رضا عبــــاسي شيروان
عضو جدید
تأثير فناوري نانو بر آسفالت
مقدمه
در سال 1870 يک شيميدان بلژيکي با نام دسمت(Desmedt) اولين سنگفرشآسفالت واقعي را، که مخلوطي از ماسه بود، در برابر تالار شهر در نيويورک ايجادنمود. طراحي دسمدت در بزرگراهي در فرانسه در سال 1852 مورد الگوبرداري قرار گرفت. سپس دسمدت خيابان پنسيلوانيا در واشينگتن را آسفالت کرد که سطح اين پرژه 45149 مترمربع بود.يکي از نمايندگان محلي کنگره به دسمدت گفت: ”اين کار هرگز عموميت نخواهديافت.“ با اين حال، بر اساس تقاضاي رو بهرشد بازار، پيشبيني ميشود پس از 137سال (در سال 2007) بازار آسفالت- قير معدني به 107 ميليون تن برسد. در اين ميانآسفالت معلق بيشترين رشد را دارد. همچنين به عنوان نشانهاي از رشد اين محصولات درآينده، چندي است كه کار بر روي آسفالتي که در موقع خرابي خودش را تعمير کند، آغازشده است. به کارگيري فناوري نانو در ساخت زيربناهاي مربوط به حمل ونقل، تقريباًمعادل با تلاش بشر براي فرستادن انسان به ماه در سال 1960 است. در سال 2005 ايده ساخت آسفالتي براي بزرگراهها که بتوانند خودشان را تعمير کنندبراي بسياري دور
از ذهن به نظر ميرسيد
از ذهن به نظر ميرسيد
در سال 2005 ايده ساخت آسفالتي براي بزرگراهها که بتوانند خودشان را تعمير کنند براي بسياري دور از ذهن به نظر ميرسيد. بنابراين صنعت آسفالت-قير به يک تحول نياز دارد تا مردم بتوانند امکانات فناوري نانو را ديده و مزاياي آن را درک نمايند.
دکتر ليوينگستون، فيزيکدان برنامه تحقيقات زيربنايي پيشرفته در اداره کل بزرگراههاي فدرال (FHWA)، ميگويد: ”آسفالت و سيمان هر دو جزء نانومواد ميباشند. تاکنون ما نتوانستهايم بفهميم که در اين سطح چه اتفاقي ميافتد، اما اين اثرات بر عملکرد مواد تاثير ميگذارند.“
بنا بر گفته ليوينگستون، يک ماده پليمري ساختاري که ميتواند به طور خود به خودي ترکها را اصلاح نمايد، قبلاً توليد شده است. اين پيشرفت قابل ملاحظه با استفاده از يک عامل اصلاح کننده کپسوله شده و يک آغازکننده شيميايي کاتاليستي درون يک بستر اپوکسي ايجاد شده است.
يک ترک در حال ايجاد موجب گسستن ميکروکپسولهاي موجود شده، در نتيجه عامل اصلاحکننده با استفاده از خاصيت مويينگي درون ترک رها ميشود. با تماس عامل اصلاحکننده با کاتاليزور موجود، اين عامل شروع به پليمريزه شدن نموده، دو طرف ترک را به هم ميچسباند.
اين روش ميتواند منجر به توليد آسفالتي شود که ترکهاي خود را اصلاح ميکند. ليوينگستون ميگويد: ”هيچکس نميتواند براي رشد اين فناوري زماني را پيشبيني کند، اما پيشرفت واقعي در حال انجام است و قابليتهاي موجود بسيار هيجانآور ميباشند.“
با اين حال، براي استفادهکنندگان فعلي آسفالت، تصور نبود دستانداز، يا نبود تأخير به خاطر تعميرات آسفالت، بسيار دور از دسترس بوده و نگرانيهاي جدي آنها را برطرف نميسازد.
محيط زيست عامل اصلي تأثيرگذار در فرايند تصميمگيري براي پروژههاي بزرگراه در بسياري از کشورها است. مزاياي يک آسفالت متفاوت براي جادهها از ديدگاه زيستمحيطي و مصرف انرژي، تنها يک بخش
مهم از فرآيند تصميمگيري است. ديدگاههاي زيستمحيطي موجب تسريع پيشرفتهاي فني و اجتماعي ميشوند. نيازهاي چندگانه حفاظت از محيط زيست شامل: محدود نمودن انتشار گازهاي گلخانهاي، مصرف کمتر انرژي، کاهش سر و صداي ترافيک و اطمينان از سلامتي و راحتي در رانندگي، اهدافي هستند که به دليل ايجاد مسئوليت مشترک، مهمتر از تمام پيشرفتهاي علمي ميباشند.
آخرین ویرایش توسط مدیر: