| |
ای فدای تو هم دل و هم جان | وی نثار رهت هم این و هم آن |
دل فدای تو، چون تویی دلبر | جان نثار تو، چون تویی جانان |
دل رهاندن زدست تو مشکل | جان فشاندن به پای تو آسان |
راه وصل تو، راه پرآسیب | درد عشق تو، درد بیدرمان |
بندگانیم جان و دل بر کف | چشم بر حکم و گوش بر فرمان |
گر سر صلح داری، اینک دل | ور سر جنگ داری، اینک جان |
دوش از شور عشق و جذبهٔ شوق | هر طرف میشتافتم حیران |
آخر کار، شوق دیدارم | سوی دیر مغان کشید عنان |
چشم بد دور، خلوتی دیدم | روشن از نور حق، نه از نیران |
هر طرف دیدم آتشی کان شب | دید در طور موسی عمران |
پیری آنجا به آتش افروزی | به ادب گرد پیر مغبچگان |
همه سیمین عذار و گل رخسار | همه شیرین زبان و تنگ دهان |
عود و چنگ و نی و دف و بربط | شمع و نقل و گل و مل و ریحان |
ساقی ماهروی مشکینموی | مطرب بذله گوی و خوشالحان |
مغ و مغزاده، موبد و دستور | خدمتش را تمام بسته میان |
من شرمنده از مسلمانی | شدم آن جا به گوشهای پنهان |
پیر پرسید کیست این؟ گفتند: | عاشقی بیقرار و سرگردان |
گفت: جامی دهیدش از می ناب | گرچه ناخوانده باشد این مهمان |
ساقی آتشپرست آتش دست | ریخت در ساغر آتش سوزان |
چون کشیدم نه عقل ماند و نه هوش | سوخت هم کفر ازان و هم ایمان |
مست افتادم و در آن مستی | به زبانی که شرح آن نتوان |
این سخن میشنیدم از اعضا | همه حتی الورید و الشریان |
که یکی هست و هیچ نیست جز او
وحده لااله الاهو | |
از تو ای دوست نگسلم پیوند | ور به تیغم برند بند از بند |
الحق ارزان بود ز ما صد جان | وز دهان تو نیم شکرخند |
ای پدر پند کم ده از عشقم | که نخواهد شد اهل این فرزند |
پند آنان دهند خلق ای کاش | که ز عشق تو میدهندم پند |
من ره کوی عافیت دانم | چه کنم کاوفتادهام به کمند |
در کلیسا به دلبری ترسا | گفتم: ای جان به دام تو در بند |
ای که دارد به تار زنارت | هر سر موی من جدا پیوند |
ره به وحدت نیافتن تا کی | ننگ تثلیت بر یکی تا چند؟ |
نام حق یگانه چون شاید | که اب و ابن و روح قدس نهند؟ |
لب شیرین گشود و با من گفت | وز شکرخند ریخت از لب قند |
که گر از سر وحدت آگاهی | تهمت کافری به ما مپسند |
در سه آیینه شاهد ازلی | پرتو از روی تابناک افگند |
سه نگردد بریشم ار او را | پرنیان خوانی و حریر و پرند |
ما در این گفتگو که از یک سو | شد ز ناقوس این ترانه بلند |
که یکی هست و هیچ نیست جز او
وحده لااله الاهو | |
دوش رفتم به کوی باده فروش | ز آتش عشق دل به جوش و خروش |
مجلسی نغز دیدم و روشن | میر آن بزم پیر باده فروش |
چاکران ایستاده صف در صف | باده خوران نشسته دوش بدوش |
پیر در صدر و میکشان گردش | پارهای مست و پارهای مدهوش |
سینه بیکینه و درون صافی | دل پر از گفتگو و لب خاموش |
همه را از عنایت ازلی | چشم حقبین و گوش راز نیوش |
سخن این به آن هنیئالک | پاسخ آن به این که بادت نوش |
گوش بر چنگ و چشم بر ساغر | آرزوی دو کون در آغوش |
به ادب پیش رفتم و گفتم: | ای تو را دل قرارگاه سروش |
عاشقم دردمند و حاجتمند | درد من بنگر و به درمان کوش |
پیر خندان به طنز با من گفت: | ای تو را پیر عقل حلقه به گوش |
تو کجا ما کجا که از شرمت | دختر رز نشسته برقعپوش |
گفتمش سوخت جانم، آبی ده | و آتش من فرونشان از جوش |
دوش میسوختم از این آتش | آه اگر امشبم بود چون دوش |
گفت خندان که هین پیاله بگیر | ستدم گفت هان زیاده منوش |
جرعهای درکشیدم و گشتم | فارغ از رنج عقل و محنت هوش |
چون به هوش آمدم یکی دیدم | مابقی را همه خطوط و نقوش |
ناگهان در صوامع ملکوت | این حدیثم سروش گفت به گوش |
که یکی هست و هیچ نیست جز او
وحده لااله الاهو | |
چشم دل باز کن که جان بینی | آنچه نادیدنی است آن بینی |
گر به اقلیم عشق روی آری | همه آفاق گلستان بینی |
بر همه اهل آن زمین به مراد | گردش دور آسمان بینی |
آنچه بینی دلت همان خواهد | وانچه خواهد دلت همان بینی |
بیسر و پا گدای آن جا را | سر به ملک جهان گران بینی |
هم در آن پا برهنه قومی را | پای بر فرق فرقدان بینی |
هم در آن سر برهنه جمعی را | بر سر از عرش سایبان بینی |
گاه وجد و سماع هر یک را | بر دو کون آستینفشان بینی |
دل هر ذره را که بشکافی | آفتابیش در میان بینی |
هرچه داری اگر به عشق دهی | کافرم گر جوی زیان بینی |
جان گدازی اگر به آتش عشق | عشق را کیمیای جان بینی |
از مضیق جهات درگذری | وسعت ملک لامکان بینی |
آنچه نشنیده گوش آن شنوی | وانچه نادیده چشم آن بینی |
تا به جایی رساندت که یکی | از جهان و جهانیان بینی |
با یکی عشق ورز از دل و جان | تا به عینالیقین عیان بینی |
که یکی هست و هیچ نیست جز او
وحده لااله الاهو | |
یار بیپرده از در و دیوار | در تجلی است یا اولیالابصار |
شمع جویی و آفتاب بلند | روز بس روشن و تو در شب تار |
گر ز ظلمات خود رهی بینی | همه عالم مشارق انوار |
کوروش قائد و عصا طلبی | بهر این راه روشن و هموار |
چشم بگشا به گلستان و ببین | جلوهٔ آب صاف در گل و خار |
ز آب بیرنگ صد هزاران رنگ | لاله و گل نگر در این گلزار |
پا به راه طلب نه و از عشق | بهر این راه توشهای بردار |
شود آسان ز عشق کاری چند | که بود پیش عقل بس دشوار |
یار گو بالغدو و اصال | یار جو بالعشی والابکار |
صد رهت لن ترانی ار گویند | بازمیدار دیده بر دیدار |
تا به جایی رسی که مینرسد | پای اوهام و دیدهٔ افکار |
بار یابی به محفلی کن جا | جبرئیل امین ندارد بار |
این ره، آن زاد راه و آن منزل | مرد راهی اگر، بیا و بیار |
ور نه ای مرد راه چون دگران | یار میگوی و پشت سر میخار |
هاتف، ارباب معرفت که گهی | مست خوانندشان و گه هشیار |
از می و جام و مطرب و ساقی | از مغ و دیر و شاهد و زنار |
قصد ایشان نهفته اسراری است | که به ایما کنند گاه اظهار |
پی بری گر به رازشان دانی | که همین است سر آن اسرار |
که یکی هست و هیچ نیست جز او
وحده لااله الاهو | |
