یکی از علل اصلی آلودگی هوا در کلان شهر به ویژه تهران ، تردد خودروهای فرسوده ای است که چندین برابر خودروهای استاندارد ، آلایندگی دارند.
هر چند آمار قابل اتکایی از تعداد خودورهایی که در تهران تردد می کنند وجود ندارد ولی شاید برآورد 4.5 میلیون خودرو ،به واقعیت نزدیک باشد. از این تعداد ، قریب به یک میلیون خودرو عمری بالای 20 سال دارند و در حالی که همسالان آنها در دنیا ، بازیافت شده اند، اینان همچنان به کار آلوده کردن هوا و سرطانی کردن مردم ادامه می دهند.
خودروهای فرسوده ، البته مختص تهران نیستند و شهرهای دیگر نیز از شرّ آنان امان ندارند.
هر چند در سال های اخیر ، اقداماتی برای خروج خودروهای فرسوده از رده انجام شده ولی واقعیت این است که خودروسازان داخلی توان پاسخگویی به پروسه جایگرینی را ندارند کما این که بسیار پیش آمده که رانندگان تاکسی بعد از تحویل خودروی فرسوده خود ، ماه ها بدون خودرو - شما بخوانید بدون درآمد - مانده اند و این در حالی است که پروسه تعویض خودرو می بایست "به قید فوریت" باشد.
استفاده از پتانسیل خودرو سازان خارجی می تواند یکی از راه های تسریع جایگزینی خودروهای فرسوده باشد.
در سال 1374 ، شرکت خودروسازی تویوتای ژاپن، پیشنهادی غیر رسمی به ایران کرد تا اگر مورد پذیرش اولیه قرار بگیرد، آن را رسماً اعلام و پیگیری کند.
پیشنهاد شرکت تویوتا این بود: 100 هزار پیکان فرسوده به ما بدهید تا از کشورتان خارج کنیم ؛ در مقابل 100 هزار تویوتای مدل روز به شما می دهیم و چیزی هم از شما نمی خواهیم ، فقط مابه التفاوت هزینه بنزین مصرفی پیکان و تویوتا را به مدت 2 سال به ما بدهید.
هر چند انتظار می رفت چنین پیشنهادی مورد استقبال قرار گیرد ولی چنین نشد و پیکان، تویوتا نشد و مابه التفاوت سوخت را نیز مصرف کرد و هوا را آلوده تر و مردم را بیمارتر!
واقعیت این است که هر اندازه در خروج خودروهای فرسوده تسریع شود به همان اندازه در مصرف سوخت و هزینه های ارزی و ریالی ناشی از آن صرفه جویی می شود و مهم تر از آن ، مردم ، کمتر دچار بیماری های مهلک ناشی از آلودگی هوا می شوند.
اگر در یک طرح ضربتی و ملی، اعلام شود کسانی که ظرف یک سال آینده خودروهای فرسوده شان را تعویض کنند، به جای 2 میلیون ، مثلاً 5 میلیون تومان خواهند گرفت، افراد بیشتری تشویق به مشارکت در این طرح می شوند مشروط بر این که خودروسازان بتوانند از عهده جایگزینی فرسوده ها با خودروهای «واقعاً استاندارد» برآیند و اگر نمی توانند، امکان مشارکت دادن خودروسازان خارجی با شرایط مناسب فراهم آید و الّا نمی توان همه چیز را از سلامتی مردم گرفته تا اقتصاد ملی و مصرف سوخت و ... را موکول به برنامه های خودروسازان داخلی کرد.
هر چند آمار قابل اتکایی از تعداد خودورهایی که در تهران تردد می کنند وجود ندارد ولی شاید برآورد 4.5 میلیون خودرو ،به واقعیت نزدیک باشد. از این تعداد ، قریب به یک میلیون خودرو عمری بالای 20 سال دارند و در حالی که همسالان آنها در دنیا ، بازیافت شده اند، اینان همچنان به کار آلوده کردن هوا و سرطانی کردن مردم ادامه می دهند.
خودروهای فرسوده ، البته مختص تهران نیستند و شهرهای دیگر نیز از شرّ آنان امان ندارند.
هر چند در سال های اخیر ، اقداماتی برای خروج خودروهای فرسوده از رده انجام شده ولی واقعیت این است که خودروسازان داخلی توان پاسخگویی به پروسه جایگرینی را ندارند کما این که بسیار پیش آمده که رانندگان تاکسی بعد از تحویل خودروی فرسوده خود ، ماه ها بدون خودرو - شما بخوانید بدون درآمد - مانده اند و این در حالی است که پروسه تعویض خودرو می بایست "به قید فوریت" باشد.
استفاده از پتانسیل خودرو سازان خارجی می تواند یکی از راه های تسریع جایگزینی خودروهای فرسوده باشد.
در سال 1374 ، شرکت خودروسازی تویوتای ژاپن، پیشنهادی غیر رسمی به ایران کرد تا اگر مورد پذیرش اولیه قرار بگیرد، آن را رسماً اعلام و پیگیری کند.
پیشنهاد شرکت تویوتا این بود: 100 هزار پیکان فرسوده به ما بدهید تا از کشورتان خارج کنیم ؛ در مقابل 100 هزار تویوتای مدل روز به شما می دهیم و چیزی هم از شما نمی خواهیم ، فقط مابه التفاوت هزینه بنزین مصرفی پیکان و تویوتا را به مدت 2 سال به ما بدهید.
واقعیت این است که هر اندازه در خروج خودروهای فرسوده تسریع شود به همان اندازه در مصرف سوخت و هزینه های ارزی و ریالی ناشی از آن صرفه جویی می شود و مهم تر از آن ، مردم ، کمتر دچار بیماری های مهلک ناشی از آلودگی هوا می شوند.
اگر در یک طرح ضربتی و ملی، اعلام شود کسانی که ظرف یک سال آینده خودروهای فرسوده شان را تعویض کنند، به جای 2 میلیون ، مثلاً 5 میلیون تومان خواهند گرفت، افراد بیشتری تشویق به مشارکت در این طرح می شوند مشروط بر این که خودروسازان بتوانند از عهده جایگزینی فرسوده ها با خودروهای «واقعاً استاندارد» برآیند و اگر نمی توانند، امکان مشارکت دادن خودروسازان خارجی با شرایط مناسب فراهم آید و الّا نمی توان همه چیز را از سلامتی مردم گرفته تا اقتصاد ملی و مصرف سوخت و ... را موکول به برنامه های خودروسازان داخلی کرد.
