امام(ره)، سر کدام فرمانده شهید را بوسید؟+تصاویر منتشرنشده

[مسروری]

19اردیبهشت ماه، سالروز شهادت سردار شهید ناصر بهداشت

​

امام فرمودند که ناصر را نزدش ببرند. سردار چنگوله به هدفش رسید و بالاخره موفق شد با امام(ره) دیدار خصوصی داشته باشد...

«سردار شهید ناصر بهداشت» فرمانده گردان حمزه سیدالشهدا(ع) لشکر ویژه 25 کربلا در تاریخ بیست و پنجم تیر ماه ۱۳۴۰ در سید محله قائمشهر، دیده به جهان گشود و در سحرگاه 19 اردیبهشت ماه 1364 به عنوان فرمانده محور چنگوله، در محور مهران – چنگوله رخت بر بست و آسمانی شد. مطالب ذیل خاطراتی از این شهید بزرگوار است که تقدیم مخاطبین عزیز می شود.

*****



​

*اشک های زهرایی

دکتر مسرور روایت می کند: سال 1363 بود. من و شهید بهداشت با تویوتای گردان، به طرف خط مقدم حرکت کردیم. دخترم تازه به دنیا آمده بود، در بین مسیر از من پرسید:- حاجی! برای دخترت چه اسمی انتخاب کردی؟گفتم:- کوثرچشمان ناصر با شنیدن نام «کوثر» پر از اشک شد و مخفیانه گریه می کرد. گریه های مخفیانه اش پس از لحظاتی، آشکار شد و در حالی که زمزمه «یا زهرا، یا زهرا ...» بر لب داشت، مدام اشک می ریخت و گاهی هم با هق هق می گفت:- حاجی! چه اسم قشنگی!و با مظلومیت خاصی برای خانم فاطمه زهرا(س) مرثیه می خواند و عاشقانه اشک می ریخت.

​

 

[مسروری]

*لباس عروس، لباس تشییع جنازه ام

همسر شهید روایت می کند: شبی که ناصر به خواستگاری ام آمده بود، وقتی پای صحبت به جزئیات مراسم ازدواج کشیده شد، مادرم از ناصر پرسید که دوست داری برای مراسم عقد، عروس چه لباسی بر تن کند؟ناصر در جواب مادرم گفت:- لباسی را به تن کند که بتواند در روز تشیع جنازه ام هم همان لباس را بپوشد.





*بوسه ی امام بر سر ناصر

همسر شهید روایت می کند: ناصر علاقه ی زیادی به امام داشت. همیشه می گفت: مبادا سست شده و دست از یاری امام بکشید. بعد از مراسم ازدواج، ناصر به جماران رفت تا بتواند امام را زیارت کند. اما محافظان امام به او اجازه دیدار ندادند. با این حال ناصر دو شبانه روز پشت درب بیت امام بدون آب و غذا نشست تا اینکه یکی از یاران امام(ره) وقتی حال و روز ناصر را دید، نزد امام(ره) رفته و به ایشان گفتند که یک بسیجی برای دیدن تان آمده و دو شبانه روز است که برای دیدار خصوصی پافشاری می کند و پشت درب می نشیند. امام فرمودند که ناصر را نزدش ببرند. ناصر به هدفش رسید و بالاخره موفق شد با امام(ره) دیدار خصوصی داشته باشد. امام سر ناصر را بوسید و سخنی زیر گوشش گفت که ناصر آن حرف امام(ره) را به هیچ کس نگفت.ناصر به جبهه عشق می ورزید و زمانی بهترین رزمنده در جبهه معرفی شد و از امام جمعه ی اهواز یک انگشتر هدیه گرفت و روی عقیق آن نوشت: «روح منی خمینی، بت شکنی خمینی»او در باره ی جبهه رفتنش اینچنین در وصیت نامه اش می نویسد: و اینک می روم که با رزم بی امان با کفار از ارزش های انسانی دفاع کنم و گوش به ندای قرآن بدهم.می روم تا امام زنده بماند و همچنان جلودار کاروان باشد.می روم تا قلب خود را از عشق خدا پر کنم و با یاد او روحم را آرامش دهم.آری به جبهه می روم، جبهه ای به وسعت تمام اسلام در مقابل تمام کفر، جبهه ای که سراسر نور است و ذکر خدا و دعا، جبهه ای که هر گاه در آن به افق نگاه می کنم به یاد صحرای کربلا می افتم و به یاد مظلومیت حسین(ع)، جبهه ای که همه چیزش انسان را عاشق خدا می کند و به زندگی محتوی می بخشد و خالص می کند انسان را. جائی که روح خدائی حاکم است و همه در اعمال خیر سبقت می گیرند و نماز شب های آنها سنگرها را نورانی می کند و شهادت ها، آنها را مقاوم تر و استوارتر می کند.

 

[مسروری]

*زیارت کربلا صدر همه ی زیارت ها


خواهر شهید (خانم طاهره بهداشت) روایت می کند: یکسری از فرماندهان لشکر 25 کربلا را برای رفتن به حج انتخاب کردند. اسم ناصر هم در بین این فرماندهان قرار داشت ولی او به حج نرفت و به جای خود، جانشینش «شهید شیرسوار» را فرستاد. دلیل این کارش را از او پرسیدم که در جواب گفت:- دوست دارم اول زیارت کربلا نصیبم شود، کربلایی شوم. عشق حسین(ع) دست بردارم نیست. تا کربلا را نبینم به حج نمی روم. اول کربلایی بعد اگر خدا خداست حاجی شوم.زمستان بود، مادرم ژاکت پشمی برای ناصر بافت. ناصر برای اولین بار ژاکت را به تن کرد و بیرون رفت. وقتی به خانه برگشت، دیگر ژاکتی تنش نبود، خیلی سردش شده بود و لرز می کرد. از مادر عذرخواهی کرد و گفت:- دیدم دوستم لباس گرم و مناسبی ندارد، برای همین لباسی را که شما برایم بافتی را به دوستم دادم. من باز هم لباس گرم دارم و آنها را می پوشم.کلاس سوم ابتدایی بود که از پدرم خواست تابستان ها به سرکار برود و کار یاد بگیرد. پدرم او را به کاشی کاری و بنایی فرستاد. مزد ناچیزی را هم که ناصر می گرفت به افراد بی بضاعت می بخشید.

 

[مسروری]

*وقتی سردار چنگوله، امیر گردان حمزه سیدالشهدا(ع)، آسمانی شد

آزاده سرافراز محسن یزدی تنها بازمانده و آخرین رزمنده ای است که با شهید بهداشت همراه بوده؛ او از آخرین ساعاتی را که با ناصر به سر کرده است را چنین روایت می کند:اردیبهشت ماه بود، گردان حمزه سیدالشهدا(ع) لشکر ویژه 25 کربلا، چند وقتی بود که در چنگوله به سر می برد. یک روز صبح زود، فرمانده گردان، «آقاناصر بهداشت» به سراغم آمد و گفت: «محسن! بلند شو، بریم.» تعجب کرده بودم که اول صبح، قبل از اذان، آقاناصر با من چه کار می تواند داشته باشد؟! بدون اینکه سوالی از او بکنم، گفتم: «برویم.»هیچ اطلاعی نداشتم که کجا می خواهیم برویم و به چه منظوری؟ چند بار از آقاناصر سوال کردم ولی جوابی نشنیدم.دو نفری با یک جیپ با رانندگی خودش حرکت کردیم به سمت شهر مهران.آقاناصر، فرمانده محور چنگوله – مهران هم بود. در بین این محور، نرسیده به مهران، ستادی در اختیار ما بود که چند تن از نیروهای گردان ما در آنجا مستقر بودند. به ستاد رسیدیم. محمد اسفندیاری، بیژن احمدی و احمد محمودی در آنجا حضور داشتند.نماز صبح را خواندیم. آقاناصر گفت: «باید آماده شویم و برویم برای شناسایی؛» به احمد محمودی دستور داد در ستاد بماند و بقیه آماده شدیم. احمد، خیلی اصرار می کرد، به طوری که اشک دور چشمانش حلقه زده بود، التماس می کرد که بیاید ولی آقاناصر قبول نکرد و به او گفت: «شما! وجودت در ستاد واجب تر و مهم تر است.»با همان جیپ، 4نفری راه افتادیم به سمت منطقه ی چق اصغر؛ منطقه ای بود که هم عراقی ها و هم ما نسبت به آن منطقه اشرافیت داشتیم. کوهستانی بود و راه خاکی در میان کوه وجود داشت و متصل به دشت عباس بود.در بین راه به آقاناصر گفتم: «چرا اجازه ندادی، محمودی همراه ما بیاید، گریه اش در آمده بود، گناه داشت.»گفت: «نه! احمد تازه داماده، باشه انشاالله به وقتش.»بعد از یک ساعت دور زدن در منطقه، به دنبال جایی می گشتیم تا جیپ را پارک کنیم و ادامه مسیر را پیاده طی کنیم. ناگهان به شکل غافل گیرانه ای در کمین عوامل ضد انقلاب منطقه، گیر کردیم و مورد آماج حملات شان قرار گرفتیم، آرپی جی، رگبار و... دیگر فرصت هیچ عکس العملی نداشتیم.من از ناحیه پا و دست به شدت مجروح شده و از جیپ پرتاب شدم بیرون.همه ی این اتفاقات در کوتاه ترین زمان ممکن رخ داد. عوامل ضد انقلاب آمدند بالای سرم، یقه ام را کشیدن بالا و دیدند که من زنده هستم، ولم کردند.شوک عجیبی به من وارده شده بود که باور کردنش خیلی سخت بود. محمد اسفندیاری شهید شد، آقاناصر هم در حال جان دادن بود. لحظات آخری که داشتم آقاناصر را می دیدم، واقعاً برایم سخت و باورنکردنی بود. از حنجره اش که تیر خورده بود، صدایی می آمد و در حال شهادت بود. با اینکه خودم مجروح بودم و درد زیادی داشتم ولی فقط در حال نظاره ی جان دادن آقاناصر بودم، لال شده بودم و هیچ حرفی نمی توانستم بزنم. نه می توانستم گریه بکنم و نه می توانستم داد بزنم.بیژن احمدی هم زنده بود، تیر خورده بود به پایش و خیلی خونریزی داشت. به طوری که وقتی بیژن را نگاه می کردم، دردم را فراموش می کردم.با همان وضعیت ما را حرکت دادند، دلم طاقت نیاورده بود و مدام بر می گشتم و پیکرپاک آقاناصر را نگاه می کردم که بار آخر، قنداق تفنگ خورد به سرم و من برای همیشه با آقاناصر خداحافظی کردم.بیژن کمتر از 20 متر پشت سر من در حال حرکت بود که دیگر توان نداشت و افتاد. همان جا جلوی چشمانم تیر خلاص به او زدند و بیژن هم آسمانی شد.


نویسنده: سجاد پیروزپیمان
منبع

 

[مسروری]

*تصاویر بیشتر

​

 

[مسروری]

​