سخنان بزرگان
- شروع کننده موضوع مهندس سهراب
- تاریخ شروع
رنج نباید تو را غمگین کند؛
این همان جایی است که اغلب مردم اشتباه میکنند. رنج قرار است تو را هوشیارتر کند به اینکه زندگی‌ات نیاز به تغییر دارد .
چون انسان‌ها زمانی هوشیارتر می‌شوند که زخمی شوند،
رنج نباید بیچارگی را بیشتر کند .
رنجت را تحمل نکن،
رنجت را درک کن!
این فرصتی است برای بیداری،
وقتی آگاه شوی،
بیچارگی‌ات تمام می‌شود...
#کارل_گوستاو_یونگ
این همان جایی است که اغلب مردم اشتباه میکنند. رنج قرار است تو را هوشیارتر کند به اینکه زندگی‌ات نیاز به تغییر دارد .
چون انسان‌ها زمانی هوشیارتر می‌شوند که زخمی شوند،
رنج نباید بیچارگی را بیشتر کند .
رنجت را تحمل نکن،
رنجت را درک کن!
این فرصتی است برای بیداری،
وقتی آگاه شوی،
بیچارگی‌ات تمام می‌شود...
#کارل_گوستاو_یونگ
• تنها چیزی که به آن نیاز داری، خودت هستی و توانایی‌ات برای این که فکر کنی موضوع‌ها موجودیت می‌یابند.
هر چیزی که در طول تاریخ بشر اختراع و ایجاد شده، فقط و فقط نتیجه‌ی فکر بوده است.
از آن فکر بوده که راهی باز شده و از طریق آن نادیدنی، دیدنی شده است.
اولین گام را با ایمان و اعتقاد راسخ بردار.
لزومی ندارد کل راه پله را ببینی. فقط گام اول را بردار.
#راندابران
هر چیزی که در طول تاریخ بشر اختراع و ایجاد شده، فقط و فقط نتیجه‌ی فکر بوده است.
از آن فکر بوده که راهی باز شده و از طریق آن نادیدنی، دیدنی شده است.
اولین گام را با ایمان و اعتقاد راسخ بردار.
لزومی ندارد کل راه پله را ببینی. فقط گام اول را بردار.
#راندابران
«دوستت‌دارم»های اصیل، شبیه به سکوت‌‍ِ میان نت‌ها هستند.
درست، به موقع همان‌جایی می‌نشینند
که باید بنشینند.
و زمانی که یک آدمِ «درست»، شما را «درست» دوست دارد، روزی شما متوجه می‌شوید پتانسیل‌هایتان در حال رشد، هویتتان در حال تنظیم شدن و ورژن درستی از خودتان هم در رابطه در حال شکل گرفتن است.
سکوت‌های درست، موسیقی‌های عمیق، پخته و درستی را شکل می‌دهند.
برای همین مهم است که چطور دوستتان دارند و چطور به شما عشق میورزند.
#پونه_مقیمی
درست، به موقع همان‌جایی می‌نشینند
که باید بنشینند.
و زمانی که یک آدمِ «درست»، شما را «درست» دوست دارد، روزی شما متوجه می‌شوید پتانسیل‌هایتان در حال رشد، هویتتان در حال تنظیم شدن و ورژن درستی از خودتان هم در رابطه در حال شکل گرفتن است.
سکوت‌های درست، موسیقی‌های عمیق، پخته و درستی را شکل می‌دهند.
برای همین مهم است که چطور دوستتان دارند و چطور به شما عشق میورزند.
#پونه_مقیمی
هرگز از مرگ نترسیدم من
مگر امروز که لرزید دلم
داشتم با کیوان
درد دل می‌کردم
یادم آمد آنگاه
آخرین مانده‌ی آن جمع پریشانم، آه
چه کسی خوابِ تو را خواهد دید
چه کسی از تو سخن خواهد گفت
چشم خندانش برقی زد
سایه‌جان! ما هستیم
ما صدای سخن عشقیم
یادگار دل ما مژده‌‌ی آزادی انسان
#هوشنگ_ابتهاج
مگر امروز که لرزید دلم
داشتم با کیوان
درد دل می‌کردم
یادم آمد آنگاه
آخرین مانده‌ی آن جمع پریشانم، آه
چه کسی خوابِ تو را خواهد دید
چه کسی از تو سخن خواهد گفت
چشم خندانش برقی زد
سایه‌جان! ما هستیم
ما صدای سخن عشقیم
یادگار دل ما مژده‌‌ی آزادی انسان
#هوشنگ_ابتهاج
سرنوشت محتوم این است: جنگ، اشغالگری و نابرابری‌ها انسان را مهاجر می‌سازد و مهاجرت انسان را سرگشته و بی‌هویت، لذا خوشبختی هم‌چنان که در جنگ میسر نیست در دنیای مهاجرت هم به سراغ یک مهاجر نمی‌آید...
«هیچ انسان خوشبختی سرزمین‌اش را ترک نمی‌کند.»
#میلان_كوندرا
«هیچ انسان خوشبختی سرزمین‌اش را ترک نمی‌کند.»
#میلان_كوندرا
شازده کوچولو پرسید: "پس آدم ها کجا هستند؟ آدم در بیابان احساس تنهایی میکند."
مار گفت : "آدم با آدم ها هم احساس تنهایی میکند..."
#آنتوان_دوسنت_اگزوپری
مار گفت : "آدم با آدم ها هم احساس تنهایی میکند..."
#آنتوان_دوسنت_اگزوپری
.
هدایت کاف یک سال زودتر عاشق شیدا شده بود. هم‌دانشگاهی بودند. هند. سر یکی از کلاس‌ها، شیدا را دیده بود و دچارش شده بود. بهش گفته بود؟ نه. نگفته بود. یک سال عشقش را به روی شیدا نیاورده بود. فقط هر روز توی وبلاگش از شیدا می‌نوشت. از عادت‌هایش. از جویدن ته مداد. از ریز شدن چشم‌هایش موقع خندیدن. از قرمزی رد کش جوراب روی ساق پایش سر کلاس. از همه چیزش. بعدا شیدا یک بار گفت که تصادفا وبلاگ هدایت را دیده و خودش را آن‌جا خوانده است. خودش، آن‌طور که از چشم‌های هدایت دیده می‌شد. ریخته بود بهم که چرا تا حالا به رویش نیاورده بود این دچار شدنش را. یک روز دم غروب، هدایت را خفت کرده و برده بود توی سالن ورزش دانشگاه و بهش گفت که وبلاگش را خوانده است. هدایت بهانه‌ی الکی آورده بود که چرا تا حالا بهش نگفته. بهانه‌ی آبگوشتی. جرات نداشت بهش بگوید که دچارش شده است.
این‌ها مهم نیست. مهم حرف‌های شیدای دم غروب توی سالن والیبال بود. به هدایت گفته بود که من وقتی نوشته‌هایت را خواندم و دچار شدنت را دیدم، تازه فهمیدم که یک سال پیش در رویای تو متولد شدم. بی‌آنکه بدانم. حق من بود این بود که بدانم در جهان دیگری به من حق حیات داده‌اند. من چقدر این حرفش را دوست داشتم. این‌که‌آدم ممکن است در رویای یک نفر دیگر به دنیا بیاید و زندگی کند. بدون اینکه خودش هم بفهمد و بداند. ممکن است آن‌قدر نفهمد که همانجا در رویای دیگری بمیرد و به خاک سپرده شود. بعدها که با هدایت هم‌خانه شده بود، برایش نوشته بود که من زندگی مخفیانه‌ی خودم در رویای تو را به زندگی پیش از آن ترجیح می‌دادم. کاش فقط زودتر تولدم در شیارهای مغزت را به خودم خبر داده بودی.
بعدترها که هدایت خودش را حلق‌آویز کرده بود، شیدا تمام آن نوشته‌ها را چاپ کرد و گذاشت توی یک آلبوم. یک ایمیل برایم فرستاد و عکس آلبوم را ضمیمه کرد بهش. گفت حالا من ماندم و این همه نوشته. من در رویای کسی متولد شدم و قبل از اینکه در رویایش بمیرم، خودش مرد. می‌دانی این یعنی چی؟ می‌دانی بقای یک رویای زنده در یک مغز مرده یعنی چه؟ من یک رویای زنده‌ام که زادگاهم را از دست داده‌ام. رویاها به زادگاهشان زنده‌اند. کاش لااقل زودتر تولدم را خبر داده بود که یک‌سال بیشتر در سرزمینش زندگی می‌کردم.
هدایت رفت. شیدا ماند. دو شیدا ماند. یکی همان بود که هر روز گل‌های رز را آب می‌داد و نان می‌خرید و رنگ گل لباسش را با رنگ کفش‌هایش هماهنگ می‌کرد. یکی دیگر هم شیدایی بود که ته مدادها را می‌جوید و چشم‌هایش ریز می‌شد و زنگ هیچ خانه‌ای را نداشت که بزند و کسی در را برایش باز کند. شیدای سرگردانی که زادگاهش قبل از خودش رفته بود.
#فهیم_عطار
هدایت کاف یک سال زودتر عاشق شیدا شده بود. هم‌دانشگاهی بودند. هند. سر یکی از کلاس‌ها، شیدا را دیده بود و دچارش شده بود. بهش گفته بود؟ نه. نگفته بود. یک سال عشقش را به روی شیدا نیاورده بود. فقط هر روز توی وبلاگش از شیدا می‌نوشت. از عادت‌هایش. از جویدن ته مداد. از ریز شدن چشم‌هایش موقع خندیدن. از قرمزی رد کش جوراب روی ساق پایش سر کلاس. از همه چیزش. بعدا شیدا یک بار گفت که تصادفا وبلاگ هدایت را دیده و خودش را آن‌جا خوانده است. خودش، آن‌طور که از چشم‌های هدایت دیده می‌شد. ریخته بود بهم که چرا تا حالا به رویش نیاورده بود این دچار شدنش را. یک روز دم غروب، هدایت را خفت کرده و برده بود توی سالن ورزش دانشگاه و بهش گفت که وبلاگش را خوانده است. هدایت بهانه‌ی الکی آورده بود که چرا تا حالا بهش نگفته. بهانه‌ی آبگوشتی. جرات نداشت بهش بگوید که دچارش شده است.
این‌ها مهم نیست. مهم حرف‌های شیدای دم غروب توی سالن والیبال بود. به هدایت گفته بود که من وقتی نوشته‌هایت را خواندم و دچار شدنت را دیدم، تازه فهمیدم که یک سال پیش در رویای تو متولد شدم. بی‌آنکه بدانم. حق من بود این بود که بدانم در جهان دیگری به من حق حیات داده‌اند. من چقدر این حرفش را دوست داشتم. این‌که‌آدم ممکن است در رویای یک نفر دیگر به دنیا بیاید و زندگی کند. بدون اینکه خودش هم بفهمد و بداند. ممکن است آن‌قدر نفهمد که همانجا در رویای دیگری بمیرد و به خاک سپرده شود. بعدها که با هدایت هم‌خانه شده بود، برایش نوشته بود که من زندگی مخفیانه‌ی خودم در رویای تو را به زندگی پیش از آن ترجیح می‌دادم. کاش فقط زودتر تولدم در شیارهای مغزت را به خودم خبر داده بودی.
بعدترها که هدایت خودش را حلق‌آویز کرده بود، شیدا تمام آن نوشته‌ها را چاپ کرد و گذاشت توی یک آلبوم. یک ایمیل برایم فرستاد و عکس آلبوم را ضمیمه کرد بهش. گفت حالا من ماندم و این همه نوشته. من در رویای کسی متولد شدم و قبل از اینکه در رویایش بمیرم، خودش مرد. می‌دانی این یعنی چی؟ می‌دانی بقای یک رویای زنده در یک مغز مرده یعنی چه؟ من یک رویای زنده‌ام که زادگاهم را از دست داده‌ام. رویاها به زادگاهشان زنده‌اند. کاش لااقل زودتر تولدم را خبر داده بود که یک‌سال بیشتر در سرزمینش زندگی می‌کردم.
هدایت رفت. شیدا ماند. دو شیدا ماند. یکی همان بود که هر روز گل‌های رز را آب می‌داد و نان می‌خرید و رنگ گل لباسش را با رنگ کفش‌هایش هماهنگ می‌کرد. یکی دیگر هم شیدایی بود که ته مدادها را می‌جوید و چشم‌هایش ریز می‌شد و زنگ هیچ خانه‌ای را نداشت که بزند و کسی در را برایش باز کند. شیدای سرگردانی که زادگاهش قبل از خودش رفته بود.
#فهیم_عطار
بسیارمهم است بگذارید بعضی چیزها ازبین بروند
خودتان را ازآنان رها سازید
ازدستشان خلاص شوید
منتظرنباشید تا قدر تلاش‌هایتان رابشناسند
وعشقتان رابفهمند
درراببندید
آهنگ راعوض کنید
خانه تکانی کنید
گردوغبارهارا بزدایید
ازآن چه هستید دست بردارید
وبه آن چه واقعاهستید روی آورید.
#پائولو_کوئلیو
خودتان را ازآنان رها سازید
ازدستشان خلاص شوید
منتظرنباشید تا قدر تلاش‌هایتان رابشناسند
وعشقتان رابفهمند
درراببندید
آهنگ راعوض کنید
خانه تکانی کنید
گردوغبارهارا بزدایید
ازآن چه هستید دست بردارید
وبه آن چه واقعاهستید روی آورید.
#پائولو_کوئلیو