كنجد

[MehD1979]

زراعت كنجد

كنجد گياهي است گرمادوست و اساسا يك محصول خاص مناطق گرمسيري و نيمه گرمسيري بوده و به دماي پايين حساس است اما با اجراي برنامه به نژداي گسترش كشت آن به مناطق معتدل ممكن مي باشد . دانه كشت كنجد از 40 درجه عرض شمالي تا 40درجه عرض جنوبي بوده ، معمولا زراعت آن تا ارتفاع 1200 متر از سطح دريا امكان پذير مي باشد .
اين نبات به روزهاي گرم و نور فراوان نيازمند است و به حرارت هاي پايين حساسيت نشان ميدهد .

خاك

كنجد را مي توان مشروط بر آنكه از نظر زهكشي و تهويه محدوديتي وجود نداشته باشد در انواع خاكها كشت نمود . خاكهاي داراي بافت متوسط شرايط مطلوب تري را فراهم مي سازند . كنجد نسبت به شوري خاك حساس است و آن ميزان از شوري كه خسارت ناچيزي به زراعت گلرنگ و پنبه وارد مي كند محصول كنجد را نابود مي سازد .اين گياه در خاكهاي اسيدي وقليايي نتايج خوبي داده است . با اين وجود خاكهايي را كه واكنش خنثي دارندترجيح مي دهد.phمناسب رشدكنجدحدود8-7 مي باشد .

تاريخ كاشت
در تعيين تاريخ كاشت كنجد رعايت سه نكته اساسي ضروري است . اول : درجه حرارت مناسب جهت سبز كردن – دوم : پايداري دماي هوا به منظور اينكه پس از سبز كردن افت حرارت پديد نيايد – سوم : زمان گلدهي مصادف با گرماي بيش از حد نگردد زيرا منجر به عدم باروري گلها شده و تعداد كپسولهاي تشكيل شده كاهش مي يابد . حداقل حرارت خاك براي جوانه زدن و سبز شدن كنجد حدود 20 درجه سانتيگراد است . در اين حرارت كنجد 4 تا 7 روزه سبز مي شود . كاشت مي تواند هنگامي انجام شود كه ميانگين شبانه روزي حرارت هوا به 20 تا 25 درجه سانتيگراد رسيده باشد . با توجه به شرايط جوي مناطق كشت كنجد و نيازهاي اين نبات ، كنجد يكي از آ خرين زراعتهاي بهاره است كه كشت مي گردد . در مناطق گرمسير كشت كنجد اغلب بعد از برداشت گندم و جو انجام مي شود . در مناطق پنبه كاري مي توان يك تا دو هفته پس از پنبه به كشت كنجد اقدام نمود . در مناطقي كه ذرت و سويا كشت مي گردد بايد حداقل 20 روز پس از سويا اين نبات را كاشت .
تاريخ مناسب كاشت در برخي مناطق

تاريخ
منطقه
اوايل ارديبهشت تا اوايل خرداد

( ورامين ( گرمسير مركزي​

اوايل تيرماه
فارس – داراب
اوايل تيرماه
هرمرگان
دهه دوم تيرماه
خوزستان
اواخرارديبهشت تانيمه اول خرداد
كعتدل و گرمسير شمالي – مغان
نيمه ارديبهشت به بعد
مازندران
اواخر ارديبهشت به بعد
كرج و نواحي مشابه
آخر ارديبهشت تا نيمه اول خرداد پس از آخرين بارندگيها
خراسان ( كشت ديم )
اوايل خردادماه بعداز برداشت جو
خراسان ( كشت آبي )
اواخر خرداد و اوايل تيرماه
كرمان

ميزان كود مصرفي
براي كنجد كمتر از ساير محصولات گرمسيري ديگر كود مصرف مي شود . مقدار مورد نياز در اراضي و نواحي مختلف متفاوت است . ولي بطور كلي مي توان گفت احتياجات كودي كنجد شبيه پنبه مي باشد . اين گياه براي رشد مطلوب نياز به ازت ، فسفر و پتاس دارد . كود شيميايي مورد نياز 200-150 كيلوگرم فسفات آمونيوم و 100 كيلوگرم اوره در هكتار يصورت عمومي در ايران توصيه مي شود . در صورت كمبود پتاس 100 كيلوگرم در هكتار سولفات پتاسيم نيز پيشنهاد مي شود .
در كشت هاي تجاري براي دستيابي به عملكرد مطلوب كاربرد سرك ازت ضروري است بايد آن را زماني مصرف كرد كه ارتفاع بوته به 20 سانتيمتر رسيده باشد .
كاشت

بعلت اينكه دانه كنجد در مراحل اوليه رشد و جوانه زدن خيلي حساس و ضعيف مي باشد در اماده كردن زمين قبل از كاشت بايد نهايت دقت را معمول داشت . زمين بايد كاملا عاري از گياهان هرز بوده گرم و مطلوب باشد . چنانچه كشت با آبياري باشد زمين بايد بخوبي تسطيح گردد . شيب طوري تعبيه گردد كه آب در هيچ قسمتي از زمين روي بستر بذر را نگيرد و خطر سله بستن در مرحله جوانه زدن و رويش گياه وجود نداشته باشد . بسته به نوع خاك عمق كاشت تغيير مي كند و معمولا بين 2تا5 سانتيمتر متغيير است . عمق كاشت همچنين بسته به زمان كاشت و ميزان رطوبت خاك تغيير مي نمايد . به منظور پيشگيري از شيوع امراض و الودگيهاي قارچي ضدعفوني بذر با قارچكشهاي نظير كاپتان مؤثر خواهد بود. بذر كارهايي كه مخصوص ريز دانه ها نظير سبزي و پياز هستند در كشت مكانيزه كنجد كاربرد دارند . در تنظيم بذر پاش و تهيه بستر بذر بايد دقت كافي صورت گيرد تا بذور بطور يكنواخت ريخته شده و نياز به تنك هاي متوالي وجود نداشته باشد .

آبياري

كنجد به طور معمول در برابر خشكي مقاوم است . با اين وجود گياهچه كنجد در برابر كمبود آب بيش از حد حساس است . همچنين در زمان گلدهي و اوايل دانه بندي نيز به كم آبي حساس مي گردد . آبياري بسته به نوع زمين كشت بطريق كرتي ( غرقابي ) يا جوي و پشته صورت مي گيرد . اين نبات بويژه در مراحل اول گياهچه اي در برابر پوسيدگي ريشه و ساير بيماريهاي قارچي ناشي از مردابي شدن يا رطوبت اضافي حساس است . انجام كشت كنجد به صورت هيرم باعث افزايش درصد جوانه زني و نيز تسريع در آن مي شود .
ميزان بذر ، تراكم بوته و فاصله كاشت

براي كاشت كنجد به علت متفاوت بودن تيپ شاخه بندي گياه فاصله بين خطوط از 45تا 70 سانتيمتر متغير است . فاصله بوته ها در روي خطوط كمتر از 5/2 سانتيمتر و بيشتر از 15 سانتيمتر توصيه نمي شود. بر اساس تراكم هاي مختلف و وزن هزار دانه متفاوت ميزان بذر مورد نياز در هكتار متغير مي باشد لكن بطور كلي ميزان بذر مصرفي جهت كشت يك هكتار از 4 تا 6 كيلوگرم نوسان دارد .

مبارزه با علف هاي هرز
الف – شيميايي : جهت مبارزه وپيشگري ازشيوع علفهاي هرز مي توان از علف كش ترفلان به نسبت 2 ليتردرهكتاراستفاده نمود. زمان استفاده قبل از احداث جوي و پشته بوده ، پس از مصرف لازم است بادوديسك عمودبرهم درعمق10 سانتيمتري با خاك مخلوط گرددتااثربخشي مناسبي داشته باشد .
ب كنترل زراعي : اين نبات در مراحل رشد در مقابل علفهاي هرز حساس و قادر به رقابت با آنها نيست و به دليل در اين مرحله عمليات وجين ضرورت دارد . در كشت رديفي استفاده از پنچه غازي يا كولتيواتور سبك بهترين روش مبارزه با علفهاي هرز مي باشد. استفاده از برنامه تناوب صحيح نيز توصيه مي گردد. همچنين انجام يك آبياري در هنگام تهيه زمين باهدف سبز شدن علفهاي هرز و مبارزه با آنها تاثير قابل توجهي دارد .
تناوب زراعي

كنجد به عنوان تابستانه مي تواند در تناوب زراعي جايگزين اكثر نباتات گردد ولي بهترين نباتات براي كاشت كنجد گياهان وجيني هستند زيرا در زراعت گياهان وجيني مبارزه مستمري با علفهاي هرز صورت مي گيرد كه اين امر زراعت كنجد را موفقيت آميز مي نمايد . بعلت اينكه بقاياي گياهي زراعتهاي پيشين مانع سبز يكنواخت كنجد مي شوند بايستي از كشت آن پس از ذرت ، آفتابگردان و گياهان با ريشه سخت اجتناب نمود .
كنجد را مي توان در مناطق گرمسيري ايران مانند فارس ، كرمان و خوزستان بعد از گندم و جو كشت نمود . رعايت تناوب 4-2 ساله در كشت كنجد به منظور جلوگيري از شيوع امراض و افات ضروري است .

برداشت

با نزديك شدن زمان برداشت برگهاي پاييني شروع به زرد شدن نموده و همزمان كپسولهاي تحتاني باز مي شوند . رسيدگي كپسولها در كنجد از پايين به بالا صورت مي گيرد . انتظار براي رسيدن تمامي كپسولها باعث ريزش دانه ها از كپسولهاي پاييني و افت عملكرد مي شود لذا قبل از رسيدن همه كپسولها بوته ها درو مي شوند . پس از درو دسته هاي كنجد را بصورت عمودي يك يك تا دو هفته در معرض جريان هوا قرار مي دهند تا ضمن خشك شدن همه كپسولها باز شود و بذر ها را بتوان از انها خارج نمود . سپس مي توان دانه ها را با تكان دادن بوته در محلي كه براي آن در نظر گرفته شده است جمع اوري نمود . براي جلوگيري از افت عملكرد و از بين رفتن دانه هاي كنجد از قبل بايد كف انبار يا محل خرمن بوته هاي كنجد را با وسايل مناسب عايق نمود . سيمان كردن انبار يا پهن كردن برزنت قابل توصيه مي باشد .
برداشت مكانيزه كنجد

به علت رشد نامحدود بودن گياه كنجد و عدم همزماني در رسيدن كپسولها و امكان ريزش دانه ، برداشت مكانيزه كنجد به سهولت ميسر نمي گردد . جهت انجام برداشت به روش مكانيزه با استفاده از محلول پاشي با موادي به Reglone سعي مي شود كه ريزش دانه به حداقل ممكن تنزيل يابد . هنگام محلول پاشي زماني است كه 75%-65% كپسولها از سبز تيره به سبز روشن تغيير رنگ داده باشند . پس از محلول پاشي هنگامي كه اكثريت غالب كپسولها به قهوه اي تيره تغيير رنگ دادند رطوبت نيز كاهش يافته و امكان برداشت مكانيزه فراهم مي گردد . سرعت برداشت كمباين حداكثر 6-4 كيلومتر در ساعت بوده و در صورتيكه كمباين داراي سيستم Airjet نيز باشد درصد ريزش تقليل خواهد يافت .

 

[MehD1979]

پرورش كنجد


كنجد يكي از قديمي ترين گياهان زراعي روغني جهان است و از زمان هاي قديم در ايران كشت مي شود و زماني از صادرات مهم كشور به شمار مي رفت. كشت كنجد در مناطق گرمسيري كشور مانند استان هاي خوزستان، سيستان و بلوچستان، جيرفت و فارس متداول است و در استان مازندران هم به دليل تنوع كشت، كنجد به صورت زراعت اصلي در بهار و يا به صورت كشت مخلوط همراه با پنبه در بهار و همچنين به عنوان كشت دوم بعد از برداشت غلات بسيار مورد توجه كشاورزان منطقه مي باشد و از سوي ديگر كاربرد روزافزون روغن استحصالي از اين گياه در صنعت موجب افزايش تقاضا جهت افزايش سطح زيركشت آن مي باشد.
مصرف اصلي دانه كنجد در تهيه ي حلوا و شيريني پزي است. روغن كنجد براي طبخ مواد خوراكي مختلف، در تهيه ي عطرها و به عنوان حلال در داروسازي مصرف مي شود.
كنجد گياهي گرمادوست و روز كوتاه است و به هواي گرم و نور فراوان احتياج داشته و به حرارت پايين حساس است. با اين حال، هواي بسيار گرم بيش از 40 درجه سانتي گراد موجب نقصان تشكيل كپسول ها مي شود و در واقع حرارت مطلوب رشد كنجد حدود 27 درجه سانتي گراد است. توليد كنجد در نواحي با حداقل 150 روز بدون يخبندان امكان پذير است. اين گياه اساسا يك محصول خاص مناطق گرمسيري و نيمه گرمسيري تلقي مي شود. كنجد معمولا در مناطقي با ارتفاع كمتر از 1000 متر از سطح دريا مي رويد، هر چند كه برخي از انواع آن ممكن است در ارتفاعات بالاتر نيز قادر به رشد باشند. كنجد به عنوان يك محصول مقاوم به خشكي و گرما شناخته شده است و ليكن براي توليد و عملكرد بالا به رطوبت احتياج دارد. به زيادي رطوبت خاك و عدم تهويه نسبتا حساس است و به همين جهت كنترل آبياري كنجد ضرورت دارد. كنجد مقاوم به خشكي است. در انواع خاك ها رشد مي كند مشروط بر آنكه از نظر تهويه و زهكشي محدوديتي وجود نداشته باشد. با اين حال خاك هاي داراي بافت متوسط را ترجيح مي دهد. كنجد به شوري خاك غيرمقاوم است و اسيديته خنثي را ترجيح مي دهد.
عمليات مربوط به شخم و آماده نمودن زمين و اجراي ديسك جهت خرد كردن كلوخ با توجه به وضعيت آب و هوايي منطقه در اوايل فروردين توصيه مي گردد. مقادير كودهاي موردنياز هم شامل 50 كيلوگرم اوره، 100 كيلوگرم فسفات در هكتار قبل از كاشت و 25 كيلوگرم اوره بر هر هكتار به صورت كود سرك در زماني كه ارتفاع گياه به 20 سانتي متر رسيده است، قابل مصرف مي باشد. همچنين در صورت نياز مي توان كود پتاسه را به مقدار لازم به خاك افزود. با اجراي ديسك دوم در اواخر فروردين كه بعد از پاشيدن كود انجام مي يابد، زمين مربوطه براي كاشت آماده مي گردد.
بذور را بايستي قبل از كاشت با يكي از قارچ كش هاي موجود و رايج بر طبق توصيه ي فني كارشناسان و مروجين ضدعفوني نمود. از سموم علفكش با توجه به نوع علف و قبل از كاشت طبق نظر كارشناسان ذيربط استفاده كرد. ميزان بذر مصرفي براي زراعت كنجد 6 تا 7 كيلوگرم بذر براي يك هكتار توصيه مي گردد و زمان مناسب بذر پاشي نيز بر اساس شرايط آب و هوايي منطقه قابل پيش بيني مي باشد.
براي كشت كنجد فواصل بين خطوط كاشت حدود 50 الي 60 سانتي متر و فاصله ي بوته روي خطوط 5 سانتي متر مناسب مي باشد. عمق كاشت به نوع خاك بستگي دارد و حداكثر تا 5/2 سانتي متر كافي به نظر مي رسد. ميزان اسيديته خاك جهت كاشت اين گياه بايد بين 5/6 تا 5/7 باشد و به علت حساسيت گياه كنجد به خاك هاي شور، كشت اين گياه در زمين هاي شور مناسب نمي باشد. به هر حال بذرهاي كنجد در زمين هايي كه داراي كلوخ باشد يا عمق كاشت به دقت تنظيم نگردد و يا زمين سله بسته باشد، به خوبي و به طور يكنواخت سبز نمي گردد.
در تعيين تاريخ كاشت كنجد رعايت سه نكته ي اساسي ضروري است، اول درجه حرارت مناسب جهت سبز كردن، دوم پايداري دماي هوا به منظور اينكه پس از سبز كردن افت حرارت پديد نيايد، سوم زمان گلدهي مصادف با گرماي بيش از حد نگردد زيرا منجر به عدم باروري گلها شده و تعداد كپسول هاي تشكيل شده كاهش مي يابد. حداقل حرارت خاك براي جوانه زدن و سبز شدن كنجد حدود 20 درجه ي سانتي گراد است. در اين حرارت كنجد 4 تا 7 روزه سبز مي شود. كاشت مي تواند هنگامي انجام شود كه ميانگين شبانه روزي حرارت هوا به 20 تا 25 درجه ي سانتي گراد رسيده باشد. با توجه به شرايط جوي مناطق كشت كنجد و نيازهاي اين گياه، كنجد يكي از آخرين زراعت هاي بهاره است كه كشت مي گردد. در مناطق گرمسير كشت كنجد اغلب بعد از برداشت گندم و جو انجام مي شود. در مناطق پنبه كاري مي توان يك تا دو هفته پس از پايان كشت پنبه به كشت كنجد اقدام نمود. در مناطقي كه ذرت و سويا كشت مي گردد بايد حداقل 20 روز پس از سويا اين گياه را كاشت.
چون رشد اوليه ي گياهچه ي كنجد كمتر از علف هاي هرز سريع الرشد منطقه مي باشد، بنابراين ايجاد يك بستر مناسب و عاري از علف هاي هرز براي برخورداري كنجد از رشد مناسب و مطلوب اهميت فراوان دارد. ريشه هاي گياه كنجد نازك و فيبري شكل مي باشد و به آساني آسيب پذير است. به همين دليل زير و رو كردن خاك هاي اطراف گياهچه ي اين گياه دشوار است. براي مبارزه علف هاي هرز مي توان از روش هاي مكانيكي، شيميايي و يا توام استفاده نمود. اگر كشت به صورت سنتي و در هم انجام گرفته باشد، بايستي به وسيله كارگر و با دست، اقدام به وجين علف هاي هرز نمود. در كشت به صورت رديفي نيز مي توان از ادوات كشاورزي نظير كولتيواتور نسبت به از بين بردن علف هاي هرز موجود بين خطوط اقدام نمود. بديهي است در اين روش براي حذف علف هاي هرز روي خطوط بايستي از طريق وجين دستي عمل نمود.
هر چند كه گياه كنجد به عنوان يك گياه مقاوم به خشكي و گرما شناخته شده مي باشد با اين وجود براي توليد و عملكرد بيشتر نيازمند رطوبت است، بنابراين در صورت مشاهده تشنگي گياه بايد به نسبت به انجام آبياري حتي الامكان در هنگام شب اقدام نمود. البته آبياري بيش از اندازه و پي در پي نيز براي كنجد زيان آور است، به دليل آن كه موجب شدت يافتن بيماري بوته ميري و پوسيدگي ذغالي در اين گياه مي گردد.
وجين كاري در صورت نياز تا دو مرحله ضروري است و هنگامي كه گياه به ارتفاع بيش از 20 سانتي متر رسيده و بوته ها از استحكام نسبي برخوردار شده باشند اين عمل انجام مي گيرد. در ضمن عمل خاك دادن پاي بوته در صورت نياز انجام مي پذيرد.
آفات رايج گياه كنجد شامل آگروتيس يا طوقه بر، شته و كرم برگ خوار مي باشد كه در مراحل اوليه يا در طول رشد اين گياه ايجاد خسارت مي نمايند. در اين ارتباط، لازم است با استفاده از تركيب سم سوين با سبوس مبادرت به طعمه پاشي يا با استفاده از سموم مالاتيون، ديازينون مطابق با مقدار توصيه اقدام به محلول پاشي كرد.
از جمله بيماري هاي مهمي كه گياه كنجد را در منطقه مورد تهديد و حمله قرار مي دهند، مي توان به بيماري گل سبز، بوته ميري و پوسيدگي ذغالي اشاره نمود. در اين خصوص بهترين راه كنترل بيماري پوسيدگي ذغالي و بوته ميري، استفاده تناوب زراعي است كه جهت كنترل بيماري هاي فوق الذكر بايستي حتما رعايت گردد.
در برداشت سنتي بهترين زمان برداشت زماني است كه رنگ برگ ها و كپسول ها زرد رنگ شده است و با برداشت مناسب مي توان تا حد زيادي از ريزش دانه ها جلوگيري نمود. براي اين كار ابتدا بوته ها را توسط دست برداشت نموده و پس از دسته بندي، بايستي آن ها را به صورت سروپا (چاتمه) قرار داد تا بعد از گذشت چند روز كاملا خشك شوند. در اين حالت با چند تكان تدريجي دانه هاي گياه از غلاف ها جدا خواهند شد.
كنجد را هنگامي برداشت مي كنند كه دانه ها در كپسول هاي پاييني رسيده باشند. اگر چه در اين مرحله برگ ها ريزش يافته است اما كپسول ها هنوز سبز مي باشد. ارقام شكوفا را با دست از خاك بيرون كشيده و يا با داس درو، سپس دسته بندي مي نمايند. دسته ها را 2 تا 3 روز در مزرعه به طور ايستاده بر هم تكيه داده تا از رطوبت آن ها كاسته شود. سپس دسته ها را روي برزنت يا پلاستيك به طور وارونه تكان مي دهند. دانه هايي كه به اين طريق به دست مي آيد كيفيت بسيار خوبي دارد. پس از اين عمل بوته ها را با كمباين يا خرمن كوب و يا ضربات چوب مي كوبند تا بقيه ي دانه ها جدا شود.
ارقام ناشكوفا را مي توان با دروگر برداشت نمود و سپس همانند ارقام شكوفا عمل كرد و يا بوته ها را موور درو و در مزرعه رها كرد تا خشك شود. پس از آن بوته هاي خشك شده را با كمباين مجهز به انگشتي هاي بلند كننده مورد برداشت قرار داد.
وجود تركيبات لزج و مخاطي در ساقه و نيام ها سبب مي شود كه دوران خشك شدن طولاني باشد. به همين جهت كمباين كردن مستقيم ارقام ناشكوفا به دليل طولاني گشتن دوران خشك شدن عملي نيست.

 

[peyman davami]

افرین-اطلا عات خوبی بود-ضمنا استان بوشهر را به منابع تولید اضافه کنید.

 

[rhasanpour]

 

[rhasanpour]

 

[آیورودا]

[h=1]خواص درمانی کنجد [/h]​

کنجد خواص درمانی چشمگیری دارد. منبع غنی اسید آمینه کنجد رشد تومور‌ها را متوقف می‌کند و به رفع مسمومیت کبد و کلیه‌ها و بهبود سیستم ایمنی بدن کمک می‌کند.
ایرنا: كنجد در درمان بی خوابی موثر بوده، خاصیت ضد ورم مفاصل و رماتیسم و همجنین خاصیت ضدسرطان دارد.

دانه های كنجد حاوی مواد چربی، آنتی اكسیدان ها، روغن كنجد، مواد پروتئینی، اسید آمینه، سلولز، مواد معدنی و كلسیم است و بدین ترتیب دانه های كنجد بسیار مغذی و مقدار بسیار پرارزشی انرژی دارند.


خواص درمانی كنجد :

كنجد خواص درمانی چشمگیری دارد. منبع غنی اسید آمینه كنجد رشد تومورها را متوقف می كند و به رفع مسمومیت كبد و كلیه ها و بهبود سیستم ایمنی بدن كمك می كند.

كنجد در درمان بی خوابی موثر بوده، خاصیت ضد ورم مفاصل و رماتیسم و همجنین خاصیت ضدسرطان دارد. خواص ضد قارچ و ضد باكتری از دیگر تأثیرات آن است.

روغن كنجد در جلوگیری از فساد دندان كاربرد دارد. همچنین در درمان التهاب و تورم لثه مفید است. برگ های كنجد سرشار از مواد لعابی هستند كه در گذشته با دیگر گیاهان برای درمان اسهال خونی و وبا به كار برده می شدند.

آرد كنجد سرشار از اسید آمینه است و 3 برابر شیر كلسیم دارد. آرد كنجد یا كنجد به خوبی در سالادها، خوراك های مرغ یا گوشت و سبزیجات پخته شده به كار رفته و همچنین در معطر ساختن پنیر، سالادهای تخم مرغ، سس هایی كه اساس آن كره یا نان معطر هست كاربرد دارد.

كنجد معدن مواد معدنی قابل جذب است و دارای ؛ منیزیم، كلسیم، آهن، سیلیس، آلومینیوم، كروم، مس، نیكل، سدیم و چندین فلز و شبه فلز دیگر است. اثر كنجد بیشتر در اثر داشتن ویتامین های زیاد آن است بویژه ویتامین های ب و ویتامین های ف كه فراوان دارد.

كنجد تقریبا بیشتر مواد مورد ساختمان بدن را داراست. لذا یك غذای قیمتی و پر ارزش برای انسان است كه دارای خواص گوشت است ولی ضرر آن را ندارد .

كنجد قوت ، جوانی ، تعادل زندگانی و صحت را به انسان می بخشد. اثر آن در تعویض سلول های كهنه ی بدن بسیار سریع است و در تسهیل تفكر عمل آن قابل تحسین است و در رفع آلامی مانند: سرطان ، سل ، كم خونی بی نظیر است .