*arch*
عضو جدید
«ترمینال بین المللی واترلو» واقع در لندن با مساحتی در حدود 60000 متر مربع و هزینه ای بالغ بر 130 میلیون پوند ( معادل 150 میلیون دلاریکی از شاخصه های دهد 90 لندن است.
در سال 1988 کارفرمای پروژه، هیئت مدیره شرکت راه آهن های بریتانیا، کار ساخت ترمینال را به «نیکلاس گریمشاو» سپرد و در سال 1993 اجرای موفق آن به پایان رسید. ساختمان ترمینال واترلو کاربرد و امکاناتی همانند فرودگاه را در خود جای داده است؛ حمل ونقل مسافر و کنترل بلیط و لابی ورود و خروج و همه نیازمندی های پشیبانی مورد نیاز برای هدایت کردن پانزده میلیون مسافر در سال را داراست.
این پروژه از دو بعد حایز اهمیت است، یکی معماری بنا و دیگری اهمیت و اعتبار و پتانسیل موجود در آن. اهمیت و اعتبار آن به سبب بین المللی بودن آن در میان کشورهای اورپایی است و همین طور حجم مسافری که در سال جابجا میکند، اما ارزش معماری آن به دلایل مختلف حایز اعتبار است.
نیکلاس گریمشاو معمار بنا در اوایل دهه 90 با ساختمان ترمینال بین المللی واترلو بازگشتی موفق و تیزهوشانه به معماری مدرن داشت؛ او بنای «ماری شکل» درخشنده ای با نمای شفاف و زیبا برای قطارهای پر سرعت ساخت. علیرغم این، فکر طراح به دنبال خصوصیات شاخصی در اجرا و ساخت بود. به همین علت موقعیت سایت ترمینال بسیار اهمیت داشت. در این راستا نیکلاس گریمشاو، در پلان طرح توجه خاصی به زمین و محیط اطراف خود دارد. استعداد زیبایی شناسانه او، عناصر سازه ایی را در پروژه فراهم آورده اند، که در نتیجه آن سازه ای دارای انعطاف است، این سازه خرپای سه بعدی منحنی شکلی می باشد که همگام با پوشش کاملا شیشه ای ترمینال دو قابلیت مهم را فراهم آورده است، اول اینکه به واسطه آن مسافران امکان دید به رودخانه تایمز و شهر را داشته و می توانند مناظر زیبای شهر را ببیند، دوم اینکه بنای ترمینال این قابلیت را دارد که قطارها از بیرون دیده شوند، و این خود سبب ایجاد بنای یادمانی برای ورود به عصری جدید برای راه آهن بریتانیا است.
توجه ماهرانه به دو بعد تکنولوژی و شاخصه های معماری در پوشش ترمینال مشهود است. چهار صد متر طول بنا در دهانه ای منحنی شکل بوسیله تکیه گاهی مفصلی بهم متصل شده اند، دهانه ها 35 متر تا 50 متر میباشد! سازه این بنا، به طور کلی دارای سه مفصل است که بخش های قوسی شکل پوشش را با اتصالات قوسی ثابت شده، هندسه زیبایی شناسانه سطوح آن سبب شده است که مفصل مرکزی امکان حرکت از مرکز به سمت غرب سازه، که بالاترین نقطه انحنای سازه نیز هست، را داشته باشد، این همه موجبات ایجاد شیبی ملایم در سطوح شرقی ساختمانرا فراه ساخته، در عین حال فضاهای مورد نیاز مجموعه به درستی حاصل می گردند.
کشیدگی ترمینال به حدی است که یک طول کامل قطار در آن جای می گیرد و سکویی برای 800 مسافر در آن وجود دارد؛ در کل، پروژه را میتوان به سه سطح اصلی تقسیم کرد: پارکینگ اتومبیل که در زیر زمین واقع شده است و دو سطح دیگر جهت امکانات ورود و خروج.
طرح این ترمینال به طور قطع حالتی راهنمایی کننده و هدایت گر را برای مسافران خارجی که به سمت ترمینال در حال حرکت هستند، بوجود آورده است؛ دیدن قطارها سبب هدایت مسافران به سمت ترمینال جهت انجام روند یک مسافرت مانند کنترل بلیط، پاسپورت و... و رفتن به محوطه انتظار به وسیله یکی از دو پله برقی موجود، به نقطه ای در نزدیکی سکوی قطار می شود. تجربه ای بی نظیر از یک ایستگاه قطار ... تجربه ای از اندیشه ای اصیل در تلفیق سازه و معماری.
در سال 1988 کارفرمای پروژه، هیئت مدیره شرکت راه آهن های بریتانیا، کار ساخت ترمینال را به «نیکلاس گریمشاو» سپرد و در سال 1993 اجرای موفق آن به پایان رسید. ساختمان ترمینال واترلو کاربرد و امکاناتی همانند فرودگاه را در خود جای داده است؛ حمل ونقل مسافر و کنترل بلیط و لابی ورود و خروج و همه نیازمندی های پشیبانی مورد نیاز برای هدایت کردن پانزده میلیون مسافر در سال را داراست.
این پروژه از دو بعد حایز اهمیت است، یکی معماری بنا و دیگری اهمیت و اعتبار و پتانسیل موجود در آن. اهمیت و اعتبار آن به سبب بین المللی بودن آن در میان کشورهای اورپایی است و همین طور حجم مسافری که در سال جابجا میکند، اما ارزش معماری آن به دلایل مختلف حایز اعتبار است.
نیکلاس گریمشاو معمار بنا در اوایل دهه 90 با ساختمان ترمینال بین المللی واترلو بازگشتی موفق و تیزهوشانه به معماری مدرن داشت؛ او بنای «ماری شکل» درخشنده ای با نمای شفاف و زیبا برای قطارهای پر سرعت ساخت. علیرغم این، فکر طراح به دنبال خصوصیات شاخصی در اجرا و ساخت بود. به همین علت موقعیت سایت ترمینال بسیار اهمیت داشت. در این راستا نیکلاس گریمشاو، در پلان طرح توجه خاصی به زمین و محیط اطراف خود دارد. استعداد زیبایی شناسانه او، عناصر سازه ایی را در پروژه فراهم آورده اند، که در نتیجه آن سازه ای دارای انعطاف است، این سازه خرپای سه بعدی منحنی شکلی می باشد که همگام با پوشش کاملا شیشه ای ترمینال دو قابلیت مهم را فراهم آورده است، اول اینکه به واسطه آن مسافران امکان دید به رودخانه تایمز و شهر را داشته و می توانند مناظر زیبای شهر را ببیند، دوم اینکه بنای ترمینال این قابلیت را دارد که قطارها از بیرون دیده شوند، و این خود سبب ایجاد بنای یادمانی برای ورود به عصری جدید برای راه آهن بریتانیا است.
کشیدگی ترمینال به حدی است که یک طول کامل قطار در آن جای می گیرد و سکویی برای 800 مسافر در آن وجود دارد؛ در کل، پروژه را میتوان به سه سطح اصلی تقسیم کرد: پارکینگ اتومبیل که در زیر زمین واقع شده است و دو سطح دیگر جهت امکانات ورود و خروج.
طرح این ترمینال به طور قطع حالتی راهنمایی کننده و هدایت گر را برای مسافران خارجی که به سمت ترمینال در حال حرکت هستند، بوجود آورده است؛ دیدن قطارها سبب هدایت مسافران به سمت ترمینال جهت انجام روند یک مسافرت مانند کنترل بلیط، پاسپورت و... و رفتن به محوطه انتظار به وسیله یکی از دو پله برقی موجود، به نقطه ای در نزدیکی سکوی قطار می شود. تجربه ای بی نظیر از یک ایستگاه قطار ... تجربه ای از اندیشه ای اصیل در تلفیق سازه و معماری.
