| براي نمايش در سايز اصلي بر روي نوشته كليك كنيد ، مشخصات تصوير هست 583 در936 پيكسل . |
رقص هفت پیکر نظامی
در صحنه آرایی نمایش دقت کنید، که چگونه بر اساس نگارگری های ایرانی ساخته شده.
این نمایش نه تنها داستان هفت پیکر ، بلکه پوشاک تاریخی ایران و هنر نگارگری آن را زنده نگه می داشته است
|
| براي نمايش در سايز اصلي بر روي نوشته كليك كنيد ، مشخصات تصوير هست 610 در610 پيكسل . |
|
| براي نمايش در سايز اصلي بر روي نوشته كليك كنيد ، مشخصات تصوير هست 711 در741 پيكسل . |
پوستر برنامه رقص های محلی در کاخ نیاوران سال 1974
|
| براي نمايش در سايز اصلي بر روي نوشته كليك كنيد ، مشخصات تصوير هست 901 در1426 پيكسل . |
باله زال و رودابه سال 2001
بسیاری از ما از این سنت ها و نمایش های زیبای خود بی خبر هستیم. در حال حاضر چقدر از ما گوشه ای از این سنت های زیبا را در جشنهایمان به کار می بریم.
آیا درست است که لباس ها و پارچه های فاخر خودمان که اوج هنر و خلاقیت را در بر داشتند، با لباس هایی که امروز در مهمانی ها می پوشیم عوض کنیم
چقدر خوب میشد اگر خلاقیت گذشته مان را در راه زنده کردن هنر و فرهنگ اصیلمان در پیش می گرفتیم
راه های زیادی هست، برای مثال چرا مهد کودک ها و مدارس ابتدایی به جای خیلی از خرج های اضافه از یونیفرم هایی به شکل لباس محلی هر استان برای بچه ها بهره نمی گیرند تا در رواج دادن دوباره پوشاک محلی ما نقشی داشته باشند؟
چرا در مجلس های و جشن ها به جای موسیقی و رقص های بی ریشه ای که اکنون استفاده می کنیم، آهنگ ها و نمایشهای محلی خودمان را زنده نکنیم؟
چرا خوانندگان خارج از کشور که کورکورانه حمایتشان می کنیم، به جای شعرهای بی محتوا و رقص های اختراعی خود (!) شعرهای زیبای کهن فارسی و رقص های اصیل خودمان را اجرا نکنند، تا خود را به جهان بشناسانیم؟
آیا این درست است که خارجی ها انجمنی برای حمایت از سنن ما تشکیل دهند و ما خودمان به راحتی از کنار گنجینه فرهنگمان بگذریم؟
فرهنگ و هنری که در بدر دور جهان دنبالش می گردیم ، همین جاست! در انتهای خاطراتمان کمرنگ و کمرنگ تر می شود
