نتایح جستجو

به نصیحت هیچکی گوش نکن!

دوش دور از رويت اي جان جانم از غم تاب داشت ابر چشمم بر رخ از سوداي تو سيلاب داشت

در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش اين داغ که ما بر دل ديوانه نهاديم

ياد باد آن که ز ما وقت سفر ياد نکرد به وداعی دل غمديده ما شاد نکرد

ياد باد آن که در آن بزمگه خلق و ادب آن که او خنده مستانه زدي صهبا بود

در بهار زندگي اي سرو جوان ريختي چون بر گ ريز ارغوان

تو دستگير شو ای خضر پی خجسته که من پياده می‌روم و همرهان سوارانند

در پیِ نغمۀ آشوبیِ خود مرغِ سحر می کند هر شبه تکرار که بیدار کم است

يك بار نام من بغلط بر زبان نراند ما را شكايت از قلم مشكبار توست

راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود

تيري که زدي بر دلم از غمزه خطا رفت تا باز چه انديشه کند راي صوابت

مرا عمری به دنبالت کشاندی سرانجامم به خاکستر نشاندی ربودی دفتر دل را و افسوس که سطری هم از این دفتر نخواندی

ترسم اين قوم که بر دردکشان می‌خندند در سر کار خرابات کنند ايمان را

روزگاري يك تبسم يك نگاه هتر از گرماي صد آغوش بود اين زمان بر هر كه دل بستم وليك آتش آغوش او خاموش بود

رو تنش گرد مصیبت توی مرداب حقیقت طعم تلخ یه جدایی اونو با غم داده عادت نمیدونم که کجا بود نمیدونم که کجا رفت فقط اینجا رو نمیخواست

تبریک میگم

هنوز که نگرفته