نتایح جستجو

ﺭﺩ ﭘﺎﯼ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢ ... ﺭﻭﯼ ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺵ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺬﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ !... ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪﻡ ... ﻋﺸﻖ ﮐﻮﺩﮐﯿﻬﺎﯾﻢ ...

ﭼﻨﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺭﺍﺩﺍﺭﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻏﺼﻪ ﻫﺎ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻣﯿﮕﺮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﺍﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻮ ﻣﺮﻫﻤﯽ ﺑﺮ ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﺯﺭﺩ ﺑﯽ ﻣﻬﺮﯼ ﻣﻬﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻣﻬﺮ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺷﺪ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎﺳﺖ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﭘﺮ...

ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺣﻮﺽ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﺮ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ ، ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺻﻼ‌ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﺳﻬﻢ ﺁﻓﺘﺎﺑﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ !! ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﺏ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻡ ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺳﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻥ

ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺣﻮﺽ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﺮ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ ، ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺻﻼ‌ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﺳﻬﻢ ﺁﻓﺘﺎﺑﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ !! ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﺏ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻡ ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺳﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻥ

ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺣﻮﺽ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﺮ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ ، ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺻﻼ‌ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﺳﻬﻢ ﺁﻓﺘﺎﺑﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ !! ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﺏ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻡ ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺳﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻥ

ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺣﻮﺽ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﺮ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ ، ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺻﻼ‌ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﺳﻬﻢ ﺁﻓﺘﺎﺑﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ !! ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﺏ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻡ ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺳﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻥ

ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺣﻮﺽ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﺮ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ ، ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺻﻼ‌ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﺳﻬﻢ ﺁﻓﺘﺎﺑﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ !! ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﺏ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻡ ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺳﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻥ

ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮﯾﻢ ﻃﺒﻌﯽ ﻧﺮﻡ ﺧﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻟﮕﺸﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯﺵ ﮐﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﺖ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﭘﯿﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﻫﺎ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻭ ﺍﻟﻬﯿﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺣﮏ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﺟﺎﯼ ﺭﻭﺡ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ...

ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮﯾﻢ ﻃﺒﻌﯽ ﻧﺮﻡ ﺧﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻟﮕﺸﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯﺵ ﮐﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﺖ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﭘﯿﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﻫﺎ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻭ ﺍﻟﻬﯿﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺣﮏ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﺟﺎﯼ ﺭﻭﺡ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ...

ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮﯾﻢ ﻃﺒﻌﯽ ﻧﺮﻡ ﺧﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻟﮕﺸﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯﺵ ﮐﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﺖ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﭘﯿﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﻫﺎ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻭ ﺍﻟﻬﯿﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺣﮏ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﺟﺎﯼ ﺭﻭﺡ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ...

ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮﯾﻢ ﻃﺒﻌﯽ ﻧﺮﻡ ﺧﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻟﮕﺸﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯﺵ ﮐﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﺖ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﭘﯿﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﻫﺎ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻭ ﺍﻟﻬﯿﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺣﮏ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﺟﺎﯼ ﺭﻭﺡ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ...

ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮﯾﻢ ﻃﺒﻌﯽ ﻧﺮﻡ ﺧﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻟﮕﺸﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯﺵ ﮐﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﺖ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﭘﯿﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﻫﺎ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻭ ﺍﻟﻬﯿﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺣﮏ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﺟﺎﯼ ﺭﻭﺡ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ...

ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﻼ‌ﻃﻢ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺭﺩﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻭ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺷﺮﺟﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺰ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﯾﺶ...

ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﻼ‌ﻃﻢ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺭﺩﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻭ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺷﺮﺟﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺰ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﯾﺶ...

ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﻼ‌ﻃﻢ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺭﺩﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻭ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺷﺮﺟﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺰ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﯾﺶ...

ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﻼ‌ﻃﻢ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺭﺩﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻭ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺷﺮﺟﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺰ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﯾﺶ...

ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﺍﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﺯ ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﻄﺮﺍﻭﺩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﻦ ﺍﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻡ ﭘﺮ ﻋﮑﺲ ﺧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﯿﻨﻪ ﺍﯾﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻥ ﭘﯿﺪﺍﯾﻨﺪ ﺑﻮﯼ ﺍﺭﺍﻣﺶ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺍﯾﺪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﻇﺮﻓﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﯾﮏ ﺩﻝ ﮔﺸﻨﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻮﺳﯽ

ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﺍﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﺯ ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﻄﺮﺍﻭﺩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﻦ ﺍﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻡ ﭘﺮ ﻋﮑﺲ ﺧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﯿﻨﻪ ﺍﯾﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻥ ﭘﯿﺪﺍﯾﻨﺪ ﺑﻮﯼ ﺍﺭﺍﻣﺶ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺍﯾﺪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﻇﺮﻓﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﯾﮏ ﺩﻝ ﮔﺸﻨﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻮﺳﯽ

ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﺍﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﺯ ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﻄﺮﺍﻭﺩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﻦ ﺍﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻡ ﭘﺮ ﻋﮑﺲ ﺧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﯿﻨﻪ ﺍﯾﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻥ ﭘﯿﺪﺍﯾﻨﺪ ﺑﻮﯼ ﺍﺭﺍﻣﺶ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺍﯾﺪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﻇﺮﻓﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﯾﮏ ﺩﻝ ﮔﺸﻨﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻮﺳﯽ

ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﺍﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﺯ ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﻄﺮﺍﻭﺩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﻦ ﺍﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻡ ﭘﺮ ﻋﮑﺲ ﺧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﯿﻨﻪ ﺍﯾﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻥ ﭘﯿﺪﺍﯾﻨﺪ ﺑﻮﯼ ﺍﺭﺍﻣﺶ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺍﯾﺪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﻇﺮﻓﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﯾﮏ ﺩﻝ ﮔﺸﻨﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻮﺳﯽ