يکی از ايده هاي جديد توليد انرژي، انتقال انرژي خورشيدی از سطح ماه بصورت بي سيم است. اصول اوليه اين طرح توسط دکتر ديويد کريسول (Dr. David Criswell)محقق دانشگاه هوستون تگزاس و مديرمؤسسه Space Systems Operations ارائهشده است. بر اساس اين طرح، ابتدا مجموعه اي بسيار وسيع از سلولهایخورشيدی بر سطح ماه (که هميشه به طرف زمين است) قرار داده ميشوند تا نور خورشيد را به انرژي الکتريکي تبديل کنند. سپس انرژي الکتريکي حاصله به يکفرستنده مايکروويو ارسال ميشود تا به امواج راديويي در فرکانس 2.5 گيگاهرتز تبديلشده و از آنجا بوسيله آنتنهای با پهنای بيم (beam) بسیار باريک بطرف زمين ارسالگردد. در سطح زمين اين امواج الکترومغناطيسي پر قدرت بوسيله آرايه های بسياربزرگ (very large array) از آنتنهاي مايکروويو دريافت شده و دوباره به انرژی الکتريکی تبدِل ميشوند. همچنين بخشي از اين امواج توسط ماهواره هاي مخصوصي که دراطراف کره زمين قرار خواهند گرفت به نقاط ديگر کره زمين که در ديد مستقيم ماه نمي باشند منعکس ميشوند.
در واقع تبديل انرژی الکتريکی به امواج الکترومغناطيسي اين امکان را ميدهد تا انرژي بصورت بي سيم از يک نقطه به نقطه ديگر منتقل شود و در نقطه مقابل پس از دريافتامواج الکترومغناطيسي با انجام عمل عکس، انرژی ااکتريکی مجدداً توليد گردد (به اينروش اصطلاحاً power beaming ميگويند). تقريباً اساس تمام سيستمهای انتقال برقبدون سيم بر همين پايه استوار است. البته واضح است که بازدهي چنينسيستمهايي در مقايسه با انتقال برق در خطوط برق بسيار پايين است چون مقدار زيادي از انرژی در تبديل برق به امواج الکترومغناطيسي و بالعکس تلف ميشود و بعلاوه مقداري ازانرژی موجود در امواج نيز در فرايند تشعشع وانتقال در محيط (اتمسفرزمين) به هدر خواهد رفت. بااين وجود، دکتر کريسول در مقالات مختلفي کهارائه کرده ( منجمله مقاله 1 و مقاله 2) بصورت تحليلي به اين مسائل اشاره کرده و بامحاسبات مختلف ادعا نموده است که ميزان انرژی توليد شده با احتساب تمام اينتلفات و مخارجی که صرف ساخت و نصب تجهيزات خواهد شد باز مقرون به صرفهخواهد بود و تنها به کسری از يک سنت براي توليد يک کيلو وات بر ساعت برق خواهد رسيد. البته دانشمندان ناسا نيز ايده هاي مشابهي مثل قرار دادن مجموعه اي از سلولهاي خورشيدی و يا حتي صرفاً صفحه های منعکس کننده نور در مدار کره زمينارائه کرده اند که بحث بر سر اينکه کدام روش مناسبتر است هنوز ادامه دارد.
در واقع تبديل انرژی الکتريکی به امواج الکترومغناطيسي اين امکان را ميدهد تا انرژي بصورت بي سيم از يک نقطه به نقطه ديگر منتقل شود و در نقطه مقابل پس از دريافتامواج الکترومغناطيسي با انجام عمل عکس، انرژی ااکتريکی مجدداً توليد گردد (به اينروش اصطلاحاً power beaming ميگويند). تقريباً اساس تمام سيستمهای انتقال برقبدون سيم بر همين پايه استوار است. البته واضح است که بازدهي چنينسيستمهايي در مقايسه با انتقال برق در خطوط برق بسيار پايين است چون مقدار زيادي از انرژی در تبديل برق به امواج الکترومغناطيسي و بالعکس تلف ميشود و بعلاوه مقداري ازانرژی موجود در امواج نيز در فرايند تشعشع وانتقال در محيط (اتمسفرزمين) به هدر خواهد رفت. بااين وجود، دکتر کريسول در مقالات مختلفي کهارائه کرده ( منجمله مقاله 1 و مقاله 2) بصورت تحليلي به اين مسائل اشاره کرده و بامحاسبات مختلف ادعا نموده است که ميزان انرژی توليد شده با احتساب تمام اينتلفات و مخارجی که صرف ساخت و نصب تجهيزات خواهد شد باز مقرون به صرفهخواهد بود و تنها به کسری از يک سنت براي توليد يک کيلو وات بر ساعت برق خواهد رسيد. البته دانشمندان ناسا نيز ايده هاي مشابهي مثل قرار دادن مجموعه اي از سلولهاي خورشيدی و يا حتي صرفاً صفحه های منعکس کننده نور در مدار کره زمينارائه کرده اند که بحث بر سر اينکه کدام روش مناسبتر است هنوز ادامه دارد.
