[معماری معاصر ایران] دانشگاه شهید باهنر کرمان

[mpb]

اطلاعات عمومی پروژه
​

نام پروژه:دانشگاه شهید باهنر کرمان
​

موقعیت:کرمان، خیابان پژوهش​

شرکت مشاوره:مهندسان مشاور بنیان (قبل از انقلاب )، مهندسان مشاور پیراز (بعد از انقلاب)​

معماران: امیرنصرت منقح، یوسف شریعت زاده، محسن میرحیدر، يدالله رزاقی، ب. فره وشي​

تاریخ: 1364-1351
​

شروع پروژه: 1351​

شروع ساخت: 1352​

پایان فاز اول: 1364​

شروع فاز دوم: 1364​

اتمام برنامه ریزی فاز چهارم: 1374​

نوع پروژه:آموزشی
مساحت سایت: 300 هکتار​

مساحت طبقه همکف (فاز اول): 5000 مترمربع​

مساحت کل(فاز اول):16500 مترمربع​

پیمانکار: شرکت جلگه
​

کارفرما: اولین کارفرما مرحوم آقای افضلی پور، وزارت فرهنگ و تحصیلات عالی​

عکاس: خسرو بزرگی​

جایزه: نامزد جایزه آقاخان سال 1371​

​

در سال 1972، مرحوم آقای افضلی پور که یک تاجر بشردوست بود، مجوز رسمی برای احداث یک دانشگاه درکرمان، را کسب کرد. آقای افضلی پور شرکت مشاوره بنیان را برای آماده سازی طرح جامع دانشگاه و طراحی ساختمان های دانشگاه استخدام کرد. طرح جامع و مفاهیم طراحی دانشگاه به منظور برخورد با مشکل عدم قطعیت، توسعه داده شد.این به عنوان هدف پایه لحاظ گردید تا طراحی منعطف هم در داخل ساختمان و هم در ارتباطات داخلی ساختمان ها داشته باشیم.
در هر مرحله از توسعه، طرح دانشگاه می بایستی علاوه بر دارا بودن طیف کامل و منسجم، اجازه گسترش های آتی بدون ممانعت از عملکرد سایر دپارتمان ها (بخش ها) را بدهد.طرح جامع دانشگاه از شبکه شهری اورگانیک کرمان الهام گرفته شده بود، که در طول تاریخ در پاسخ به شرایط آب و هوایی یک شهر کویری تکامل یافته بود.
ارتفاع بلوک های ساختمانی اصلی به سه طبقه محدود شده است و ملاحضات بهینه سازی لرزه ای، آب و هوایی، اقتصادی و گردشی لحاظ شده است. ارتباط و اتصال داخلی بلوک ها درطبقات بالا سبب ادغام فضاهای آموزشی و پژوهشی می گردد که سبب افزایش انعطاف پذیری فضا خواهد بود. این ارتباطات داخلی بخش های مختلف، سبب ایجاد سایه و سرپناه در زیر این مسیرهای ارتباطی در فضاهای باز بیرونی خواهد بود. فاصله دقیق بلوک ها، علاوه بر نشان داده طرح ساختمان، باعث ورود نورطبیعی و کنترل آن در فضاهای داخلی ساختمان ها در کنار ایجاد سایه کافی درحیاط های داخلی ساختمان ها می شود. این ترتیب کلی، به افراد این اجازه را می دهد که کل محوطه کمپ دانشگاهی را از میان حیاط های درونی و مسیر های طاق دار با گذر از کمترین راه های انحرافی، به همراه حفاظت از نور مستقیم خورشید یا باران عبور کنند و یا به بخش های دیگر از طریق اتصال کریدورهای و پاسیوهای درونی داخل ساختمان ها دسترسی داشته باشند.

منابع:
1- وب سایت آرکنت
2- کتایخانه دانشگاه ام آی تی، ایالات متحده آمریکا
3- آرشیو بنیاد آقا خان
4- ترجمه توسط وب سایت معماری معاصر ایران