این رزین ها دارای ساختار مولکولی مشابهی با پلی استرها هستند با این تفاوت که مکانهای واکنششان را فقط در انتهای زنجیره های مولکولی قرار داده اند. به این ترتیب تمام طول زنجیره های مولکولی قابلیت جذب شوکهای وارده را دارا بوده لذا رزین های وینیل استر نسبت به پلی استرها سفت تر، چغرمه تر و ارتجاعی تر می باشند. ضمنا زنجیره های مولکولی وینیل استرها تعداد کمتری از گروه های استری را دارا می باشند. اصولاً گروه های استری مستعد به "از هم پاشیدگی ناشی" از حضور آب به وسیله هیدرولیز هستند. این امر باعث به نمایش گذاشتن مقاومت بالاتر نسبت به آب و دیگر مواد شیمیایی توسط وینیل استرها نسبت به رزین های پلی استر می شود. در نتیجه رزین های وینیل استر نسبت به رزین های پلی استر، دارای مقاومت بیشتری در مقابل آب و مواد شیمیایی دیگر هستند و به همین دلیل در ساخت محصولاتی مثل خطوط لوله و مخازن نگهداری مواد شیمیایی غالباً از رزین های وینیل استر استفاده میشود.
ساختمان شیمیایی نوعی وینیل استر ایده آل در شکل 16 نشان داده شده است. که در آن می توان به مکان های گروههای استری و واکنشگر (*C=C*)در زنجیره مولکولی توجه کرد. زنجیره های مولکولی وینیل استر در شکل 17 را می توان با تصاویر نمادینی که قبلا از پلی استر ها نشان داده شده مقایسه کرد و تفاوت را در مکانهای واکنش پذیر، به خوبی رویت نمود.
در مقایسه با پلی استرها، کاهش یافتن تعداد گروه های استری باعث شده که آسیب پذیری وینیل استرها در مقابل عمل هیدرولیز بسیار کمتر باشد. بنابراین گاهی اوقات مواد فوق به صورت پوشش محافظ یا "پوستی" برای چند لایی پلی استر که در آب غوطه ور شده باشد (مثل بدنه قایق ها) استفاده می شود. بدین ترتیب ساختمان مولکولی پخت شده وینیل استر سفت تر و چغرمه تر از پلی استرها خواهند بود اگر چه رسیدن واقعی به این خواص معمولاً نیازمند به پخت تکمیلی در درجه حرارت های بالا می باشد.
ساختمان شیمیایی نوعی وینیل استر ایده آل در شکل 16 نشان داده شده است. که در آن می توان به مکان های گروههای استری و واکنشگر (*C=C*)در زنجیره مولکولی توجه کرد. زنجیره های مولکولی وینیل استر در شکل 17 را می توان با تصاویر نمادینی که قبلا از پلی استر ها نشان داده شده مقایسه کرد و تفاوت را در مکانهای واکنش پذیر، به خوبی رویت نمود.
در مقایسه با پلی استرها، کاهش یافتن تعداد گروه های استری باعث شده که آسیب پذیری وینیل استرها در مقابل عمل هیدرولیز بسیار کمتر باشد. بنابراین گاهی اوقات مواد فوق به صورت پوشش محافظ یا "پوستی" برای چند لایی پلی استر که در آب غوطه ور شده باشد (مثل بدنه قایق ها) استفاده می شود. بدین ترتیب ساختمان مولکولی پخت شده وینیل استر سفت تر و چغرمه تر از پلی استرها خواهند بود اگر چه رسیدن واقعی به این خواص معمولاً نیازمند به پخت تکمیلی در درجه حرارت های بالا می باشد.
