۱- دقت: بسته به هدف مطالعه دستگاه باید دقت مناسب داشته باشد.
۲- قابلیت حمل: برای برداشت در نقاط صعب العبور یک دستگاه باید براحتی حمل شود.
۳- زمان کم اندازه گیری: به دلیل اینکه میدان جاذبه تغییرات سریعی دارد و همچنین برداشت نقاط متعدد، یک دستگاه باید در کمترین زمان ممکن اندازه گیری نماید.
دستگاه های گرانی سنجی به دوصورت مطلق و نسبی میدان جاذبه را اندازه می گیرند. اندازه گیری مطلق شتاب توسط لیزر و پاندول و در ایستگاههای مجهز و ثابت بهکار گرفته میشوند. آنچه که در کارهای اکتشافی مدنظر است، اختلاف میان مقادیر گرانی می باشد. وسایلی که مقدار نسبی گرانی را اندازه گیری می کنند، به دو دسته ی پایدار و ناپایدار تقسیم می شوند:
۱-گرانی سنج پایدار [Stable]: مطابق شکل در این دستگاه با وارد شدن نیروی جاذبه به وزنه، تغییر طولی در فنر ایجاد میشود و این مقدار در دستگاه ذخیره می شود. گرانی سنج های گلف [Gulf] و اسکانیا [Askania] از این دسته می باشند.

شکل ۲- شماتیک گرانی سنج پایدار
۲-گرانی سنج ناپایدار [Unstable]: در این گرانی سنج علاوه بر سیستم فنر و وزنه موجود در گرانی سنج های پایدار یک وزنهی اضافی نیز وجود دارد. وجود این وزنه سبب میشود که تغییرات ناچیز در جابجایی وزنهی اصلی تشدید شده و به نوعی مقادیر بسیار کم را نیز میتوان اندازه گرفت. گرانیسنج های لاکوست-رمبرگ [Lacoste-Romberg] و تیسون [Thyssen] از نوع ناپایدار می باشد.

شکل ۳- شماتیک گرانیسنج ناپایدار
شیوه ی انجام برداشت های گرانی به هدف برداشت و دقت آن بستگی دارد. برداشت های بزرگ مقیاس(صدها کیلومتر مربع) برای آشکارسازی ساختارهای زیرزمینی عمده بوده و توسط برداشت های هوایی یا خودرو صورت می گیرد.
برداشت ها معمولا بر روی یک شبکه قرار گرفته و فاصله ایستگاه ها ۵۰۰تا۱۰۰۰متر است. در حالی که جهت آشکارسازی توده های کوچک مقیاس، از روش پیمایش انفرادی با استفاده از دستگاه های قابل حمل استفاده شده و فاصله ایستگاه ها بعضا کمتر از ۱۰۰ متر می باشد. از آنجایی که موقعیت و ارتفاع ایستگاه ها می بایست دقیقا معلوم باشد؛ نیاز به نقشه برداری توپوگرافی اولیه است. علاوه بر آن برخی مطالعات زمین شناسی و جمع آوری نمونه سنگ های غیرهوازده نیز باید در منطقه انجام گیرد.