عاشق آن لحظه ام ای خوب من...
عاشق آن لحظه ام ای خوب من
با نگاه عشق بی تابم کنی
در میان بازوان عاشقت
با نوازشهای خود خوابم کنی
باز هم در خلوت آغوش خود
لحظه ای لب بر لب سردم نهی
جان دهی این خاک خشک و تشنه را
از همان یک لحظه سیرابم کنی
با نگاه مست خود مستم کنی
خرمن جان مرا آتش کنی
ناگهان جان مرا در بر کشی
تا به هُرمِ جان خود آبم کنی
دیگر از رفتن نمی گویم سخن
تا که با عشق و جنون یارم کنی
باز هم مست از شراب عاشقی
در برم گیری و بی تابم کنی
))
هان چی شد؟!!!!
وای قشنگ ترین فانتزی مراسم نومزدیم جایی بود
که ازت خواستن منو سورپرایز کنی
اولش خجالت کشیدی و گفتی یعنی این همه برا سوگولی رنگ پیازی شما خوب نبود؟
همه یه صدا گفتن نـــــــــــــه
خندیدی با همون صدای گرفته سرماخورده
رفتی پیش نوازنده ها
بلندگو رو گرفتی
و من باورم نمیشد میخوای این کار رو انجام
چشمام رو گرفته بودم و میخندیدم
تو بلند گو گفتی عروس باید سنگین باشه
این رژ قرمز به اندازه کافی شیطنتت رو نشون میده خرسی طلام
وای برا اولین بار نتونستم جواب بدم و سرخ شدم...
و تو شروع کردی به زمزمه
تو یه سایه بودی هم قد خواب نیمروز من
تو یه سایه بودی تو ظهر داغ تن سوز من
تو هرم داغ بی رحم آفتاب
تو سایه بودی یه سایه ی ناب
من مسافر تن تشنه ی خواب
حریص فتح یه جرعه ی آب
پای پر تاول من تو بهت راه
تن گرما زده مو نمی کشید
بی رمق بودم و گیج و تب زده
جلو پامو دیگه چشمام نمی دید
تا تو جلوه کردی ای سایه ی خوب
مهربون با یه بغل سبزه و آب
باورم نمی شد این معجزه بود
به گمانم تو سرابی ، یه سراب
و یه سایه بودی هم قد خواب نیمروز من
تو یه سایه بودی تو ظهر داغ تن سوز من
من گنگ و خسته ، لب تشنه و داغ
تو سایه ی سبز میراث یک باغ
تو مرهم این زخم عمیقی
لبریز ایثار پاک و شفیقی
رخت خستگیمو از تنم بگیر
با تنت برهنگیمو بپوشون
منو تا مهمونی عشق ببر
کتاب در به دریمو بسوزون
بذار این سایه همیشگی باشه
سایه ای که جای خوب موندنه
سایه باش و سایبون تا بدونم
سایه ای رو سر بودنه منه
منم میخونم آدم یه جاهایی رو مجبوره بپره تو بغلت
و منو تو بغلت میگیره و دورم میدی
چشمای من داره سیاهی میره بزارم زمین
میگی باید داد بزنی دوسم داری
دوستـت دارم ای جاری ترین بودن کودکیم...
همه مهمونا شروع کردن زمزمه کردن
و یه سایه بودی هم قد خواب نیمروز من
تو یه سایه بودی تو ظهر داغ تن سوز من
من گنگ و خسته ، لب تشنه و داغ
تو سایه ی سبز میراث یک باغ
تو مرهم این زخم عمیقی
لبریز ایثار پاک و شفیقی
رخت خستگیمو از تنم بگیر
با تنت برهنگیمو بپوشون
منو تا مهمونی عشق ببر
کتاب در به دریمو بسوزون
بذار این سایه همیشگی باشه
سایه ای که جای خوب موندنه
سایه باش و سایبون تا بدونم
سایه ای رو سر بودنه منه
وووووووووووووووی انیسی خواهری بسی عاشوخونه و زیبا بودالان که دارم فک میکنم
میبینم چه زود گذشت
دلم برا تک تک ثانیه ها تنگ شده
یادته اول اازت خوشم نمیومد؟
بهت اخم می کردم؟
آخ که چقد حرصم گرفته بود اومدی خواستگاری من؟( میگفتم الاهی .... چطور به خودش اجازه داده بدون اینکه نظر من رو بپرسه بلند شده اومده با خانواده اش؟)
میگفتم پسره ی جهان سومی درب و داغون
یک کلمه هم حاضر نشدم حرف بزنم
اما تو خیلی مصمم بودی
از دیدن من گفتی و خیلی حرفای عاشقونه ....
اما دیدی من اصلا گوش نمیدم
یه دفعه زدی تو معماری گفتی راستی تو معماری به خودت نمره چند میدی؟
گفتم 17
خندیدی گفتی مرسی اعتماد به نفس
گفتم تو چی؟
گفتی 2
منم گفتم البته انتظار بیشتری ازتون نمیره 2 هم شاید زیاد باشه
بلندتر خندیدی
گفتی نقاشیهات رو دیدم قشنگند
گفتم بهت اجازه نداده بودم نگاه کنی قانون کپی رایت رو شما ایرانیا همیشه زیر سوال میبرید
هر چی میگفتم که بدت بیاد بیشتر خوشت میومد
برگشتی گفتی رنگ لباست بهت نمیاد: گفتم نظر خودم مهم بود
گفتی خب میتونستی چیزی بپوشی که خیلی بدتر به نظر برسی تمام تلاشت برا پس زدن من قابل ستایشه
اما من وقتی اومدم یعنی اومدم
گفتم همه تهرانیا اعتمادشون به سقف؟
خندیدی گفتی نه
معماراش اینجورن
از کارت گفتی و دیگه هیچی از خواستن من نگفتی
من خیالم راحت شد که دیگه منو نمیخوای
کلی با هم از کارات گفتیم و ...
لحظه ی آخر که صدات کردن
یه کتاب از کیفت در آوردی بهم دادی
صحرای محشر بود
من چشام مات شده بود
گفتم از کجا می دونستی دنبالشم؟؟؟؟؟
گفتی دیگه دیگه اینم از زرنگ بازی های تهرانیاس دختر چموش اهوازی
گفتی بانو باز هم به دیدنت میام
لطفا نگو نه
بزار خلاقیت برای یک معمار رنگ جدیدی از بودن باشه....
آقا من که زبونم بند اومده بود از حرفات
تو اشاره کردی هیــــــــــــــــــــس
دوستت دارم انـــــــــــــــــیــــــــس
