نتایح جستجو

این مطرب از کجاست که برگفت نام دوست تا جان و جامه بذل کنم بر پیام دوست دل زنده می‌شود به امید وفای یار جان رقص می‌کند به سماع کلام دوست تا نفخ صور بازنیاید به خویشتن هرک اوفتاد مست محبت ز جام دوست من بعد از این اگر به دیاری سفر کنم هیچ ارمغانیی نبرم جز سلام دوست رنجور عشق به نشود جز به بوی...

[IMG]

[IMG]

آب حیات منست خاک سر کوی دوست گر دو جهان خرمیست ما و غم روی دوست ولوله در شهر نیست جز شکن زلف یار فتنه در آفاق نیست جز خم ابروی دوست داروی مشتاق چیست زهر ز دست نگار مرهم عشاق چیست زخم ز بازوی دوست دوست به هندوی خود گر بپذیرد مرا گوش من و تا به حشر حلقه هندوی دوست گر متفرق شود خاک من اندر...

آدمی مخفی است در زیر زبان این زبان پرده‌است بر درگاه جان

آب حیات منست خاک سر کوی دوست گر دو جهان خرمیست ما و غم روی دوست

و همين بود عاشقي با نگاهي در امتداد قلبهاي پر اصطراب و همين بود عاشقي با سكوتي در امتداد لبهاي بي سخن

هرآنکه مهر یکی در دلش قرار گرفت روا بود که تحمل کند جفای هزار

نگویمت که بر آزار دوست دل خوش کن که خود ز دوست مصور نمی‌شود آزار

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی

هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل به صورتی ندهد صورتیست بر دیوار

گهــــــی گــــریم گهـــی خنــــدم بحـــــــــالم نمیــــــده درد بــــــی میلـــــــی مجــــــــالــم اگــــر پـــــرسد کســــی حـــــال دلــــــــم را ز درد هجــــــر تــــــو بسیــــــار بنــــــالـــم

مي روم وز سر حسرت به قفا مي‌نگرم خبر از پاي ندارم كه زمين مي‌سپرم مي‌روم بي دل و بي يار و يقين مي‌دانم كه من بي دل بي‌يار نه مرد سفرم خاك من زنده به تاثير هواي لب تست سازگاري نكند آب و هواي دگرم پاي مي‌پيچم و چون پاي دلم مي‌پيچد بار مي‌بندم و از بار فرو بسته ترم چه كنم دست ندارم به گريبان اجل تا...

مثال گردن آزادگان و چنبر عشق همان مثال پیاده‌ست در کمند سوار

دست می کشم به خواب ِ زمين: - از اين طرف! همچون جانوری در ابتدای فصل می بويم و ، پر از غريزه های بهاری، رد ِ تو را می آيم. ايستاده ای در انتهای زمين و تاريکی را ـ به آرامی ِ يک روزـ پشت و رو می کنی.

گل نسا گلاب دره اي

آمده وه كه چه مشتاق و پريشان بودم تا برفتي ز برم صورت بيجان بودم نه فراموشيم از ذكر تو خاموش نشاند كه در انديشه اوصاف تو حيران بودم بي تو در دامن گلزار نخفتم يك شب كه نه در باديه خار مغيلان بودم زنده مي‌كرد مرا دمبدم اميد وصال ور نه دور از نظرت كشته هجران بودم به تولاي تو در آتش محنت چو خليل...

اي اشتياق گفتن با اين زمين گيج پيامي نمي رود اينجا دهان كيست كه مي سوزد از كلام

تو از هر در كه باز آيي بدين خوبي و زيبايي دري باشد كه از رحمت به روي خلق بگشايي ملامت گوي بيحاصل ترنج از دست نشناسد در آن معرض كه چون يوسف جمال از پرده بگشايي به زيورها بيارايند وقتي خوبرويان را تو سيمين تن چنان خوبي كه زيورها بيارايي

چو مي نديدمت از شوق بيخبر بودم كنون كه با تو نشستم ز ذوق بيخبرم سخن بگوي كه بيگانه پيش ما كس نيست بغير شمع و همين ساعتش زبان ببرم