شوک آورترین خبر هفته را باید مصرف 420 میلیون لیتر الکل در کشور دانست که چند روز پیشريال معاون وزیر بهداشت اعلام کرده بود؛
خبری که تا به امروز هنوز تکذیب نشده و حتی توضیحی به همراه نداشته تا از سقوط بسیاری از مبانی اخلاقی در جامعه نگران نشویم
و به این باور نرسیم که اوضاع جامعه ایرانی از بسیاری جوامع دیگر خراب تر است و همه به روی خود نمی‌آوریم!
به گزارش «تابناک»،
دو سه روز پیش، زمانی که دکتر علی اکبر سیاری، معاون وزیر بهداشت،
درمان و آموزش پزشکی برخی آمارهای شوم درباره کشورمان را بیان کرد و لابلای اعداد و ارقام، مدعی شد
به طور متوسط هر ایرانی در سال حدود 6 لیتر الکل مصرف می‌کند، انتظار داشتیم در چند ساعت بسیاری
از مسئولان واکنش نشان داده و آنچنان موضوع را تکذیب کنند که دیگر کسی نتواند مدعی آن شود که ایرانی ها در مصرف الکل از جوامع مشروب خوار جلوترند
و در مقام بالاتری قرار دارند. این در حالی است که به فاصله یکی دو روز از طرح این ادعا،
نه تنها این خبر تکذیب نشد، که حتی کسی ترغیب نشد ابهامات فراوان پیش آمده را پاسخ بگوید
و یا حتی مشخص کند که منبع این آمار و اعداد کدام مرجع است و چگونه می‌توان ادعایی تا این اندازه بزرگ را درست دانست و باور کرد؟
از اینها عجیب تر آنجاست که می‌بینیم این عدد بزرگ ـ که معادل ورود ۴۲ هزار کامیون قاچاق الکل به ایران است ـ
با اعداد و ارقامی که امثال سازمان بهداشت جهانی ارائه می‌دهند و بر اساس آن مدعی هستند
ایران رتبه نوزدهم مصرف الکل در جهان را داراست هم تطبیق ندارد،
زیرا بنا بر آمار سازمان بهداشت جهانی ـ که مرجع تعیینش اعلام نشده و قابل اتکا نیست ـ
مصرف الکل ایرانیان بسیار کمتر از 420 میلیون لیتر در سال می‌شود و البته سازمان یاد شده مدعی است
که رتبه بندی را بر اساس میزان مصرف الکل در مشروب خوارها محاسبه کرده، نه کل جمعیت.
بنابراین، سخنان اخیر معاون وزیر بهداشت، حکایت از رشد چشمگیر مصرف الکل در ایران دارد که علاوه بر غیر منطقی بودن و خدشه وارد کردن
بر آمار ارائه شده توسط وی، جای خالی بسیاری از توضیحات دیگر را پر رنگ می‌کند؛
مثل این نکته که جامعه آماری چگونه انتخاب شده‌اند و شامل چه کسانی بوده‌اند؟
منظور از «الکل» چیست و چه نوع مشروباتی را شامل می‌شود؟ چرا تناسبی بین عدد 420 میلیون لیتر و آمارهای ارائه شده
درباره کشفیات مشروبات الکلی و افراد دائم الخمر نمی‌توان یافت؟ و... .
این در حالی است که اگر فرض را بر درستی سخنان این مقام مسئول بگذاریم،
باید انتظار داشته باشیم که جمعیتی بزرگ در کشورمان به کار تهیه و تولید، قاچاق و توزیع مشروبات مشغول باشند؛
جمعیتی بسیار بیش از آنهایی که در فرایند تهیه، توزیع و قاچاق مواد مخدر فعال هستند.
به این مؤلفه های منفی، می‌توان وجود حفره های فراوان امنیتی در مرزها، گشت های بازرسی
در محورهای مواصلاتی و حتی لایه های امنیتی شهرها را افزود که اگر وجود نمی‌داشتند،
عدد مشروب خواران ایرانی اینقدر زیاد نمی‌شد و مصرف سالانه الکلشان به این مقدار باور نکردنی نمی‌رسید.
همه اینها در حالی است که بسیاری از مشروبات قاچاق و کارگاه های زیرزمینی تولید این مشروبات کشف و ضبط می‌شوند و در مناسبت های خاصی در طول سال،
امحا و معدوم سازی این مشروبات در دستور کار پلیس قرار می‌گیرد که اگر اینها نبود،
چه بسا می‌شد ادعای معاون وزیر را توسعه داد و مدعی شد در سال چیزی حدود پانصد
تا ششصد میلیون لیتر مشروب الکلی در چرخه بازار ایران تولید، توزیع و نابود می‌شود و با این عدد رتبه ایران در مصرف الکل را بسیار بالاتر دانست!
ترسناک تر آنجاست که همه این اعداد و ارقام درباره جامعه ای اسلامی بیان می‌شوند که الکل در آن علاوه بر ممنوعیت های قانونی،
حرمت دینی هم دارد و به قدری برای مصرف نکردنش هشدار و زنهار وجود دارد که نمی‌توان مصرف کنندگان الکل را به مانند معتادان به مواد مخدر،
بیمار خواند، بلکه همگی مجزم هستند؛ مجرمانی که اگر فرض را بر صحت آمار ارائه شده توسط معاون وزیر بدانیم،
باید قبول کنیم شمارشان بسیار زیاد است و به نوعی توان جلب و محاکمه شان را نداریم و باید با وجودشان کنار بیاییم!
اکنون کافی است به این مهم دقت کنیم که همه این آمار و ارقام عجیب که به این نتیجه گیری های شگفت آور می‌رسد،
در نشست معاون وزیر با مسئولان ناجا بیان شده تا به این نتیجه برسیم که سکوت مسئولان نیروی انتظامی
و دیگر مسئولان چیزی جز مهر تأیید زدن بر این عدد و رقم ها نیست و جای تعجب ندارد که مدتی بعد بشنویم این آمار دستمایه تحلیل های دیگر شود.
ولی آیا براستی این میزان مشروب خوار و مصرف 420 میلیون لیتر الکل در کشور، طبیعی تر از همه اتفاقاتی است که در کشور رخ می‌دهد و از نمایندگان مجازی تا مسئولان انتظامی، از اساتید دانشگاه تا سیاسیون مرتبط و غیر مرتبط و... درباره آن اظهار نظر می‌کنند؟!
خبری که تا به امروز هنوز تکذیب نشده و حتی توضیحی به همراه نداشته تا از سقوط بسیاری از مبانی اخلاقی در جامعه نگران نشویم
و به این باور نرسیم که اوضاع جامعه ایرانی از بسیاری جوامع دیگر خراب تر است و همه به روی خود نمی‌آوریم!
به گزارش «تابناک»،
دو سه روز پیش، زمانی که دکتر علی اکبر سیاری، معاون وزیر بهداشت،
درمان و آموزش پزشکی برخی آمارهای شوم درباره کشورمان را بیان کرد و لابلای اعداد و ارقام، مدعی شد
به طور متوسط هر ایرانی در سال حدود 6 لیتر الکل مصرف می‌کند، انتظار داشتیم در چند ساعت بسیاری
از مسئولان واکنش نشان داده و آنچنان موضوع را تکذیب کنند که دیگر کسی نتواند مدعی آن شود که ایرانی ها در مصرف الکل از جوامع مشروب خوار جلوترند
و در مقام بالاتری قرار دارند. این در حالی است که به فاصله یکی دو روز از طرح این ادعا،
نه تنها این خبر تکذیب نشد، که حتی کسی ترغیب نشد ابهامات فراوان پیش آمده را پاسخ بگوید
و یا حتی مشخص کند که منبع این آمار و اعداد کدام مرجع است و چگونه می‌توان ادعایی تا این اندازه بزرگ را درست دانست و باور کرد؟
از اینها عجیب تر آنجاست که می‌بینیم این عدد بزرگ ـ که معادل ورود ۴۲ هزار کامیون قاچاق الکل به ایران است ـ
با اعداد و ارقامی که امثال سازمان بهداشت جهانی ارائه می‌دهند و بر اساس آن مدعی هستند
ایران رتبه نوزدهم مصرف الکل در جهان را داراست هم تطبیق ندارد،
زیرا بنا بر آمار سازمان بهداشت جهانی ـ که مرجع تعیینش اعلام نشده و قابل اتکا نیست ـ
مصرف الکل ایرانیان بسیار کمتر از 420 میلیون لیتر در سال می‌شود و البته سازمان یاد شده مدعی است
که رتبه بندی را بر اساس میزان مصرف الکل در مشروب خوارها محاسبه کرده، نه کل جمعیت.
بنابراین، سخنان اخیر معاون وزیر بهداشت، حکایت از رشد چشمگیر مصرف الکل در ایران دارد که علاوه بر غیر منطقی بودن و خدشه وارد کردن
بر آمار ارائه شده توسط وی، جای خالی بسیاری از توضیحات دیگر را پر رنگ می‌کند؛
مثل این نکته که جامعه آماری چگونه انتخاب شده‌اند و شامل چه کسانی بوده‌اند؟
منظور از «الکل» چیست و چه نوع مشروباتی را شامل می‌شود؟ چرا تناسبی بین عدد 420 میلیون لیتر و آمارهای ارائه شده
درباره کشفیات مشروبات الکلی و افراد دائم الخمر نمی‌توان یافت؟ و... .
این در حالی است که اگر فرض را بر درستی سخنان این مقام مسئول بگذاریم،
باید انتظار داشته باشیم که جمعیتی بزرگ در کشورمان به کار تهیه و تولید، قاچاق و توزیع مشروبات مشغول باشند؛
جمعیتی بسیار بیش از آنهایی که در فرایند تهیه، توزیع و قاچاق مواد مخدر فعال هستند.
به این مؤلفه های منفی، می‌توان وجود حفره های فراوان امنیتی در مرزها، گشت های بازرسی
در محورهای مواصلاتی و حتی لایه های امنیتی شهرها را افزود که اگر وجود نمی‌داشتند،
عدد مشروب خواران ایرانی اینقدر زیاد نمی‌شد و مصرف سالانه الکلشان به این مقدار باور نکردنی نمی‌رسید.
همه اینها در حالی است که بسیاری از مشروبات قاچاق و کارگاه های زیرزمینی تولید این مشروبات کشف و ضبط می‌شوند و در مناسبت های خاصی در طول سال،
امحا و معدوم سازی این مشروبات در دستور کار پلیس قرار می‌گیرد که اگر اینها نبود،
چه بسا می‌شد ادعای معاون وزیر را توسعه داد و مدعی شد در سال چیزی حدود پانصد
تا ششصد میلیون لیتر مشروب الکلی در چرخه بازار ایران تولید، توزیع و نابود می‌شود و با این عدد رتبه ایران در مصرف الکل را بسیار بالاتر دانست!
ترسناک تر آنجاست که همه این اعداد و ارقام درباره جامعه ای اسلامی بیان می‌شوند که الکل در آن علاوه بر ممنوعیت های قانونی،
حرمت دینی هم دارد و به قدری برای مصرف نکردنش هشدار و زنهار وجود دارد که نمی‌توان مصرف کنندگان الکل را به مانند معتادان به مواد مخدر،
بیمار خواند، بلکه همگی مجزم هستند؛ مجرمانی که اگر فرض را بر صحت آمار ارائه شده توسط معاون وزیر بدانیم،
باید قبول کنیم شمارشان بسیار زیاد است و به نوعی توان جلب و محاکمه شان را نداریم و باید با وجودشان کنار بیاییم!
اکنون کافی است به این مهم دقت کنیم که همه این آمار و ارقام عجیب که به این نتیجه گیری های شگفت آور می‌رسد،
در نشست معاون وزیر با مسئولان ناجا بیان شده تا به این نتیجه برسیم که سکوت مسئولان نیروی انتظامی
و دیگر مسئولان چیزی جز مهر تأیید زدن بر این عدد و رقم ها نیست و جای تعجب ندارد که مدتی بعد بشنویم این آمار دستمایه تحلیل های دیگر شود.
ولی آیا براستی این میزان مشروب خوار و مصرف 420 میلیون لیتر الکل در کشور، طبیعی تر از همه اتفاقاتی است که در کشور رخ می‌دهد و از نمایندگان مجازی تا مسئولان انتظامی، از اساتید دانشگاه تا سیاسیون مرتبط و غیر مرتبط و... درباره آن اظهار نظر می‌کنند؟!
