مهندس ساخت و ساز
عضو جدید
معرفی پروژه: خانه‌ی آبشار فرانک لوید رایت
وقتی در سال ۱۹۳۵، فرصت طراحی خانه‌ای ویلایی در پنسیلوانیای آمریکا نصیب فرانک لوید رایت شد، هیچ کس تصورش را هم نمی‌کرد که این پروژه، نام کمرنگ شده‌ی این معمار ۶۷ ساله را دوباره پررنگ کند و شهرتی دائمی برایش به ارمغان بیاورد.
ویلا‌ی خانه‌ی آبشار متعلق به یک تاجر موفق آمریکایی به نام ادگار کافمن بود و پیش از تبدیل شدن به یکی از آثار ماندگار معماری در تاریخ، به عنوان خانه‌ای ییلاقی از آن استفاده می شد.
این پروژه در جنوب غربی پنسیلوانیا و در ملک شخصی خانواده‌ی کافمن بنا شد و به علت قرار گرفتن روی آبشاری که داخل زمین پروژه بود، لقب خانه‌ی آبشار را به خود گرفت.
طراحی و ساخت
بعد از انتخاب زمین پروژه، اولین مشکلی که رایت باید با آن دست و پنجه نرم می‌کرد ایجاد فضای کافی برای برآورده کردن تمام نیازهای کارفرما بود. زمین پروژه مساحت کافی را برای درخواست کارفرمای پروژه یعنی « فضایی جهت استراحت عده‌ی زیادی مهمان و اتاق‌های جداگانه برای تمام اعضای خانواده» نداشت.
رایت برای حل این معضل و ایجاد فضای کافی تصمیم گرفت از روش سازه‌ی معلق استفاده کند و طراحی سازه را به تیمی بسپارد که پیش از این هم توانسته بودند با بسیاری از طرح‌های انقلابی دیگر او کنار بیایند.
بعد از تایید شدن طرح توسط خانواده‌ی کافمن، رایت از زمین پروژه بازدید کرد و بعد از این بازدید، معدن سنگی قدیمی در شرق سایت بازگشایی شد تا سنگ های لازم برای دیوارهای پروژه از آن استخراج شوند.
سرانجام کار نهایی ساخت خانه‌ی آبشار در سال ۱۹۳۶ آغاز شد. مهم‌ترین ویژگی خانه‌ی آبشار، به چشم‌نوازی و زیبایی ظاهری (که شاید این اثر را تبدیل به مشهورترین ساختمان دنیا کرده است) حل شدن در طبیعت اطراف خود است. این پروژه تمام و کمال بیانگر شعار رایت یعنی : «ساختمان باید جزئی از طبیعتی باشد که در آن قرار گرفته» است. اسکلت این خانه از جنس بتن مسلح ساخته شده و هرچند که شاید در نگاه اول صفحات معلق بتنی همخوانی چندانی با طبیعت نداشته باشند، اما معلق بودن خانه روی آبشار، به هم نخوردن نظم طبیعی محیط و استفاده از کف سنگی قسمتی از سایت برای کف خانه، همه و همه بیانگر پیوند این پروژه با طبیعت هستند. منظره‌ی آبشار و جریان آب و درخت‌های اطراف خانه همگی از جداره‌های شیشه‌ای نشیمن خانه قابل مشاهده‌اند و اوج تجربه‌ی بازدید کننده، پلکانی است که از نشیمن مستقیما به زیر ساختمان و جریان آب برخورد می کند. استفاده از خانه خانه‌ی آبشار از زمان ساخت تا سال ۱۹۶۳ به عنوان خانه‌ی ویلایی و تعطیلات خانواده‌ی کافمن مورد استفاده قرار می‌گرفت تا در سال ۱۹۶۴، مالک این اثر آن را به «محافظت از آثار پنسیلوانیای غربی» اهدا کرد. در همان سال این ساختمان به عنوان موزه‌ی عمومی بازگشایی شد. با اینکه محل این خانه در جایی دور از دسترس قرار گرفته اما هر سال تعدادی نزدیک به ۱۵۰۰۰۰ نفر از آن بازدید می‌کنند. تعمیرات از سال ۱۹۸۸، اداره ی محافظت از آثار پنسیلوانیای غربی، یک تیم معماری و مرمت نیویورکی را مسئول محافظت و تعمیر سازه ومصالح خانه کرده است. این تیم تاکنون سقف بنا را بازسازی کرده و سطوح خارجی و تراس‌ها را دوباره ضدآب کرده‌است. اما مهم‌ترین مشکلی که خانه‌ی آبشار از ابتدای ساخت تاکنون با آن مواجه بوده‌است، رطوبت محیطی و نفوذ آب به داخل محیط خانه است. رطوبتی که مستقیما از آبشار زیر خانه تامین می‌شود و با نشت آن داخل سازه‌ی بتنی، بارها و بارها امنیت این اثر معماری به خطر افتاده است. در سال ۱۹۹۷ سازه‌ی بتنی و تقویت کننده‌های فولادی آن به پایان حیات خود نزدیک می‌شدند که تیم مرمت از تیرهای حفاظتی موقت استفاده کرد تا وزن بنا را به دوش بکشند و از تخریب آن جلوگیری کنند. نهایتا در سال ۲۰۰۲ سازه بنا با استفاده از بتن تنش زدایی شده به شکل دائمی تعمیر شد و فضای داخلی و نمای خارجی آن دست نخورده و به شکل اولیه باقی ماند. خانه‌ی آبشار رایت از سوی مجله‌ی تایم به عنوان زیباترین اثر فرنک لوید رایت انتخاب شده و موسسه‌ی معماران آمریکایی در سال ۱۹۹۱ این اثر را به عنوان «بهترین پروژه‌ی معماری آمریکا» نام گذاری کردند. خانه‌ی آبشار هم اکنون به عنوان موزه در پنسیلوانیای غربی مورد بازدید علاقمندان قرار می‌گیرد. یاسمن رنجبران پورتال جامع ساخت و ساز
وقتی در سال ۱۹۳۵، فرصت طراحی خانه‌ای ویلایی در پنسیلوانیای آمریکا نصیب فرانک لوید رایت شد، هیچ کس تصورش را هم نمی‌کرد که این پروژه، نام کمرنگ شده‌ی این معمار ۶۷ ساله را دوباره پررنگ کند و شهرتی دائمی برایش به ارمغان بیاورد.
ویلا‌ی خانه‌ی آبشار متعلق به یک تاجر موفق آمریکایی به نام ادگار کافمن بود و پیش از تبدیل شدن به یکی از آثار ماندگار معماری در تاریخ، به عنوان خانه‌ای ییلاقی از آن استفاده می شد.
این پروژه در جنوب غربی پنسیلوانیا و در ملک شخصی خانواده‌ی کافمن بنا شد و به علت قرار گرفتن روی آبشاری که داخل زمین پروژه بود، لقب خانه‌ی آبشار را به خود گرفت.
طراحی و ساخت
بعد از انتخاب زمین پروژه، اولین مشکلی که رایت باید با آن دست و پنجه نرم می‌کرد ایجاد فضای کافی برای برآورده کردن تمام نیازهای کارفرما بود. زمین پروژه مساحت کافی را برای درخواست کارفرمای پروژه یعنی « فضایی جهت استراحت عده‌ی زیادی مهمان و اتاق‌های جداگانه برای تمام اعضای خانواده» نداشت.
رایت برای حل این معضل و ایجاد فضای کافی تصمیم گرفت از روش سازه‌ی معلق استفاده کند و طراحی سازه را به تیمی بسپارد که پیش از این هم توانسته بودند با بسیاری از طرح‌های انقلابی دیگر او کنار بیایند.
بعد از تایید شدن طرح توسط خانواده‌ی کافمن، رایت از زمین پروژه بازدید کرد و بعد از این بازدید، معدن سنگی قدیمی در شرق سایت بازگشایی شد تا سنگ های لازم برای دیوارهای پروژه از آن استخراج شوند.
سرانجام کار نهایی ساخت خانه‌ی آبشار در سال ۱۹۳۶ آغاز شد. مهم‌ترین ویژگی خانه‌ی آبشار، به چشم‌نوازی و زیبایی ظاهری (که شاید این اثر را تبدیل به مشهورترین ساختمان دنیا کرده است) حل شدن در طبیعت اطراف خود است. این پروژه تمام و کمال بیانگر شعار رایت یعنی : «ساختمان باید جزئی از طبیعتی باشد که در آن قرار گرفته» است. اسکلت این خانه از جنس بتن مسلح ساخته شده و هرچند که شاید در نگاه اول صفحات معلق بتنی همخوانی چندانی با طبیعت نداشته باشند، اما معلق بودن خانه روی آبشار، به هم نخوردن نظم طبیعی محیط و استفاده از کف سنگی قسمتی از سایت برای کف خانه، همه و همه بیانگر پیوند این پروژه با طبیعت هستند. منظره‌ی آبشار و جریان آب و درخت‌های اطراف خانه همگی از جداره‌های شیشه‌ای نشیمن خانه قابل مشاهده‌اند و اوج تجربه‌ی بازدید کننده، پلکانی است که از نشیمن مستقیما به زیر ساختمان و جریان آب برخورد می کند. استفاده از خانه خانه‌ی آبشار از زمان ساخت تا سال ۱۹۶۳ به عنوان خانه‌ی ویلایی و تعطیلات خانواده‌ی کافمن مورد استفاده قرار می‌گرفت تا در سال ۱۹۶۴، مالک این اثر آن را به «محافظت از آثار پنسیلوانیای غربی» اهدا کرد. در همان سال این ساختمان به عنوان موزه‌ی عمومی بازگشایی شد. با اینکه محل این خانه در جایی دور از دسترس قرار گرفته اما هر سال تعدادی نزدیک به ۱۵۰۰۰۰ نفر از آن بازدید می‌کنند. تعمیرات از سال ۱۹۸۸، اداره ی محافظت از آثار پنسیلوانیای غربی، یک تیم معماری و مرمت نیویورکی را مسئول محافظت و تعمیر سازه ومصالح خانه کرده است. این تیم تاکنون سقف بنا را بازسازی کرده و سطوح خارجی و تراس‌ها را دوباره ضدآب کرده‌است. اما مهم‌ترین مشکلی که خانه‌ی آبشار از ابتدای ساخت تاکنون با آن مواجه بوده‌است، رطوبت محیطی و نفوذ آب به داخل محیط خانه است. رطوبتی که مستقیما از آبشار زیر خانه تامین می‌شود و با نشت آن داخل سازه‌ی بتنی، بارها و بارها امنیت این اثر معماری به خطر افتاده است. در سال ۱۹۹۷ سازه‌ی بتنی و تقویت کننده‌های فولادی آن به پایان حیات خود نزدیک می‌شدند که تیم مرمت از تیرهای حفاظتی موقت استفاده کرد تا وزن بنا را به دوش بکشند و از تخریب آن جلوگیری کنند. نهایتا در سال ۲۰۰۲ سازه بنا با استفاده از بتن تنش زدایی شده به شکل دائمی تعمیر شد و فضای داخلی و نمای خارجی آن دست نخورده و به شکل اولیه باقی ماند. خانه‌ی آبشار رایت از سوی مجله‌ی تایم به عنوان زیباترین اثر فرنک لوید رایت انتخاب شده و موسسه‌ی معماران آمریکایی در سال ۱۹۹۱ این اثر را به عنوان «بهترین پروژه‌ی معماری آمریکا» نام گذاری کردند. خانه‌ی آبشار هم اکنون به عنوان موزه در پنسیلوانیای غربی مورد بازدید علاقمندان قرار می‌گیرد. یاسمن رنجبران پورتال جامع ساخت و ساز
آخرین ویرایش توسط مدیر:
