رباعی و دو بیتی

[afsaneh_k]

آورد به اضطرابم اول به وجود
جز حیرتم از حیات چیزی نفزود
رفتیم به اکراه و ندانیم چه سود
زین آمدن و بودن و رفتن مقصود

 

[محـسن ز]

اگر مستان مستیم از تو ایمان
اگر بی پاو دستیم از تو ایمان
اگر هندو اگر گبر و مسلمان
بهر ملت که هستیم از تو ایمان

 

[abfa]

از منزل کفر تا به دين يک نفس است​

وز عالم شک تا به یقین یک نفس است

ایـن یـک نفس عـزیز را خـوش مـیدار​

کز حاصل عمر ما همین یک نفس است​

 

[رنگ خدا]

شب تار و بیابان پرورک بی
در این ره روشنائی کمترک بی
گر از دستت براید پوست بر تن
بیفکن تا که بارت کمترک بی

 

[رنگ خدا]

شب تاریک وسنگستان و مو مست
قدح از دست مو افتاد ونشکست
نگهدارنده اش نیکو نگه داشت
وگر نه صد قدح نفتاده بشکست

 

[محـسن ز]

جوونی هم بهاری بود و بگذشت
به ما یک اعتباری بود و بگذشت
میون ما و تویک الفتی بود
که آنهم نو بهاری بود و بگذشت

 

[رنگ خدا]

دلم میل گل باغ تو داره
درون سینه ام داغ تو داره
بشم آلاله زاران لاله چینم
ببینم آلاله هم داغ تو داره

 

[بارانی]

صبا را گفته ام بر من گذر کن
مرا از حال یارم با خبر کن

صبا رفت و دگر بارش ندیدم
خداوندا صبارا دربدر کن
​

 

[بارانی]

وفــا داری و بـا مـا بـی وفـا ئی
صـفـا داری و بـا ما بی صفا ئی

وفـا را بـا صفـا هـردو تـوداری
ولـی افسـوس که با ما در جفائی
​

 

[baran-bahari]

یارب! نه دلم بسته‌ی غمهای تو بود؟

چشمم شب و روز غرق نماهای توبود؟

بر جرم و خطای من چه میگیری خشم؟

چون جمله به امید کرمهای تو بود

 

[رنگ خدا]

نا کرده گنه در این جهان کیست بگو
وانکس که گنه نکرد چون زیست بگو
من بد کنم و تو بد مکافات کنی
پس فرق میان من و تو چیست بگو

 

[baran-bahari]

چون ابر به نوروز رخ لاله بشست​

برخیز و بجام باده کن عزم درست​

کاین سبزه که امروز تماشاگه ماست​

فردا همه از خاک تو برخواهد رست​

 

[رنگ خدا]

گردون نگری ز قد فرسوده ماست
جیحون اثری ز اشک پالوده ماست
دوزخ شرری ز رنج بیهوده ماست
فردوس دمی ز وقت آسوده ماست

 

[afsaneh_k]

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد
چه نکو تر آن که مرغی ز قفس پریده باشد
پر و بال ما بریدند و در قفس گشودند
چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد

 

[محـسن ز]

نی هفت بند صدائی داره آخر
که هر یاری خدائی داره آخر
همه میگن که عاشق کشتنی بی
که عاشق هم خدائی داره آخر

 

[بارانی]

چون باد هوای کوی و برزن داريم​

پيراهنی از عبور بر تن داريم

​

هر جاده قدم قدم تو را می گويد​

ما آمدنی به رنگ رفتن داريم​

 

[بارانی]

ای مثل غرور ساده ی آيينه فاش​

کاری نکنی شکستگی آيد و کاش​

ديدار تو با آيينه حرفی دارد​

هم با همه باش و هم جدا از همه باش​

 

[بارانی]

برخیز و بیا بتا برای دل ما
حل کن به جمال خویشتن مشکل ما


یک کوزه شراب تا بهم نوش کنیم
زان پیش که کوزه ها کنند از گل ما​

 

[بارانی]

چون عهده نمی شود کسی فردا را
حالی خوش کن تو این دل شیدا را


می نوش به ماهتاب ای ماه که ماه
بسیار بتابد و نیابد ما را​

 

[بارانی]

ای آمده از عالم روحانی تفت
حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت


می نوش ندانی ز کجا آمده ای
خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت​

 

[بارانی]

پيراهن خيس ابر تن پوش من است ​

صد باغ تبر خورده در آغوش من است

​

اين زندگی کبود اين تلخ بنفش ​

زخمی است که سالهاست بر دوش من است​

 

[sepde]

​

از شهر تو رفت خواهم ای شهرآرای
جان را به وداع کوتهی روی بنمای
از جور تو در سفر بیفشردم پای
دل را به تو و تو را سپردم به خدای​

 

[رنگ خدا]

غمم بیحد و دردم بی شماره
فغان کاین درد من درمان نداره
خداوندا نداند ناصح من
که فریاد دلم بی اختیاره

 

[baran-bahari]

درویش که می خورد به میری برسد
ور روبهکی خورد به شیری برسد
گر پیر خورد جوانی از سر گیرد
ور زانکه جوان خورد به پیری برسد

 

[بارانی]

هر ذره که بر روی زمینی بوده است

خورشید رخی زهره جبینی بوده است

گـرد از رخ آستین بـه آزرم افشان

کـان هم رخ خوب نازنینی بـوده است ​

 

[بارانی]

ترسم ز فرط شعبده چندان خرت کنند

تا داستان عشق وطن باورت کنند

من رفتم از نین ره و دیدم سزای خویش

بس کن تو ورنه خاک وطن بر سرت کنند ​

 

[afsaneh_k]

این کـوزه چو مـن عاشـق زاری بودست
در بنــــد ســر زلــــف نـــــگاری بودست
این دســـته که بـــــر گردن او می بینی
دستی اســت که بر گردن یاری بودست

 

[hoolooo]

گفتم که لبت گفت لبم آب حیات
گفتم دهنت گفت زهی حب نبات
گفتم سخن تو گفت حافظ گفتا
شادی همه لطیفه گویان صلوات

 

[baran-bahari]

گر می نخوری طعنه مزن مستان را
بنياد مکن تو حيله و دستان را
تو غره بدان مشو که می می نخوری
صد لقمه خوری که می غلامست آن را

 

[محـسن ز]

غم عشقت بيابون پرورم كرد
هواي بخت بي بالو پرم كرد
بمو گفتي صبوري كن صبوري
صبوري طرفه خاكي بر سرم كرد