یغما گلرویی...

mahdi271

عضو جدید
ترانه 13

جار شادمانه ی گنجشکان را روشن تر می شنوم،
چرا که تو اینجایی!

شکوه ِ خورشید ُ‌کف کوبی ِ برگ ها،
پنبه های وِلِنگارِ ابر،
لَن ترانی ِ جوباره ی فروتن
این همه را خوش تر از همیشه می بینم،
چرا که تو اینجایی!

تو آن اشارت ِ روشنی
که آدم را
به برچیدن ِ سیب ِ سرترین شاخه دعوت کرد!

بهشت را به نیم نگاه ِ‌تو فروختم
تا با تو
بر گستره ی خاموش ِ خاک
بهشتی نو بیافرینم! ●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 14

از تو با بادها سخن خواهم گفت!
از تو با پرندگان،
از تو با فوّاره های روشن ِ باغ،
از تو با آسمان سخن خواهم گفت!

از تو با شب چراغ ِ ستارگان،
از تو با خورشید
- که تیغ بلند ِ آفتابی اَش را اَخته به شبیخون ِ شب!-،
از تو با قطره های بازیگوش ِ باران،
از تو با طاق رنگین کمان سخن خواهم گفت!

از تو با چشمه ها،
از تو با رودها،
از تو با اقیانوس ها سخن خواهم گفت!
با موج ها و ُ‌ ماهیان ُ مرغان ِ سپید ِ ماهی گیرْ...

از تو با درختانْ، از تو با بیرق ِ بنفشه،
از تو با کودکان ِ گردوْ بازْ سخن خواهم گفت!

از تو با بردگان ِ نان،
از تو با مردمان ِ ساده ی سرزمینم،
از تو با تمام ِ‌ برگ های نانوشته ی جهان سخن خواهم گفت!

از تو با عطرها و اینه ها،
از تو با خنیاگران ِ دوره گرد،
از تو با بلوغ پس کوچه ها،
از تو با تنهایی انسان،
از تو با تمام ِ نفس های خویش سخن خواهم گفت!

تو را به جهان معرفی خواهم کرد،
تا تمام دیوارها فروریزند
و عشق بر خرابه های تباهی
مستانه بگذردْ!

رسالت دیگری در میانه نیست!
من به این رُباط آمده ام،
تا تو را زندگی کنم
و بمیرم!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 15

تا مهراب ِ مهربان مردمکانت
چند معبد بی خدای،
چند تَشْ گاه منجمد راه است؟
که این مبلـّغ بی کتاب رهایی
پیچ پیچ هزار گردنه ی گلوگیر را پَس ِ پشت نهاده
در تب ِ بوسه ی زانوانش
برخاک ِ سایه سار ش گیسوی تو!

به سجده در آمدنْ
و در چشمه ی چشمانتْ
آن ِ خویش را تماشا کردنْ،
رهیدن یکی برده است
از بندِ اربابی ناپدید!
به شُدن غلتیدن آدمی ست
از این بود ِ بی هوده!

بخوان به معراج ِ آغوشت مرا
که سرزمین این کولی
از مرز ِ نفس های تو آغاز می شود! ●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 16

مردمان ِ این دیار ساده اند- عشق ِ من!-
و سادگی برادر حماقت است!

به پاسبانی ِ کشتِ خود از آسیب منقارها
مترسکی از چوب ُ‌ پوشال بر می افرازند
و آن سوی فرار ِ کلاغان
به زانو درمی ایند در مقابل ِ هیولای دست ساز ِ خویش
تا سُنبُله های زَرْرَنگ را
- که حاصل ِ رنج روزُ ماهند-
به شکرانه ی دفع شر به شعله ها بسپارند
و حق گذار ِ حامی ِ چوبین ِ خویش باشند!

دریغا که دشنه های خونْ ریز
به معجزه ی مشتی تخته از دریدن باز نمی مانند
و اسماعیل ها بر قدم های خویش به مسلخ می روند
بی که سراب رسالت پدرانشان را
شک روا دارند!

آری!
مردمان این دیار ساده اند
و سادگی برادر مرگ است!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 17

برای آغازِ حماسه
تنها چرم ْ پاره یی کم بود!
پس چلنگر ِ بی باک شهر
زیرْجامه ی چرمین ِ خویش را
- که حافظ ِ عورَتَشْ از جرقه های کورهْ بود-
به د آوَرد ِ بر سر ِ چوبی ْ آویختْ
تا درفش ِ عصیانی ِ کاویانْ پدید اید!

برده گان بر مالکان خود شوریدند
و فرمانْ روای ِ ستم پیشه ی خویش را گردن زدند
تا آن سوی میادین ِ خون آلوده،
چلنگرْ
بیرق ِ افتخارش را
- که از شَتَک خون ِ مالکانْ گـُلْ گونْ بود-
به فرمان ْ روایی دیگر بخشد
(دستی به عورت ِ عریانُ‌ دستی به دسته ی بیرقْ!)
و تکرارِ‌ دوباره ی تاریخی سرخ را بی آغازد!

فریدون نام تازه ی ضحک است
و افتخارِ تاریخ ِ‌ما
چیزی جُز همان زیرجامه ی چرمین نیست!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 18

همه شب
رؤیایی هایل از خواب هایم می گذرد:

به برهوتی نادرخت گام برمی دارم
که تنها بیتوته گاهش
سایه ی بال مرغان ِ مُردارْخوارْ است ُ بس!
پوزاری از تاول به پا و ُ
کوله یی از عطشْ بر دوش!

آنک! ترنّم یکی چشمه!
با قدم های بُریده گام می زنم...
تو تن به عریانی ِ آبی داده یی
که خُنکای عطرش بی خودم می کند!

به افکندن ِ‌تنْ در چشمه پیش می روم،
صدای تو بر می خیزد:

اَگـَرَم دوست می داری
تنها به حض ِ تماشای چشمه دل خوش باش
که به یک جرعه ی تو از این آب
خواهم مُرد!

من با دهان ِ‌ گشوده ی وهنی ناسیرْآب می میرم
و تو
بی نگاه ُ سرودْخوانْ
به برق ِ عفیف ِ‌ حباب ها می نگری...

ای فرشته یی که اقیانوس ها در سینه اَتْ می آرامند!
به نشان ِ چپْ بودن ِ اینْ رؤیا مرا بوسه یی بفرستْ
تا از تمام آزها پکیزه شوم
و تشنگی - که معنای تازه ی عشق است - را
در قصیده یی رودوار بسرایم!

همه شب - آری ! -
همه شب رؤیایی هایل از خواب هایم می گذرد!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 19

چوپانْ از نشیب ِ درّه بَر می شود
با تفنگ ُ تنبوری حمایل!
خود صدای تنبور را دوستْ تر دارد!
می اید ُ آواز ِ زخم خورده ی تباری را
بر شانه ْ می آورد.

دختران ِ گارنا!
بافه های گیستان در بادْ می رقصند!

هق هق ِ تنبور ُ زوزه ی گرگ
دشت را می اَنبارَد!
چشمانش هزارْ جرقّه ی خنجرْ است
و در حنجره اش
صد اسب ِ‌ کـَهَر شیهه می زنند!

ریس ِ بریده ی آواز را گره بزن!

دختران ِ گارنا!
بافه های گیستان در بادْ می رقصند!

کلاغی شکسته بال
هجوم ِ بی اَمان ِ چکمه ها را زیقْ می کشَد!
چوپان سر می چرخاندُ
درّه در چشم اندازش به هیئتِ حریری سرخ در می اید،
با درختان ِ آتش ُ بوته های ْ خاکسترْ!
می خواند،
می خواند،
می خواند...
تا سیم ِ گسسته ی تنبور ُ
سرانگشتی خونین
و یکی قطره اشک
که عصاره ی آواز ِ‌ اوست.

دختران ِ گارنا!
بافه های گیستان در بادْ می رقصند!

گرگان با لثه های خونین به کوه می زنند
و در پس ِ پُشتشان
ابریشم ِ سفید ِ رَمهْ به ضرب ِ باد می رقصند.

دختران گارنا! 1
بافه های گیستان در باد می رقصند!●

1 گارنا garna : دِهْ کده یی در حوالی ِ منطقه ی چیانه در آذربایجان ِ غربی.
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 20

تو را نگاه می کنم:

چشمانت خلاصه ی آتش فشان است،
هم رنگ ِ خاک ِ دیاری که دوستش می دارم!
چال ِ کـُنج ِ لبانت
هلکت ِ جفتی ماه است
با خورشیدی در قفا
که مردمان ِ سرزمین قلب مرا
به ولوله وا می دارد
با انگشت اشاره ی رو به آسمان!
خنده ات باران ِ مروارید است
و اخمت
زلزله یی که شهر ِ آرزوهایم را
ویران می کند!

تو را نگاه می کنم
و جهان رنگ می بازد
نگاهت می کنم
و خود را نمی بینم!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 21

در سرزمین ِ فرشتگان
به یکی نه جاودانه می شوم!
ابلیس وار در خندق ِ سوزان ِ سربلندی ِ خویش!
این رمه ی آری تبار را می شناسم
و می دانم طوق ِ منوّرِ چهره هاشان
از هزار فانوسک ِ حیله چراغان است
و بال های سپید ِ مقدسّ شان را
- که نقطه چین ِ قطره های رسواگرِ خون ْ است -
از سلّاخی ِ هزار قو به غنیمت گرفته اند
بی که آواز ِ واپسینشان را رُخصت داده باشند!
و من که نفرینی ابدی را بدرقه ی قدم های خود دارم
از تمام ِ جاده های جهان می گذرم
تا آری ِ ناگفته ی خویش را نثار ِ تو کنم
و به زانو درایم در آستانه ی پرستشت!
چونان ابلیس که خدای را و فرشتگان که انسان را...

تو اُستوای خدا و انسانی!
بی طوق ِ منوّرِ آتش ُ بی بال های فریبْ!
زانو می زنم و می دانم
آن کس که به یارایی ِ دستان ِ بی دریغ ِ تو برخیزدْ
هرگز فرو نمی اُفتد!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 22

نه کلیدی در دست ُ
نه ترانه یی بر زبان،
تنها با یکی نگاه
کـُـلـَـنـْد از دریچه ی تنگْ چالمْ بر گرفتی
به رها شدنی ابدی
و من
- که عمری مَلاتْ آورِ دیوارهای محبس ِ خود بودم -
چونان به شگفتْ
بر دستان ِ بی زنجیر ِ خویش می نگریستم
که قناری ِ پیری
دریچه ی گشوده ی قفسش را!

پس ِ دو برده ی یاغی دست هایم
به سپاس ْ داری ِ همان یک دم
فدایی ِ همیشه ی دست های تو شدند
و این ترجمان ِ بی زنگار ِ آزادی بود!

فروغلتیدن ِ یکی سنگی تو
به مردابی که منم
و مدار ِ موج در موج ِ حضورتْ
آن ِ برخاستن ِ دریاست!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 23

به بدرقه ات
نه کاسه ی آب خُرافه یی بر خاک خواهم ریخت
نه بوسه بر عطفِ ‌اُرادی را از تو طلب خواهم کرد
که جهان
بازگشت ِ دوباره ی تو را
به بانگ ِ صامتش با من در میان نهاده است!

روح ِ آب ُ نفس ِ زنبق،
جرأت ِ دُرنا و ُ‌ سخاوت ِِ سپیدار،
شرم ِ‌ بهار ُ‌باور ِ بارانْ،
رقص ِ بلور ُ ‌تحمل ِ سنگ ها با توست!

عشقت رستاخیز ِ ترانه هاست!
باز می گردی
می رهانی ام از دیارِ دلْ مرده ی اندیشه های خویشْ!
تسلّای صدایتْ،
نوشْ دارِ به هنگام ِ تمام ِ حسرت هاست!

مرا به میهمانی ِ چشمانتْ ببر!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 24

عشق ِ ما گستاخی ِ جمله ی عاشقانه یی ست،
نقر شده بر دیوار چرک مرده ی سلولی خالی
که ضرب آوای یاغی ِ قدم های حبسی اش
بداهه نوازی ِ سازی را ماند
در سمفونی ِ سفّک ِ چکمه های دوازده قَراوُلْ
که تا سپیده ی تیرک ُ طناب ْ بدرقه اش می کنند!

عشق ِ ما ترجمان ِ بهشت است،
به دوزخی که جهانش می نامیم
و در آن مرگ ارزان ترین مایده ای ست که به نصیب می رسد!

عشق ِ ما همْ خوانی ِ دو چکاوک است،
که صیاد را به خلسه می برد
در آن سوی ماشه ی آتش بار ِ خون ریز ِ خویش!
- تا الهه ی شرم سار ِ مرگ
جامه از تن بَردَرَد به خلع ِ لباسی ابدی!-

عشق ِ ما غریو ِ عصیان است،
در روزگاری که بَرّه گان ِ مقدسش
به چلّه ی سکوتی همیشه نشسته اند
تا قصّاب باشی ِ اعظم ْ خوان ِ شقاوت خویش را
به گـُلْ گـُل ِ خون ِ ایشان رنگین ْ کـُنـَد!
عشق ِ ما گریز ِ به هنگام است،
آن دَم که ماندن
گردن نهادن را تداعی می کند!

با من نیا!
خلاصه ی تمام ِ مادران ِ جهانْ !
تفاهم ِ بی غش ِ یخ ُ آتش!
مرا بِبَر از دامنه ی شوم شبْ
که هزار خورشید ُ‌ فشفشه با نگاه ِ توست!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 25

گفتی : عشق فراموشی نیست!
و نشانم دادی
شب را و کلیدِ‌ دریچه را!
شتک ِ سرخ ِ سپیده را بر دیوار!
آرزوهای پست ِ شبْ زیانْ را
که چارچوب ِ گستره اش
بسته تر از تنگ چال ِ‌محبس ِ آفتابْ اندیشانْ است!

نشانم دادی شهر را که- به بی حیایی!-
زندگی ِ هَمْ شهریان را تقسیم کرده است
به فرودست ُ فرادست
چونان رودی که دهکده ای را!

نشانم دادی آدمیان را
که گورکن ِ خاطره های خویشند
و عمرشان به حفر ِ مغکی سر می شود
تا آنْ سوی عبور ِ دروْ گــَرْ
در آن بیارامند!

نشانم دادی سفره های گشوده ی خوشبختی
و چشمان ِ‌ گرسنه ی کودکان ِ سرزمینم را!
نشانم دادی فرشته ی چشم بسته ی عدالت را
که خطکاران را - به بی خیالی! - گردن می زد
با خط ِ سیاه ِ تبسمی بر لب!

نشانم دادی که مقام نـَفـَس،
نه حبس ِ سینه شُدَن
و مقام ِ قلم
نه دیوْ‌نامه نویسی ستْ!

نام ِ‌تو را تکرار کردم
چونان ایه ی مذهبی ممنوع
که خدایش به اینه می ماند
و بهشت را به عاشقان اَرزانی می دارد!

و نام ِ تو را تکرار خواهم کرد
در حصار ِ‌همین حیاتْ
و در سطرْ سطرِ ترانه های نانوشته ی خویشْ
چونان قناری ِ سرخوشی
که بلند تر از نرده های ناگزیر ِ قفس می خوانَد!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 26

نفرینم کن!
اگر بَر آنی که به نیک انجامی اَم برسانی،
اگر بَر آنی که وارَهانی اَم از زندان ِ زندگی
- پیش تر از آن که به جیره ی اجباری اَش خو کـُنم - ،
به مرگی عاشقانه نفرینم کن!
فرشته ی زمینی من!
که این دعای آمرزش است
در بسته گاه ِ روزگارْ!

واپسین ْ نفس را به حلقه ی معلّق ِ ریسْ وانهادن
و سقوط ِ چهارپایه را رقصیدن!
یا با تنی سُرخُ فَرّار
چشم در چشم ِ مأمور ِ مرگ ِ خود داشتن
که دندان بر هم فشرده
به رها کردن ِ تیر ِ خلاص ْ!
مرگی این چنینم آرزوست!
مرگی که زندگی را،
عشق را و انسان را معنایی دوباره ببخشد!
مرگی همْ قداست ِ نخستین جرعه ی شیر ِ مادرم!
مرگی ْ دُرُست
چون مرگ ِ گرگی پیرْ
که سگْ شدن به کلبه ی ارباب را تن نمی دهد
و آزادی ِ خویش را - به زوزه - آواز می کند
بر چکادش یکی صخره
تا شکارچی را
هدفْ گرفتن ِ سینه اش
به مشامِ تازی نیازْ نیفتد!

آن جا که گوسفندان ِ سربه زیر گله را
یارای دیدن ِ آبی ِ آسمانْ نیست،
در خون ِ خود تعمیدِ جاودانه یافتن!
در کمینْ گاه ِ گلوله ْ گرگانه بودن!
زندگی همین دقایق ِ سرخ است!

مرگت به حیات می ماند اگر غریو سردهی!
در سیاره ی سرب ُ ساطور،
گوسفندان نیز
به مرگ ِ طبیعی نمی میرند!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 27

کتاب هایم را بر هم می نهم
تا از آن ها تخت گاهی بی آفرینم
و دراین پست آبادْ بر آن به ایستم
تا تو
- تنها تو! -
مرا ببینی!
ورنه شعر
جز خودْ زنی ِ نامتناهی ِ تازیانه نیست
در محکمه یی که قاضی ُ محکوم هر دو منم
و پُتکک حُکمم را
جز به مجازات ِ خویش
بر میز نمی کوفم!

کتاب هایم را بر هم می نهم
تا بر تخت گاه ِ خود ساخته ام به ایستم
و تو را
در مهتابی ِ بالادست
بوسه یی بفرستم!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 28

دیده ام را که به دیدار ِ دریا می برم ،
آغوشت وسعت ِ دیار ِ من است!
دیاری که در آن ترانه رهاست
و سیمِ خاردارْ به افسانه می ماند!
(این سطر به صِلِه ی یک تبسم ِ تو سروده شد!)

آغوشت یادآور بستر ِ بی مرزِ کودکی ست
با زمزمه های معجزهْ ساز ِ مادر ُ
قصه های شب سوز ِ شبانه!

آغوشت کتمان ِ تمام ِ تاریکی هاست،
اتمام ِ تمامِ تحکـّم ها،
به جهانی که یوزْ باشیانش
حیله ی حقیقت لباس ِ خویشْ را
به ایت ِ شکنجه تبلیغ ْ می کنند!

دیده ام را که به دیدار ِ دریا می برم،
آغوشت پناه ِ اندیشه های من است
و سینه ات تالاری ست
که در آن فریاد می زنم :
انسان آزاد است!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 29

در مرگ ِ من نماز وحشت بخوان
- اگر خود دچار ِ این مراسم ِ اجباری! -
که مرگ ِ من پایان ِ جهان است!
عبور ِ پرستو از پهنه ی تقویمْ!
سقوط ِ واپسین ِ برگ از پیچک ِ‌ دُگم ترین دیوار...

بر لبانم گل ِ سرخی بگذار
تا طعم بوسه های تو با من باشد،
آن دَم که اُستوارْ
از جاده های تَقته ی دوزخ می گذرم!

در مرگ من بخند
که خنده های تو را دوست می داشتم
به جهانی که در آن گریستن ساده ترین عادت انسان ها بود!
هم در آن جایی که تو دستان ِ مرا گرفتی
گفتی : دوستت می دارم
تا رویینه شوم!

نه آغاز ُ‌ نه انجام
مرگ من اتفاق ِ ساده ای ستْ
به مانند ِ عطسه ی اضطرابی در غروب ِ واپسین روز ِ زمستانْ
که تبلور ِ سبز ِ بهار را خبر می دهد!
تو جاودانگی ِ منی!
حرارت ِ دستانت،
بی نیازم می کند از تمام هیمه های حَـلـَبْ نشین ِ کوچه های شهر!
به اشاره ات زمستان رنگی می بازد
و رنگین کمان ِ بهاری
از پیراهنم سر می زند!

آن سوی عشقی این چنین،
مرگ
آغاز ِ بهار است!●
 

mahdi271

عضو جدید
ترانه 30

می خواهم تو را
در این شب ِ نقطه چین!
تا طاعونی ترین ترانه ی من،
- از نگاه ِ هاشور خورده ی شب -
در ستایش ِ نفس های تو باشد!
به دیاری که عشق را
مصیبتی همه گیر می دانند!

تا طاعونی ترین ترانه ی من،
- از نگاه ِ میرْ سایه ْ ها -
مدیحه ی دست های تو باشد،
آن دست ها که ایمنم می کنند
از تند باد بی مروّت کینه
به شهری که در آن
گیسوی سپرده به باد را
پرچم ِ عصیانْ می دانند!

و طاعونی ترین ترانه ی من،
نخستینْ درود ِ ما بود،
که بدرود ِ واپسین را
به افسانه یی مبدل کرد!●
 

mahdi271

عضو جدید
دروغای قشنگ

گفتی باید بنویسم که شب قصه قشنگه
رو سر ثانیه هامون یه حریر رنگ به رنگه
گفتی باید بنویسم جاده ی ترانه بازه
شب رو سیاه قصه از ستاره بی نیازه
گفتی باید بنویسم اما سخته این نوشتن
چه شبای رنگ به رنگی
چه جماعت یه رنگی
نه مسلسلی نه جنگی
چه دروغای قشنگی
من می خوام یه اینه باشم روبه روی این دقایق
مثل یه بغض قدیمی واسه دلتنگی عاشق
اما اینجا سنگ سایه می شکنه اینه ها رو
تو یه لحظه برف وحشت می پوشونه جای پا رو
اینجا باید بنویسی که چشای شب قشنگه
اینجا جای اینه ها نیست اینجا وعده گاه سنگه
چه شبای رنگ به رنگی
چه جماعت یه رنگی
نه مسلسلی نه جنگی
چه دروغای قشنگی
 

mahdi271

عضو جدید
کافه نادری

توی کافه نادری کنج همون میز بلوط
دو تا صندلی لهستانی هنوز منتظرن
تا من و تو بشینیم گپ بزنیم مثل قدیم
شب بشه مشتریا تا آخرین نفر برن
ما همیشه اولین و آخرین بودیم عزیز
هم تو تابستون داغ هم تو پاییزای سرد
تابلوی بسته و باز پشت شیشه ی در
بعد رفتن ما او کافه چی وارونه می کرد
چشمک ستاره ها رو می شمردیم یادته ؟
واسه تنهایی شب غصه می خوردیم یادته ؟
من مثه سایه ی تو تو واسه من مثل نفس
هردومون برای همدیگه می مردیم یادته ؟
دستامون تو دست هم گم می شدیم تو خواب شهر
دل دیوونه ی من هی قدمات میشمرد
کوچه ها رو رد می کردم تا خیابون بزرگ
عطر ناب تو من رو تا آخر دنیا می برد
حالا تو نیستی این کوچه صدام نمی زنه
حالا تو نیستی بی تو دیگه کافه کافه نیست
دیگه هیچ ستاره یی جرات چشمک نداره
حتی جای تن تو رو تن این ملافه نیست
چشمک ستاره ها رو می شمردیم یادته ؟
واسه تنهایی شب غصه می خوردیم یادته ؟
من مثله سایه ی تو تو واسه من مثل نفس
هردومون برای همدیگه می مردیم یادته ؟
 

mahdi271

عضو جدید
صدای آبی من
نه اهل روزگارم نه همنشین سایه
بزن به سیم آواز تا آخر گلایه
رو سرزمین بی سر یه سرو سربلندم
به شاخ و برگ سبز خودم دخیل می بندم
ستون تخت جمشید برج غرور من نیست
من با تو بهترینم ثانیه گور من نیست
تو کی هستی که خیال داشتنت
یه دم از خاطر من دور نمیشه ؟
رو به روی اینه چشمات رو نبند
خورشید از نور خودش کور نمیشه
ببین که داس وحشت حریف یاس من نیست
سکوت این کرانه خلع لباس من نیست
ببین کلید سرداب تو دست این اسیره
برگ امان نمی خوام برای گریه دیره
برهنه مثل دریاس صدای آبی من
هزار تا عمر نوه عمر حبابی من
تو کی هستی که خیال داشتنت
یه دم از خاطر من دور نمیشه ؟
رو به روی اینه چشمات رو نبند
خورشید از نور خودش کور نمیشه
 

mahdi271

عضو جدید
بی بی بی نام غزل

اینجا نمون که موندنت تیر خلاص این صداس
اینجانمون که موندنت مرگ همه ترانه هاس
اینجا نمون که با تو من می افتم از بام غزل
برو ! همیشه با منی ای بی بی بی نام غزل
نازک نام آور من ! با تو نمی رسم به من
به اون من اینه دار به او من سایه شکن
تو با اون چشمای آهو مثه قصه پر هیاهو
اما من همیشه ماتم ‚ شاه بازنده ی شطرنج
من پی نجات باغچه تو به فکر فتحدنیا
من حریص بوی خاکم تو حریص نقشه ی گنج
نار فراموش بکنم تلخی این زمانه رو
نذار ببازم به دلم حیثیت ترانه رو
نذار که جذبه ی چشات من رو بگیره از خودم
من که از اولین نگاه ترانه ساز تو شدم
برو! برو که بین ما فاصله معنا نداره
شاید که رفتنت من رو برای من پس بیاره
تو با اون چشمای آهو مثه قصه پر هیاهو
اما من همیشه ماتم ‚ شاه بازنده ی شطرنج
من پی نجات باغچه تو به فکر فتح دنیا
من حریص بوی خاکم تو حریص نقشه ی گنج
 

mahdi271

عضو جدید
کلاغ

یه کلاغ رو نوک دیوار داره قارقار می کنه
با صدای قارقارش ده رو خبردار می کنه
میگه : من رنگ شبم اما شب رو دوس ندارم
این صدای من که خورشید رو بیدار می کنه
خروسای ده ما عمریه بی صدا شدن
انگار از وحشت لحظه های ما جدا شدن
دل من تنگه از این نق زدنای کاغذی
خروسا جای خدا بنده ی کدخدا شدن
مگه میشه گندم تو خاک خشک تشنه کاشت ؟
مگهمیشه این کلاغ پر سیاه رو دوس نداشت ؟
ای کلاغ ! بخون تا ما هم با تو هم صدا بشیم
نمیشه به جای خورشید سه تا نقطه چین گذاشت
ای کلاغ ! بازم بخون از دل این شبای تار
بخون از کدخدای خروس کش طلایه دار
هیچ کسی جای خودش نیست توی این بازار شام
تو بخون ‚ جای خروسا خورشید رو بیرون بیار
میدونم گذشته هات یه ابر خاکستریه
می دونم به چشم شب قارقار تو سرسریه
اما خورشید که بیاد چشما رو روشن می کنه
ده مال ما میشه این کدخدای آخریه
مگه میشه گندم تو خاک خشک تشنه کاشت ؟
مگه میشه این کلاغ پر سیاه رو دوس نداشت ؟
ای کلاغ !‌ بخون تا ما هم با تو هم صدا بشیم
نمیشه به جای خورشید سه تا نقطه چین گذاشت
 

mahdi271

عضو جدید
پری کوچیک من

پری کوچیک من نی لبکش جنس بلور
توی گرگ و میش چشماش صد تا مروارید نور
پری کوچیک من خونه ش تو اقیانوس دور
واسه اون بستر موجا مثل گهواره و گور
پری کوچیک من فاصله ی بین دو بوسه س
اما بوسه بی خطر نیست همه جا سایه ی کوسه س
پری غمگین من ! طلسم موجا می شکنه
بوسه ی دوم معجزه رو لبهای منه
تنم رو طعمه ی کوسه می کنم برای تو
توی نی نی نگاهت یه ستاره روشنه
پری کوچیک من ! حرفی بزن چشمات و وکن
من صدات رو می شناسم تنها یه بار من رو صدا کن
سینه ریزی از ترانه دو تا گوشواره ی گیلاس
برگ سرخ گل کوکب پیشکشم برات همیناس
صدای نی لبک تو رمز بیداری موجه
عمق اقیانوس رویا با تو هم معنی اوجه
پری غمگین من !‌ طلسم موجا می شکنه
بوسه ی دوم معجزه رو لبهای منه
تنم رو طهمه ی کوسه می کنم برای تو
تو نی نی نگاهت یه ستاره روشنه
 

mahdi271

عضو جدید
خواب همیشه

روی شیش تا سیم گیتار دنبال صدات می گردم
با تو می رم روی ابرا تک و تنها بر میگردم
بازم این بالش نمناک تکیه گاه گریه هامه
توی کوچه های رویا قدم تو پا به پامه
خواب هف تا پادشاه رو دوس ندارم که ببینم
آخه من دشمن کاخم ‚ آخرین چپر نشینم
تو رو داشتن تو رو داشتن
دیگه کیمیاس عزیز
خلی وقته هق هق من
بی تو بی صداس عزیز
دوس دارم تو رو ببینم پای سفره ی ستاره
سفره ای که جز نگاهت هیچی تو خودش نداره
پای اون سفره ی خالی با تو سیر سیر سیرم
می تونم دست هزار تا مرد غمگین رو بگیرم
بگو این خواب همیشه چرا تعبیری نداره ؟
بگو چشمای تو تا کی من رو منتظرمی ذاره ؟
تورو داشتن تو رو داشتن
دیگخ کیمیاس عزیز
خیلی وقته هق هق من
بی تو بی صداس عزیز
 

mahdi271

عضو جدید
با تو ‚ تا تو

یه عطش مونده به دریا
یه قدم مونده به رویا
یه نفس مونده به آواز
یه غزل مونده به پرواز
یه ترانه مونده تا یار
یه طنین مونده به آوار
یه ستاره مونده تا روز
سه سفر مونده به دیروز
بگو تا حضور بوسه
چن تا لبریختگی مونده ؟
چن تا بغض تلخ نشکن ؟
چن تا آواز نخونده ؟
با تو ‚ تا تو می رسم من
بی حصار سرد پیرهن
می گذرم از این گذرگاه
واسه پیدا کردن ماه
واسه کشف آخرین زخم
تا پل معلق اخم
سر می رم تا لب بارون
تا شب خیس خیابون
بگو تاحضور بوسه
چن تالبریختگی مونده ؟
چن تا بغض تلخ نشکن ؟
چن تا آواز مونده ؟
 

mahdi271

عضو جدید
مشقای من جریمه نیست

پسرک ! گریه نکن ! چوب فلم رو می شکنم
من مثه معلم ت مشقات رو خط نمی زنم
دفتر تازه بیار مشقای من جریمه نیس
مشق شب رو پاره کن مشق طلوع رو بنویس
رنگ روزگار نباش !‌ یه دس صدا داره هنوز
بودنت تو دایره نقطه ی پرگار هنوز
وقتی دریا میگه نه تو قطره باش بگو بله
دسته ی تیغ تبر ‚ چوب درخت جنگله
همه قصه ها دروغه دیگه چش براه نباش
قصه رو خودت شروع کن این مداد رو بتراش
بنویس جای کبوتر روی ابراس نه تو چاه
بنویس تا بشکنه طلسم این تخته سیاه
رنگ روزگار نباش ! یه دس صدا داره هنوز
بودنت تو دایره نقطه ی پرگار هنوز
وقتی دریا میگه نه ! تو قطره باش بگو بله
دسته ی تیغ تبر چوب درخت جنگله
هیچ کسی سرور مننیست این رو صد بار بنویس
سایه ای رو سر من نیست اینرو صد بار بنویس
من خودم یه پا سوارم این رو صد بار بنویس
دل دل یه انفجارم این رو صد بار بنویس
رنگ روزگار نباش !‌ یه دس صدا داره هنوز
بودنت تو دایره نقطه ی پرگار هنوز
وقتی دریا می گه نه تو قطره باش بگوو : بله
دسته ی تیغ تبر‚ چوب درخت جنگله
 

mahdi271

عضو جدید
هفت سین گمشده

کسی از ما نمی پرسه که بهارمون کجاست
خنده ی سبز بهار کجای گریه های ماست ؟
کسی از ما نمی پرسه که کجای جاده ایم
بین این همه سوار چرا هنوز پیاده ایم ؟
کسی نیس نشون بده نشونی ستاره رو
به دل ما یاد بده تولد دوباره رو
تقویم کهنه رو باید ببندیم
بازم باید دروغکی بخندیم
بهار داره پا می ذاره تو خونه
قناری دل ما کی می خونه ؟
یکی باید واسه ما بهار رو معنا بکنه
سفره ی گمشده ی هف سین پیدا بکنه
یکی باید بیاد و بگه بهار چه رنگیه
یگه تحویل سال چه لحظه ی قشنگیه
یکی باید بیاد سین سکوت رو بشکنه
رمز قد کشیدن رو تو کوچه فریاد بزنه
تقویم کهنه رو باید ببندیم
بازم باید دروغکی بخندیم
بهار داره پا می ذاره تو خونه
قناری دل ما کی می خونه ؟
 

mahdi271

عضو جدید
جای تو خالی

زود زودی ! دیر دیرم
من یه آواز اسیرم
تو مثه ماه هلالی ! نازنین ! جای تو خالی !
زیر ضربه های رگبار
تشنه ام ! تشنه ی دیدار
من رو به خاطره نسپار
نگو رویای محالی ! نازنین ! جای تو خالی !
خسیم از حضور بارون
من رو از سرما نترسون
توی چله ی زمستون
لحظه ی تحویل سالی ! نازنین ! جای تو خالی !
بی تو گریون با تو شادم
ای علاقه ی دمادم
سیب جادویی آدم
مجرمی اما زلالی ! نازنین ! جای تو خالی !
وقتی بودی زنده بودم
دل از اینجا کنده بودم
مثل یه پرنده بودم
حالا تو شکسته بالی ‚ نازنین ! جای تو خالی !
مثه رقص برگ زردی
به شهاب شب نوردی
خواب دیدم که برمی گردی
توی کنج خوش خیالی ‚ نازنین ! جای تو خالی !
 
بالا