تو کز محنت دیگران بی غمی

[Eng.probe]

تو کز محنت دیگران بی غمی​

معلم چو آمد به ناگه کلاس / چو شهری فرو خفته خاموش شد​

سخن های ناگفته در مغزها / به لب نارسیده فراموش شد​

معلم ز کار مداوم مدام / غضبناک و فرسوده وخسته بود​

جوان بود در عنفوان شباب / جوانی از او رخت بر بسته بود​

سکوت کلاس غم آلود را / صدای درشت معلم شکست​

بیا احمدک درس دیروز را / بخوان تا ببینم که سعدی چه گفت​

ولی احمدک درس ناخوانده بود / مگر آنچه دیروز آنجا شنفتعرق​

چون شتابان سرشک یتیم / خطوط خجالت به رویش نگاشت​

لباس پر از وصله و ژنده اش / به روی تن لاغرش لرزه داشت​

زبانش به لکنت بیافتاد و گفت / بنی آدم اعضای یکدیگرند​

وجودش به یکباره فریاد زد / که در آفرینش ز یک گوهرند​

چو عضوی به درد آورد روزگار / دگر عضوها را نماند قرار تو​

کز ... کز ... وای یادش نبود / جهان پیش چشمش سیاه پوش شد​

نگاهی به سنگینی از روی شرم / به پایین بیافکند و خاموش شد​

در اعماق قلبش به جز درد و داغ / نمی کرد پیدا کلامی دگر​

در آن عمر کوتاه پر خاطرش / نمی داد جز آن پیامی دگر​

<< چرا احمدک کودن بی شعور >> / معلم بگفتا به لحنی گران​

نخوندی چنین درس آسون بگو / مگر چیست فرق تو با دیگران ؟​

عرق از جبین احمدک پاک کرد / خدایا چه می گوید آموزگار؟​

نمی داند آیا که در این دیار / بود فرق ها بین دارو ندار ؟​

چه گوید ؛ بگوید حقایق بلند / به شرمی که از چشم خود بیم داشت​

به آهستگی احمدک بی نوا / چنین گفت با قلب آزرده چاک که​

آنان به دامان مادر خوش اند / و من بی وجودش نهم سر به خاک​

نارند کاری به جز خورد و خواب / به حال پدر تکیه دارند و من​

من از بیم اجبار و ترس و مرگ / کشیدم از آن درس دیروز دست​

کنم با پدر پینه دوزی و کار / ببین شاهدم دست پر پینه ام ( است )​

معلم بکوبید پا بر زمین / به من چه که مادر ز کف داده ای​

به من چه که دستت پر از پینه است / رود یک نفر پیش ناظم که او​

به همراه خود یک فلک آورد / دل احمدک سخت آزرده گشت​

چو او این سخن از معلم شنفت / ز چشمان کور سوئی جهید​

به یاد آمدش شعر سعدی و گفت / کنون یادم آمد بگویم تو را​

تو کز محنت دیگران بی غمی​

نشاید که نامت نهند آدمی​