اسمِ بازی لاس زدن در ماشین است. و اینگونه انجام می شود: چهار پنج مردِ جوان شب ها با ماشین در خیابان بزرگ ولی عصر در قلب تهران پرسه می زنند. اگر ماشینی را با چهار پنج خانم جوان ببینند آهسته سبقت می گیرند. اولین نگاه ها رد و بدل می شود، حتی شاید لبخندی هم می زنند. بعد اتفاقی در راهبندان در کنار هم قرار می گیرند که آخر هفته خیلی هم می تواند طول بکشد. چند کلمه ای گفته می شود و بعد چه بسا شمارۀ موبایل را نیز به هم بدهند. خوش آمدید به جمهوری اسلامی ایران که هم چیزش کمی با غرب متفاوت است. گرچه جوان ایرانی همان رویاها و آرزوهای جوان غربی را دارد اما در کشور الهی زندگی روزمره خیلی پیچیده تر است. زنان و مردان جوان ایرانی لاس زدن در ماشین را بامزه نمی دانند و اذعان می کنند: "معلومه که احمقانه است اما غیر از این چه کنیم؟" قانون های اخلاقی سختگیرانه برای رفتار درملاء عام – حتی دست دادن هم ممنوع است – گر چه انسان ها را با ابتکار می کند و باعث می شود در زندگی خصوصی دست به جبران بزنند که گاهی از حد خارج می شود، اما ناخرسندیِ جوانان را از حکومتی که جایی برای رشد شخصی آنها نمی گذارد بیشتر کرده است. نتیجه فرار مغزهاست، رفتن به خارج که سالانه ۱۸۰۰۰۰ایرانی را با آموزش بالا شامل می شود، و نیز پناه بردن به مواد مخدر (ایران یکی از بیشترین تعداد معتادان را در سطح جهان دارد) یا در خود فرو رفتن و مهاجرت داخلی. اما، همانطور که وِرنِر فان گِنت و آنتونیا بِرچینگر در کتاب تازۀ خود "ایران گونۀ دیگری است" توضیح می دهند بی اعتنایی و دلسردی تنها یک روی سکۀ جوانان ایرانی است. در کمال ناباوری تابستان گذشته میلیون ها جوان ایرانی به خیابان رفتند تا نسبت به تقلب آشکار درانتخابات ریاست جمهوری اعتراض کنند. در میان تعجب بسیاری از ناظران غربی، همین جوانان غیرسیاسی یک شبه جنبشی را ایجاد کردند که به گفتۀ نویسندگان کتاب به "بزرگترین خطر برای جمهوری اسلامی از زمان پیدایی آن در سی سال پیش تبدیل شد." این دو ایران را از تجربه های شخصی خود می شناسند. فان گنت سال هاست که بعنوان خبرنگار برای رادیو و تلویزیون و مطبوعات از ایران گزارش تهیه می کند. برچینگر از سال ۲۰۰۵ تا سال ۲۰۰۷ مشاور امور حقوق بشر در سفارت سوئیس در تهران بود. "ایران گونه ای دیگر است" نگاهی نامرسوم به پشت پردۀ زندگی در سرزمینی می اندازد که در رسانه های غربی اغلب تنها بصورت کشوری شورشی مطرح می شود. در این کتاب به اولین مبارز حقوق زنان برمی خوریم، شاهراده خانم تاج السلطان، که در آغاز دهۀ بیست به این نتیجه رسید حجابِ زن سرچشمۀ مشکلات زن ایرانی و نیز خود ایران بوده است. و نیز با شاعر بزرگ ایران حافظ آشنا می شویم که دیوان هفتصد سالۀ شعرش در هر خانه ای یافت می شود، زیرا ایرانیان براین باورند که حافظ در بیت هایش برای هر سؤالی از سرنوشتِ مردمان جواب صحیح را دارد. نه فقط ایران گونه ای دیگراست. این کتاب نیز با تنوع جالبش گونه ای دیگر است. بندیکت روتیمان / مترجم:ح.پدرام (از آلمانی) / دِر بوند / 07/05/2010
آخه اينم مملكته داريم؟؟؟؟؟ 
