داستان هاي كوتاه

sshhiimmaa · Jun 16, 2008

روزی، سنگتراشی که از کار خود ناراضی بود و احساس حقارت می کرد، از نزدیکی خانه بازرگـانی رد می شد. در باز بود و او خانه مجلل، باغ و نوکران بازرگان را دید و به حال خود غبطه خورد و با خود گفت: این بازرگان چقدر قدرتمند است! و آرزو کرد که مانند بازرگان باشد.
در یک لحظه، او تبدیل به بازرگانی با جاه و جلال شد. تا مدت ها فکر می کرد که از همه قدرتمند تر است، تا این که یک روز حاکم شهر از آنجا عبور کرد، او دید که همه مردم به حاکم احترام می گذارند حتی بازرگانان. مرد با خودش فکر کرد: کاش من هم یک حاکم بودم، آن وقت از همه قوی تر می شدم!
در همان لحظه، او تبدیل به حاکم مقتدر شهر شد. در حالی که روی تخت روانی نشسته بود، مردم همه به او تعظیم می کردند. احساس کرد که نور خورشید او را می آزارد و با خودش فکر کرد که خورشید چقدر قدرتمند است.
او آرزو کرد که خورشید باشد و تبدیل به خورشید شد و با تمام نیرو سعی کرد که به زمین بتابد و آن را گرم کند.
پس از مدتی ابری بزرگ و سیاه آمد و جلوی تابش او را گرفت. پس با خود اندیشید که نیروی ابر از خورشید بیشتر است، و تبدیل به ابری بزرگ شد.
کمی نگذشته بود که بادی آمد و او را به این طرف و آن طرف هل داد. این بارآرزو کرد که باد شود و تبدیل به باد شد. ولی وقتی به نزدیکی صخره سنگی رسید، دیگر قدرت تکان دادن صخره را نداشت. با خود گفت که قوی ترین چیز در دنیا، صخره سنگی است و تبدیل به سنگی بزرگ و عظیم شد.
همان طور که با غرور ایستاده بود، ناگهان صدایی شنید و احساس کرد که دارد خرد می شود. نگاهی به پایین انداخت و سنگتراشی را دید که با چکش و قلم به جان او افتاده است!

sshhiimmaa · Jun 16, 2008

بوي گند تنفر

بوي گند تنفر

معلم یک کودکستان به بچه های کلاس گفت که میخواهد با آنها بازی کند . او به آنها گفت که فردا هر کدام یک کیسه پلاستیکی بردارند و درون آن به تعداد آدمهایی که از آنها بدشان میآید ، سیب زمینی بریزند و با خود به کودکستان بیاورند .
فردا بچه ها با کیسه های پلاستیکی به کودکستان آمدند . در کیسه بعضی ها 2 بعضی ها 3 ، و بعضی ها 5 سیب زمینی بود معلم به بچه ها گفت : تا یک هفته هر کجا که می روند کیسه پلاستیکی را با خود ببرند . روزها به همین ترتیب گذشت و کم کم بچه ها شروع کردند به شکایت از بوی سیب زمینی های گندیده . به علاوه ، آن هایی که سیب زمینی بیشتری داشتند از حمل آن بار سنگین خسته شده بودند . پس از گذشت یک هفته بازی بالاخره تمام شد و بچه ها راحت شدند.
معلم از بچه ها پرسید : از اینکه یک هفته سیب زمینی ها را با خود حمل می کردید چه احساسی داشتید ؟
بچه ها از اینکه مجبور بودند ، سیب زمینی های بد بو و سنگین را همه جا باخود حمل کنند شکایت داشتند .
آنگاه معلم منظور اصلی خود را از این بازی ، این چنین توضیح داد :
این درست شبیه وضعیتی است که شما کینه آدم هایی که دوستشان ندارید را در دل خود نگه می دارید و همه جا با خود می برید . بوی بد کینه و نفرت قلب شما را فاسد می کند و شما آن را به همه جا همراه خود حمل می کنید . حالا که شما بوی بد سیب زمینی ها را فقط برای یک هفته نتوانستید تحمل کنید .
پس چطور می خواهید بوی بد نفرت را برای تمام عمر در دل خود تحمل کنید؟

sshhiimmaa · Jun 16, 2008

تصميم مهم

تصميم مهم

در يکي از روستـاهاي ايتاليـا، پسر بچه شـروري بود که ديگران را با سخنـان زشتش خيلي ناراحت مي کرد.

روزي پدرش جعبه اي پر از ميخ به پسر داد و به او گفت: هر بار که کسي را با حرفهايت ناراحت کردي، يکي از اين ميخها را به ديوار انبار بکوب.

روز اول، پسرک بيست ميخ به ديوار کوبيد. پدر از او خواست تا سعي کند تعداد دفعاتي که ديگران را مي آزارد ، کم کند. پسرک تلاشش را کرد و تعداد ميخهاي کوبيده شده به ديوار کمتر و کمتر شد.

يک روز پدرش به او پيشنهاد کرد تا هر بار که توانست از کسي بابت حرفهايش معذرت خواهي کند، يکي از ميخها را از ديوار بيرون بياورد.

روزها گذشت تا اينکه يک روز پسرک پيش پدرش آمد و با شادي گفت: بابا، امروز تمام ميخها را از ديوار بيرون آوردم!

پدر دست پسرش را گرفت و با هم به انبار رفتند، پدر نگاهي به ديوار انداخت و گفت: آفرين پسرم! کار خوبي انجام دادي. اما به سوراخهاي ديوار نگاه کن. ديوار ديگر مثل گذشته صاف و تميز نيست. وقتي تو عصباني مي شوي و با حرفهايت ديگران را مي رنجاني، آن حرفها هم چنين آثاري بر انسانها مي گذارند. تو مي تواني چاقويي در دل انساني فرو کني و آن را بيرون آوري، اما هـزاران بـار عذرخواهـي هم نمي تواند زخم ايجاد شده را خوب کند.
__________________

HESSAM58 · Jul 5, 2008

عشق گمشده

اون شب وقتی به خونه رسیدم دیدم همسرم مشغول آماده کردن شام است, لباسهام رو عوض کردم و بعد بهش گفتم: باید راجع به یک موضوعی باهات صحبت کنم. اون هم آروم نشست و منتظر شنیدن حرف های من شد. دوباره سایه رنجش و غم رو توی چشماش دیدم. اصلا نمی دونستم چه طوری باید بهش بگم, انگار دهنم باز نمی شد. هرطور بود باید بهش می گفتم و راجع به چیزی که ذهنم رو مشغول کرده بود, باهاش صحبت می کردم. موضوع اصلی این بود که من می خواستم از اون جدا بشم. بالاخره هرطور که بود موضوع رو پیش کشیدم, از من پرسید چرا؟! اما وقتی از جواب دادن طفره رفتم خشمگین شد و در حالی که از اتاق غذاخوری خارج می شد فریاد می زد: تو مرد نیستی.اون شب دیگه هیچ صحبتی نکردیم و اون دایم گریه می کرد و مثل باران اشک می ریخت, می دونستم که می خواست بدونه که چه بلایی بر سر عشق مون اومده و چرا؟ اما به سختی می تونستم جواب قانع کننده ای براش پیدا کنم, چرا که من دلباخته یک دختر جوان به اسم"دوی" شده بودم و دیگه نسبت به همسرم احساسی نداشتم. من و اون مدت ها بود که با هم غریبه شده بودیم من فقط نسبت به اون احساس ترحم داشتم. بالاخره با احساس گناه فراوان موافقت نامه طلاق رو گرفتم, خونه, 30درصد شرکت و ماشین رو به اون دادم. اما اون یک نگاه به برگه ها کرد و بعد همه رو پاره کرد. زنی که بیش از 10 سال باهاش زندگی کرده بودم تبدیل به یک غریبه شده بود و من واقعا متاسف بودم و می دونستم که اون 10 سال از عمرش رو برای من تلف کرده و تمام انرژی و جوانی اش رو صرف من و زندگی با من کرده, اما دیگه خیلی دیر شده بود و من عاشق شده بودم. بالاخره اون با صدای بلند شروع به گریه کرد, چیزی که انتظارش رو داشتم. به نظر من این گریه یک تخلیه هیجانی بود.بلاخره مسئله طلاق کم کم داشت براش جا می افتاد. فردای اون روز خیلی دیر به خونه اومدم و دیدم که یک نامه روی میز گذاشته! به اون توجهی نکردم و رفتم توی رختخواب و به خواب عمیقی فرو رفتم. وقتی بیدار شدم دیدم اون نامه هنوز هم همون جاست, وقتی اون رو خوندم دیدم شرایط طلاق رو نوشته. اون هیچ چیز از من نمی خواست به جز این که در این مدت یک ماه که از طلاق ما باقی مونده بهش توجه کنم.اون درخواست کرده بودکه در این مدت یک ماه تا جایی که ممکنه هر دومون به صورت عادی کنار هم زندگی کنیم, دلیلش هم ساده و قابل قبول بود: پسرمون در ماه آینده امتحان مهمی داشت و همسرم نمی خواست که جدایی ما پسرمون رو دچار مشکل بکنه! این مسئله برای من قابل قبول بود, اما اون یک درخواست دیگه هم داشت: از من خواسته بود که بیاد بیارم که روز عروسی مون من اون رو روی دست هام گرفته بودم و به خانه اوردم و درخواست کرده بود که در یک ماه باقی مونده از زندگی مشترکمون هر روز صبح اون رو از اتاق خواب تا دم در به همون صورت روی دست هام بگیرمو راه ببرم. خیلی درخواست عجیبی بود, با خودم فکر کردم حتما داره دیونه می شه. اما برای این که اخرین درخواستش رو رد نکرده باشم موافقت کردم. وقتی این درخواست عجیب و غریب رو برای "دوی"تعریف کردم اون با صدای بلند خندید گفت: به هر باید با مسئله طلاق روبرو می شد, مهم نیست داره چه حقه ای به کار می بره. مدت ها بود که من و همسرم هیچ تماسی با هم نداشتیم تا روزی که طبق شرایط طلاق که همسرم تعین کرده بود من اون رو بلند کردم و در میان دست هام گرفتم. هر دومون مثل آدم های دست و پاچلفتی رفتار می کردیم و معذب بودیم. پسرمون پشت ما راه می رفت و دست می زد و می گفت: بابا مامان رو تو بغل گرفته راه می بره. جملات پسرم دردی رو در وجودم زنده می کرد, از اتاق خواب تا اتاق نشیمن و از اون جا تا در ورودی حدود 10متر مسافت رو طی کردیم. اون چشم هاشو بست و به آرومی گفت: راجع به طلاق تا روز آخر به پسرمون هیچی نگو! نمی دونم یک دفعه چرا این قدر دلم گرفت و احساس غم کردم. بالاخره دم در اون رو زمین گذاشتم, رفت و سوار اتوبوس شد و به طرف محل کارش رفت, من هم تنها سوار ماشین شدم و به سمت شرکت حرکت کردم. روز دوم هر دومون کمی راحت تر شده بودیم, می تونستم بوی عطرشو اسشمام کنم. عطری که مدتها بود از یادم رفته بود. با خودم فکر کردم من مدتهاست که به همسرم به حد کافی توجه نکرده بودم. انگار سالهاست که ندیدمش, من از اون مراقبت نکرده بودم. متوجه شدم که اثار گذر زمان بر چهره اش نشسته, چندتا چروک کوچک گوشه چماش نشسته بود,لابه لای موهاش چند تا تار خاکستری ظاهر شده بود! برای لحظه ای با خودم فکر کردم: خدایا من با او چه کار کردم؟! روز چهارم وقتی اون رو روی دست هام گرفتم حس نزدیکی و صمیمیت رو دوباره احساس کردم. این زن, زنی بود که 10 سال از عمر و زندگی اش رو با من سهیم شده بود. روز پنجم و ششم احساس کردم, صیمیت داره بیشتر وبیشتر می شه, انگار دوباره این حس زنده شده و دوباره داره شاخ و برگ می گیره. من راجع به این موضوع به "دوی" هیچی نگفتم. هر روز که می گذشت برام آسون تر و راحت تر می شد که همسرم رو روی دست هام حمل کنم و راه ببرم, با خودم گفتم حتما عظله هام قوی تر شده. همسرم هر روز با دقت لباسش رو انتخاب می کرد. یک روز در حالی که چند دست لباس رو در دست گرفته بود احساس کرد که هیچ کدوم مناسب و اندازه نیستند.با صدای آروم گفت: لباسهام همگی گشاد شدند. و من ناگهان متوجه شدم که اون توی این مدت چه قدر لاغر و نحیف شده و به همین خاطر بود که من اون رو راحت حمل می کردم, انگار وجودش داشت ذره ذره آب می شد. گویی ضربه ای به من وارد شد, ضربه ای که تا عمق وجودم رو لرزوند. توی این مدت کوتاه اون چقدر درد و رنج رو تحمل کرده بود, انگار جسم و قلبش ذره ذره آب می شد. ناخوداگاه بلند شدم و سرش رو نوازش کردم. پسرم این منظره که پدرش , مادرش رو در اغوش بگیره و راه ببره تبدیل به یک جزئ شیرین زندگی اش شده بود. همسرم به پسرم اشاره کرد که بیاد جلو و به نرمی و با تمام احساس اون رو در آغوش فشرد.من روم رو برگردوندم, ترسیدم نکنه که در روزهای آخر تصمیم رو عوض کنم. بعد اون رو در آغوش گرفتم و حرکت کردم. همون مسیر هر روز, از اتاق خواب تا اتاق نشیمن و در ورودی.دستهای اون دور گردن من حلقه شده بود و من به نرمی اون رو حمل می کردم, درست مثل اولین روز ازدواج مون. روز آخر وقتی اون رو در اغوش گرفتم به سختی می تونستم قدم های آخر رو بردارم. انگار ته دلم یک چیزی می گفت: ای کاش این مسیر هیچ وقت تموم نمی شد. پسرمون رفته بود مدرسه, من در حالی که همسرم در اغوشم بود با خودم گفتم: من در تمام این سالها هیچ وقت به فقدان صمیمیت و نزدیکی در زندگی مون توجه نکرده بودم. اون روز به سرعت به طرف محل کارم رانندگی کردم, وقتی رسیدم بدون این که در ماشین رو قفل کنم ماشین رو رها کردم, نمی خواستم حتی یک لحظه در تصمیمی که گرفتم, تردید کنم. "دوی" در رو باز کرد, و من بهش گفتم که متاسفم, من نمی خوام از همسرم جدا بشم! اون حیرت زده به من نگاه می کرد, به پیشانیم دست زد و گفت: ببینم فکر نمی کنی تب داشته باشی؟ من دستشو کنار زدم و گفتم: نه! متاسفم, من جدایی رو نمی خوام, این منم که نمی خوام از همسرم جدا بشم. به هیچ وجه نمی خوام اون رو از دست بدم. زندگی مشترک من خسته کننده شده بود, چون نه من و نه اون تا یک ماه گذشته هیچ کدوم ارزش جزییات و نکات ظریف رو در زندگی مشترکمون نمی دونستیم. زندگی مشترکمون خسته کننده شده بود نه به خاطر این که عاشق هم نبودیم بلکه به این خاطر که اون رو از یاد برده بودیم. من حالا متوجه شدم که از همون روز اول ازدواج مون که همسرم رو در آغوش گرفتم و پا به خانه گذاشتم موظفم که تا لحظه مرگ همون طور اون رو در آغوش حمایت خودم داشته باشم. "دوی" انگار تازه از خواب بیدار شده باشه در حالی که فریاد می زد در رو محکم کوبید و رفت. من از پله ها پایین اومدم سوار ماشین شدم و به گل فروشی رفتم. یک سبد گل زیبا و معطر برای همسرم سفارش دادم. دختر گل فروش پرسید: چه متنی روی سبد گل تون می نویسید؟ و من در حالی که لبخند می زدم نوشتم: از امروز صبح, تو رو در آغوش مهرم می گیرم و حمل می کنم, تو روبا پاهای عشق راه می برم, تا زمانی که مرگ, ما دو نفر رو از هم جدا کنه.....

aloche · Jul 7, 2008

روزی چهار دانشجو بودند که خیلی به خود اطمینان داشتند و برای همین چند روز مانده به امتحان تصمیم گرفتند که با هم به سفر بروند. وقتی برگشتند متوجه شدند که در روز امتحان اشتباه کرده اند و امتحان دوشنبه برگزار شده است در صورتی که فکر میکردند امتحان روز سه شنبه برگزار خواهد شد. برای همین تصمیم گرفتند که پیش استاد رفته و بگویند که ماشینشان در راه پنچر شده و آنها نتوانسته اند به موقع برای امتحان حاضر شوند. استاد این عذر را از آنها پذیرفت و روزی را معین کرد که از آنها امتحان بگیرد. استاد آنها را در چهار اتاق جدا قرار داد و سوالات امتحان را بین آنها پخش کرد. سوال اول یک سوال 5 امتیازی بود که بسیار آسان بود و همه دانشجوها به آن پاسخ دادند و برگه را برگرداندند تا به سوال 95 امتیازی پاسخ دهند. وقتی برگه را پشت و رو کردند به چیز عجیبی برخورد کردند. سوال 95 امتیازی این بود : کدام چرخ پنچر شده بود؟...

همیشه خوب باشید...
یاحق...

niyaz_sepas · Aug 7, 2008

END AZIYAT

END AZIYAT

ساعت 3 بعد از ظهر بود و پیرمرد در حال جان دادن ، پدر بزرگم را می گویم ، نفسهای آخر را به سختی می کشید ، چشمانش نیمه باز بود. پسرها ، دخترها ، نوه های بزرگتر و تنها برادرش در اتاق در حال نظاره بودند ، ناامیدانه. دکتر تلاش می کرد ، اما معلوم نبود برای چه ؟ شاید برای اینکه اطرافیان با دیدن این تلاشها و فریب دادن خود کمی آرام بگیرند. این فریبکاری ها در زندگی عادت ماست و من در حالی که این تلاش ها ، فریبکاری ها و امیدها را جدی نمی گرفتم در گوشه ای از سالن آلوده به غم شاهد صحنه بودم . ناگهان پسر بچه یک ساله ای که از دویدن در اتاق لذت می برد در حالی که یک بستنی قیفی در دست داشت وارد سالن شد. وقتی چشمش به پیرمرد در حال احتضار افتاد متوقف شد ، لحظه ای درنگ کرد و با چشمان گرد شده اش خیره به او ماند. کودکان خیلی زود ابهامات را برای خود حل می کنند ، خیلی زود سر اصل مطلب می روند: این توقف زیاد دوام نیاورد و در یک لحظه به سمت پدر بزرگ دوید و وقتی بالای سرش رسید با قدرت بستنی رابر صورت پیرمرد کوبید و از شادی فریاد بلندی کشید . . .
دیگر توجهی به اطراف نداشتم ، تنها به کودک می نگریستم ، خنده ام گرفته بود . از خانه خارج شدم . شادی عجیبی وجودم را فرا گرفته بود . با خود می اندیشیدم : یک کودک یک ساله چه زیبا و چه عاشقانه تمامی ملاک های بشریت را ویران می کند تا از تجربه جدیدش فریاد شادی سر دهد .
آن روز تا ساعت 10 شب در خیابان قدم می زدم و از شادی تماشای یک صحنه ناب احساس سبکی می کردم . بعد از اینکه در یک کافی شاپ کوچک یک فنجان قهوه خوردم سبک و شاد به خانه پدر بزرگم برگشتم ، پیرمرد مرده بود . .

niyaz_sepas · Aug 9, 2008

خدا گفت : نه !

خدا گفت : نه !

از خدا خواستم که عادت مرا از بین ببرد،

خدا گفت : نه !

این کار من نیست که عادت تو را از بین ببرم، کار توست که آن را رها کنی.

از خدا خواستم که فرزند معلول مرا مثل یک انسان سالم، شفا دهد و کامل کند،

خدا گفت : نه !

روح او کامل است و این بدن اوست که موقتی است.

از خدا خواستم که به من صبر عطا کند،

خدا گفت : نه !

صبر محصول جانبی محنت ها و آزمایش های زندگی است، صبر عطا نمی شود بلکه کسب و آموخته می شود.

از خدا خواستم که به من شادی بدهد،

خدا گفت : نه !

من به تو نعمت و برکت می دهم، شادی به خودت بستگی دارد.

از خدا خواستم تا محنت را از من دور بگرداند،

خدا گفت : نه !

محنت تو را از تعلقات دنیوی دور می کند و به من نزدیک تر.

از خدا خواستم که روح مرا رشد دهد،

خدا گفت : نه !

تو باید به واسطه ی خودت رشد کنی، و آنگاه من تو را هرس می کنم تا پرمیوه شوی.

از خدا خواستم تا به من همه ی چیزهایی را که می تواند باعث لذت من از زندگی شود، بدهد،

خدا گفت : نه !

من به تو زندگی را می دهم، و آنگاه تو اگر بخواهی از همه ی چیزها لذت می بری.

از خدا خواستم تا مرا مدد نماید تا به دیگران عشق بورزم، همان قدر که خودش به من عشق می ورزد،

خدا گفت : آفرین، بالاخره نگته را گرفتی !

hekayatevafa · Aug 12, 2008

همه کس و هیچ کس

همه کس و هیچ کس

چهار نفر بودند بنامهای همه کس-یک کس-هر کس و هیچ کس
یک کار مهم وجود داشت که میبایست انجام می شد و از همه کس خواسته شد آن را انجام دهد.
همه کس میدونست که یک کسی آن را انجام خواهد داد
هر کسی میتوانست آن را انجام دهد اما هیچ کس آن را انجام نداد
یک کسی از این موضوع عصبانی شد به خاطر اینکه این وظیفه همه کس بود.
همه کس فکر میکرد هر کسی نمیتواند آن را انجام دهد اما هیچ کس نفهمید که هر کسی آن را انجام نخواهد داد.
سرانجام این شد که همه کس یک کسی را برای کاری که هر کسی می توانست انجام دهد و هیچ کس انجام نداد سرزنش کرد

djalix · Aug 28, 2008

یه داستان خوشگل...

یه داستان خوشگل...

و اما عشق...
روز اول با اولین برف سال همدیگر رو دیدن یه حسی گفت واسه هم درست شدن
چند روز بعد احساس می کردن بدون هم زندگی قابل تحمل نیست قلبشون اونقده گرم بود که
آتیش عشق سرمای زمستون رو واسشون هیچ کرده بود در واقع همه سختی ها واسشون
مثل آب خوردن بود......
شعرهای عاشقونه نوشته های شبونه بی قراری از دوری هم شده بود زندگی این دو نفر
به هر کسی میرسیدن همه میگفتن چرا زندگی واستون اینقده شیرین شده؟؟
روزای اول خیلی لفظ قلم با هم حرف می زدن یه خورده که گذشت اون اوایل جمله عزیزم
رو خیلی آروم و سریع به هم میگفتن تا مبادا طرف مقابل ناراحت بشه
یا اینکه نکنه اون برداشت بد داشته باشه. یه خورده که گذشت حرفایی به هم میزدن که
تاحالا هیچ عاشقی به معشوقش نمی گفت وقتی بهش میگفت عزیزم دوست دارم انگار
میخواست همه دنیا رو فداش کنه. وقتی می گفت سلام با چشماش میخواست بوسه بارونش
کنه.این وسط یه نفر خیلی ناراحت بود اونم کسی بود که از حسودی به آدم از پیش معشوق
هستی رانده شده بود.شیطان خیلی به اینا حسودی می کرد.
یه روز از اون روزایی که غیر از خداش هیچ کس نبود یه پسر سر راه دختر قرار گرفت
این پسر اولین جمله ای که به دختر گفت این بود:
- سلام عزیزم
دختر

فقط نگاه میکنه)
- شما چقدر زیبا هستین
دختر: (یعنی چی ؟ چرا از این حرفا میزنه؟)
- چی شده خانوم خوشگله؟ نکنه شما حرف نمیزنید و فقط با چشماتون دل می برید؟
دختر: (چرا اینجوری میگه؟)
- ای بابا حداقل جواب سلام من رو بده مگه جواب سلام واجب نیست؟
دختر: سلام
- به به چه صدای نازی دارید. نکنه شما همون فرشته خدا هستی که میگن گم شده؟
چقدر میدی نگم کجا مخفی شدی؟
دختر: یه لبخند کوچیک میزنه
شیطان کم کم دل دختر رو میبره. حرف های عشق اولش کم کم رنگش رو از دست میده و
به جایی میرسه که میگه نه بابا اصلا اون پسره دوستم نداشت
این وسط یه دل شکسته میمونه با یه عشق پوشالی
پسر رفت ..... دختر هم رفت .....
دختر به دنبال شیطان
پسر به دنبال یه سر پناه
پسر قصه ما به یه دختر دیگه رسید که اونم همون شیطان بود
دختر با شیرین زبونی و قیافه نازش دل پسر رو برد ولی پسر دلش رو از دست شیطان
گرفت و رفت جایی که خودش باشه و خدای خودش.
- خدایا من توی این دنیا اول تو رو دارم و بعد از تو کسی رو داشتم که ازم گرفتن. من با
یه قلب شکسته ولی پر امید اومدم. منو ناامید بر نگردون ای خدااااااااااااا ..........
یه صدا اومد که میگفت من تو رو به چیزی که میخوای میرسونم چونکه توی امتحان
عشق پیروز شدی تو با اینکه عشقت قراموشت کرد ولی دل به شیطان ندادی و از دست اون
پیش من اومدی. ولی اگه همون دفعه اول بالای سرت رو نگاه میکردی میتونستی من رو
ببینی و همونجا از من بخوای که اون رو واست نگه دارم
در هر صورت تو پیروز شدی چونکه خدا رو گذاشتی به جای تمام چیزایی که نداری منم
به تو چیزی رو میدهم که میدونم دلت واسش اونقده تنگ شده که گریه هم کم میاره.
یکی بود یکی نبود اون که همیشه بود خدا بود اونایی که از این به بعد بودن دوتا عاشق
بودن اونی هم که پیش اینا نبود شیطان بود.

canopus · Sep 12, 2008

مداد رنگی ها
همه مداد رنگی ها مشغول کار بودند .... به جز مداد سفید هیچ کسی با او کار نمی کرد ... همه به او می گفتند : " تو به هیچ دردی نمی خوری " .... یک شب که مداد رنگی ها تو سیاهی کاغذ گم شده بودند ..... مداد سفید تا صبح کار کرد ... ماه کشید ... مهتاب کشید .... و آنقدر ستاره کشید که کوچک و کوچک کوچکتر شد .... صبح تو جعبه مداد رنگی ها جای او با هیچ رنگی پر نشد .......

canopus · Sep 12, 2008

قصه اي که باد با خود برد
دانه کوچک بود و کسي او را نمي ديد . سال هاي سال گذشته بود و او هنوز همان دانه کوچک بود .
دانه دلش ميخواست به چشم بيايد اما نميدانست چگونه . گاهي سوار باد ميشد و از جلوي چشم ها ميگذشت . گاهي خودش را روي زمينه روشن برگها مي انداخت . و گاهي فرياد ميزد و مي گفت :من هستم ،من اينجا هستم ، تماشايم کنيد. اما هيچکس جز پرنده هايي که قصد خوردنش را داشتند يا حشره هايي که او را به چشم آذوقه زمستان به او نگاه ميکردند ، کسي به او توجه نمي کرد .
دانه خسته بود از اين زندگي ، از اين همه گم بودن و کوچک بودن خسته بود و رو به خدا کرد و گفت : نه اين رسمش نيست . من هم بهچشم هيچ کس نمي آيم . کاشکي کمي بزرگتر کمي بزرگتر مرا مي افريدي .
گفت : اما عزيز کوچکم ! تو بزرگي ، بزرگتر از آنچه فکر ميکني . حيف که هيچ وقت به خودت فرصت بزرگ شدن ندادي . رشد ماجرايي است که تو از خودت دريغ کرده اي. راستي يادت باشه که تا وقتي که مي خواهي به چشم بيايي ، ديده نمي شوي . خودت را از چشم ها پنهان کن تا ديده شوي .
دانه کوچک معني حرف هاي خدا را خوب نفهميد اما رفت زير خاک و خودش را پنهان کرد . رفت تا به حرف هاي خدا بيشتر فکر کند .
سال هاي بعد دانه کوجک سپيداري بلند و با شکوه بود که هيچ کس نمي توانست نديده اش بگيرد ؛ سپيداري که به چشم همه مي آمد . سپيدار بارها و بارها قصه خدا و دانه کوچم را به باد گفته بود و ميدانست که باد قصه او را همه جا با خود خواهد برد .

canopus · Sep 13, 2008

آرامش "
پادشاهی جایزهء بزرگی برای هنرمندی گذاشت که بتواند به بهترین شکل ، آرامش را تصویر کند . نقاشان بسیاری آثار خود را به قصر فرستادند .
آن تابلو ها ، تصاویری بودند از جنگل به هنگام غروب ، رودهای آرام ، کودکانی که در خاک می دویدند ، رنگین کمان در آسمان ، و قطرات شبنم بر گلبرگ گل سرخ .
پادشاه تمام تابلو ها را بررسی کرد ، اما سرانجام فقط دو اثر را انتخاب کرد .
اولی ، تصویر دریاچهء آرامی بود که کوههای عظیم و آسمان آبی را در خود منعکس کرده بود . در جای جایش می شد ابرهای کوچک و سفید را دید ، و اگر دقیق نگاه می کردند ، در گوشه ء چپ دریاچه ، خانه ء کوچکی قرار داشت ، پنجره اش باز بود ، دود از دودکش آن بر می خواست ، که نشان می داد شام گرم و نرمی آماده است .
تصویر دوم هم کوهها را نمایش می داد . اما کوهها ناهموار بود ، قله ها تیز و دندانه ای بود . آسمان بالای کوهها بطور بیرحمانه ای تاریک بود ، و ابرها آبستن آذرخش ، تگرگ و باران سیل آسا بود .
این تابلو هیچ با تابلو های دیگری که برای مسابقه فرستاده بودند ، هماهنگی نداشت . اما وقتی آدم با دقت به تابلو نگاه می کرد ، در بریدگی صخره ای شوم ، جوجهء پرنده ای را می دید . آنجا ، در میان غرش وحشیانه ء طوفان ، جوجه ء گنجشکی ، آرام نشسته بود .
پادشاه درباریان را جمع کرد و اعلام کرد که برنده ء جایزه ء بهترین تصویر آرامش ، تابلو دوم است .بعد توضیح داد :
" آرامش آن چیزی نیست که در مکانی بی سر و صدا ، بی مشکل ، بی کار سخت یافت می شود ، چیزی است که می گذارد در میان شرایط سخت ، بمانی و آرام باشی ."

canopus · Sep 13, 2008

سکوت جاده

بهت زده در آينه کوچک بالای سرش. مردی را می ديد که بی حرکت در وسط راه افتاده بود.
خلوت آن راه دور افتاده .وسوسه رفتن را در دلش شعله ور می کردو ترس او را بر سر دو راهی رفتن و برگشتن قرار داه بود تمام زندگی اش در گرو لحظه ای از اراده بود.رفتن و رهايی از عقوبت يک خطا يا بازگشت و نجات يک انسان از تنهايی مرگ
اما در زندان تن ماندن بسی آسانتراست از زندانی وجدان بودن
صدای ترمز ماشين سکوت آن جاده تنها را بر هم زد.

badboy · Sep 22, 2008

قصه‌ای به‌ زيبايی‌ نان‌..

قصه‌ای به‌ زيبايی‌ نان‌..

يك‌ مشت‌ دانه‌ گندم، توي‌ پارچه‌ای‌ نمناك‌ خيس‌ خوردند؛ جوانه‌ زدند و سبز شدند. كمي‌ كه‌ بالا آمدند، دورشان‌ را روبانی‌ قرمز گرفت‌ و همسايه‌ سكه‌ و سيب‌ شدند.بشقاب‌ سبزه‌ آبروی‌ سفره‌ هفت‌سين‌ بود.

دانه‌های‌ گندم‌ خوشحال‌ بودند و خيالشان‌ پر بود از رقص‌ گندم‌زارهاي‌ طلايي. آنها به‌ پايان‌ قصه‌ فكر مي‌كردند؛ به‌ قرص‌ ناني‌ در سفره‌ و اشتياق‌ دستی‌ كه‌ آن‌ را می ‌چيند. نان‌ شدن‌ بزرگترين‌ آرزوی‌ هر دانه‌ گندم‌ است.
اما برگ‌های‌ تقويم‌ تند و تند ورق‌ خورد و سيزدهمين‌ برگ‌ پايان‌ دانه‌های‌ گندم‌ بود.
روبان‌ قرمز پاره‌ شد و دستي‌ دانه‌های‌ گندم‌ را از مزرعه‌ كوچكشان‌ جدا كرد. رويای‌ نان‌ و گندم‌ تكه‌تكه‌ شد. و اين‌ آخر قصه‌ بود.
دانه‌ها دلخور بودند، از قصه‌ای‌ كه‌ خدا برايشان‌ نوشته‌ بود.
پس‌ به‌ خدا گفتند: اين‌ قصه‌ای‌ نبود كه‌ دوستش‌ داشتيم، اين‌ قصه‌ ناتمام‌ است‌ و نان‌ ندارد.
خدا گفت: قصه‌ شما كوتاه‌ بود، اما ناتمام‌ نبود. قصه‌ شما، قصه‌ جوانه‌ زدن‌ بود و روييدن. قصه‌ سبزی، قصه‌ای‌ كه‌ براي‌ فهميدنش‌ عمری‌ بايد زيست.
قصه‌ شما، قصه‌ زندگي‌ بود و كوتاهی ‌اش، رسالتتان‌ گفتن‌ همين‌ بود.
خدا گفت: قصه‌ شما اگرچه‌ نان‌ نداشت، اما زيبا بود، به‌ زيبايي‌ نان.

Excalibur · Sep 25, 2008

روشنایی

روشنایی

روشنايي

هميشه بين آدمها مي‌گشتم، نگاه مي‌كردم تا ببينم آيا كسي هست كه بتواند مرا تحمل كند؟ آيا كسي هست كه دركم كند؟ كمكم كند و دوستم داشته باشد؟ هر روز صفحه‌اي از دفتر روزگار ورق مي‌خورد و من باز هم مي‌گشتم؛ مي‌گشتم؛ اما به دنبال كه؟

در خيال خودم پريي ساخته بودم، رويايي دست نيافتني و مليح اما آيا اين خود فريبي نبود؟!...در گوشه‌هاي زندگي، در كنج خلوت خيال، با رويايي محال؛ وارد شدم، وارد دانشگاه! باز هم مي‌گشتم اما نه مثل بقيه! در خفا، در تنهايي، در سياهي‌ها به دنبال

سپيدي مي‌گشتم. هر روز نسيم سرد و خاكستري يأس بر برگهاي پا خورده‌ي وجود تنهايم مي‌خورد و تكه تكه‌هاي اميدم را باخود مي‌برد و وجودم را خالي‌تر مي‌كرد، اما باز در ذهنم مي‌پروراندمش. به دنياي خودم سفر مي‌كردم تا شايد بيابمش اما در آنجا هم

فقط سايه‌اي از او مي‌يافتم، سايه‌اي زيبا و دست نيافتني كه به آن آرام گرفته بودم.
دور تا دورم را گشتم،باز هم مثل كودكي نگاه كردم...يادم مي‌آيد چقدر كنجكاو بودم...آخ كه چقدر توان داشتم...توان نگاه كردن و

نگاه كردن؛ تا به جواب رسيدن.يادم هست روزي آنقدر به جاروبرقي نگاه كردم تا فهميدم چرا به خاطر نشستن و ماشين سواي كردن با آن مادر دعوايم كرد!آري جارو زير بار نگاه سنگين و كنجكاوم خود را باخت و لب بازگشود كه ماشين نيست!اسباب بازي

نيست!قوي نيست تا من روي آن بنشينم و راننده شوم.حال من با همان نگاه با همان چشمان مي‌نگرم اما خسته، خسته از بي‌جوابي!خسته‌ي خسته. به دنيا، به اطرافم نگاه مي‌كردم به آدما نگاه مي‌كردم!اما چه مي‌بينم؟! ديگر نگاهم هيچ قدرتي ندارد،

نفوذي ندارد، كيست كه جوابم را باز گويد؟ كجاست آن كسي كه در رؤياها بايد به دنبالش بگردم؟ آه خدا آخر چرا؟ تا به كي بايد بدوم؟ تا به كي‌ بي‌حاصل بنگرم؟ چرا كسي به من، به موجهاي سياه درون سرم، به توده‌ي خاكستريي كه تمام وجودم را تحت

فرمان گرفته، نمي‌نگرد؟! چشمانم را مي‌بندم آخر ديگر وقت خواب است فردا بايد به دانشگاه بروم.مثل هميشه!!!بازهم تكرار.
نمي‌دانم چقدر گذشته اما گويي اولين بار است كه تكرار از زندگيم رخت بسته. مي‌نگرم، به اطرافم، به ديوارهاي و تخت خواب

سپيدم، به دستگاه پر از دكمه و سيم كنار تختم، به سوزني كه در دستم فروشده و چسبي كه روي آن زده شده. بله اينجا بيمارستان است. من و تخت بيمارستان مدتي ست كه با هم اجين شده‌ايم، زياد نيست اما دوستان خوبي شده‌ايم، شايد بيش از

چند ساعت نباشد! نگاهم را بازتر مي‌كنم، چرا در اتاق تنهايم؟ چرا هيچ كس نيست. باز هم مي‌نگرم!مدتهاست كه چشمانم به هر سو نظر مي‌كند تنهايي را مي‌بيند. چرا ديوارها اينگونه‌اند؟ اه چشمانم سياهي مي‌رود ولي باز هم دقيق مي‌شوم، فهميدم! روي

تختي خوابيده‌ام كه از همه جهت توسط پلاستيك قطوري محاصره شده، چقدر شبيه پشه‌بندي‌ست كه با مادر و پدر تابستانها درونش مي‌خوابيديم. حيف چه زود گذشت، آن روزها تنها نبودم يا لااقل عقلم به اين حرفها قد نمي‌داد. باز عقاب زمان مرا از سفر

خوش گذشته‌هاي دور دست در چنگال كشيد و به زور به تنهايي حاضر آورد. به خودم مي‌آيم. چرا اينجايم نمي‌دانم. پلكها را روي هم مي‌گذارم، نمي دانم چقدر گذشته اما گويا باران مي‌آيد بايد زود زير يك سقف غير از سقف هميشه نيلي كه امروز چهره در هم

كشيده بروم. از خواب پريدم انگار مدت زيادي گذشته اما اينبار تنها نيستم. مادر را مي‌بينم كه بالاي سرم نشسته، اشك چشمان
اوست كه مثل باران دارد بر زمين صورت من مي‌بارد. چقدر شكسته شده، آخرين باري كه ديده بودمش انقدر صورتش رنجور و پر

چين نبود! به راستي آخرين بار كي بود؟؟ صداي دسته‌ي درب نظرم را جلب كرد. چشمانم تيز بين تر از هميشه شده و گوشهايم شنواتر! نگاه مي‌كنم پدرم است اما در كنار مردي غريبه با لباسي بلند و سپيد رنگ.دكتر!

چقدر پدرم لابه مي‌كند. تنها اين جملات را شنيدم: « غدد سرطاني تمام بدن فرهاد را گرفته،خيلي دير شده از ما كمكي بر نمياد، از نظر پزشكي همين الانم كه زنده‌ست خيلي عجيبه اما بايد بگم واسه خدا هيچ كاري نداره. توكلتون به خدا باشه، يادتون باشه

بچه‌ها امانت خدان اگه صلاح بدونه اين امانتو بازم پيشتن مي‌ذاره و اگرم نه مي‌برتش پيش خودش. شفا دست خداست برادر، يه كم به خودتون مسلط باشين، حداقل به فكر خانومتون باشين!»

حالا مي‌فهمم كه چرا چشمان مادرم باراني ست!!! بغض گلويم را مي‌گيرد، به مادرم نگاه مي‌كنم، دقيق مي‌شوم. درونم دارد آتش مي‌گيرد، گويي آتشفشاني در درونم فوران كرده، نمي‌گذارد ببينم ولي باز هم دقيق مي‌شوم. نگاه معصوم، نگاه بي آلايش،

دستان گرم و مهربان و پر محبتش، چهره‌ي نازنينش دارد چيزي را به يادم مي‌آورد.آري آري...پري! پري خيالم! ملكه‌ي روياهايم، او كه مرا مي‌فهمد، او كه مرا دوست دارد و به من عشق مي‌ورزد، او كه...! مادر اين عشق حقيقي اين درياي محبت بي‌همتا. اما چه دير

دست نوازش بر سرم مي‌كشد، حال كه دارم با خاك دست و پنجه نرم مي‌كنم، كنون كه مسافرم. نمي‌گذارم بغضم بتركد، لبخند مي‌زنم تا شايد ابر چشمان مادر دست از باريدن بشويد. در درون خود مي‌گردم؛ لذت يافتن آن پري حسرت يك عمر دوريش را در

درونم مي‌سوزاند. آري گاهي انسان عمر خود را مي‌گذارد تا به آنچه مي‌خواهد برسد اما دنيا ظرفيت دركش را ندارد. روزگار حسود چشم ديدنش را ندارد حس مي‌كنم پيروزم، پيروز پيروزو آخرين نگاه... و آخرين لبخند... و روشنايي...!

zahra_1365 · Sep 26, 2008

چيزها آنطور که ديده مي شوند به نظر نمي آيند .

چيزها آنطور که ديده مي شوند به نظر نمي آيند .

روزي روزگاري دو فرشته کوچک در سفر بودند .
يک شب به منزل فردي ثروتمند رسيدند و از صاحبخانه اجازه خواستند تا شب را در آنجا سپري کنند . آن خانواده بسيار بي ادبانه برخورد کردند و اجازه نداند تا آن دو فرشته در اتاق ميهمانان شب را سپري کنند و در عوض آنها را به زيرزمين سرد و تاريکي منتقل کردند . آن دو فرشته کوچک همانطور که مشغول آماده کردن جاي خود بودند ناگهان فرشته بزرگتر چشمش به سوراخي در درون ديوار افتاد و سريعا به سمت سوراخ رفت و آنرا تعمير و درست کرد.
فرشته کوچکتر پرسيد : چرا سوراخ ديوار را تعمير کردي .
فرشته بزرگتر پاسخ داد : هميشه چيزهايي را که مي بينيم آنچه نيست که به نظر مي آيد .
فرشته کوچکتر از اين سخن سر در نياورد .
فردا صبح آن دو فرشته به راه خود ادامه دادند تا شب به نزديکي يک کلبه متعلق به يک زوج کشاورز رسيدند . و از صاحبخانه خواستند تا اجازه دهند شب را آنجا سپري کنند.
زن و مرد کشاورز که سني از آنها گذشته بود با مهرباني کامل جواب مثبت دادند و پس از پذيرايي اجازه دادند تا آن دو فرشته در اتاق آنها و روي تخت انها بخوابند و خودشان روي زمين سرد خوابيدند .
صبح هنگام فرشته کوچک با صداي گريه مرد و زن کشاورز از خواب بيدار شد و ديد آندو غرق در گريه مي باشند . جلوتر رفت و ديد تنها گاو شيرده آن زوج که محل درآمد آنها نيز بود در روي زمين افتاده و مرده .
فرشته کوچک برآشفت و به فرشته بزرگتر فرياد زد : چرا اجازه دادي چنين اتفاقي بيفتد . تو به خانواده اول که همه چيز داشتند کمک کردي و ديوار سوراخ آنها را تعمير کردي ولي اين خانواده که غير از اين گاو چيز ديگري نداشتند کمک نکردي و اجازه دادي اين گاو بميرد.
فرشته بزرگتر به آرامي و نرمي پاسخ داد : چيزها آنطور که ديده مي شوند به نظر نمي آيد.
فرشته کوچک فرياد زد : يعني چه من نمي فهمم.
فرشته بزرگ گفت : هنگامي که در زير زمين منزل آن مرد ثروتمند اقامت داشتيم ديدم که در سوراخ آن ديوار گنچي وجود دارد و چون ديدم که آن مرد به ديگران کمک نمي کند و از آنجه دارد در راه کمک استفاده نمي کند پس سوراخ ديوار را ترميم و تعمير کردم تا آنها گنج را پيدا نکنند .
ديشب که در اتاق خواب اين زوج خوابيده بودم فرشته مرگ آمد و قصد گرفتن جان زن کشاورز را داشت و من بجاي زن گاو را پيشنهاد و قرباني کردم .
چيزها آنطور که ديده مي شوند به نظر نمي آيند .

zahra_1365 · Sep 27, 2008

خجالت نکشید

خجالت نکشید

وقتي سر کلاس درس نشسته بودم تمام حواسم متوجه دختري بود که کنار دستم نشسته بود و اون منو "داداشي" صدا مي کرد .

به موهاي مواج و زيباي اون خيره شده بودم و آرزو مي کردم که عشقش متعلق به من باشه . اما اون توجهي به اين مساله نميکرد .
آخر کلاس پيش من اومد و جزوه جلسه پيش رو خواست . من جزومو بهش دادم .بهم گفت :"متشکرم "و گونه من رو بوسيد .