تاریخ پیدایی این منطقه برابر است با زمان پیدایی سکونت و تمدن در کناره ی خلیج فارس؛ تاریخ نگاران، حضورتمدن و زندگی را در این حدود به هشت هزار سال پیش از میلاد مسیح می رسانند. اما اگر جنبه های اغراقی را کنار بگذاریم، تمدن عیلامی از هزار چهارم ق . م و عصر طلایی آن 1200 ق . م در این منطقه درخشش داشته است .
وجود معابد و آثار سکونت های پیشین در نقاط مختلف استان این قضیه را به ثبوت می رساند.
نام های لیان (عیلامی) یوناخا (یونانی) مزامبریا (یونانی) بوخت اردشیر (ساسانی) البوشهر (عربی) بوشایر (انگلیسی) و بوشهر (فارسی) در زمان های مختلف بر این شهر و منطقه قرار داشته اند.
وجود آثار فراوان هخامنشی، ساسانی و نیز آثار دوره ی اسلامی در برازجان، کوه مُند، سیراف، بندر دیلم، دیّر، سعد آباد، گناوه و مناطق دیگر دلیل توجه خاندان های مختلف به این سرزمین به ویژه به پهنه ی خلیج فارس بوده است.
بوشهر در تاریخ حیات خود به دلیل قرار گرفتن در گذرگاه دریایی و مسیر دریانوردان و مهاجمان، پیوسته در معرض هجوم ها و اشغال های متعدد قرار گرفته است.
به روایت کارنامه اردشیر بابکان، شهر بوشهر از شهرهایی است که توسط بنیان گذار سلسله ساسانی نامگذاری و توسعه یافته است.
دولت های دوره ی اسلامی به دلایل نظامی و اقتصادی، کم و بیش به این منطقه توجه داشته اند اما عصر جدید استان یا منطقه بوشهر از زمان نادرشاه افشار آغاز شده و تا امروز دگرگونی ها و افزونی و کاستی های بسیار از سر این منطقه گذشته است.
اولین خاندان حکومتی که در بوشهر و توابع به حکمرانی پرداخت، خاندان آل مذکور از طایفه ی ابومُهیر بود که از 1114 ش/ 1155 ق / 1735 م و کمی قبل از جلوس نادرشاه افشار حکومت خود را آغاز کرده و در زمان نادر رسمیت یافت.
شیخ ناصر، شیخ نصر (در منابع خارجی شیخ نصیر) شیخ عبدالرسول، شیخ نصر دوم شیخ سعدان برادر شیخ نصر اول و فرزند شیخ ناصر، از فرمانروایان سرشناس این خاندان بوده اند.
در زمان این خاندان، زیر و بم ها، حوادث، بستن قراردادها، نزاع های داخلی و رویدادهای بسیار در بوشهر، به وقوع پیوسته است.
بیشتر این حوادث در عصر شیخ عبدالرسول و شیخ نصر دوم، روی داده است. به ویژه در زمان حکومت این دو شیخ، دو حمله ی سخت و وحشتناک توأم با غارت و چپاول به بوشهر صورت گرفت.