آدم های صبور یه خصوصیت عجیب دارن
بی نهایت لبخند میزنن!
این لبخند شاید توو نگاه اول حس گذشت بده
اینکه " هر زخمی زدی، هرچیزی که گفتی فدای سرت، من فراموش میکنم."
ولی آدم های صبور هیچوقت هیچ چیزی رو فراموش نمیکنن، زخما رو می شمارن
حرفا رو مرور میکنن و هم چنان لبخند میزنن...
یه روز که صبوری دیگه جواب نداد، با همون لبخند توی یه چشم بهم زدن برای همیشه
فراموشت میکنن...!
انگار که هیچوقت توی زندگیشون نبودی
آدم های صبور تا یه جایی میگن
فدای سرت...!
ولی هرکی یه صبری داره
صبرش که تموم شه خسته میشه میره
حالا هر چقــــدر هم که عاشق باشه.
بی نهایت لبخند میزنن!
این لبخند شاید توو نگاه اول حس گذشت بده
اینکه " هر زخمی زدی، هرچیزی که گفتی فدای سرت، من فراموش میکنم."
ولی آدم های صبور هیچوقت هیچ چیزی رو فراموش نمیکنن، زخما رو می شمارن
حرفا رو مرور میکنن و هم چنان لبخند میزنن...
یه روز که صبوری دیگه جواب نداد، با همون لبخند توی یه چشم بهم زدن برای همیشه
فراموشت میکنن...!
انگار که هیچوقت توی زندگیشون نبودی
آدم های صبور تا یه جایی میگن
فدای سرت...!
ولی هرکی یه صبری داره
صبرش که تموم شه خسته میشه میره
حالا هر چقــــدر هم که عاشق باشه.