ساقي كوير
عضو جدید
امروز سالروز ورود حضرت مسلم بن عقیل به کوفه ست و خواستم در حد کمی هم که شده یکم معلوماتمون نسبت به این شیعه واقعی بیشتر بشه رو همین حساب مطلب زیر رو آوردم.
در میان جوانان برومند «بنی هاشم» مسلم، فرزند عقیل یكی از چهرههای تابناك و شخصیتهای بارز، به شمار میرفت.
«عقیل» برادر حضرت علی(ع) و دومین فرزند ابوطالب بود. در ترسیم زیر رابطه نسبی مسلم، آشكارتر است:
ابوطالب: طالب - عقیل - مسلم - جعفر - علی - حسین بن علی
مسلم بن عقیل، برادرزاده امیرالمؤمنین و پسر عموی حسین بن علی بود.
دودمانی كه مسلم در آن رشد یافت، دودمان علم و فضیلت و شرف بود و خاندانی كه شخصیت انسانی و اسلامی مسلم در آن شكل گرفت، بهترین زمینه را برای تربیت و تكامل معنوی و حماسی مسلم فراهم كرد.
از آغاز كودكی، در میان جوانان بنیهاشم بخصوص در كنار امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) بزرگ شد و كمالات اخلاقی و بنیان ولایت و درسهای حماسه و ایثار و شجاعت را بخوبی فرا گرفت.
اجداد مسلم كسانی، چون «ابوطالب» و «فاطمه بنت اسد» بودند كه در فرزندان خویش، شجاعت و ایمان و دلاوری را به ارث میگذاشتند و مسلم، شاخهای پربار از این اصل و تبار بود; و بنا به اصل وراثت، خصلتهای برجسته را از نیاكان خود به ارث برده بود.
به نقل مورخان، در زمان حكومت آن حضرت (بین سالهای ۳۶ تا ۴۰ هجری) از جانب آن امام، متصدی برخی از منصبهای نظامی در لشگر بوده است، از جمله در جنگ صفین، وقتی كه امیرالمؤمنین (ع) لشگر خود را صف آرایی میكرد، امام حسن و امام حسین (ع) و عبدالله بن جعفر و مسلم بن عقیل را بر جناح راست سپاه، مامور كرد.
شناسنامه مسلم را، پیش از آن كه از نیاكان و سرزمین وقبیله جستجو كنیم، باید در فكر، عمل و زندگانیاش بیابیم؛ این بهترین معرف مسلم است.
مسلم، در دوران خلافت علی(ع) در خدمت آن حضرت، مدافع حق بود و پس از شهادت آن امام، هرگز از حق كه در خاندان او و امامت دو فرزندش، حسنین(علیهما السلام) تجسم پیدا كرده بود جدا نشد و عاقبت هم، جان پاكش را بر این آستان فدا كرد.
اقامت چهار ماهه امام حسین(ع) در مكه و برخورد با مردم و تشكیل اجتماعات و گفتگوها، مردم را با انگیزه و اهداف امام، از امتناع از بیعت با یزید، آشنا كرد; بخصوص مردم كوفه از اقدام انقلابی امام حسین(ع) خوشحال و امیدوار شدند.
مردم كوفه، خاطره حكومت چهارساله علوی را به یاد داشتند و در این شهر، شخصیتهای برجسته و چهره های درخشانی از مسلمانان متعهد و یاران اهل بیت(ع) بودند؛ از این رو نامه ها و طومارهای مفصلی با امضای چهره های معروف شیعه در كوفه و بصره به امام حسین(ع) نوشتند، كه تعداد این نامه ها به هزاران میرسید.
كوفیان، گروهی را هم به نمایندگی از طرف خود به سركردگی «ابوعبدالله جدلی» به نزد آن حضرت فرستادند و نامه هایی همراه آنان ارسال كردند.
در میان نامه ها و امضاها، نام شخصیتهای بزرگی از كوفه همچون «شبث بن ربعی» و «سلیمان بن صرد» و «مسیب بن نجبه» و... به چشم میخورد كه از آن حضرت میخواستند مردم را به بیعت با خود دعوت كند و به كوفه بیاید و یزید را از خلافت خلع كند.
در میان جوانان برومند «بنی هاشم» مسلم، فرزند عقیل یكی از چهرههای تابناك و شخصیتهای بارز، به شمار میرفت.
«عقیل» برادر حضرت علی(ع) و دومین فرزند ابوطالب بود. در ترسیم زیر رابطه نسبی مسلم، آشكارتر است:
ابوطالب: طالب - عقیل - مسلم - جعفر - علی - حسین بن علی
مسلم بن عقیل، برادرزاده امیرالمؤمنین و پسر عموی حسین بن علی بود.
دودمانی كه مسلم در آن رشد یافت، دودمان علم و فضیلت و شرف بود و خاندانی كه شخصیت انسانی و اسلامی مسلم در آن شكل گرفت، بهترین زمینه را برای تربیت و تكامل معنوی و حماسی مسلم فراهم كرد.
از آغاز كودكی، در میان جوانان بنیهاشم بخصوص در كنار امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) بزرگ شد و كمالات اخلاقی و بنیان ولایت و درسهای حماسه و ایثار و شجاعت را بخوبی فرا گرفت.
اجداد مسلم كسانی، چون «ابوطالب» و «فاطمه بنت اسد» بودند كه در فرزندان خویش، شجاعت و ایمان و دلاوری را به ارث میگذاشتند و مسلم، شاخهای پربار از این اصل و تبار بود; و بنا به اصل وراثت، خصلتهای برجسته را از نیاكان خود به ارث برده بود.
به نقل مورخان، در زمان حكومت آن حضرت (بین سالهای ۳۶ تا ۴۰ هجری) از جانب آن امام، متصدی برخی از منصبهای نظامی در لشگر بوده است، از جمله در جنگ صفین، وقتی كه امیرالمؤمنین (ع) لشگر خود را صف آرایی میكرد، امام حسن و امام حسین (ع) و عبدالله بن جعفر و مسلم بن عقیل را بر جناح راست سپاه، مامور كرد.
شناسنامه مسلم را، پیش از آن كه از نیاكان و سرزمین وقبیله جستجو كنیم، باید در فكر، عمل و زندگانیاش بیابیم؛ این بهترین معرف مسلم است.
مسلم، در دوران خلافت علی(ع) در خدمت آن حضرت، مدافع حق بود و پس از شهادت آن امام، هرگز از حق كه در خاندان او و امامت دو فرزندش، حسنین(علیهما السلام) تجسم پیدا كرده بود جدا نشد و عاقبت هم، جان پاكش را بر این آستان فدا كرد.
اقامت چهار ماهه امام حسین(ع) در مكه و برخورد با مردم و تشكیل اجتماعات و گفتگوها، مردم را با انگیزه و اهداف امام، از امتناع از بیعت با یزید، آشنا كرد; بخصوص مردم كوفه از اقدام انقلابی امام حسین(ع) خوشحال و امیدوار شدند.
مردم كوفه، خاطره حكومت چهارساله علوی را به یاد داشتند و در این شهر، شخصیتهای برجسته و چهره های درخشانی از مسلمانان متعهد و یاران اهل بیت(ع) بودند؛ از این رو نامه ها و طومارهای مفصلی با امضای چهره های معروف شیعه در كوفه و بصره به امام حسین(ع) نوشتند، كه تعداد این نامه ها به هزاران میرسید.
كوفیان، گروهی را هم به نمایندگی از طرف خود به سركردگی «ابوعبدالله جدلی» به نزد آن حضرت فرستادند و نامه هایی همراه آنان ارسال كردند.
در میان نامه ها و امضاها، نام شخصیتهای بزرگی از كوفه همچون «شبث بن ربعی» و «سلیمان بن صرد» و «مسیب بن نجبه» و... به چشم میخورد كه از آن حضرت میخواستند مردم را به بیعت با خود دعوت كند و به كوفه بیاید و یزید را از خلافت خلع كند.