رد پای احساس ...
- شروع کننده موضوع MEMOL...
- تاریخ شروع
هميشه فکر کن تو يه دنياي شيشه اي زندگي ميکني.
پس سعي کن به طرفه کسي سنگ پرتاب نکني
چون اولين چيزي که ميشکنه دنياي خودته.
پس سعي کن به طرفه کسي سنگ پرتاب نکني
چون اولين چيزي که ميشکنه دنياي خودته.
#صائب تبریزی
دختر وقتی کسی دوست داره، در رویاهاش خونه خیالی و حتی بچههاشون تصور میکنه. برای همین اگر طرف مقابل دوست داشته باشه، ناخواسته از آینده مشترک حرف میزنند.
اما این وسط آقایون یه نکته یادشون میره، اونم این که دختر هر چقدر عاشق هم باشه وقتی هر بار باعث اشکش باشی و از اون بدتر بهش خیانت کنی... تا جایی کنار میاد، ولی از یه جایی به بعد خودش و احساساتش انتخاب میکنه
اما این وسط آقایون یه نکته یادشون میره، اونم این که دختر هر چقدر عاشق هم باشه وقتی هر بار باعث اشکش باشی و از اون بدتر بهش خیانت کنی... تا جایی کنار میاد، ولی از یه جایی به بعد خودش و احساساتش انتخاب میکنه
گفتی احساس به یغما برده داری ، میخرم
باغبانی و گل پژمرده داری ، میخرم
گفتی از ترس فلک ، یک عالم احساس نجیب
گوشه ی پیراهنت افسرده داری ، میخرم
حمید آذرنگ
باغبانی و گل پژمرده داری ، میخرم
گفتی از ترس فلک ، یک عالم احساس نجیب
گوشه ی پیراهنت افسرده داری ، میخرم
حمید آذرنگ
پ.ن: به نظرم یه دوست داشتن سالم، دقیقا دو طرف برای با هم بودن تلاش میکنند.
مدتهاست این باور پیدا کردم، مردی که عاشقت شده باشه تو رو از اولین مردی که عاشقت شده(پدرت) خواستگاری میکنه. دختری که عاشق باشه، به این فکر نمیکنه ماشینت چیه یا خونت کجاست فقط تو براش مهمی، چون باور داره با همدیگه می‌سازین
چند بار حاضر شدی، برای کسی که دوستش داری، بجنگی؟!!
جواب این سوال، به خودتون میسپارم
اگر بخاطر ترس از آینده نامعلوم، کسی که کنارش عمیق‌ترین احساسات داری، از دست بدی.... حسرت سراغت میاد!
یادت نره، کلا زیستن خودش نامعلوم هست. آنچه که من خوشبختی میدانم، شاید شما آن را بدبختی بدونید.
پس، اگر کنار کسی خودتون هستید و بلدید همدیگه ، لطفاً دست همدیگه رها نکنید
آیناز مجتهدی
پ.ن: این متن داخل اینستاگرامم، برای این تصویر گذاشتم. بازخوردهای که گرفتم باعث شد متوجه بشم... افراد عشق دوطرفه نمی‌شناسن زیاد..... من خودم همیشه میگم عشق یک طرفه تجربه کردم و ازش یاد گرفتم که قرار نیست کسی که دوستش داری، دوستت داشته باشه
اما کم هم ندیدم عشق به کسی که خودش در یک رابطه است و بدترین قسمت تلاش برای داشتن کسی که مال یکی دیگه است.
چون خودم شخصا به وفاداری و تعهد اهمیت زیادی میدم، اصلا تحمل هم نمیکنم که کسی با من هم رابطه عاطفی داشته باشه با یکی دیگه هم آره
اساسا خودم حذف میکنم از بازی چون احساساتم و خودم برای خودم مهمه
پس اگر یک رابطه دو طرفه، متعهدانه دارید برای با هم بودن بجنگید که واقعا ارزشمنده
محبوبِ من!
نمیتوان در کارِ خدا دخالت کرد
خدا خودش خواسته من، عاشقِ شما باشم...
#محمد_صالح_علاء
نمیتوان در کارِ خدا دخالت کرد
خدا خودش خواسته من، عاشقِ شما باشم...
#محمد_صالح_علاء
بزرگترین دارایی
داشتن اونیه که
درکت میکنه ...
داشتن اونیه که
درکت میکنه ...
سلام بر كسانى
كه ما را همانطور كه بوديم
دوست داشتند
#محمود_درويش
كه ما را همانطور كه بوديم
دوست داشتند
#محمود_درويش
آنقدر با من مهربان بودی
که بعد از تو
یک لحظه حس کردم
که صد سال است
تنهایم
#اصغر_معاذی
که بعد از تو
یک لحظه حس کردم
که صد سال است
تنهایم
#اصغر_معاذی
هر روز فراموش مي كنم
كه رفت
كه نيست
كه ندارمش ...
خودم را سرگرم مي كنم
با كار، با كتاب، با موسيقي....
شب ؛
اما همه چيزش فرق مي كند
جاي خالي اش عميق
تير مي كشد
#سارا_قبادی
كه رفت
كه نيست
كه ندارمش ...
خودم را سرگرم مي كنم
با كار، با كتاب، با موسيقي....
شب ؛
اما همه چيزش فرق مي كند
جاي خالي اش عميق
تير مي كشد
#سارا_قبادی
چقدر این آهنگ داریوش زندگی منه
خیلی وقتا تو ماشین گوشش می دم
منو می بره به جوونیام
هی زود پیر شدیم
به صلیب صدا مصلوبم ای دوست
تو گمان مبری مغلوبم ای دوست
شرف نفس من اگه شد قفس من
به سکوت تن ندادم حالا میرم بی‌کفن
وقتی گفتن یه گناه بود مثل دیدن یا شنیدن
معنی آواز هم این بود ته بن‌بست داد کشیدن
وقتی حتی توی خلوت فکر آزادی قفس بود
گفتنی‌ها رو می‌گفتیم اگه فرصت یه نفس بود
به گناه صدا با جرم گفتن
خیلی وقتا تو ماشین گوشش می دم
منو می بره به جوونیام
هی زود پیر شدیم
به صلیب صدا مصلوبم ای دوست
تو گمان مبری مغلوبم ای دوست
شرف نفس من اگه شد قفس من
به سکوت تن ندادم حالا میرم بی‌کفن
وقتی گفتن یه گناه بود مثل دیدن یا شنیدن
معنی آواز هم این بود ته بن‌بست داد کشیدن
وقتی حتی توی خلوت فکر آزادی قفس بود
گفتنی‌ها رو می‌گفتیم اگه فرصت یه نفس بود
به گناه صدا با جرم گفتن
دو منزلند
دل و دیده
هر دو خانهٔ تو
چه حاجتست که من گویمت کجا بنشین
#محتشم‌کاشانی
دل و دیده
هر دو خانهٔ تو
چه حاجتست که من گویمت کجا بنشین
#محتشم‌کاشانی
جمعه را پرسه می زنم
در پس کوچه های خیال
ولبریز از حسِ انتظار
به دنبالِ حالِ خوش،
در حوالیِ توأم...
چقدر
تو را کم دارم!...
#آناا_کیاجمالی
در پس کوچه های خیال
ولبریز از حسِ انتظار
به دنبالِ حالِ خوش،
در حوالیِ توأم...
چقدر
تو را کم دارم!...
#آناا_کیاجمالی
همه‌چيز از همان شب‌های کشدار تابستان شروع شد! وقتی همسايه‌ی جديد طبقه‌ی بالایی بی‌خوابی به سرش می‌زد و نيمه‌شب می‌ايستاد در بالکن اتاق و يک موسيقی را مدام گوش می‌داد و نگاه از ستاره‌ها برنمی‌داشت...
آن روزها زندگی برايم جز حالِ يکنواختی چيزی نداشت. اما به آن ساعت از شب که می‌رسيد تکيه می‌دادم به نرده‌های بالکن و بدون اينکه خبر داشته باشد همراهش موسيقی گوش می‌دادم. بدون اينکه بفهمد شريک لحظه‌هايش شده بودم.
حتی سيگارم را وقتی روشن می‌کردم که به اتاقش برگشته بود تا بوی بيتابی‌ام به مشامش نرسد.
بعد از مدت‌ها ذوقِ کور شده‌ی نوشتنم، تازه شده بود اما جرأت آشتی با قلم و کاغذ را نداشتم و تا خيالم از نبودنش راحت می‌شد در گيجی‌ِ ناشی از بيخوابی شروع می‌کردم به بداهه گفتن‌هایی که از حرف‌هايش با ستاره‌ها نشات می‌گرفت و همانجا در بالکن خوابم می‌برد.
چند باری در آسانسور ديده بودمش، دختری با سرو وضعی نامرتب و موهای فرخورده‌ای که با شانه، غريبه بودند و چشمانی که از آينه به لب‌هايم زل می‌زد تا شايد بگويم آن حرفی را که دهانم را خشک کرده بود.
اما من به تنهایی عادت کرده بودم و ترس به اعترافِ دوست داشتن تمام جانم را فرا می‌گرفت و رضايت می‌دادم به همان موسيقی و نيمه‌شب‌های پرالتهابی که مخفيانه همراهيش می‌کردم و به خيال بوييدن آغوشش به خواب می‌رفتم.
او در گذشته جا مانده بود و خاطرات تلخش تنها نقطه‌ی اشتراک شب‌هايش با من بود و من همانند سينمایی متروک بودم که مدام در حال اکران يک فيلم بی‌سر و ته بود. يک فيلم بی‌سر و ته که تمام بليط‌هايش را از قبل به آتش کشيده بودند تا هيچ‌کس روی صندلی‌هايش به تماشا ننشيند.
شب‌های زيادی به همين ترتيب مي‌گذشت و تا نزديک صبح بی‌خبر از حالِ هم، همراه هم بوديم تا اينکه سه شبِ متوالی سر قرارش با آسمان نيامد! صبح روز چهارم جلوی درب خانه‌اش رفتم اما هر چه در زدم باز نکرد.
فهميدم سه روز است از خانه بيرون نيامده... در را شکستم و داخل شدم و يک‌راست به سمت اتاق خوابش رفتم بی‌خوابی‌هايش تمام شده بود و برای هميشه چشم‌هايش را بسته بود!
با قاب عکسی در آغوش! و شيشه‌ی قرصی خالی، روی ميز کنار تخت خوابش!
ديوار اتاق پر بود از شعرهایی که به خيالم هيچ‌وقت نفهميد برايش می‌خواندم. گرچه فهميده بود اما هيچ‌وقت نگفت...
نگفت
چون گاهی آدم به جایی می‌رسد که توان شروعی دوباره را ندارد
به جایی می‌رسد که هيچ آينده‌ای را با گذشته‌اش طاق نمی‌زند
اينجا نقطه‌ی پايان است!
پايانی که انگار هيچ‌وقت، هيچ نقطه‌ی آغازی نداشت!
#على_سلطانى
چيزهايى هست كه نمی‌دانى
آن روزها زندگی برايم جز حالِ يکنواختی چيزی نداشت. اما به آن ساعت از شب که می‌رسيد تکيه می‌دادم به نرده‌های بالکن و بدون اينکه خبر داشته باشد همراهش موسيقی گوش می‌دادم. بدون اينکه بفهمد شريک لحظه‌هايش شده بودم.
حتی سيگارم را وقتی روشن می‌کردم که به اتاقش برگشته بود تا بوی بيتابی‌ام به مشامش نرسد.
بعد از مدت‌ها ذوقِ کور شده‌ی نوشتنم، تازه شده بود اما جرأت آشتی با قلم و کاغذ را نداشتم و تا خيالم از نبودنش راحت می‌شد در گيجی‌ِ ناشی از بيخوابی شروع می‌کردم به بداهه گفتن‌هایی که از حرف‌هايش با ستاره‌ها نشات می‌گرفت و همانجا در بالکن خوابم می‌برد.
چند باری در آسانسور ديده بودمش، دختری با سرو وضعی نامرتب و موهای فرخورده‌ای که با شانه، غريبه بودند و چشمانی که از آينه به لب‌هايم زل می‌زد تا شايد بگويم آن حرفی را که دهانم را خشک کرده بود.
اما من به تنهایی عادت کرده بودم و ترس به اعترافِ دوست داشتن تمام جانم را فرا می‌گرفت و رضايت می‌دادم به همان موسيقی و نيمه‌شب‌های پرالتهابی که مخفيانه همراهيش می‌کردم و به خيال بوييدن آغوشش به خواب می‌رفتم.
او در گذشته جا مانده بود و خاطرات تلخش تنها نقطه‌ی اشتراک شب‌هايش با من بود و من همانند سينمایی متروک بودم که مدام در حال اکران يک فيلم بی‌سر و ته بود. يک فيلم بی‌سر و ته که تمام بليط‌هايش را از قبل به آتش کشيده بودند تا هيچ‌کس روی صندلی‌هايش به تماشا ننشيند.
شب‌های زيادی به همين ترتيب مي‌گذشت و تا نزديک صبح بی‌خبر از حالِ هم، همراه هم بوديم تا اينکه سه شبِ متوالی سر قرارش با آسمان نيامد! صبح روز چهارم جلوی درب خانه‌اش رفتم اما هر چه در زدم باز نکرد.
فهميدم سه روز است از خانه بيرون نيامده... در را شکستم و داخل شدم و يک‌راست به سمت اتاق خوابش رفتم بی‌خوابی‌هايش تمام شده بود و برای هميشه چشم‌هايش را بسته بود!
با قاب عکسی در آغوش! و شيشه‌ی قرصی خالی، روی ميز کنار تخت خوابش!
ديوار اتاق پر بود از شعرهایی که به خيالم هيچ‌وقت نفهميد برايش می‌خواندم. گرچه فهميده بود اما هيچ‌وقت نگفت...
نگفت
چون گاهی آدم به جایی می‌رسد که توان شروعی دوباره را ندارد
به جایی می‌رسد که هيچ آينده‌ای را با گذشته‌اش طاق نمی‌زند
اينجا نقطه‌ی پايان است!
پايانی که انگار هيچ‌وقت، هيچ نقطه‌ی آغازی نداشت!
#على_سلطانى
چيزهايى هست كه نمی‌دانىSimilar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
| M | *** ♥♥♥ در خلوت احساس ♥♥♥ *** | ادبیات | 2235 |