بررسی عملکرد دستگاه EECP
حدود نیم قرن پیش Kantrowit تئوری تقویت دیاستولیک را به عنوان هدف بهبودی جریان خون کرونری مطرح کرد و Birtwell نیز نشان داد فشار خارجی می تواند موجب افزایش جریان خون کولترال های کرونر را در مدل های تجربی حیوانی ایجاد نماید. امروزه EECP یک روش غیر تهاجمی جهت بیمارانی است که مبتلا به آنژین صدری مقاوم به درمان های طبی (افراد مبتلا به نارسایی قلب) در انفارکتوس میوکارد و یا قبلاً مبتلا به شوک کاردیوژنیک بوده اند و هنوز از علائم آن رنج می برند.بین سال های 1950 تا 1960 اولین بار جهت بهبود عملکرد بطن چپ از تئوری تقویت دیاستولیک استفاده شد. در این روش مقداری از خون برگشتی از قلب را از طریق شریان فمورال بر می داشتند و سپس درز زمان دیاستول این میزان خون با فشار بیشتری به قلب برگردانده می شده که هم موجب افزایش پرفیوژن کرونر شده و هم برونده قلب افزایش می یافت. به علت عوارض جانبی زیادی که در این روش وجود داشت این روش محدود شد. نتیجه این تحقیقات منجر به نظریه IABP شد که در این روش از طریق یک بالون که قابلیت باد شدن و خالی شدن را داشت تقویت دیاستول صورت گرفت.

هدف اولیه در این روش کاهش نیاز میوکارد به اکسیژن بود به هر حال این روش با تمام مزیت هایی که داشت یک روش تهاجمی بود که عوارض زیادی داشت. بعد از آن در سال 1970 بود که یک وسیله خارجی هیدرولیک جهت اعمال فشار بر روی خون برگشتی به قلب تعبیه شد و این وضعیت در کشور چین روز به روز افزایش یافت.