[معماری پایدار] آموزش مهندسی بتن و سیمان با رویکرد توسعه پایدار وحفظ محیط زیست

[DDDIQ]

آموزش مهندسی بتن و سیمان
با رویکرد توسعه پایدار وحفظ محیط زیست

محمد شکرچي زاده
۱سرپرست انستيتو مصالح ساختماني و دانشيار دانشکده مهندسی عمران پرديس دانشکده های فنی - دانشگاه تهران

زانيار ميرزايي
دانشجوي کارشناسي ارشد سازه هاي هيدروليکي دانشکده مهندسی عمران پرديس دانشکده های فنی - دانشگاه تهران
​

چکیده
بتن به عنوان مصالح برگزیده قرن در صنایع مهندسی عمران داراي جایگاه و یژه اي است، این ماده پس از آب پر مصرف تر ین مصالح مصرفی بشر به حساب می آید. تولید بتن از حیث محیط زیست اثرا ت متعددي دارد، که عدم توجه به جوانب آن می تواند مشکلات زیادي را ایجاد نماید. در سالهاي اخیر براي تولید بتن راهکار هایی ارائه شده که سازگاري مناسبی با محیط زیست و مبانی توسعه پایدار داشته باشد و درکشور هاي صنعتی با تحول اساسی که در ارتقاء سطح تکنولوژي بتن بوجود آمده، گامهاي موثري در این ارتباط برداشته شده است. در این بتن ها براي ارزیابی کیفی معیار هایی فراتر ازمیزان سیمان مصرفی و حتی مقاومت مکانیکی مورد توجه قرار دارد و آن پایایی و عمر مفید سازه ها است که عامل مشخصه به حساب می آید . در کشور هاي پیشرفته از اواخر دهه هفتاد میلادي همگام با صنعت در زمینه آموزش و پژوهش بتن تحول اساسی صورت پذیرفته و در سالهاي اخیر علی رغم مصرف نسبتا کنترل شده بتن در این کشورها مطالعات ریز ساختاري و
بهره گیري از امکانات و تجهیزات ویژه براي پژوهش در زمینه بتن متداول گشته است. این در حالی است که در کشورهاي در حال توسعه نظیر کشور ما باوجود این که میزان مصرف سرانه بتن از متوسط سرانه در جهان بیشتر است، به آموزش و پژوهش توجه کافی مبذول نم یگردد و اثرات سوء آن در کیفیت نازل بتن هاي مصرفی مشهود است. مقاله حاضر ضمن بررسی اثرات زیست محیطی تولید بتن به راهکار هاي اجرایی براي آینده آموزشی مهندسی بتن پرداخته و نشان داده شده است که با ظرفیت هاي موجود در صورت توجه به آموزش و پژوهش در سطح عمومی و در دانشگاهها، صنعت بتن با تحول قابل ملاحظه اي همراه خواهد شد.

واژههاي کلیدي:
محیط زیست، آموزش مهندسی، توسعه پایدار، دوام، بتن