نتایح جستجو

من مقام خاک را به توتیای نی از نماز ملکوت نوشته ام تا به یاد آورم که از کجا آمده چه کرده و چرا آسمان را در خواب مومنان خسته مرور می‌کنم.

در پس درهای شیشه ای رؤیاها در مرداب بی ته آیینه ها، هر جا كه من گوشه ای از خودم را مرده بودم یك نیلوفر روییده بود. گویی او لحظه لحظه در تهی من می ریخت و من در صدای شكفتن او لحظه لحظه خودم را می مردم.

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی، همت كن و بگو ماهی ها، حوضشان بی آب است.

راه... دشوار بود و دو دست من از دعوت خودم به یکی خواب آسوده خالی تر...!

من به چشمان خیال انگیزت معتادم و دراین راه تباه عاقبت هستی خود را دادم

رود باید شد و رفت دشت باید شد و خواند

تهی دل از غم ایام ز مهر افکنده سایه بر سر من مام

تو گل سرخ منی تو گل یاسمنی تو چنان شبنم پاک سحری ؟ نه از آن پاکتری تو بهاری ؟ نه بهاران از توست از تو می گیرد وام هر بهار این همه زیبایی را هوس باغ و بهارانم نیست ای بهین باغ و بهارانم تو

بدرود

آه می بینم ، می بینم تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی من به اندازه ی زیبایی تو غمگینم چه امید عبثی من چه دارم که تو را در خور ؟ هیچ من چه دارم که سزاوار تو ؟ هیچ تو همه هستی من ، هستی من تو همه زندگی من هستی تو چه داری ؟ همه چیز تو چه کم داری ؟ هیچ

دستم نمی رسد که حلقه کنم گرد شانه های زمین و بگریم به غمگساری اش که هرگز این چنین بی عاشق نبوده است

از زمستان آمده بودم به هزار امید تا بر تابستان شانه ات آشیان کنم اما تنها چشم هایت را لحظه ای نوشیدم در آن انبوه تن های غمگین اطرافت جایی نبود برای آشیانم یا حتی نفسی نشستن شرمسار سرهای آرام گرفته بر شانه هایت بازگشتم !!

آغاز دیوانگی است این گونه که من می خواهم هر نفس بوسیدن چشم هایت را زاده شدنم مگر برای همین رسالت نبوده است ؟!

آشنایی با شور ؟ و جدایی با درد ؟ و نشستن در بهت فراموشی یا غرق غرور ؟

تو چه داری ؟ همه چیز تو چه کم داری ؟ هیچ

من گمان می کردم دوستی همچون سروی سرسبز چارفصلش همه آراستگی ست من چه می دانستم هیبت باد زمستانی هست من چه می دانستم سبزه می پژمرد از بی آبی سبزه یخ می زند از سردی دی من چه می دانستم دل هر کس دل نیست قلبها ز آهن و سنگ قلبها بی خبر از عاطفه اند

می توان از میان فاصله ها را برداشت دل من با دل تو هر دو بیزار از این فاصله هاست

آن سان ستودمت که بدانند مردمان محبوب من به سان خدایان ستودنی است

من اما دیگر از هر خواب بیزارم حرامم باد خواب و راحت و شادی حرامم باد آسایش من امشب باز بیدارم

ایا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس میکند