جراحت های علی
نویسنده : معصومه ابتکار
چند روز پیش به اتفاق تعدادی از اساتید دانشگاهها به دیدن علی رفتیم.
علی یکی از مجروحان تظاهرات آرام روز ٢۵ خرداد در اعتراض به نتایج انتخابات دهم است. تظاهراتی که مردم در آن بلوغ و عظمت ملت ایران را با سکوت خویش به نمایش گذاشتند. اما در کمال ناباوری مشاهده کردیم که راهپیمایی به تیراندازی به مردم بی دفاع که جز نشانه های سبز و علامت پیروزی چیزی در دست نداشتند، ختم شد.
علی تعریف می کرد که آن روز در پایان راهپیمایی وقتی به ابتدای خیابان محمد علی جناح می رسد می بیند که مردم پیکر جوانانی غرق به خون را روی دست دارند و سعی می کنند آنها را به محل امن منتقل کنند. ظاهرا از سمت یکی از مقرهای نظامی به آنها تیراندازی شده و از طرف دیگر یگان ویژه هم وارد معرکه شده بود. درست در همین احوال، ناگهان علی احساس می کند ضربه شدیدی به کنار شقیقه اش وارد شد و بعد در حالی که به زمین می افتاده، گلوله ای به گلویش اصابت می کند.
از باقی ماجرا، لحظاتی را مثل دختری که او هم مجروح شده بود، ماشینی که آنها را بر آن سوار می کنند و به آمبولانس می رسانند و پرستار آمبولانس را به یاد دارد که شماره تلفن مادرش را گرفت و بعد دیگر هیچ ...
باقی داستان را مادرش تعریف می کرد و می گفت: من هم به راهپیمایی رفته بودم، اما زودتر برگشتم تا شام بچه ها را آماده کنم. نماز مغرب را که خواندم دیدم موبایلم زنگ می زند. صدای کسی بود که می گفت پسرتان دستش شکسته، به بیمارستان بیایید.
نفهمیدم چگونه چادر را به سرم انداختم و خود را به بیمارستان رساندم. تعداد زیادی از مجروحین سرپایی بودند. به دنبال پسرم که گشتم گفنتد پسر شما سرپایی نیست، بروید او را بین مجروحین بد حال پیدا کنید.
تعدادی جوان، خون آلود و بیهوش بر روی زمین بودند. علی را در میان آنها یافتم. او تکان نمی خورد و در نگاه اول اثری از حیات نداشت. پرستاری که به دنبالم آمده بود وضعیت علی را بررسی کرد و گفت: پسرت هنوز زنده است ...
خوشبختانه کادر پزشکی و پرستاران باوجدان و عزیز آن بیمارستان به سرعت علی را به اتاق عمل رساندند و او را از مرگ نجات دادند.
مادر علی با بعض می گفت: نمی دانید چه کشیده ام. در این مدت صدها بار تک تک سلول های بدنم از هم جدا شد و دوباره به یکدیگر پیوند خورد.
مادر علی روزه بود و بعضش را به سختی در گلو فرو می برد. او را که یک دانشگاهی است چند سالیست به تدین می شناسم. عموی علی از شهدای جنگ و پدرش که اکنون یک محقق و نویسنده است با سابقه رزمندگی جزو جانبازان انقلاب به شمار می آید.
برای عیادت علی به خانه ساده و معمولی آنها رفته بودم. آنها کسانی از جنس مردم معتقد به انقلاب و نظام بوده و هستند. چگونه می شود به آنها نسبت انقلابیون مخملی داد؟ اینها خود مدعی انقلابند، ولی متاسفانه در مقابلشان کسانی قرار دارند که نه سنشان و نه تجاربشان با داعیه داری انقلاب تناسبی ندارد. پدر علی از مبارزین پیش از انقلاب نیز بوده است.
علی سلامتی کامل را به دست نیاورده و تحت مداواست. پزشکان می گویند ممکن است جراحت های او به طور کامل درمان نشود.
وقتی با علی خداحافظی می کردم یاد شعر اقبال افتادم که می گفت:
ای جوانان وطن جان من و جان شما ...
نویسنده : معصومه ابتکار
چند روز پیش به اتفاق تعدادی از اساتید دانشگاهها به دیدن علی رفتیم.
علی یکی از مجروحان تظاهرات آرام روز ٢۵ خرداد در اعتراض به نتایج انتخابات دهم است. تظاهراتی که مردم در آن بلوغ و عظمت ملت ایران را با سکوت خویش به نمایش گذاشتند. اما در کمال ناباوری مشاهده کردیم که راهپیمایی به تیراندازی به مردم بی دفاع که جز نشانه های سبز و علامت پیروزی چیزی در دست نداشتند، ختم شد.
علی تعریف می کرد که آن روز در پایان راهپیمایی وقتی به ابتدای خیابان محمد علی جناح می رسد می بیند که مردم پیکر جوانانی غرق به خون را روی دست دارند و سعی می کنند آنها را به محل امن منتقل کنند. ظاهرا از سمت یکی از مقرهای نظامی به آنها تیراندازی شده و از طرف دیگر یگان ویژه هم وارد معرکه شده بود. درست در همین احوال، ناگهان علی احساس می کند ضربه شدیدی به کنار شقیقه اش وارد شد و بعد در حالی که به زمین می افتاده، گلوله ای به گلویش اصابت می کند.
از باقی ماجرا، لحظاتی را مثل دختری که او هم مجروح شده بود، ماشینی که آنها را بر آن سوار می کنند و به آمبولانس می رسانند و پرستار آمبولانس را به یاد دارد که شماره تلفن مادرش را گرفت و بعد دیگر هیچ ...
باقی داستان را مادرش تعریف می کرد و می گفت: من هم به راهپیمایی رفته بودم، اما زودتر برگشتم تا شام بچه ها را آماده کنم. نماز مغرب را که خواندم دیدم موبایلم زنگ می زند. صدای کسی بود که می گفت پسرتان دستش شکسته، به بیمارستان بیایید.
نفهمیدم چگونه چادر را به سرم انداختم و خود را به بیمارستان رساندم. تعداد زیادی از مجروحین سرپایی بودند. به دنبال پسرم که گشتم گفنتد پسر شما سرپایی نیست، بروید او را بین مجروحین بد حال پیدا کنید.
تعدادی جوان، خون آلود و بیهوش بر روی زمین بودند. علی را در میان آنها یافتم. او تکان نمی خورد و در نگاه اول اثری از حیات نداشت. پرستاری که به دنبالم آمده بود وضعیت علی را بررسی کرد و گفت: پسرت هنوز زنده است ...
خوشبختانه کادر پزشکی و پرستاران باوجدان و عزیز آن بیمارستان به سرعت علی را به اتاق عمل رساندند و او را از مرگ نجات دادند.
مادر علی با بعض می گفت: نمی دانید چه کشیده ام. در این مدت صدها بار تک تک سلول های بدنم از هم جدا شد و دوباره به یکدیگر پیوند خورد.
مادر علی روزه بود و بعضش را به سختی در گلو فرو می برد. او را که یک دانشگاهی است چند سالیست به تدین می شناسم. عموی علی از شهدای جنگ و پدرش که اکنون یک محقق و نویسنده است با سابقه رزمندگی جزو جانبازان انقلاب به شمار می آید.
برای عیادت علی به خانه ساده و معمولی آنها رفته بودم. آنها کسانی از جنس مردم معتقد به انقلاب و نظام بوده و هستند. چگونه می شود به آنها نسبت انقلابیون مخملی داد؟ اینها خود مدعی انقلابند، ولی متاسفانه در مقابلشان کسانی قرار دارند که نه سنشان و نه تجاربشان با داعیه داری انقلاب تناسبی ندارد. پدر علی از مبارزین پیش از انقلاب نیز بوده است.
علی سلامتی کامل را به دست نیاورده و تحت مداواست. پزشکان می گویند ممکن است جراحت های او به طور کامل درمان نشود.
وقتی با علی خداحافظی می کردم یاد شعر اقبال افتادم که می گفت:
ای جوانان وطن جان من و جان شما ...
