نتایح جستجو

بـَعضــی آه هـا را هـَرچـِقدر هم از تـه دل بــِكشـی سيـنه ات خـالـی نمـيشـود امروز سـينه مـَن پـُر از همان آه هـاست!!!

مفهوم شعله های سرکش نگاهت را نمیفهمم چرا اینگونه نگاه میکنی قلبم را که مدتهاست تسخیر کرده ای نکند جانم را نشانه گرفته ای

أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ ..... .... ..... أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ

أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ ... . . . . أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ ...

من از عبور سایه های بی تکرار می ترسم بگو بدانم در غربت خیالم تکرار میشوی ؟

من را میان لفظ دوست داشتنهایت ذوب کردی ، وحالا که دارم تبخیر می شوم ، می گویی : دوستت ندارم...

دعایم میکنی و میگویی برایت آرزوی خوشبختی دارم برو تو با من خوشبخت نمیشوی . مرا مرنجان به دعایی که از هزار بار نفرین بدتر است

أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ ... کیست آنکس که دعای مضطر را اجابت می کند و گرفتاریش را برطرف می سازد...

أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ

أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ

میان این غبار مه گرفته ، تو رادیدم گلی در دست داری و من آسوده از جانم گذشتم ، گمان کردم که من را دوست داری

به تو می اندیشم و چقدر احساسم در نزدیکی رویای تو کودکانه برای لمس دستهایت می گرید و نفسم چه سخت به شماره افتاده تمنای احساسم غریب است آشنایش باش ...

کااش می دانستم چه کسی این سرنوشت را برایم بافت..... آن وقت به او میگفتم یقه را آنقدر تنگ بافته ای که بغض هایم را نمیتوانم فرو دهم........

در مقابل بی مهری ها روزه سکوت گرفته ام.....فقط یک سوال؟ فرو دادن این همه بغض روزه ام را باطل نمی کند؟؟؟؟؟؟؟

نبودنت را با ساعت شنی اندازه گرفته ام ...... اکنون یک صحرا گذشته......

من را خرج می کنی تا مفهوم دوست داشتن را یاد بگیری ؟ مرا در تنهاییت خلاصه میکنی تا مفهوم عشق را یاد بگیری ؟ و بعد می گویی ،کلاس یادگیریم تمام شد میروی level بعد ... خوبست من هم از تو خیلی چیزها یاد گرفتم تو سرشار از احساسی بی مروت ...

بعد از مدتی دیدمش دستهایم را گرفت و گفتچقدر دستهایت تغییر کرده در خود شکستم و با بغض زیر لب گفتم بی معرفت ... دست هایت به دستهای او عادت کرده ...

من از تنهایی غربت نمیترسم من از زخم زبان مردم بیشرم میترسم من از نابودی جسمم نمیترسم من از مرگی که روحم را کند نابود مینرسم من از رنگ سیاه شب نمیترسم من از بیگانگی با روشنی با نور میترسم من از مستی پروانه که دور شمع می گردد نمیترسم من از شمعی که میسوزد به جرم عشق میترسم ...

تو چه میدانی چیست در درون دل من آه هایم همه سوزنده تر از غربت مرگ دستهایم به موازات دلم میلرزد زانوانم سست است دل من نیلی از سیلی غم ها شده است و صدایم در میان بغض پنهان شده است چشمهایم تار است بس که مهمان گشته به دل غمزده ام باران را ولی ، اما مرگ را میبینم چقدر واضح و صاف زل زده در چشمم ...

دوستت دارم... تکه کلام تو بود من بی جهت به آن تکیه داده بودم...