دیر نوشتن بهتر از هرگز ننوشتن است:

[daryanian]

جمعه پایانی هشتاد و نه ​

آمد و یوسف به كنعان برنگشت ​

ای مسیحا بی قراری تا به كی؟​

ندبه خوانی، اشك و زاری تا به كی؟​

​

تا به كی آدینه ها را طی كنم​

غصه را با لب درون نی كنم​

​

این نی از هجر رخت مجنون شده​

ناله های سینه اش محزون شده​

​

ما قرار، بی قراری داشتیم​

انتظار تك سواری داشتیم​

​

سال رفت و مال رفت و حال رفت​

پای دل دنبال چشم و خال رفت​

​

فارس سبزین عبای چاره ساز​

یك «اناالمهدی» بگو تو از حجاز​

​

تا به كی زلفت به زنجیرم كشد​

گوشه چشمت به تسخیرم كشد​

​

ای مراد بی كسان درمانده ایم​

پشت درب خانه دل مانده ایم​

​

عمر ما كوتاه و مولا، الدخیل​

دست ما كوتاه و خرما بر نخیل​

​

ما همه عجل فرج گوی توایم ​

سائلیم و ساكن كوی توایم​

​

ای كریم ابن كریم باوقار​

یك نگاهت را دریغ از ما مدار​

​

ذكر الغوث الامان سر داده ایم​

در منای عشق تو سر داده ایم​

​

روز عید است یابن زهرا (س) جان بده​

بر غریبی خودت پایان بده​

​

ای خدای واو و یا و سین وفا​

یوسف ما را نقابش برنما​

​

 

[sabahat]

واقعا زیبا بود... ممنون