dozd_atish
عضو جدید
« شَفا » در فرهنگ لغت عربی یعنی « جان کندن » و به واپسین لحظات آدمی گفته می شود . آن « شِفاء » است که به معنی « بهبودی و تندرستی » است .ما در فارسی واژه هایی مانند « شِفاء ، زهراء ، حُمَیراء ، شَهلاء ، ابتداء ، صحراء » را بدون همزه ی پایانی می نویسیم . پس « شِفاء » را « شِفا » بنویسیم نه اینکه « شَفا» هم بخوانیم . زیرا معنی دگرگون می شود .اما این اشتباه از کجا ریشه گرفته است . ریشه این اشتباه این جمله است :
{ یا مَن اسمُـهُ دَواء و ذِکْـرُهُ شِـفاء .} در این دُعا به اشتباه دو واژه ی « دَواء » و ِ شِفاء » را « دَواء » و « شَفاء » خوانده ایم تا باهم حسابی هم قافیه شوند .
{ یا مَن اسمُـهُ دَواء و ذِکْـرُهُ شِـفاء .} در این دُعا به اشتباه دو واژه ی « دَواء » و ِ شِفاء » را « دَواء » و « شَفاء » خوانده ایم تا باهم حسابی هم قافیه شوند .
