marde javan
عضو جدید
با سلام دوستان
من پسری 21 ساله و دانشجو هستم. نمیدانم چرا نسبت به محیط اطرافم اندکی بدبین هستم. در روابط دوستانه هم وقتی به شوخی حرفی(ف ح ش) به خودم میزنند ناراحت میشم و زودرنج میشوم, البته من هیچ وقت شروع کننده این موضوع نیستم و اصلا کاری نمیکنم دیگران ناراحت بشن, این همه آدم به این شکل با همدیگر شوخی میکنند و دوستان صمیمی هستند, حتی برادران خودم هم با دوستانشان اینطوری راحت و صمیمی هستند اما نمیدانم چرا من اینطوری ناراحت میشوم.( دو برادر بزرگتر دارم و خواهر هم ندارم و من فرزند اخر هستم). فکر کنم این عدم صمیمیت باعث شده که دوستان صمیمی نداشته باشم, هم اکنون من اغلب تنها هستم, در صورتی که تو دانشگاه باشم با همکلاسی ها حرف های عادی میزنم.
حتی این حرف را با یکی از همکلاسی های پارسال که یک سال از من بزرگتر بود در میان گذاشتم و حرف های زیادی با هم در این باره باهم زدیم اما میبینم بازهم مسئله من حل نشده. احساس میکنم این تغییر امکان پذیر نباشه و دنبال معجزه هستم.
راه حل این مسئله چیست دوستان؟
من پسری 21 ساله و دانشجو هستم. نمیدانم چرا نسبت به محیط اطرافم اندکی بدبین هستم. در روابط دوستانه هم وقتی به شوخی حرفی(ف ح ش) به خودم میزنند ناراحت میشم و زودرنج میشوم, البته من هیچ وقت شروع کننده این موضوع نیستم و اصلا کاری نمیکنم دیگران ناراحت بشن, این همه آدم به این شکل با همدیگر شوخی میکنند و دوستان صمیمی هستند, حتی برادران خودم هم با دوستانشان اینطوری راحت و صمیمی هستند اما نمیدانم چرا من اینطوری ناراحت میشوم.( دو برادر بزرگتر دارم و خواهر هم ندارم و من فرزند اخر هستم). فکر کنم این عدم صمیمیت باعث شده که دوستان صمیمی نداشته باشم, هم اکنون من اغلب تنها هستم, در صورتی که تو دانشگاه باشم با همکلاسی ها حرف های عادی میزنم.
حتی این حرف را با یکی از همکلاسی های پارسال که یک سال از من بزرگتر بود در میان گذاشتم و حرف های زیادی با هم در این باره باهم زدیم اما میبینم بازهم مسئله من حل نشده. احساس میکنم این تغییر امکان پذیر نباشه و دنبال معجزه هستم.
راه حل این مسئله چیست دوستان؟
