قبل از هر بحثی دو آیه خیلی قشنگ قرآن به ذهنم رسید
«یا ایها الذین آمنوا لا تتبعوا خطوات الشیطان و من یتبع خطوات الشیطان فانه یامر بالفحشاء و المنکر...»
ای کسانیکه ایمان آورده اید از گامهای شیطان پیروی نکنید هر کس قدم جای قدمهای شیطان بگذارد(گمراهش می سازد)چرا که او امر به فحشاء و منکر میکند...
«الم اعهد الیکم یا بنی آدم ان لا تعبدوا الشیطان انه لکم عدو مبین و ان اعبدونی هذا صراط مستقیم و لقد اضّل منکم جبلاً کثیراً افلم تکونوا تعقلون»
ای فرزندان آدم آیا از شما عهد پیمان نگرفتیم که شیطان را پرستش نکنید(بندگی و اطاعت نکنید)زیرا او دشمن آشکار شماست و مرا پرستش کنید( اطاعت کنید) که این راه مستقیم و درست است. و به تحقیق که توده های زیادی از شما را گمراه ساخت آیا هنوز تعقل و اندیشه نمی کنید.
شاید بارها و بار ها اتفاق افتاده که به حرف های شیطان و یا به تعبیر قرآن دشمن آشکار گوش دادیم و
بعد نتیجه ان را دیدیم و از کارمون پشیمون شدیم
اما سوال اینجا مطرح میشه که چرا گاهی از شیطان پیروی میکنیم؟با اینکه به اشتباه بودن کار ایمان داریم
چرا وقتی متوجه میشیم که قدم جای قدم های شیطان گذاشته ایم تغییر مسیر نمی دهیم؟
ان شاءالله در پست های بعدی به این سوال ها پاسخ داده میشه
