این تصویر، شن‌های روان مریخ را روی دهانه‌ای که بر اثر برخورد یک سیارک ایجاد شده است، نشان می‌دهد. مریخ پر از این گونه دهانه‌های ناشی از برخورد است.
این تصویر در سال 2007/ 1386 توسط دوربین های‌رایز مدارگرد اکتشافی مریخ ناسا گرفته شده و رسوب‌های لایه‌ای را در یکی از فلات‌های منطقه‌ای از مریخ به نام والس مارینریز نشان می‌دهد. دانشمندان فکر می‌کنند که در این لایه‌ها باید سیلیس شیری و سولفات آهن وجود داشته باشد که توسط آب‌های اسیدی شکل گرفتهاند.
این تصویر کلاهک یخ دی‌اکسید کربن را در قطب جنوب مریخ نشان می‌دهد. الگویی که می‌بیند بر اثر تبخیر دی‌اکسید کربن به وجود آمده است. دانشمندان بر این باورند که با ذوب شدن کلاهک یخی از پایین به بالا، دی‌اکسید کربن مستقیما به گاز تبدیل می‌شود و با باز کردن راهی برای خروج، این شبکه‌های عنکبوتی را به وجود می‌آورد. رنگ تیره غباری است که با گاز بیرون می‌آید.
این تصویر ترکیبی از موج و تپه را در دهانه پروکتور نشان می‌دهد. شیارهای روشن وکوچک، موج‌هایی هستند که از ماسه بسیار ریز تشکیل شده‌اند. اشکال بزرگ وتیره، تپه‌های شکل‌گرفته از غبار حاصل از سنگ‌های آتشفشانی تیره‌رنگ هستند. این تصویر را دوربین های‌رایز در سال 2009/ 1388 از روی مدارگرد اکتشافی مریخ ناسا گرفته است.
تصویری که با این زاویه از دهانه ویکتوریا گرفته شده است، به خوبی لایه‌های موجود در دیواره‌های این دهانه را نشان می‌دهد. الگوی کف دهانه را هم تپه‌های ماسه‌ای به وجود آورده‌اند. رد اپورچیونیتی ناسا را می‌توانید در سمت چپ دهانه ببینید. این تصویر هم در سال 2009/ 1388 توسط های‌رایز گرفته شده است.
این تصویر با رنگ‌های غیرواقعی، درست مانند تصاویر بیابان‌های جنوب غربی آمریکای شمالی روی زمین است. کانال‌هایی که از روی یک صخره در نزدیکی دهانه آتشفشانی به پایین می‌روند، درست به الگوی رودهایی که روی زمین خاک را می‌شویند و جلو می‌روند شبیه هستند.
دانشمندان در این منطقه شواهدی از وجود سولفات‌های آهن‌دار پیدا کرده‌ا‌ند. همچنین در لبه‌های این منطقه آثاری از مواد تشکیل‌دهنده رس یافته‌اند. بخش‌هایی از سطح این منطقه با تل‌های شنی روان پوشانده شده است.
در این تصویر می‌توانید دره‌ای به طول 600 مایل (معادل بیش از 960 کیلومتر) را ببینید که کاسما نامیده شده و بخشی از والس مارینریز، بزرگ‌ترین سیستم دره‌ای شناخته‌شده در کل منظومه شمسی است. قسمت‌های تیره تصویر، صخره‌ای ساخته شده از جریان گدازه و قسمت‌های روشن آن، شیارهای غول‌پیکر را نشان می‌دهد.
این تپه‌ها که با شکل‌های عجیب و غریب کنار هم شکل گرفتهاند هم در مریخ و هم روی زمین رایج هستند. آن‌ها اغلب در جایی شکل می‌گیرند که باد همیشه در یک جهت بوزد. در منطقه‌ای که در این تصویر می‌بینید، باد از سمت راست و بالا به سمت چپ و پایین تصویر می‌وزد. ماسه خیلی نرم و گرد بالا رفته و در سوی دیگر ناگهان به پایین ریخته است
این تصویر هم کف دهانه آنتونیادی را نشان می‌دهد. مناطق تیره و انشعاب‌مانند، می‌توانند بقایای کانال‌های حاصل از آب چشمه‌ها باشند که کم‌کم با مواد سخت پر شده‌اند. طی میلیون‌ها و شاید میلیاردها سال، باد مواد اطراف کانال‌ها را برده و کانال‌های پر از مواد سخت که مقاوم‌تر بوده‌اند، بر جای مانده‌اند.
روی تپه‌های کف این دهانه آتشفشانی را لایه‌ای از برفک دی‌اکسید کربن پوشانده شده است. در بهار که این یخ‌ها آب می‌شود، مستقیما به گاز تبدیل می‌شود. رگه‌های تیره احتمالا محل خروج گاز را نشان می‌دهد. این تصویر در اول ژانویه 2010/ 11 دی‌ماه 1388 توسط دوربین های‌رایز گرفته شده است.
این تصویر هم کف هلاز بسین، دهانه‌ای 1400 مایلی (معادل بیش از 250،2 کیلومتر) ناشی از برخورد با نشان می‌دهد. همان‌طور که در تصویر می‌بینید، درست مثل این است که ماده‌ای چسبناک روی سطح آن جریان داشته است. این تصویر اواخر سال 2009 میلادی/ 1388 گرفته شده است.
انگار در دل تپه‌های مریخی درخت روییده است. اما این درخت‌ها در واقع خطای بصری هستند. آن‌ها در حقیقت رگه‌های تاریکی از رسوب روی تپه‌ها هستند. این رگه‌های تاریک هم در محل آزاد شدن گاز ناشی از تصعید یخ دی‌اکسید کربن موجود در لایه‌های زیرین هستند. مثل نمونه‌های قبلی، گاز همراه خودش غبار را به سطح می‌آورد که روی سطح می‌نشیند.
این الگوی راه‌راه را تپه‌های خطی موجود روی کف دهانه‌ای به نام نوآچیز ترا به وجود آورده است. قسمت‌های تیره خود تپه‌ها هستند و قسمت‌های روشن، خطوط شکل‌گرفته از تخته‌سنگ‌های پهن بین دو تپه را نشان می‌دهد. |
