دعای روز اول ماه مبارک رمضان:
أَللّهُمَّ اجْعَلْ صِيامى فيهِ صِيامَ الصّآئِمينَ وَقِـيامى فـيهِ قـيامَ الْقـآئِمـينَ وَنَبِّـهْنى فيهِ عَنْ نَوْمَةِ الْغافِـلينَ وَهَبْ لى جُرْمى فيهِ يا اِلهَ الْعالَمينَ وَاعْفُ عَنّى يا عـافِياً عَنْ الُْمجْـرِمينَ.
«خدايا... روزه ام را دراين روز، روزه روزه داران راستين قرار ده و نمازم را، نمازِ نمازگزارانِ واقعى، از خواب غفلت زدگان، هشيارم كن و جرمم را ببخش و از من درگذر، اى بخشنده گنهكاران».
حدیث روز:
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
إذا استَهَلَّ رَمَضانُ غُلِّقَتْ أبوابُ النارِ، وفُتِحَتْ أبوابُ الجِنانِ، وصُفِّدَتِ الشَّياطينُ؛
چون هلال ماه رمضان پديد آيد، درهاى دوزخ بسته گردد و درهاى بهشت گشوده شود و شياطين به زنجير كشيده شوند.
بحار الأنوار :96/348/14
فرازهایی از این دعا
چه بسيارند روزه دارانى كه از روزه، جز «گرسنگى و عطش»، دستاوردى ندارند... اين سخن پيشوايان دين است.[1]
پس، ممكن است كه روزه هم، پوك و بى مغز باشد،
ممكن است روزه دار هم، به «ثواب» نرسد،
ممكن است كه روزه انسان، آنچه كه «بايد باشد» نباشد،
ممكن است روزه اى بگيريم كه پذيرفته درگاه حق نباشد،
پس... از همين روز اوّل، حتى پيش از رسيدن ماه مبارك، تكليفمان را روشن كنيم، روزه اى بگيريم كه «مقبول» باشد، درست باشد، كامل باشد، «خداپسند» باشد.
روزه اى كه ما را از گناه و شهوت و خودخواهى باز داد،
روزه اى كه از آن، فقط رنج و درد تشنگى، عايدمان نشود،
روزه اى كه همراه عطش و گرسنگى، چشم و گوشمان از گناه، دست و پايمان از معصيت، نيّت و اراده مان از آلودگى و شرّ و بدى و قلبمان از بدخواهى و حسد و كينه مصون باشد،
زبانمان، به گفتن ناروا نچرخد، چشممان، به گناه و حرام ننگرد،
قدرتمان، در راه باطل، به كار گرفته نشود.[2]
از خدا بخواهيم كه «روزه» ما را در اين ماه، روزه «روزه داران واقعى» قرار دهد،
همچنين نماز و قياممان را،
تا نمازمان هم، تنها خم و راست شدن نباشد، و صلاة ما، فقط گفتن ذكر و خواندن ورد نباشد، بلكه احساس «حضور» در پيشگاه خدا باشد، راز و نياز با «مبدأ هستى» و مناجات با خالق باشد،
حضور، در خلوتگه يار و بار يافتن به محضر حقيقت جاودانه و كمال مطلق باشد،
تا نماز، سكوى پروازمان و نردبان عروجمان به سوى خدا وتقرّب به او گردد، چراكه: «الصَّلاةُ قُربانُ كُلّ تَقىٍّ».[3] نماز، وسيله قرب هر تقواپيشه است.
منبع
آخرین ویرایش:
