بدون اينكه انتقادي بكنم اول غيرمستقيم دليل كارش را ميپرسم وقتي اطلاعاتم در مورد آن موضوع بقدر كافي رشد پيدا كرد آنوقت بطور دوستانه ميگم: راستي اگه اينجوري رفتار ميكردي يا اينطور ميگفتي بهتر نبود؟ و دلايل توجيهي خودم را ميارم... ولي در خيلي موارد سكوت اختيار ميكنم ... چون لزوما چيزي كه از نظر ما اشتباه است دليلي ندارد از دريچه چشم ديگري هم اشتباه باشد... نميخوام بگم اخلاق نسبيه ولي هر كس از ديد خودش و برداشت خودش به قضايا مي نگرد. مثال ميزنم:
من دوست خانمم را به خوبي نميشناسم ولي خانم من كاملا ميشناستش ... با يك حرفي كه از نظر من چيز مهمي نيست خانم من عكس العمل شديدي نشان ميده... بعدا كه جويا ميشم ميفهمم كه اون حرف به ظاهر كم اهميت در واقع يكجور طعنه توهين آميز بوده و معني آنرا فقط خانم من ميتونسته درك كنه..