نتایح جستجو

مثل فرشته ها شده ای احتیاط کن زیبا و با صفا شده ای احتیاط کن درهای بی قراری پروانه بسته نیست ای غنچه ای که واشده ای احتیاط کن دیدم کسی که رد تو در باد می گرفت در باد اگر رها شده ای احتیاط کن از حالت نگاه تو احساس می شود با عشق آشنا شده ای احتیاط کن می ترسم از چشم بد این حسود ها...

نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا شربتی تلختر از زهر فراقت باید تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

دلبندم آن پیمان گسل منظور چشم آرام دل نی نی دلارامش مخوان کز دل ببرد آرام را دنیا و دین و صبر و عقل از من برفت اندر غمش جایی که سلطان خیمه زد غوغا نماند عام را باران اشکم می‌رود وز ابرم آتش می‌جهد با پختگان گوی این سخن سوزش نباشد خام را

امشب سبکتر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را یا وقت بیداری غلط بودست مرغ بام را یک لحظه بود این یا شبی کز عمر ما تاراج شد ما همچنان لب بر لبی نابرگرفته کام را

نفسم گرفت از این شهر شهری که ادمهاهاش دلم را شکستند بخشیدمپیش نگاهم دیوار کشیدندبه تاوان گناه ناکرده محکومم کردندباز هم بخشیدمآسان نبوداما ایمان دارم اگر آسمانیان از گناهم درگذرندباید از گناه زمینیان بگذرم هرچند خیلی سخت باشد

دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را شب همه شب انتظار صبح رویی می‌رود کان صباحت نیست این صبح جهان افروز را

دوش ای پسر می خورده‌ای چشمت گواهی می‌دهد باری حریفی جو که او مستور دارد راز را روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را

سعدی تو مرغ زیرکی خوبت به دام آورده‌ام مشکل به دست آرد کسی مانند تو شهباز را

7مرتبه أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ

وقت طرب خوش یافتم آن دلبر طناز را ساقی بیار آن جام می مطرب بزن آن ساز را امشب که بزم عارفان از شمع رویت روشنست آهسته تا نبود خبر رندان شاهدباز را دوش ای پسر می خورده‌ای چشمت گواهی می‌دهد باری حریفی جو که او مستور دارد راز را

توی این خونه پوسیدم خدایا مگه دیوار اینجا در نداره چقدر باید تحمل کرد بی عشق مگه دنیا در و پیکر نداره

7مرتبه أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ

گفته بودی گنج در ویرانه هاست راست گفت چون وجودت در دل ویران ماست.

و در جنگ ِ نابرابر ِ زندگیَ م سِلآح ِ گرمی را می مآنی که قطعاً به صَلاح َم هستی !

گاهی چه اصرار بیهوده ایست اثبات دوست داشتنمان چراکه بیشتر دوستمان دارند وقتی دوستشان نداریم!

​260................................

​258..............................

اگر میدانستی که چقدردوستت دارم سکوت را رها میکردی وتمامی ذرات وجودت عشق را فریاد میزد.... اگر میدانستی که چقدر دوستت دارم صورتم را میشستی واشکهایم رابادستان عاشقت برباد میدادی.... اگر میدانستی که چقدر دوستت دارم نگاهت راتا ابد برمن میدوختی تا من درنگاه تو رازهای یک عشق زمینی را...

من تو را برای شعر برنمی گزینم، شعر مرا برای تو برگزیده است. در هشیاری به سراغت نمی آیم؛ هر بار از سوزش انگشتانم درمی یابم که باز نام تو را می نوشته ام.