دعاي روز سى ام ماه مبارک رمضان
أَللّـهُمَّ اجْعَلْ صِيامى فيهِ بِالشُّكْرِ وَ الْقَبُولِ عَلى ما تَرْضـاهُ وَ يَرْضـاهُ الرَّسُـولُ مُحْـكَـمَةً فُـرُوعُـهُ بِـالاُْصُـولِ بِحَقِّ سَيِّدِنا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرينَ وَ الْحَمْـدُ للّه ِ رَبِّ الْعـالَـمينَ.
«خدايا، روزه ام را امروز، مقرون به شكر و قبول قرار بده، آنگونه كه تو مى پسندى و پيامبرت راضى است، آن سان كه فروعش با اصول، استوار باشد، به حق سرورمان محمد صلى الله عليه
و آله و دودمان پاكش. و سپاس و حمد، مخصوص خداى جهانيان است.»
حدیث روز:
امام على عليه السلام :
أَبلَغُ ما تَستَدِرُّ بِهِ الرَّحمَةَ أَن تُضمِرَ لِجَميعِ النّاسِ الرَّحمَةَ؛
مؤثّرترين وسيله جلب رحمت خدا اين است كه خيرخواه همه مردم باشى.
تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص ۴۵۰ ، ح ۱۰۳۴۴
شرحی برای دعا:
طاعتى خداپسند
خدايا چنان كن كه انجام كار
تو خشنود باشى و ما رستگار
قبلاً نيز گذشت، كه ارزش طاعت، به «مقبول» شدن آن است.
تا پذيرفته نگردد، ارتقاء درجه نمى آورد، تا قبول نشود، ارج ندارد.
قبولى آن، با اخلاص و نيّت خوب و تقوا و تقيّد به «امر خدا» است.
و تقوا، جز در خط خدا بودن و مطيع فرمان گشتن و حركت در «سبيل اللّه » و پرهيز از محرّمات الهى، نيست.
خداوند، روزه اى را ارزش نهاده و مى پذيرد، كه در كنار پرهيز از خوردن و آشاميدن، پرهيز از گناه و بى تقوايى و آلودگى و غيبت و بدزبانى هم باشد. وگرنه، جز رنج و گرسنگى، ثمرى به بار
نخواهد آورد.
شكر خدا نسبت به عبادتمان، همان قبول اوست. و قبولش، آنگاه است كه «خداپسندانه» باشد.
وقتى خداپسند است كه «پيامبر پسند» هم باشد. چرا كه اطاعت پيامبر، اطاعت خداست، پس خشم و «رضاى رسول» نيز همان خشم و رضاى «اللّه » است. رسول خدا صلى الله عليه
و آله جز براى خدا خشم نمى گرفت و جز آنچه را، خدا بپسندد، نمى پسنديد.
زنى زبان به غيبت گشود، در حالى كه روزه بود.
پيامبر فرمود: برو غذا بخور، ديگر روزه نيستى! روزه ات باطل شد.
آرى...روزه اى كه مُهر «شكر و قبول» و رضاى خدا و رسول بر آن باشد، دور از غيبت و بهتان و دشنام و لغويّات و «گناهانِ زبانى» است.
منبع
أَللّـهُمَّ اجْعَلْ صِيامى فيهِ بِالشُّكْرِ وَ الْقَبُولِ عَلى ما تَرْضـاهُ وَ يَرْضـاهُ الرَّسُـولُ مُحْـكَـمَةً فُـرُوعُـهُ بِـالاُْصُـولِ بِحَقِّ سَيِّدِنا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرينَ وَ الْحَمْـدُ للّه ِ رَبِّ الْعـالَـمينَ.
«خدايا، روزه ام را امروز، مقرون به شكر و قبول قرار بده، آنگونه كه تو مى پسندى و پيامبرت راضى است، آن سان كه فروعش با اصول، استوار باشد، به حق سرورمان محمد صلى الله عليه
و آله و دودمان پاكش. و سپاس و حمد، مخصوص خداى جهانيان است.»
حدیث روز:
امام على عليه السلام :
أَبلَغُ ما تَستَدِرُّ بِهِ الرَّحمَةَ أَن تُضمِرَ لِجَميعِ النّاسِ الرَّحمَةَ؛
مؤثّرترين وسيله جلب رحمت خدا اين است كه خيرخواه همه مردم باشى.
تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص ۴۵۰ ، ح ۱۰۳۴۴
شرحی برای دعا:
طاعتى خداپسند
خدايا چنان كن كه انجام كار
تو خشنود باشى و ما رستگار
قبلاً نيز گذشت، كه ارزش طاعت، به «مقبول» شدن آن است.
تا پذيرفته نگردد، ارتقاء درجه نمى آورد، تا قبول نشود، ارج ندارد.
قبولى آن، با اخلاص و نيّت خوب و تقوا و تقيّد به «امر خدا» است.
و تقوا، جز در خط خدا بودن و مطيع فرمان گشتن و حركت در «سبيل اللّه » و پرهيز از محرّمات الهى، نيست.
خداوند، روزه اى را ارزش نهاده و مى پذيرد، كه در كنار پرهيز از خوردن و آشاميدن، پرهيز از گناه و بى تقوايى و آلودگى و غيبت و بدزبانى هم باشد. وگرنه، جز رنج و گرسنگى، ثمرى به بار
نخواهد آورد.
شكر خدا نسبت به عبادتمان، همان قبول اوست. و قبولش، آنگاه است كه «خداپسندانه» باشد.
وقتى خداپسند است كه «پيامبر پسند» هم باشد. چرا كه اطاعت پيامبر، اطاعت خداست، پس خشم و «رضاى رسول» نيز همان خشم و رضاى «اللّه » است. رسول خدا صلى الله عليه
و آله جز براى خدا خشم نمى گرفت و جز آنچه را، خدا بپسندد، نمى پسنديد.
زنى زبان به غيبت گشود، در حالى كه روزه بود.
پيامبر فرمود: برو غذا بخور، ديگر روزه نيستى! روزه ات باطل شد.
آرى...روزه اى كه مُهر «شكر و قبول» و رضاى خدا و رسول بر آن باشد، دور از غيبت و بهتان و دشنام و لغويّات و «گناهانِ زبانى» است.
منبع
