ثانیه های خاکستری...
- شروع کننده موضوع MEMOL...
- تاریخ شروع
به آسمان كه نگاه می كنم بی اختیار چشمانم روی ابرهایی تیره ثابت می‌ماند و خاكستری این پهنه برافراشته غباری از اندوه بر دلم می‌ریزد، درست مانند قطرات ریز بارانی كه بر بستر تشنه زمین فرو می‌ریزد وجریان می‌یابد و به سوی آبی دریاها رهسپار می‌گردند. دلم نیز همراه قطرات باران به سوی كتاب زندگی رهسپار می‌گردد و در فصلی كه مكرر خوانده‌ام و هرگز تكراری نشده است آرام می‌گیرد.
فصلی از اغاز یك وابستگی...رویش شكوفه‌های عشق بر نهال جوان دل‌های پاك و خالص...شكوفه‌ای كه با نگاهی مشتاق جوانه می‌زند ...از دریای محبت سیراب می‌گردد و در سخت ترین امتحانات آبدیده می‌شود و در كتاب زندگی جاودانه می‌ماند و هر بار كه مرور می‌شود تازه تر به چشم می‌آید و چه كسی باور می‌كند كه روزهای خاكستری ماندنی است و ابرهای تیره همیشگی و آن روز كه دست توانای عشق روزهای تیره را به روشنی آفتاب پیوند می‌دهدفاصله‌ها طی می‌شود.
فصلی از اغاز یك وابستگی...رویش شكوفه‌های عشق بر نهال جوان دل‌های پاك و خالص...شكوفه‌ای كه با نگاهی مشتاق جوانه می‌زند ...از دریای محبت سیراب می‌گردد و در سخت ترین امتحانات آبدیده می‌شود و در كتاب زندگی جاودانه می‌ماند و هر بار كه مرور می‌شود تازه تر به چشم می‌آید و چه كسی باور می‌كند كه روزهای خاكستری ماندنی است و ابرهای تیره همیشگی و آن روز كه دست توانای عشق روزهای تیره را به روشنی آفتاب پیوند می‌دهدفاصله‌ها طی می‌شود.
بگو می شود بفهمم امروز چقدر می خندی !
بگو که به من می خندی
بگو که از من می خندی
با من بخند
تا پنهان شوم
تا خندان شوم
تا بروم
تا بروم تا آن سوی بی کسی هایت
تا بشمارم همه ی دلواپسی هایت
از یک بغض من کمی پنهان می شوی
با دستان من تو سرگردان می شوی
گم می کنی تمام خنده هایت را
می روی تا بنشانی تمام گریه هایت را
بغضت را در گلو نمی شکنی
سخت می شوی
سرد می شوی
می روی
می روی
می روی
بی صدا می شوی
بر نمی گردی
پشیمان می شوی
دیر می شود
دیر
دیر
دیر
.
.
.
بگو که به من می خندی
بگو که از من می خندی
با من بخند
تا پنهان شوم
تا خندان شوم
تا بروم
تا بروم تا آن سوی بی کسی هایت
تا بشمارم همه ی دلواپسی هایت
از یک بغض من کمی پنهان می شوی
با دستان من تو سرگردان می شوی
گم می کنی تمام خنده هایت را
می روی تا بنشانی تمام گریه هایت را
بغضت را در گلو نمی شکنی
سخت می شوی
سرد می شوی
می روی
می روی
می روی
بی صدا می شوی
بر نمی گردی
پشیمان می شوی
دیر می شود
دیر
دیر
دیر
.
.
.
ای ثانیه های خاکستری
دریابید مرا که دیگر تمام لحظه هایم خاکستریست
این چه دردی است
بر من چه شده؟
حس بلاتکلیفی حس شکننده ای است
آه به من بگویید با ثانیه هایم چه کنم؟
خدایا تنها پناهم تویی بگو تا چه کنم؟
مرا دریاب
من هم میخواهم در کنارش پیش تو بیایم
این خواهش را از من بپذیر
زیرا فقط تو میدانی که بدون او نمیتوانم
نمیتوانم
خدایا نمیتوانم
دریابید مرا که دیگر تمام لحظه هایم خاکستریست
این چه دردی است
بر من چه شده؟
حس بلاتکلیفی حس شکننده ای است
آه به من بگویید با ثانیه هایم چه کنم؟
خدایا تنها پناهم تویی بگو تا چه کنم؟
مرا دریاب
من هم میخواهم در کنارش پیش تو بیایم
این خواهش را از من بپذیر
زیرا فقط تو میدانی که بدون او نمیتوانم
نمیتوانم
خدایا نمیتوانم
كم‌نامة خاموش برايم بفرست
از حرف پ‍ُرم، گوش برايم بفرست
دارم خفه مي‌شوم در اين تنهايي
لطفا‌ً كمي آغوش برايم بفرست
تا عشق دويد از دهانم بيرون
نام تو كشيد از دهانم بيرون
گفتم كه به تو حرف دلم را بزنم
يك بوسه پريد از دهانم بيرون
بر نيمكت شكسته‌اي در باران
در دست تو چتر بسته‌اي در باران
باران باران باران باران باران
تنها‌تنها نشسته‌اي در باران
انگار كه در سرم تكاپويي هست
آشفتگي و شور و هياهويي هست
چندي است كه سخت از خودم مي‌ترسم
در جيب كتم هميشه چاقويي هست
سي ساله شدم، هنوز كودك هستم
هم بازي باد و بادبادك هستم
عاشق بشوم؟ نه! بچه‌ها منتظرند
من مادر چند كفشدوزك هستم
تاریکم و شب از دل من می‌جوشد
تکرار به تکرار خودش می‌کوشد
تکراری‌ام آن‌قدر که حالا دیگر
پیراهنم از حفظ مرا می‌پوشد!
شاید دل اگر مقابلش سد می‌شد
در رفتن از این شهر مردد می‌شد
ریلی که قطار را از اینجا می‌برد
از داخل چشم‌های من رد می‌شد
من سر به تنم زیاد بود از اول
شالوده‌ام از تضاد بود از اول
ابعاد مرا عشق به هم ریخته بود
روحم به تنم گشاد بود از اول
من از سر شعر دست اگر بردارم
شاید سر راحت به زمین بگذارم
خوابم که نمی‌برد به این زودی‌ها
باید دو‌‌هزار گرگ را بشمارم
شعر آمد و از شهر تب و تابم برد
با خویش به دریاچة مهتابم برد
دریاچه چه لالایی ماهی می‌خواند
آرام در آغوش خدا خوابم برد ...
از حرف پ‍ُرم، گوش برايم بفرست
دارم خفه مي‌شوم در اين تنهايي
لطفا‌ً كمي آغوش برايم بفرست
تا عشق دويد از دهانم بيرون
نام تو كشيد از دهانم بيرون
گفتم كه به تو حرف دلم را بزنم
يك بوسه پريد از دهانم بيرون
بر نيمكت شكسته‌اي در باران
در دست تو چتر بسته‌اي در باران
باران باران باران باران باران
تنها‌تنها نشسته‌اي در باران
انگار كه در سرم تكاپويي هست
آشفتگي و شور و هياهويي هست
چندي است كه سخت از خودم مي‌ترسم
در جيب كتم هميشه چاقويي هست
سي ساله شدم، هنوز كودك هستم
هم بازي باد و بادبادك هستم
عاشق بشوم؟ نه! بچه‌ها منتظرند
من مادر چند كفشدوزك هستم
تاریکم و شب از دل من می‌جوشد
تکرار به تکرار خودش می‌کوشد
تکراری‌ام آن‌قدر که حالا دیگر
پیراهنم از حفظ مرا می‌پوشد!
شاید دل اگر مقابلش سد می‌شد
در رفتن از این شهر مردد می‌شد
ریلی که قطار را از اینجا می‌برد
از داخل چشم‌های من رد می‌شد
من سر به تنم زیاد بود از اول
شالوده‌ام از تضاد بود از اول
ابعاد مرا عشق به هم ریخته بود
روحم به تنم گشاد بود از اول
من از سر شعر دست اگر بردارم
شاید سر راحت به زمین بگذارم
خوابم که نمی‌برد به این زودی‌ها
باید دو‌‌هزار گرگ را بشمارم
شعر آمد و از شهر تب و تابم برد
با خویش به دریاچة مهتابم برد
دریاچه چه لالایی ماهی می‌خواند
آرام در آغوش خدا خوابم برد ...
دل گمان دارد که پوشیده است راز عشق را
شمع را فانوس پندارد که پنهان کرده است !
شمع را فانوس پندارد که پنهان کرده است !
همیشه بی‌تو همینم،هر آینه تکرار!
و باز پشتِ سَرم در،مقابلم دیوار
دوباره عکسِ قشنگت که شد رفیقِ غزل
و دستِ سردِ تو و سازِ خسته ی گیتار...
و باز پشتِ سَرم در،مقابلم دیوار
دوباره عکسِ قشنگت که شد رفیقِ غزل
و دستِ سردِ تو و سازِ خسته ی گیتار...
بر احساس من خرده مگیر
من
برای غربت
درختی خشک
در بیابانی تنها ایستاده
گریسته ام...
من
برای غربت
درختی خشک
در بیابانی تنها ایستاده
گریسته ام...
وقتی که گل در نمیاد
سواری این رو نمیاد
کوه و بیابون چی چیه ؟
وقتی که بارون نمیاد
ابر زمستون نمیاد
این همه ناودون چی چیه ؟
حالا تو دست بی صدا
دشنه ما شعر و غزل
قصه مرگ عاطفه
خواب های خوب بغل بغل
انگار با هم غریبه ایم ، خوبی ما دشمنیه ، کاش من و تو می دونستیم
اومدنی رفتنیه
سواری این رو نمیاد
کوه و بیابون چی چیه ؟
وقتی که بارون نمیاد
ابر زمستون نمیاد
این همه ناودون چی چیه ؟
حالا تو دست بی صدا
دشنه ما شعر و غزل
قصه مرگ عاطفه
خواب های خوب بغل بغل
انگار با هم غریبه ایم ، خوبی ما دشمنیه ، کاش من و تو می دونستیم
اومدنی رفتنیه
می خواهم بمیرم ،
نه اینکه قلبم از کار بایستد و تنم سرد شود و با خاک یکسان شوم
می خواهم بمیرم ،
نه اینکه هیچ صدایی به گوشم نرسد و هیچ خورشیدی بر من
نتابد و از دیدن ماه وستارگان کور باشم
می خواهم به مرگی کاملأ غیرعادی بمیرم
مرگی شبیه بخار شدن آب
روییدن دانه
غروب خورشید
ابری شدن آسمان
می خواهم نیست شوم تا در دنیایی دیگر ظاهر شوم :
دنیایی که مزه ی آن را کاملأ نچشیدم
دنیایی که در آن همه چیز عادی باشد
جز وحشت از نیستی
جز درماندگی
جز تنهایی ......
نه اینکه قلبم از کار بایستد و تنم سرد شود و با خاک یکسان شوم
می خواهم بمیرم ،
نه اینکه هیچ صدایی به گوشم نرسد و هیچ خورشیدی بر من
نتابد و از دیدن ماه وستارگان کور باشم
می خواهم به مرگی کاملأ غیرعادی بمیرم
مرگی شبیه بخار شدن آب
روییدن دانه
غروب خورشید
ابری شدن آسمان
می خواهم نیست شوم تا در دنیایی دیگر ظاهر شوم :
دنیایی که مزه ی آن را کاملأ نچشیدم
دنیایی که در آن همه چیز عادی باشد
جز وحشت از نیستی
جز درماندگی
جز تنهایی ......
سرنوشت با هم بودنمان را خطا گرفت ...
درست جایی که دیگر دور زدن ممنوع بود !
حالا تو پا گذاشته ای روی ترمز
که مبادا خطی دیگر شکسته شود ...
دیر شده است دیر !
و من باید جریمه تمام ثانیه های با تو بودن را
با کشیدن آه حسرت
بدهم به زندگی ای که دیگر جاده ای ندارد ...!
نازی رحمانی
درست جایی که دیگر دور زدن ممنوع بود !
حالا تو پا گذاشته ای روی ترمز
که مبادا خطی دیگر شکسته شود ...
دیر شده است دیر !
و من باید جریمه تمام ثانیه های با تو بودن را
با کشیدن آه حسرت
بدهم به زندگی ای که دیگر جاده ای ندارد ...!
نازی رحمانی
هر جا هستی، ياد من باش ! ياداين نفس بريده!
كه يه عمره توی آينه، تنها عكس تو ر ُ ديده!
هر جا هستی، يادمن باش! من كه با ياد تو موندم،
پا به پای هر دقيقه، از تو خوندم! از توخوندم!
از تو كه شرم سلامت، لحظه هامُ زيرُ رو كرد!
با خداحافظ سردت، چشم من به گريه خو كرد!
كه يه عمره توی آينه، تنها عكس تو ر ُ ديده!
هر جا هستی، يادمن باش! من كه با ياد تو موندم،
پا به پای هر دقيقه، از تو خوندم! از توخوندم!
از تو كه شرم سلامت، لحظه هامُ زيرُ رو كرد!
با خداحافظ سردت، چشم من به گريه خو كرد!