رباعی و دو بیتی

[heilaj]

من واقعاَ عاشق اشعار مولانام

 

[mosleh.bargh]

من واقعاَ عاشق اشعار مولانام

افرين خوب كاري ميكني مولانا هم عاشق تو بود

 

[naghmeirani]

مولانا

مولانا

عاشق همه سال مست و رسوا بادا

دیوانه و شوریده و شیدا بادا

با هشیاری غصهٔ هرچیز خوریم

چون مست شویم هرچه بادا بادا

 

[elhamanwar]

بر خیزم و عزم باده ناب کنم
رنگ رخ خود به رنگ عناب کنم
این عقل فضول پیشه را مشتی می
بر روی زنم چنانکه در خواب کنم

 

[naghmeirani]

میرزا ابوالحسن فراهانی

میرزا ابوالحسن فراهانی

شوخی که گسسته بود پیمان از من

بنشست برم کشیده دامان از من

چون بویِ گلی که با صبا آمیزد

هم با من بود و هم گریزان از من...

 

[elhamanwar]

یک جرعه می کهن زملکی نو به
وز هر چه نه می طریق بیرون شو به
دردست به از تخت فریدون صد بار
خشت سر خم زملک کیخسرو به
از هر چه بجز می است کوتاهی به
می هم زکف بتان خرگاهی به
مستی و قلندری و گمراهی به
یک جرعه می ز ماه تا ماهی به

 

[naghmeirani]

ابوسعید ابوالخیر

ابوسعید ابوالخیر

بی طاعت حق بهشت و رضوان مطلب

بی‌خاتم دین ملک سلیمان مطلب

گر منزلت هر دو جهان میخواهی

آزار دل هیچ مسلمان مطلب

 

[heilaj]

نخستين باده كاندر جام كردند زچشم مست ساقي وام كردند

به عالم هركجا درد و غمي بود به هم كردند و عشقش نام كردند

 

[heilaj]

چشم تو ميكند خرابي وما به فلك ميزنيم تاوان را
گر خرابي همي كند چه عجب؟ خود همين عادتست مستانرا
باز سرگشته ام همي خواهد تاچه قصدست چرخ گردان را
خواهدم دوركردن از ياران خود همين عادتست دوران را

 

[heilaj]

گاه آهم مي ربايد‘ گاه اشكم مي برد
نقد من يك مشت خاك و اين همه سيلابها...

 

[heilaj]

ما با مي ومستي سر تقوا داريم/ دنيا طلبيم و ميل عقبا داريم
كي دنيا و دين بهم جمع شود؟/ اين است كه ما نه دين نه دنيا داريم

 

[elhamanwar]

قرآن که مهین کلام خوانند آنرا
گه گاه نه بر دوام خوانند آنرا
بر گرد پیاله آیتی هست مقیم
کندر همه جا مدام خوانند آنرا

 

[naghmeirani]

ابوسعید ابوالخیر

ابوسعید ابوالخیر

من بندهٔ عاصیم رضای تو کجاست

تاریک دلم نور و صفای تو کجاست

ما را تو بهشت اگر به طاعت بخشی

این بیع بود لطف و عطای تو کجاست

 

[mohsen-gh]

مرا نه سر نه سامان آفريدند

پريشانم پريشان آفريدند

پريشان خاطران رفتند در خاك

مرا از خاك ايشان آفريدند

 

[eksir]

عشق تو بلای دل درویش منست
بیگانه نمی شود مگر خویش منست
گفتم سفری کنم ز غم بگریزم
منزل، نزل غم تو در پیش منست

 

[eksir]

دل، جز به ره عشق، نپوید هرگز
جان، جز سخن عشق، نگوید هرگز
صحرای دلم، عشق تو شورستان کرد
تا مهر کسی در آن نروید هرگز

 

[primrose]

آنان که کهن شدند و اینان که نو اند
هر یک به مدار خویش یک تک بروند
این کهنه جهان به کس نماند باقی
رفتند و رویم و دیگر ایند و روند

خیام

 

[elhamanwar]

برخیز بتا بیا زبهر دل ما
حل کن به جمال خویشتن مشکل ما
یک کوزه شراب تا به بم نوش کنیم
زان پیش که کوزه ها کنند از گل ما

 

[elhamanwar]

چون عهده نمی شود کسی فردا را
حالی خوش دار این دل پر سودا را
می نوش به ما تاب ای ماه که ماه
بسیار بتابدو نیابد ما را

 

[maryam_22]

من مست و تو ديوانه ما را كه برد خانه
صد بار تو را گفتم كم خور دو سه پيمانه
در شهر يكي كس را هشيار نمي بينم
هر يك بتر از ديگر شوريده و ديوانه

 

[naghmeirani]

ابو سعید ابو الخیر

ابو سعید ابو الخیر

در دل دردیست از توپنهان که مپرس

تنگ آمده چندان دلم از جان که مپرس

با این همه حال و در چنین تنگدلی

جا کرده محبت تو چندانکه مپرس

 

[eksir]

دو زلفونت بود تار ربابم
چه می‌خواهی از این حال خرابم
تو که با ما سر یاری نداری
چرا هر نیمه شب آیی به خوابم
​

 

[elhamanwar]

این کوزه چو من عاشق زاری بودست
در بند سر زلف نگاری بودست
این رسته که بر گردن او میبینی
دستی است که بر گردن یاری بودست

 

[eksir]

چو با جامش لبم تركرد خنديد
غمم را چون سبكتر كرد خنديد
پياله در پياله جام در جام
دلم را چون که خوشتركرد خنديد

​

 

[won-a-pa-lei]

گر می نخوری طعنه مزن مستانرا
بنیاد مکن تو حیله و دستانرا
تو غره بدان مشو که می مینخوری
صد لقمه خوری که می غلام‌ست آنرا
خیام

 

[eksir]

غزل گفتم به یاد چشم آهوت
قصیده گفتم از آن طُرّۀ موت
دوبیتی ها زهجرانت سرودم
رباعی ام نثار تاق ابروت

​

 

[naghmeirani]

عبدالرحمن جامی

عبدالرحمن جامی

گر در سفرم ، توئی رفیقِ سفرم

گر در حضرم ، توئی انیسِ حضرم

هر جا که نشینم و به هر جا گذرم

جز تو نبود هیچ مرادِ دگرم....​

 

[eksir]

شبی از آسمون چیدم ستاره
بدیدم صورتش همچون نگاره
ببوییدم سر شب تا گل صبح
فرستادم به آسمون دوباره​

 

[primrose]

[FONT=&quot]
[/FONT]​

[FONT=&quot]
[/FONT]​

[FONT=&quot]عشقت بدلم در آمد و شاد برفت[/FONT]
[FONT=&quot]باز آمد و رخت خویش بنهاد و برفت[/FONT]
[FONT=&quot]گفتم به تکلف دو سه روزی بنشین[/FONT]
[FONT=&quot]بنشست و کنون رفتنش از یاد برفت[/FONT]​

 

[naghmeirani]

حافظ

حافظ

در باغ چو شد باد صبا دایهٔ گل

بربست مشاطه‌وار پیرایهٔ گل

از سایه به خورشید اگرت هست امان

خورشید رخی طلب کن و سایهٔ گل