به او گفتم: وای! می‌ترسم...
ولی او در جواب گفت:
- تو حالا بايد به کارت برسی. بايد برگردی پيش هواپيمايت. من اينجا منتظرت خواهم ماند. فردا عصر برگرد...
اما من خاطر جمع نبودم. به ياد حرف روباه افتادم. آدم اگر تن به اهلی شدن داده باشد، بايد پيه گريه کردن را به تن خود بمالد...

منبع
rainymint.com​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry


[h=2]CHAPITRE XXVI[/h] Il y avait, à côté du puits, une ruine de vieux mur de pierre. Lorsque je revins de mon travail, le lendemain soir, j'aperçus de loin mon petit prince assis là-haut, les jambes pendantes. Et je l'entendis qui parlait:
-Tu ne t'en souviens donc pas? disait-il. Ce n'est pas tout à fait ici!
Une autre voix lui répondit sans doute, puisqu'il répliqua:
-Si! Si! c'est bien le jour, mais ce n'est pas ici l'endroit...
Je poursuivis ma marche vers le mur. Je ne voyais ni entendais toujours personne. Pourtant le petit prince répliqua de nouveau:
-...Bien sûr. Tu verras où commence ma trace dans le sable. Tu n'as qu'à m'y attendre. J'y serai cette nuit...
J'étais à vingt mètres du mur et je ne voyais toujours rien.
Le petit prince dit encore, après un silence:
-Tu as du bon venin? Tu es sûr de ne pas me faire souffrir longtemps?
Je fis halte, le coeur serré, mais je ne comprenais toujours pas.
-Maintenant va-t'en, dit-il...je veux redescendre!

Alors j'abaissai moi-même les yeux vers le pied du mur, et je fis un bond! Il était là, dressé vers le petit prince, un de ces serpents jaunes qui vous exécutent en trente secondes. Tout en fouillant ma poche pour en tirer mon révolver, je pris le pas de course, mais, au bruit que je fis, le serpent se laissa doucement couler dans le sable, comme un jet d'eau qui meurt, et, sans trop se presser, se faufila entre les pierres avec un léger bruit de métal.
Je parvins au mur juste à temps pour y recevoir dans les bras mon petit bonhomme de prince, pâle comme la neige.
-Quelle est cette histoire-là! Tu parles maintenant avec les serpents!
J'avais défait son éternel cache-nez d'or. Je lui avait mouillé les tempes et l'avais fait boire. Et maintenant je n'osais plus rien lui demander. Il me regarda gravement et m'entoura le cou de ses bras. Je sentais battre son coeur comme celui d'un oiseau qui meurt, quand on l'a tiré à la carabine. Il me dit:
-Je suis content que tu aies trouvé ce qui manquait à ta machine. Tu vas pouvoir rentrer chez toi...
-Comment sais-tu?
Je venais justement lui annoncer que, contre toute espérance, j'avais réussi mon travail!
Il ne répondit rien à ma question, mais il ajouta:
-Moi aussi, aujourd'hui, je rentre chez moi...
Puis, mélancolique:
-C'est bien plus loin...c'est bien plus difficile...
Je sentais bien qu'il se passait quelque chose d'extraordinaire. Je le serrais dans mes bras comme un petit enfant, et cependant il me semblait qu'il coulait verticalement dans un abîme sans que je pusse rien pour le retenir...
Il avait le regard sérieux, perdu très loin:
-J'ai ton mouton. Et j'ai la caisse pour le mouton. Et j'ai la muselière...
Et il sourit avec mélancolie.
J'attendis longtemps. Je sentais qu'il se réchauffait peu à peu:
-Petit bonhomme, tu as peur...
Il avait eu peur, bien sûr! Mais il rit doucement:
-J'aurai bien plus peur ce soir...
De nouveau je me sentis glacé par le sentiment de l'irréparable. Et je compris que je ne supportais pas l'idée de ne plus jamais entendre ce rire. C'était pour moi comme une fontaine dans le désert.
-Petit bonhomme, je veux encore t'entendre rire...
Mais il me dit:
-Cette nuit, ça fera un an. Mon étoile se trouvera juste au-dessus de l'endroit où je suis tombé l'année dernière...
-Petit bonhomme, n'est-ce pas que c'est un mauvais rêve cette histoire de serpent et de rendez-vous et d'étoile...
Mais il ne répondit pas à ma question. Il me dit:
-Ce qui est important, ça ne se voit pas...
-Bien sûr...
-C'est comme pour la fleur. Si tu aimes une fleur qui se trouve dans une étoile, c'est doux, la nuit, de regarder le ciel. Toutes les étoiles sont fleuries.
C'est comme pour l'eau. Celle que tu m'as donnée à boire était comme un musique, à cause de la poulie et de la corde...tu te rappelles...elle était bonne.
-Bien sûr...
-Tu regarderas, la nuit, les étoiles. C'est trop petit chez moi pour que je te montre où se trouve la mienne. C'est mieux comme ça. Mon étoile, ça sera pour toi une des étoiles. Alors, toutes les étoiles, tu aimeras les regarder...Elles seront toutes tes amies. Et puis je vais te faire un cadeau...
Il rit encore.
-Ah! petit bonhomme, petit bonhomme j'aime entendre ce rire!
-Justement ce sera mon cadeau...ce sera comme pour l'eau...
-Que veux-tu dire?
-Les gens ont des étoiles qui ne sont pas les mêmes. Pour les uns, qui voyagent, les étoiles sont des guides. Pour d'autres elles ne sont rien que de petites lumières. Pour d'autres qui sont savants elles sont des problèmes. Pour mon businessman elles étaient de l'or. Mais toutes ces étoiles-là elles se taisent. Toi, tu auras des étoiles comme personne n'en a...
-Que veux-tu dire?
-Quand tu regarderas le ciel, la nuit, puisque j'habiterai dans l'une d'elles, puisque je rirai dans l'une d'elles, alors ce sera pour toi comme si riaient toutes les étoiles. Tu auras, toi, des étoiles qui savent rire!
Et il rit encore.
-Et quand tu seras consolé (on se console toujours) tu seras content de m'avoir connu. Tu seras toujours mon ami. Tu auras envie de rire avec moi. Et tu ouvriras parfois ta fenêtre, comme ça, pour le plaisir...Et tes amis seront bien étonnés de te voir rire en regardant le ciel. Alors tu leur diras: "Oui, les étoiles, ça me fait toujours rire!" Et ils te croiront fou. Je t'aurai joué un bien vilain tour...
Et il rit encore.
-Ce sera comme si je t'avais donné, au lieu d'étoiles, des tas de petits grelots qui savent rire...
Et il rit encore. Puis il redevint sérieux:
-Cette nuit...tu sais...ne viens pas.
-Je ne te quitterai pas.
-J'aurai l'air d'avoir mal...j'aurai un peu l'air de mourir. C'est comme ça. Ne viens pas voir ça, ce n'est pas la peine...
-Je ne te quitterai pas.
Mais il était soucieux.
-Je te dis ça...c'est à cause aussi du serpent. Il ne faut pas qu'il te morde...Les serpents, c'est méchant. Ça peut mordre pour le plaisir...
-Je ne te quitterai pas.
Mais quelque chose le rassura:
-C'est vrai qu'ils n'ont pas le venin pour la seconde morsure...
Cette nuit-là je ne le vis pas se mettre en route. Il s'était évadé sans bruit. Quand je réussis à le joindre il marchait décidé, d'un pas rapide. Il me dit seulement:
-Ah! tu es là...
Et il me prit par la main. Mais il se tourmenta encore:
-Tu as eu tort. Tu auras de la peine. J'aurai l'air d'être mort et ce ne sera pas vrai...
Moi je me taisais.
-Tu comprends. C'est trop loin. Je ne peux pas emporter ce corps-là. C'est trop lourd.
Moi je me taisais.
-Mais ce sera comme une vieille écorce abandonnée. Ce n'est pas triste les vieilles écorces...
Moi je me taisais.
Il se découragea un peu. Mais il fit encore un effort:
-Ce sera gentil, tu sais. Moi aussi je regarderai les étoiles. Toutes les étoiles seront des puits avec une poulie rouillée. Toutes les étoiles me verseront à boire...
Moi je me taisais.
-Ce sera tellement amusant! Tu auras cinq cents millions de grelots, j'aurai cinq cent millions de fontaines...
Et il se tut aussi, parce qu'il pleurait...
-C'est là. Laisse moi faire un pas tout seul.

Et il s'assit parce qu'il avait peur.

Il dit encore:
-Tu sais...ma fleur...j'en suis responsable! Et elle est tellement faible! Et elle est tellement naïve. Elle a quatre épines de rien du tout pour la protéger contre le monde...
Moi je m'assis parce que je ne pouvais plus me tenir debout. Il dit:
-Voilà...C'est tout...
Il hésita encore un peu, puis se releva. Il fit un pas. Moi je ne pouvais pas bouger.
Il n'y eut rien qu'un éclair jaune près de sa cheville. Il demeura un instant immobile. Il ne cria pas. Il tomba doucement comme tombe un arbre. Ça ne fit même pas de bruit, à cause du sable.


ترجمه

محمد قاضی

در کنار چاه، خرابه يک ديوار سنگی کهنه برجا بود. وقتی عصر روز بعد از کار خود برگشتم، از دور شازده کوچولوی خود را ديدم که آن بالا نشسته و پاهايش را آويزان کرده بود. شنيدم که حرف می‌زد و می‌گفت:
- پس تو يادت نمی‌آيد؟ درست همينجا نبود!
بی‌شک صدای ديگری به او جواب می‌داد، چون شازده کوچولو باز گفت:
- چرا، چرا، روزش که همان روز است، ولی جايش درست اينجا نيست...
من به راه رفتن به طرف ديوار ادامه دادم ولی باز نه کسی را می‌ديدم و نه صدايی می‌شنيدم. در آن حال شازده کوچولو باز گفت:
- البته! ببين ردپای من در شن از کجا شروع شده است، همانجا منتظر من باش. امشب آنجا خواهم بود.

حالا برو ديگه!... من می‌خواهم بيايم پايين!​

من به بيست‌متری ديوار رسيده بودم و باز چيزی نمی‌ديدم.
شازده کوچولو پس از مدتی سکوت باز گفت:
- زهر خوب داری؟ مطمئنی که زياد عذابم نخواهی داد؟
من با قلبی فشرده از اندوه ايستادم ولی باز چيزی نمی‌فهميدم. او گفت:
- حالا برو ديگر! ... من می‌خواهم بيايم پايين!
آن وقت من هم چشم به پای ديوار دوختم و يکه خوردم. آنجا مار زردرنگ وحشتناکی، از آنها که آدم را در سی‌ثانيه به آن دنيا می‌فرستد، رو به شازده کوچولو سرکشيده بود. من در آن حال که در جيب خود می‌گشتم تا هفت‌تيرم را در بياورم، قدم تند کردم. ولی مار از صدای پای من، همچون فواره‌ای که فرو نشيند، آهسته به روی شنها لغزيد و با صدای خفيفی شبيه به صدای فلز در لای سنگها فرو خزيد.
من به موقع به پای ديوار رسيدم و شازده کوچولو را که رنگش مثل برف سفيد شده بود، در آغوش گرفتم:
- اين چه حکايتی است! حالا ديگر با مارها صحبت می‌کنی!
شال‌گردن زرد هميشگيش را باز کردم، به پيشانيش آب زدم و قدری هم به او نوشاندم. حالا ديگر جرات نداشتم چيزی از او بپرسم. او نگاهی متين به من کرد و بازوانش را به دور گردنم حلقه زد. حس می‌کردم که قلبش مانند قلب پرنده تيرخورده در حال مرگ می‌تپد. به من گفت:
- خوشحالم از اينکه کسری لوازم ماشينت را جور کرده‌ای و حالا می‌توانی به خانه‌ات برگردی...
- تو از کجا می‌دانی؟
از قضا آمده بودم به او خبر بدهم که با همه نااميدی در کار خود موفق شده‌ام!
او به سوال من جواب نداد ولی به گفته افزود:
- من هم امروز به خانه خود برمی‌گردم...
سپس به لحنی افسرده اضافه کرد:
- اما آنجا بسيار دورتر است. و رفتن به آنجا بسيار مشکل‌تر...
خوب حس کردم که اتفاق ناگواری در پيش است. من او را مانند طفل کوچکی در بازوان خود می‌فشردم و با اين وصف به نظرم می‌آمد که او با سر در گردابی فرو می‌رود، بی‌آنکه من بتوانم کاری برای نگاهداشتنش بکنم...
نگاه نافذش به نقطه دوری دوخته شده بود:
- من گوسفند تو را دارم، و صندوق گوسفند را هم دارم و پوزه‌بند را نيز...
و تبسمی از اندوه کرد.
من مدت زيادی صبر کردم. احساس می‌کردم که کم‌کم دارد گرم می‌شود.
- آدمک کوچولو، ترسيده بودی؟...
البته که ترسيده بود، ولی آهسته خنديد:
- امشب بيشتر خواهم ترسيد...
باز از احساس پيش‌آمدن ضايعه‌ای جبران‌ناپذير بدنم يخ کرد و فهميدم که تاب محروم شدن از آن خنده‌های شيرين را برای هميشه ندارم. آن خنده‌ها برای من همچون چشمه‌ای در بيابان بود.
- آدمک کوچولو، باز دلم می‌خواهد خنده تو را بشنوم...
ولی او به من گفت: امشب درست يک‌سال خواهد شد. ستاره من درست در بالای همان نقطه‌ای خواهد بود که سال قبل افتادم...
- کوچولوی من، آيا داستان مار و ميعادگاه و ستاره خوابی پريشان نيست؟
ولی او به سوال من جواب نداد، فقط گفت:
- آنچه اصل است به چشم نمی‌آيد...
البته...
- همينطور برای گل. تو اگر گلی را دوست بداری که در ستاره‌ای باشد، چه شيرين است که شب‌هنگام به آسمان نگاه کنی. همه ستاره‌ها به گل نشسته‌اند.
- البته...
- همينطور برای آب. آن آبی که تو برای نوشيدن به من دادی، به سبب آن چرخ و آن طناب مانند نغمه موسيقی بود... يادت می‌آيد... چه خوب بود.
- البته...
- تو شب هنگام به ستاره‌ها نگاه خواهی کرد. ستاره من کوچکتر از آن است که من بتوانم جای آن را به تو نشان بدهم. و اين طوری بهتر است. چون ستاره من برای تو يکی از آن ستاره‌ها خواهد بود. آن وقت تو دوست خواهی داشت که به همه ستاره‌ها نگاه کنی. همه آنها دوست تو خواهند بود. از اين گذشته من می‌خواهم هديه‌ای به تو بدهم...
و باز خنديد.
آه، کوچولوی من، کوچولوی عزيزم، من دوست دارم اين خنده را بشنوم!
- هديه من درست همين خواهد بود... چنانکه برای آب بود...
- مقصودت چيست؟
- آدمها همه ستاره‌هايی دارند که با هم يکی نيستند. برای آنها که به سفر می‌روند ستاره‌ها راهنما هستند. برای کسان ديگر چيزی بجز چراغهای کوچک نيستند. برای آنها که دانشمندند، معما هستند. برای کارفرمای من طلا بودند. اما همه اين ستاره‌ها ساکتند. در عوض، تو ستاره‌هايی خواهی داشت که هيچکس ندارد...
- منظورت چيست؟
- وقتی شب به آسمان نگاه می‌کنی، چون من در يکی از آن ستاره‌ها ساکنم، و چون در يکی از آن ستاره‌ها خواهم خنديد، آن وقت برای تو چنين خواهد بود که همه آن ستاره‌ها دارند می‌خندند. تو ستارگانی خواهی داشت که خنديدن بلدند!
و باز خنديد.
- و وقتی تسکين پيدا کردی (چون انسان هميشه تسکين‌پذير است) از آشنايی با من خوشحال خواهی بود. تو هميشه دوست من خواهی بود و دلت خواهد خواست که با من بخندی. و گاهی پنجره خود را برای تفريح خواهی گشود... و دوستان تو از اينکه تو به آسمان نگاه می‌کنی و می‌خندی، بسيار تعجب خواهند کرد. آن وقت تو به ايشان خواهی گفت: "بلی، من از ديدن ستاره‌ها هميشه خنده‌ام می‌گيرد!" و ايشان تو را ديوانه خواهند پنداشت. و خواهی ديد که من تو را بدجوری دست‌انداخته‌ام!...
و باز خنديد.
- اين درست مثل آن خواهد بود که من به جای ستاره يک مشت زنگوله کوچک به تو داده باشم که بلدند بخندند.
و باز خنديد. سپس لحن صحبتش باز جدی شد:
- امشب... می‌فهمی؟... امشب نيا.
- من تو را تنها نخواهم گذاشت.
- امشب به ظاهر حالم بد خواهد شد. اندکی شبيه به حال کسی که می‌خواهد بميرد. همينطورها است ديگر! تو لازم نيست بيايی و اين حال را ببينی. لازم به زحمت تو نيست...
- من تو را ترک نخواهم کرد.
ولی او نگران بود:
- می‌گويم نيا... و بيشتر هم برای آن مار می‌گويم. تو را نبايد مار بگزد. مارها بدجنسند. ممکن است بيخودی آدم را بگزند...
- من تو را رها نخواهم کرد.
ولی مثل اينکه فکری او را تسکين داد:
- گرچه برای دفعه دوم ديگر زهر ندارند...
آن شب من نديدم که او راه بيفتد. بيصدا دررفته بود. وقتی توانستم به او برسم، با تصميم و با قدمهای سريع راه می‌رفت. به من فقط گفت:
- آه، تو هم که آمدی!
و دست مرا در دست گرفت، ولی باز ناراحت شد:
- بد کردی آمدی. ناراحت خواهی شد. من به ظاهر خواهم مرد ولی اين راست نيست...
من ساکت بودم.
- می‌فهمی! آنجا خيلی دور است. من نمی‌توانم اين جسم را با خود به آنجا بکشم. خيلی سنگين است.
من ساکت بودم.
- ولی اين جسم مانند قشر کهنه‌ای خواهد بود که به دورش بيندازند. قشر کهنه که غصه ندارد.
من ساکت بودم.

او کمی دلسرد شد ولی باز تقلايی کرد تا مرا قانع کند:
- اين خوب خواهد شد، می‌دانی؟... من هم به ستاره‌ها نگاه خواهم کرد. همه ستاره‌ها برای من چاه خواهند شد با يک چرخ زنگ‌زده، و همه ستاره‌ها برای من آب خواهند ريخت که بنوشم...
من ساکت بودم.
- وای که چقدر جالب خواهد بود! تو پانصد ميليون زنگوله خواهی داشت و من پانصد ميليون چشمه...
و او نيز ساکت شد، چون گريه می‌کرد.
- همانجا است. بگذار يک قدم ديگر تنها بروم.
و نشست، چون می‌ترسيد.

باز گفت:
- گوش کن... گل من... آخر من مسئولش هستم. چقدر ضعيف است! چقدر هم ساده‌دل است! بجز چهار خار بيمصرف هيچ وسيله‌ای برای دفاع خود در برابر دنيا ندارد...
من نشستم، چون ديگر نمی‌توانستم سرپا بند شوم.
او گفت:
- اينه‌ها... ديگر تمام شد...
باز لحظه‌ای ترديد کرد و سپس از جا بلند شد. يک قدم ديگر برداشت. ولی من نمی‌توانستم تکان بخورم.
بجز يک برق زرد رنگ که نزديک قوزک پايش درخشيد، اتفاقی نيافتاد. او لحظه‌ای بيحرکت ماند. داد نزد. آهسته مثل درختی که ببرندش، بر زمين افتاد. و چون زمين شنی بود، از افتادنش هم صدايی برنخاست.

منبع
rainymint.com
​

 

[Persia1]

Le Petit Prince

by

Antoine de Saint-Exupéry


[h=2]CHAPITRE XXVII[/h]
Et maintenant, bien sûr, ça fait six ans déjà...Je n'ai jamais encore raconté cette histoire. Les camarades qui m'ont revu ont été bien contents de me revoir vivant. J'étais triste mais je leur disais: C'est la fatigue...
Maintenant je me suis un peu consolé. C'est à dire... pas tout à fait. Mais je sais bien qu'il est revenu à sa planète, car, au lever du jour, je n'ai pas retrouvé son corps. Ce n'était pas un corps tellement lourd...Et j'aime la nuit écouter les étoiles. C'est comme cinq cent millions de grelots...
Mais voilà qu'il passe quelque chose d'extraordinaire. La muselière que j'ai dessinée pour le petit prince, j'ai oublié d'y ajouter la courroie de cuir! Il n'aura jamais pu l'attacher au mouton. Alors je me demande: "Que s'est-il passé sur sa planète? Peut-être bien que le mouton à mangé la fleur..."
Tantôt je me dis: "Sûrement non! Le petit prince enferme sa fleur toutes les nuits sous son globe de verre, et il surveille bien son mouton..." Alors je suis heureux. Et toutes les étoiles rient doucement.
Tantôt je me dis: "On est distrait une fois ou l'autre, et ça suffit! Il a oublié, un soir, le verre, ou bien le mouton est sorti sans bruit pendant la nuit..." Alors les grelots se changent tous en larmes!...

C'est là un bien grand mystère. Pour vous qui aimez aussi le petit prince, comme pour moi, rien de l'univers n'est semblable si quelque part, on ne sait où, un mouton que nous ne connaissons pas a, oui ou non, mangé une rose...
Regardez le ciel. Demandez-vous: le mouton oui ou non a-t-il mangé la fleur? Et vous verrez comme tout change...
Et aucune grande personne ne comprendra jamais que ça a tellement d'importance!
Ça c'est, pour moi, le plus beau et le plus triste paysage du monde. C'est le même paysage que celui de la page précédente, mais je l'ai dessiné une fois encore pour bien vous le montrer. C'est ici que le petit prince a apparu sur terre, puis disparu.

​

Regardez attentivement ce paysage afin d'être sûr de le reconnaître, si vous voyagez un jour en Afrique, dans le désert. Et, s'il vous arrive de passer par là, je vous supplie, ne vous pressez pas, attendez un peu juste sous l'étoile! Si alors un enfant vient à vous, s'il rit, s'il a les cheveux d'or, s'il ne répond pas quand on l'interroge, vous devinerez bien qui il est. Alors soyez gentils! Ne me laissez pas tellement triste: écrivez-moi vite qu'il est revenu...

---

[h=2]THE END[/h]
ترجمه

محمد قاضی

حالا مسلما شش سال از آن ماجرا می‌گذرد... من اين داستان را هنوز برای کسی تعريف نکرده‌ام. رفقايی که مرا دوباره ديدند، خوشحال شدند از اينکه باز زنده‌ام ديدند. من غمگين بودم،‌ ولی به ايشان می‌گفتم از خستگی است...
حالا قدری تسکين پيدا کرده‌ام... يعنی نه به طور کامل. ولی می‌دانم که او به سياره خود برگشته است. زيرا در طلوع صبح ديگر جسم او را نديدم. جسم او چندان سنگين هم نبود... و من دوست دارم شبها به ستاره‌ها گوش بدهم. اين درست مثل آن است که پانصد ميليون زنگوله...

آهسته مثل درختی که ببرندش بر زمين افتاد.​

ولی اينک اتفاق فوق‌العاده‌ای در پيش است: با پوزه‌بندی که من برای شازده کوچولو کشيده‌ام، فراموش کرده‌ام تسمه چرمين آن را نيز بکشم! او حتما نتوانسته است پوزه‌بند را به دهان گوسفندش ببندد. من ناچار از خود می‌پرسم: "در سياره او چه اتفاقی افتاده است؟... بعيد نيست که گوسفند گل را خورده باشد..."
گاه با خود می‌گويم: "حتما نخورده است، چون شازده کوچولو هر شب گلش را در زير حباب بلورين می‌گذارد و از گوسفندش هم خوب مواظبت می‌کند..." آن وقت خوشحال می‌شوم و همه ستاره‌ها آهسته می‌خندند.
گاه نيز می‌گويم: "بالاخره يک بار هم شده غفلت خواهد شد. و همين کافی است! او يک شب فراموش کرده است حباب بلورين را روی گلش بگذارد، و يا گوسفند شب‌هنگام بيصدا از جعبه‌اش بيرون آمده است..." آن وقت زنگوله‌ها همه تبديل به اشک می‌شوند!...
و در همين جا است که راز بزرگی نهفته است. برای شما که شازده کوچولو را دوست می‌داريد و برای من هم، هيچ چيز در دنيا مثل اين مهم نيست که بفهميم در جايی که نمی‌دانيم کجا است، گوسفندی که نمی‌شناسيم گل سرخی را خورده يا نخورده است...
به آسمان نگاه کنيد و از خود بپرسيد: آيا گوسفند گل را خورده يا نخورده است؟ خواهيد ديد که موضوع چقدر فرق می‌کند...
و هيچ آدم‌بزرگی هرگز نخواهد فهميد که اين مسئله، اين همه اهميت دارد!

اين منظره برای من زيباترين و غم‌انگيزترين منظره جهان است. اين همان منظره صفحه قبل است ولی من آن را بار ديگر کشيدم تا خوب به شما نشان بدهم، همينجا است که شازده کوچولو بر زمين ظاهر شد و سپس ناپديد گرديد.
به دقت به اين منظره نگاه کنيد تا اگر روزی به آفريقا به صحرا سفر کرديد، يقين پيدا کنيد که آن را باز خواهيد شناخت. و اگر گذارتان از آنجا افتاد، تقاضا دارم شتاب نکنيد و لحظه‌ای چند درست در زير آن ستاره بمانيد. آن وقت اگر کودکی به طرف شما آمد، اگر می‌خنديد، اگر موهايش طلايی بود،‌ اگر به سوالها جواب نمی‌داد، حدس بزنيد که کيست. در آن صورت لطف کنيد و نگذاريد من چنين غمگين بمانم: زود به من بنويسيد که او بازگشته است...

منبع
rainymint.com
​