sJaguar
عضو جدید
دو سریال چاردیواری و زن بابا به ترتیب به کارگردانی سروس مقدم و سعید آقاخانی ،این روزها از شبکه ی اول و سوم سیما پخش می شوند از آن لحاظ که باعث پر شدن اوقات فراغت آن دسته از خانواده هایی که موفق نمی شوند به مسافرت نوروزی بروند ستودنی است همچنین باید داستان پردازی قوی ، بازی روانِ بازیگران درون مایه طنز و فرح بخش و حتی موسیقی جالب را نیز به نقاط قوت این دو سریال افزود.
اما یک نکته ی منفی در این دو سریال وجود دارد و آن عبارت است از “جریان ثابت دروغ “.
گاهی با سریالهای طنزی روبرو می شویم که در آن اگر دروغی هم جریان داشته باشد مثل اکثر سریالهای طنزی که مهران مدیری میسازد(شبهای برره و مرد هزار و دو هزار چهره و پاورچین و نقطه چین و…) به دلیل آنکه مخاطب با شخصیت های آن همزاد پنداری نمی کند و صرفا جنبه ی طنز و خنده و انتقاد دارد .
اما طنزهای مناسبتی که از تلویزیون پخش می شوند ، مثل همین دو سریال و سریالهای با درون مایه طنز که در ایام ماه مبارک رمضان هر ساله از سیمای جمهوری اسلامی پخش می شوند برای مخاطب قابل هضم است زیرا زندگی عادی و روزمره ی یک خانواده را به تصویر می کشد و به دلیل ماهیت طنز و ساده ی آن به راحتی برای مخاطب درونی می شود.
دو سریال زن بابا و چاردیواری را ببینید علاوه بر اینکه اساس حوادث داستان بر مبنای دروغ استوار است شاهدیم که در هر سکانس حد اقل یک دروغ گفته میشود( حد اقل).
درسراسر این دو سریال هر کس برای نجات خود دروغ می گوید و همین دروغ ها باعث خنده می شوند!
و از آنجا که این دروغ ها بزرگ نیستند به یک امر عادی مبدل شده اند.
در سکانسی از فیلم زن بابا وقتی داماد خانواده (علی صادقی)برای فرار از دست دائی محمود(محمد کاسبی) در دستشویی پنهان می شود، هفت دروغ بین اعضاء خانواده رد و بدل میشود!
لطفآ مرا به مخالفت با طنز و خندیدن متهم نکنید ، بحث من این است که سریالهای طنز لازم و بلکه واجب است اما میشود خیلی بهتر مردم را خنداند،بله دروغ هم در فیلم گفته بشود، ده تا ،بیست تا ، پنجاه تا اما نه اینکه سراسر فیلم و عمده ی دیالوگها دروغ باشد ،آن هم نه از دهان نقش های شیاد ها و کلاه بردار ، بلکه از سوی شخصیت های عادی .
در سریال چار دیواری وضعیت از این هم بغرنج تر است و هر لحظه باید منتظر یک دروغ بود.
دختر (بهنوش طباطبایی)به پدرش دروغ می گوید.
محبت(مهران رجبی)به همکاران و صاحب کار و خانواده اش دروغ می گوید.
پدر نادر (آتیلا پسیانی)به فرزندان و دوستان خود دروغ می گوید.
خیری(سعید آقا خانی)به مامور فرودگاه و هر کس دیگر دروغ می گوید.
و نادر(امیر جعفری)به همه!
و…………..
به کجا میرویم ؟
اما یک نکته ی منفی در این دو سریال وجود دارد و آن عبارت است از “جریان ثابت دروغ “.
گاهی با سریالهای طنزی روبرو می شویم که در آن اگر دروغی هم جریان داشته باشد مثل اکثر سریالهای طنزی که مهران مدیری میسازد(شبهای برره و مرد هزار و دو هزار چهره و پاورچین و نقطه چین و…) به دلیل آنکه مخاطب با شخصیت های آن همزاد پنداری نمی کند و صرفا جنبه ی طنز و خنده و انتقاد دارد .
اما طنزهای مناسبتی که از تلویزیون پخش می شوند ، مثل همین دو سریال و سریالهای با درون مایه طنز که در ایام ماه مبارک رمضان هر ساله از سیمای جمهوری اسلامی پخش می شوند برای مخاطب قابل هضم است زیرا زندگی عادی و روزمره ی یک خانواده را به تصویر می کشد و به دلیل ماهیت طنز و ساده ی آن به راحتی برای مخاطب درونی می شود.
دو سریال زن بابا و چاردیواری را ببینید علاوه بر اینکه اساس حوادث داستان بر مبنای دروغ استوار است شاهدیم که در هر سکانس حد اقل یک دروغ گفته میشود( حد اقل).
درسراسر این دو سریال هر کس برای نجات خود دروغ می گوید و همین دروغ ها باعث خنده می شوند!
و از آنجا که این دروغ ها بزرگ نیستند به یک امر عادی مبدل شده اند.
در سکانسی از فیلم زن بابا وقتی داماد خانواده (علی صادقی)برای فرار از دست دائی محمود(محمد کاسبی) در دستشویی پنهان می شود، هفت دروغ بین اعضاء خانواده رد و بدل میشود!
لطفآ مرا به مخالفت با طنز و خندیدن متهم نکنید ، بحث من این است که سریالهای طنز لازم و بلکه واجب است اما میشود خیلی بهتر مردم را خنداند،بله دروغ هم در فیلم گفته بشود، ده تا ،بیست تا ، پنجاه تا اما نه اینکه سراسر فیلم و عمده ی دیالوگها دروغ باشد ،آن هم نه از دهان نقش های شیاد ها و کلاه بردار ، بلکه از سوی شخصیت های عادی .
در سریال چار دیواری وضعیت از این هم بغرنج تر است و هر لحظه باید منتظر یک دروغ بود.
دختر (بهنوش طباطبایی)به پدرش دروغ می گوید.
محبت(مهران رجبی)به همکاران و صاحب کار و خانواده اش دروغ می گوید.
پدر نادر (آتیلا پسیانی)به فرزندان و دوستان خود دروغ می گوید.
خیری(سعید آقا خانی)به مامور فرودگاه و هر کس دیگر دروغ می گوید.
و نادر(امیر جعفری)به همه!
و…………..
به کجا میرویم ؟
