ماییم که در گلوی ساعت‌‌ها
قرقره می‌شویمکه کویر می شویم
و بر سینه‌ی شن‌هامان
باد
بیمارگونه می‌خزدکه با ریشه
به گدازه می‌رسیم
و با برگ به خورشیدماییم که در سطح خاک
تکثیر می شویم؛با گلوهامان که در باد
از کلمات خشکیده است
و کویری که در هزارتویِ ذهنِ ریشه می‌خزد
نازنینـــا ما به نــاز تــو جوانـــی داده ایم دیگر اکنون با جوانان ناز کن، با ما چرا!؟
