AmiR_112
عضو جدید
برخي از پزشكان متوجه شدند در برخي از بيماران مبتلا به بيماري‌هاي رواني وقتي به علت ابتلا به بيماري‌هاي عفوني دماي بدن به طور ناگهاني افزايش مي‌يابد وضعيت روحي و رواني اين افراد به ميزان قابل توجهي بهبود خواهد يافت. پس از آن يك پزشك اتريشي تصميم گرفت براي افزايش شدت تب در گروهي از افراد مبتلا به بيماري‌هاي عفوني تب‌دار مقداري از خون فردي را كه به مالاريا مبتلا بود به بدن بيماران تزريق كند.
پس از تزريق خون آلوده به اين گروه از بيماران دماي بدن آنها به ميزان قابل توجهي افزايش يافته و پس از مدت كوتاهي نخستين علائم و نشانه‌هاي بهبودي در آنها ظاهر شد. بر اين اساس اين پزشك اتريشي دريافت كه استفاده از اين روش درماني در نخستين مراحل بيماري مي‌‌تواند بسياري از بيماران مبتلا به بيماري‌هاي عفوني كشنده و خطرناك را از خطر مرگ و نابودي نجات دهد. او به خاطر اين كشف مهم و ارزشمند در عرصه پزشكي جايزه نوبل پزشكي سال 1927 ميلادي را از آن خود ساخت. پس از آن حمام آب گرم، هواي گرم، پتوهاي الكتريكي و همچنين استفاده از جريان‌هاي الكتريكي با فركانس بالا به عنوان راهكارهاي درماني براي افزايش دماي بدن تا حدود 41 درجه سانتي‌گراد يا به عبارتي به سطحي كه توانايي از بين بردن و منهدم ساختن عوامل بيماري‌زا را داشته باشد مورد توجه قرار گرفت. در دهه 1930 ميلادي، بسياري از پزشكان در ايالات متحده آمريكا صدها بيمار مبتلا به بيماري‌هاي عفوني تب‌دار بسيار خطرناكي را كه درمان قطعي آنها بيش از 50 روز به طول مي‌انجامد با استفاده از اين روش و در يك جلسه درماني 5 ساعته تحت درمان قرار داده و به اين ترتيب مانع از گسترش شدت بيماري در بدن فرد بيمار شدند. تا اين كه ناگهان پزشكان متوجه شدند استفاده از اين روش با توجه به تغييراتي كه در سوخت و ساز طبيعي بدن ايجاد مي‌كند نمي‌تواند راهكار درماني مناسبي براي افرادي باشد كه بيش از 60 سال دارند يا اين كه مبتلا به بيماري‌هاي قلبي و عروقي يا كليوي هستند. اين كه چگونه تب توانست نقش موثري را در بهبود اين بيماران ايفا كند موضوعي است كه همچنان به صورت يك معما باقي‌مانده است و پاسخ قابل قبولي براي آن ارائه نشده است. در اواخر دهه 1930 ميلادي داروهايي با خواص اعجاب‌انگيز ساخته شدند كه مي‌توانستند عوامل ميكروبي مولد بيماري را به طور مستقيم هدف قرار داده و از بين ببرند. اين داروها همين آنتي‌بيوتيك‌هاي امروزي بودند.
پس از تزريق خون آلوده به اين گروه از بيماران دماي بدن آنها به ميزان قابل توجهي افزايش يافته و پس از مدت كوتاهي نخستين علائم و نشانه‌هاي بهبودي در آنها ظاهر شد. بر اين اساس اين پزشك اتريشي دريافت كه استفاده از اين روش درماني در نخستين مراحل بيماري مي‌‌تواند بسياري از بيماران مبتلا به بيماري‌هاي عفوني كشنده و خطرناك را از خطر مرگ و نابودي نجات دهد. او به خاطر اين كشف مهم و ارزشمند در عرصه پزشكي جايزه نوبل پزشكي سال 1927 ميلادي را از آن خود ساخت. پس از آن حمام آب گرم، هواي گرم، پتوهاي الكتريكي و همچنين استفاده از جريان‌هاي الكتريكي با فركانس بالا به عنوان راهكارهاي درماني براي افزايش دماي بدن تا حدود 41 درجه سانتي‌گراد يا به عبارتي به سطحي كه توانايي از بين بردن و منهدم ساختن عوامل بيماري‌زا را داشته باشد مورد توجه قرار گرفت. در دهه 1930 ميلادي، بسياري از پزشكان در ايالات متحده آمريكا صدها بيمار مبتلا به بيماري‌هاي عفوني تب‌دار بسيار خطرناكي را كه درمان قطعي آنها بيش از 50 روز به طول مي‌انجامد با استفاده از اين روش و در يك جلسه درماني 5 ساعته تحت درمان قرار داده و به اين ترتيب مانع از گسترش شدت بيماري در بدن فرد بيمار شدند. تا اين كه ناگهان پزشكان متوجه شدند استفاده از اين روش با توجه به تغييراتي كه در سوخت و ساز طبيعي بدن ايجاد مي‌كند نمي‌تواند راهكار درماني مناسبي براي افرادي باشد كه بيش از 60 سال دارند يا اين كه مبتلا به بيماري‌هاي قلبي و عروقي يا كليوي هستند. اين كه چگونه تب توانست نقش موثري را در بهبود اين بيماران ايفا كند موضوعي است كه همچنان به صورت يك معما باقي‌مانده است و پاسخ قابل قبولي براي آن ارائه نشده است. در اواخر دهه 1930 ميلادي داروهايي با خواص اعجاب‌انگيز ساخته شدند كه مي‌توانستند عوامل ميكروبي مولد بيماري را به طور مستقيم هدف قرار داده و از بين ببرند. اين داروها همين آنتي‌بيوتيك‌هاي امروزي بودند.
