نتایح جستجو

متن من زیبا نیس...ولی حرفای دلمه...یه جورایی علاقه ای که شاید خیلی مبهم باشه...برا یه دوست مینویسم...شاید یه روز بیاد و اینو ببینه... آروم و بی صدا.... آروم تر از اون چیزی که فکرشو بکنی... وارد زندگیم شدی... برام از چیزهایی گفتی که تازگی داشت... با زیبایی ها آشنام کردی... با تجربیاتی شیرین...

با یادت سرمستم ای نگاه آسمانی یادم کن تا هستم ای امید زندگانی تا به هر ترانه می‌کشد زبانه شور عاشقانه من حال دل می‌گویم با زبان بی زبانی هر لبخندت با من گوید دل مده به دست غم در این عالم بنشین با عشق تا گل روید زین شب خزانی تا که از نگاه تو نور شادی می‌بارد دل ز مهربانیت شور و شادی‌ها دارد با تو...

باز هم با نام تو افسا نه اى گلريز شد باز هم در سينه ام عشق تو شور انگيز شد باز هم همراه بوى ميخك و محبو به ها خاطراتم پر كشد با ياد تو در كوچه ها باز هم وقتى نگاهت گيرد از من فاصله ديده ام مى بارد اما نم نم و بى‌حوصله باز قلب پنجره بر روى‌من وا مى شود باز هم پروانه اى در باغ پيدا مى شود باز...

شد خزان گلشن آشنايي باز هم آتش به جان زد جدايي عمر من اي گل. طي شد بهر تو وز تو نديدم جز بد عهدي و بي وفايي با تو وفا كردم تا به تنم جان بود عشق و وفاداري با تو چه دارد سود آفت خرمن مهر ووفايي نوگل گلشن جورو جفايي از دل سنگت...آه دلم از غم خونين است روش بخت همین است از جام غم مستم دشمن مي پرستم...

لبخند تو خلاصه خوبیهاست لختی بخند ، خنده گل زیباست پیشانیت تنفس یک صبح است صبحی که انتهای شب یلداست در چشمت از حضور کبوترها هر لحظه مثل صحن حرم غوغاست رنگین کمان عشق اهورایی از پشت شیشه دل تو پیداست فریاد تو تلاطم یک طوفان آرامشت تلاوت یک دریاست با ما بدون فاصله صحبت کن ای آن که...

ای دوست این روزها با هر که دوست میشوم حس میکنم آنقدر دوست بوده ایم که دیگر وقت خیانت است.

ای کاش می دانستم بعد از مرگم اولین اشک از چشمان چه کسی جاری می شود و آخرین سیاهپوش که مرا به فراموشی میسپارد چه کسی خواهد بود مرا به دریا بسپارید

عشق لالایی بارون تو شبهاست نم نم بارون پشت شیشه هاست لـــحظه شبـــــنم و برگ گــــل یاس لــــحظه رهــــایی پرنده هــــاست تو خود عشقی که همزاد منی توســـــکوت من و فریاد منــــی تو خود عشقی که شوق مونده غـــم تلخ گنگ شعر های منــی وقتی که دنیا درد بی حرفی داره تویــــی که فریـــاد...

می‏دانم خواهم باخت ... بازی می‏ کنم ! بی‏تفاوت ... م ی ب ا ز م ...!

برای بدست آوردنت نمی جنگم ! به تکّدی قلبت هم نمی آیم ! دوستت دارم ، فارغ از داشتنت ....

هنوزم زير رگبار ترانه کنار خاطرات تو ميشينم

بگو با من از اعماق دريا، از اوج آسمان ،از نهايت شب ، از انتهاي ظلمت ، حرف بزن با من با من بگو ، از زلالي آب ،‌از پاكي ابر ،از سياهي شب و از تباهي ظلمت بگو با من كه تنها نيستم ، بگو كه با تو هستم ، در بي كران دريا،‌در آبي آسمان ها در جاي جاي شب در گذر از ظلمت بگو با من ،‌همسفر من كه در گذر...

هر چه هستی، باش با توام ای لنگر تسکین! ای تکان‌های دل! ای آرامش ساحل! با توام ای نور! ای منشور! ای تمام طیف‌های آفتابی! ای کبود ِ ارغوانی! ای بنفشابی! با توام ای شور، ای دلشوره‌ی شیرین! با توام ای شادی غمگین‌! با توام ای غم! غم مبهم! ای نمی‌دانم! هر چه هستی باش! اما کاش... نه، جز اینم آرزویی...

تو کجایی و.......................................منِ ساده ی درویش کجا؟ تو کجایی و .................................................. .....................من بی خبر از خویش کجا؟ دل خزانسوز بهاریست.......بهاریست که نیست روز وشب منتظر اسب و سواری ست ....که نیست

رهروان كوي جانان سرخوش‌اند عاشقان در وصل و هجران سرخوش‌اند جان عاشق، سر به فرمان مي‌رود سر به فرمان سوي جانان مي‌رود راه كوي مي‌فروشان بسته نيست در به روي باده‌نوشان بسته نيست باده ما ساغر ما عشق ماست مستي ما در سر ما عشق ماست دل ز جام عشق او شد مي پرست مست مست از عشق او شد مست مست ما...

اي شب از روياي تو رنگين شده سينه از عطر توام سنگين شده اي بروي چشم من گسترده خويش شاديم بخشيده از اندوه بيش همچو باراني که شويد جسم خاک هستيم زالودگي ها کرده پاک اي تپش هاي تن سوزان من آتشي در سايه مژگان من اي ز گندمزارها سرشارتر اي ز زرين شاخه ها پربارتر اي دو چشمانت چمنزاران من داغ...

چه شب ها تا سحر نام تو را از دل صدا کردم دلم را با جنون بی کسی ها آشنا کردم نفهمیدم چه رنگی دارد این شب های شیدایی که قلبم را فقط با خاطراتت مبتلا کردم چه شب ها تا سحر با قاصدک بی رنگ نشستم مو به موی خاطراتت را سوا کردم به پای قاصدک بستم صبوری را شبیه گل نوشتم روی گلبرگش که من بی تو چه ها...

یادت نماند . یادت نماند و باز ماند پنجره ی دل حیرت زده ام ! در غروب بوران زده ای که سنگفرش پرت بی عبورش ، هیچ ذوق تماشا نداشت .. دستهای بی توشم ... همچون تاکی پیر و خسته ... به هر آسمانی .. به هر فصلی ... گرمای وجودت را به تُهی آغوش ، خواهش می کند ... و نمی یابد ! دورم ، دور مانده ام...

از دل افروز ترين روز جهان، خاطره اي با من هست. به شما ارزاني : سحري بود و هنوز، گوهر ماه به گيسوي شب آويخته بود . گل ياس، عشق در جان هوا ريخته بود . من به ديدار سحر مي رفتم نفسم با نفس ياس درآميخته بود . *** مي گشودم پر و مي رفتم و مي گفتم : (( هاي ! بسراي اي دل شيدا، بسراي . اين دل افروزترين...

نامه ای در جیبم... و گلی در مشتم... غصه ای دارم با نی لبكی... سر كوهی گر نیست... ته چاهی بدهید... تا برای دل خود بنوازم... عشق جایش تنگ است!